Voor mij stond mijn kleinzoon met een velletje wit papier in zijn hand wat hij ergens van een blocknote had afgescheurd.
'O ja hoor, dat kan opa wel', riep mijn echtgenote vol vertrouwen vanuit de keuken.
'Ik hoor net dat opa dat kan', zei ik met een licht cynisme in mijn stem.
Hij legde het velletje voor mij op tafel en bleef erbij staan kijken.
'Tja, wat voor vliegtuig wil je dan ?', vroeg ik in de hoop dat hij de rest van de dag zou gaan nadenken.
'Zoals papa die altijd maakt', klonk het. Hij ketste daarmee een extra moeilijke hobbel op de route want nu moest hij ook nog ergens op gaan lijken.
'Zal opa dan een raket vouwen ?', stelde ik voor. 'Nee, zoals papa doet'.
'Dat kan opa heel goed hoor'. De bemoeizucht vloog vanuit de keuken naar de kamer en viel met een zware plof pal voor mij op tafel. Ik stuurde een diepe veelbetekenende zucht-zonder-tekst retour.
'Ga jij nog maar even spelen nog, vent, dan gaat opa vouwen. Als hij klaar is, dan roep ik wel'.
Hij bleef staan.
'Wanneer begin je opa ?', vroeg hij ongeduldig.
'Opa moet heel even nadenken', zei ik om wat extra tijd in te kopen.
'Papa kan dat heel snel', voegde hij eraan toe.
'Kom op opa, hoe moeilijk kan het zijn', riep de keuken.
'Ik denk dat oma het beter kan'.
'Oma heeft nu geen tijd, ik ben aan het soppen'.
'Dacht al zoiets', bromde ik. 'Zo gaat dat meestal'.
Plotseling herinnerde ik mij nog dat er op zolder ergens een doos vol knutselspullen moest staan. Mijn redding.
'Opa moet even naar zolder, ik kom zo terug en dan maak ik een heel mooi vliegtuig voor je'.
'Wat ga je doen ?', vroeg de keuken.
'Even naar zolder'. Ik stond op en liep de trap op.
Wat later vond ik eindelijk de verhuisdoos die inmiddels een jaartje stond te wachten om uitgepakt te worden. Ik trok hem open, het werd vervolgens even zoeken maar toen had ik het te pakken. "Origami voor de beginnende vouwer". Ik pakte het boekje, stootte nog even mijn hoofd aan de lage dakbalken en strompelde toen terug naar de kamer.
'Waar bleef je zo lang ?', informeerde mijn echtgenote.
Triomfantelijk hield ik het boekje omhoog. 'Het vouwen van een vliegtuig', riep ik enthousiast. 'Fluitje van een cent'.
Ofschoon het zo op het eerste oog niet erg op een vliegtuig leek, vond ik op bladzijde tien toch iets wat in de buurt kwam. Mijn kleinzoon was er in ieder geval enthousiast over, en dus begon ik aan de vouwklus.
Half uur later pakte ik met een diepe zucht het laatste velletje in een poging nu tot een luchtwaardig ding te komen en waarmee mijn kleinzoon tevreden zou zijn.
'Het lijkt nergens op', zei mijn echtgenote.
'Moet jij niet soppen ?', informeerde ik op zoek naar rust.
'Opa wat is dat ?', mijn kleinzoon keek beteutert naar de berg mislukte papiertjes en het ding wat nu onder mijn vingers zijn voltooiing naderde. Ik was inmiddels een uur verder.
'Oma, ik wil niet meer een vliegtuig, ik wil een boot. Zoals papa altijd doet. Kan jij dat ?'. Oma knikte enthousiast.
Ik keek ondertussen even naar het miegeltje van het manneke en toen naar mijn creatie. Met een beetje proppen moest het passen.
Bart
Copyright brompot mei 2017
Geen opmerkingen:
Een reactie posten