Een technisch dingetje

'Kan er niet gewoon een stekkertje loszitten of zoiets?', vroeg ze. 

Ik was bezig met het uit elkaar halen van een schemerlamp die niet meer wilde branden. De lamp was inmiddels positief getest en er bleven nog twee mogelijkheden over: het snoer of de schakelaar.

'Er zit geen stekkertje aan', reageerde ik ongeïnteresseerd op haar opmerking.
'Nou, ik zie wel een stekker.' Ze wees naar de stekker aan het eind van het snoer.
'Ja, er zit wel een stekker aan maar geen stekkertje.'
'Dat snap ik niet', zei ze.

Dat had ik weer. Leg maar eens uit dat er een verschil bestaat tussen een stekkertje wat zij in eerste instantie bedoelde en de stekker aan het eind van het snoer wat ik bedoelde. 

'Leg ik je nog wel een keertje uit', ontweek ik de discussie.
'Heb je die stekker wel gecontroleerd dan?'
'Het ligt niet aan die stekker. Ik denk dat de schakelaar verrot is.'
'De schakelaar verrot?'
'Ja, verrot, stuk, kapot... hoe noem je dat?'
'Hij doet het niet meer', verduidelijkte ze.
'Ja, zoiets'.
'Kun je dat controleren en eventueel repareren? Het is zo'n leuk lampje.'
'Het is een klotelamp', zei ik geïrriteerd.

'We kunnen hem ook wegbrengen', stelde ze voor.
'Ik kan het zelf.'
'Nou, je bent al een half uur bezig.'
'Ja, en als je zo blijft doorzeuren, duurt het nóg een half uur.'
'Oké, ik snap hem.'

Ze liep de keuken in en ik haalde opgelucht adem. Voorzichtig schroefde ik het plastic schroefdopje van het schakelaartje en wurmde hem uit het voetje van de lamp. Vervolgens schroefde ik de snoertjes los en knoopte ze aan elkaar. Toen de stekker in het stopcontact. Geen licht.

Ze keek van een afstandje. 'Hij doet het niet, hoor!!'
'Dat meen je.'
'Ja, ik zie niks branden. Is de schakelaar dan wel goed?'
'Ik ben nog bezig.'
'Misschien toch dat stekkertje....'
'Nee, want ik heb al gezegd dat er geen stekkertje aanzit.' 

Ik begon mijn geduld nu echt te verliezen. 

'En ik zie je net de stekker in het stopcontact steken. Of ben ik nou gek.'
'Dat behoort zeker tot de mogelijkheden', mompelde ik. 'Dat is een andere stekker dan die jij bedoelde. Jij bedoelde een stekkertje bij de lamp toch? Of ben je nu van gedachten veranderd in een ultieme poging je gelijk te halen.'
'Zoek het uit', klonk de keuken.

Ik probeerde de schakelaar weer te verbinden. De snoertjes erin, schroefjes aandraaien en het dingetje in het voetje prutsen.
Het viel niet mee. Mijn vingers waren toch iets lomper dan het schakelaartje aankon.

De achterdeur ging open. De buurman kwam binnen.
'Als je voor een kopje suiker komt, dat hebben we niet in huis', zei ik.
'Ben je aan het doen?', vroeg hij.
'Bart is de schemerlamp aan het maken. Maar het wil nog niet lukken.'
'Wat mankeert er aan?'
'Wat denk je?', vroeg ik.
'Onbetaalde stroomrekening misschien? Afgesloten?'

Vanuit mijn ooghoeken zag ik nu een aantal dingen gebeuren:

-Truus legde haar wijsvinger verticaal op haar lippen.
-Truus wees vervolgens naar de stekker op de grond.
-De buurman griste de stekker van de grond.
-De stekker ging met de snelheid van het licht in het stopcontact.
-Mijn vingers waren nog bezig met de schakelaar.
-Ik begon nu zelf licht te geven en schoot een meter van de grond.
-Mijn buurman verliet het getroffen gebied.

De stekker was niet langer onderwerp van discussie.

Bart

Klem

Ze kwam uit de kleedkamer en liep wat lomp op haar kousen naar de toegangsruimte waar ik op een gestoffeerd bankje zat te wachten op mijn echtgenote die ergens achter een zwaar grijs gordijn kleding paste.

De vrouw drentelde tot vlak voor me, ontnam mij het uitzicht en probeerde door wat te zwaaien de aandacht te trekken van een verkoopster die een eindje verderop in een rek zat te rommelen. Ondertussen bleef er voor mij niets anders over dan te staren naar haar dikke achterwerk. Ik dacht aan de zebra in zijn rol als bedreigde diersoort.

Ze draaide zich nu in mijn richting. 'Snapt u dat? kunnen ze wat verkopen en dan is er niemand.' Ze draaide zich weer in de richting van de verkoopruimte en probeerde het nu met een lokroep. 'Wat kijkt u trouwens?', vroeg ze.
Tja, wat moest ik daar nu op zeggen. Ik kon moeilijk iets over haar zitvlak roepen. Ik haalde mijn schouders op.

'Vind u hem staan?', vroeg ze terwijl ze een paar keer om haar as zwierde.
Dat had ik weer. Ik keek hoopvol naar het gordijn waar mijn vrouw haar houdini-act opvoerde.
'Nou? Wat vind u ervan? Eerlijk zeggen hoor!', drong ze aan.

Ik slaakte een diepe zucht. Mijn smaak word altijd bepaald door drie componenten: het prijskaartje, de vermoeidheid van het geslenter en als laatste "moet het ook nog een beetje staan". 'Staat wel goed hoor', zei ik quasi geïnteresseerd terwijl ik verlangend richting gordijn keek.

'Meent u dat echt? Ik vind dat hij een beetje tekent. En dan vooral hier.' Ze sloeg op haar achterwerk, plaatste vervolgens haar handen in haar zij en draaide wat heen en weer voor de spiegel. 
Tja, leg zo'n vrouw maar eens uit dat ze voor aap stond. 

'Hij staat echt leuk. Ook dat zwart-wit patroontje is heel leuk', zei ik zo enthousiast mogelijk.
'Ik denk toch aan een maatje minder', zei ze. Wat denkt u? Waar blijft verdorie toch die verkoopster.'  

Eindelijk ging het gordijn open en verscheen mijn echtgenote. 'Hoe lijkt het?', vroeg ze vrolijk. 'Leuke jurk hè?'
Ik schrok. Voor me stond mijn eega in precies dezelfde uitgeholde zebra.

'Hahaha, wat een leuke jurk', riep de dame. 'En uw man vind hem prachtig, dat zei hij net tegen mij.'
'Is dat zo schat? Hij is best aan de prijs hoor!!'

'Uw man heeft echt smaak mevrouw. Prijs u gelukkig!'
Ze me veelbetekenend aan en boog zich in mijn richting. 'Uw man heeft echt smaak', echode ze fluisterend in mijn oor. Vervolgens: 'Mooi schat, deze jurk is dus voor mij. Of ga je die dame daar nu uitleggen dat je van gedachten bent veranderd en er niks aan vindt?'

Wat later liep ik honderdvijfenvijftig euro zeventig lichter en met een vrouw met een tas-met-jurk aan mijn arm mezelf af te vragen waar het precies mis was gegaan....

Bart

Banaan

'Het valt mij op dat de steeltjes van de bananen tegenwoordig niet meer zo stevig zijn alsdat ze vroeger waren', meldde ik tijdens een martelpartij om een banaan uit zijn schil te bevrijden. Het knakproces verliep chaotisch waardoor de schil openscheurde en er een soort van moes uitdruppelde.

'Lieve schat, het is half acht in de ochtend.'
'Ja, en?'
'Óke, als jij dat een geschikt tijdstip vindt om dit soort zaken te bespreken, prima. Maar dan zonder mij.'
'Met wie dan wel? De groenteboer of zo? En dan op dit tijdstip van de dag?'
'Dat bedoel ik dus. Bovendien vind ik het onzin dat je elke dag een banaan neemt met het ontbijt.'
'Ik niet. Ik heb de vezels nodig. En bovendien is het lekker in de yoghurt.'

'Waarom snij je de schil niet door? In de lengte. Dan trek je hem in één keer uit zijn jas.'
'Ga jij mij nu vertellen hoe ik een banaan moet slopen?' Ik begon me te ergeren.
'Het lukt je toch niet?'
'Lieve schat: er zit niet voor niets een steeltje aan.'
'Óke', zei ze.
'Nu zeg je al voor de tweede keer "óke".'
'En dat mag niet?'
'Ik vind dat irritant. En dan vooral de plek waarop je de klemtoon legt.'

'Wat is er mis met mijn klemtoon?'
'Die leg je op de "O". En vervolgens maak je van de "KÉ" een vraag.'
'Hoe moet het dan?', vroeg ze.
'De klemtoon moet op de "KÉ" en niet op de "O".' 

'Hoe gaat nu het met het steeltje?', vroeg ze onverstoorbaar.
'Zeg eens "oké" zoals ik net zei?' Ik wilde resultaat horen.
'Hallo, ik spreek oké uit zoals ik het wil.' Ze deed het nu goed.

'Nu deed je het goed. Je leert het wel.' Ik stak een bemoedigende duim. 'Je blijft je hele leven leren schat', riep ik met een lach.
'Je bent onmogelijk vanochtend.' Ze draaide zich gepikeerd om en liep naar de eettafel.

'Is het nou nog gelukt met die banaan?', vroeg ze toen ik met mijn kommetje aanschoof.
'Nee, niet zoals het zou moeten. Ik moest tóch snijden. Ik ga straks bij de super, verhaal halen.'

'Oké, dan kun je meteen die zegelboekjes inwisselen.'
'Zegelboekjes?' Ik wist niet waar dat over ging.

'Kun je kortingkaartjes krijgen voor een dagje uit. Ik denk vanwege die banaan iets in de richting van een Apenheul?'

Bart

Buurtapp

Sinds kort ben ik aangesloten bij de zogenaamde "buurt-app". Dat is een clubje van buurtgenoten die in een WhatsApp groepje zitten. Kort uitgelegd: als je in het groepje zit en je ziet onraad bij jou in de buurt, dan kun je heel simpel een bericht plaatsen. De overige deelnemers worden dan gewaarschuwd dat er iets gaande is in de buurt. Prachtige uitvinding want het kan er stukken veiliger van worden....

Annie: hallo hier annie, er reit hier een roje oto met een vend. Wat moet ik nu doen.
Beheerder: wat doet hij ?
Annie: weet ik nie hij reit hier ront.
Beheerder: wilt u voortaan alleen iets melden als er echt onraad is. Dank u.
Joop: ik zie die auto nu ook. Dat is de bezorger van de bakkerij. Hoezo onraad?
Beheerder: Dat geldt ook voor u. Alleen iets melden als er onraad is.

Een uurtje later...

Annie: annie hier, de buman van 26 gooit vulles in de vullesbak van 36. Ik zag het want de bakken stingen buiten. Wat moet ik deon.
Beheerder: mevrouw, deze app is alleen voor als er onraad is. Inbraak, overval, vernielingen, mishandeling, dierenleed... maar niet voor de zaken waarvoor u hem gebruikt. Ik geef u nog één waarschuwing.
Annie: Ik zeg niks.
Beheerder: Graag zo houden, mevrouw.

Weer een uurtje later...

Annie: Er gebeurd helemaal niks hier.
Truus: Hé Annie, leuk, jij ook op de app ? Kom je morgenochtend koffie drinken ?
Beheerder: Dames, dit is niet de plek om privé gesprekken te voeren. Ik heb een waarschuwing uitstaan. Nog even en ik verwijder u beide.
Annie: Ik kan mogge niet. Ik zit op de ep en moet opletten op onraad.
Frits: Hé meisjes, jullie ook op deze app ?
Truus: Ben jij het Frits ?
Frits: Ja, lekker veilig hè zo.
Truus: Ja, echt wel. Annie zit er ook op.
Annie: Hallo Frist, hier annie. Hoe is Joke nog ziek.
Frits: Die is weer opgeknapt. Ik ga weer weg want dit mag niet. Alleen appen als er onraad is in de buurt. Doei.
Annie: Aaju

Uurtje daarna..

Annie: Hallo meneer bent u nog daar ? Ik wil nu naar bet wie past er nu op. Ik kan mogge oggend niet want ik ga kofie drinken bij Truus. Trusten allemaaal. Doei Frits, doei Truus.

Ik ga Annie als App-deelneemster erg missen.

Bart

Ochtendritueel

Een poos geleden mochten we vanuit de eerste-lijns zorg, als Opa en Oma in de "actiemodus" stappen. Onze zoon en schoondochter waren namelijk toe aan een gezellig weekendje weg. "Om even lekker te ontspannen". Mijn echtgenote vond de wens zeer herkenbaar. Ik onzin. Je hebt nu eenmaal kinderen en als je ze volgens de strakke jaren-zestig lijn opvoedt, dan loopt zo'n gezin op rolletjes en kun je daar meer dan voldoende ontspanning uithalen. Toen ik mijn opvatting als testje ventileerde, moest ik heel hard rennen om aan een spontane lynching te ontkomen.

We werden op donderdag verwacht omdat zo'n recuperatieweekendje nu eenmaal vijf dagen duurt. "Dat is leuk, want dan kunnen jullie vrijdags de kinderen naar school brengen". Tja, ik probeerde in gedachten de periode terug te halen waarop onze eigen kinderen 's morgens opstonden en werden klaargestoomd om naar school te gaan. En hoe hoog indertijd dát leukgehalte was. Ik kon er geen herinnering uitpeuren. Op hoop van zegen dan maar.

Dag: Vrijdag.
Plaats van handelen: Huis van zoon en schoondochter.
Aanwezig: Oma, Opa, kind1 (kleinzoon) en kind2 (kleindochter)

06:45 Wekker loopt af.
06:46 Ruzie met de lamp. Geen schakelaar te vinden.
06:47 Lamp dondert van nachtkastje. Op de tast naar schakelaar aan de muur.
06:49 Schakelaar gevonden, licht gaat aan.
06:50 Kind1 was al wakker en speelt lief op zijn kamertje. Eerste waarschuwing voor de schoolgang.
06:51 Kind2 wordt wakker. De kamer wordt gevuld met één en al vrolijkheid.
06:52 Oma verschijnt voor het eerst deze ochtend vol in beeld. Oma wordt geknuffeld door kind2. Kind1 speelt verder.
06:54 Kind1 gaat poepen, Oma spingt onder de douche, Opa zet de gevallen lamp op zijn plek.
06:57 Kind1 krijgt tweede waarschuwing om vanwege de naderende schoolgang op te schieten.
06:58 Opa lost oma af. Oma kleedt zich aan en kind2 gaat plassen.
07:00 Opa klaar met douchen, plaatst onder luid gejuich van zowel kind1 als kind2 kunstgebit in zijn mond.
07:01 Kind1 moet nog even een speelgoed-dingetje op een speelgoed-dingetje drukken.
07:02 Derde waarschuwing voor kind1. Kind2 huppelt in pyama door het huis. Eerste waarschuwing voor kind2.
07:03 Opa wordt onrustig. Kind1 wordt nu van het speelgoed afgetrokken en in de kleren geduwd.
07:05 Kind2 is gevangen en wordt gesommeerd op te schieten.
07:10 Geheim overleg tussen kind1 en kind2. Uitkomst niet bekend.
07:15 Oma ontdekt nu het "eigen willetje" van kind2. Er wordt ingegrepen. Zonder resultaat. Kind2 kleedt zich naar eigen inzicht.
07:17 Kind1 is naar beneden gegaan en zit achter de "aaipet".
07:18 Kind2 wil toch liever iets anders aan en loopt weer in haar ondergoed.
07:19 Oma grijpt in. Kind2 krijgt nu iets neutraals aangetrokken en verlaat gepikeerd de bovenverdieping.
07:25 Discussie rond het broodbeleg. Pindakaas met hagelslag, vlokken, jam of stinkworst.
07:30 Opa zit met kind1 en kind2 aan tafel. Eén en al leven en vrolijkheid. Opa geniet. Het leukgehalte stijgt.
07:35 Oma eet nu ook. Kind1 is klaar en schiet weer in de "aaipet" houding.
07:45 Ontbijt zit erop.
07:46 Vervolg van geheim overleg tussen kind1 en kind2. Opa doet een afluisterpoging maar wordt op heterdaad betrapt.
07:50 Beide kinderen worden naar boven gezonden voor gebitsonderhoud. Kind1 blijft "aipetten" en kind2 is van mening dat ook de Nijntjeknuffel gepoetst moet worden.
07:55 Oma krijg rode vlekken. Opa doet leuk en duwt de kinderen spelenderwijs naar boven.
07:58 De tanden worden gepoetst, er wordt een pot gel gesmeerd en haren worden tot iets van een hanenkam geboetseerd.
08:05 Lunchpakketjes worden gemaakt. Discussie over broodbeleg. Fruit, water en pakketjes verdwijnen in de rugtassen.
08:10 Het vertrekritueel wordt opgestart.
08:11 Discussie over schoenen.
08:12 Discussie over winterjassen. (Het wordt 23 graden)
08:13 Opnieuw discussie over broodbeleg.
08:14 Oma neemt definitief besluit. Kinderen springen in de auto, Opa achter het stuur en Oma slaakt een diepe zucht.
08:20 Aankomst school. Start rondleiding.
08:25 Kinderen worden door een trotse Opa en Oma ongeschonden en klaar voor de strijd overgedragen aan juf.
08:26 Kind1 en kind2 geven Opa en Oma een dikke knuffel. Opa en Oma knuffelen terug.
08:29 Opa en Oma zwaaien voor het raam en verlaten het gebied.
08:30 Opa start een evaluatie over het ochtendritueel en komt tot de conclusie dat hij nu al erg toe is aan een weekendje van minimaal vijf dagen rust.

Bart

Prikkelbaar

Ik heb het niet zo vaak, maar soms komt het voor dat ik een onweerstaanbare trek heb in een ordinaire zak patat. En dan met een flinke kwak geelgoude mayonaise die er op dusdanige wijze bovenop is gestort, dat de eerste vijf centimeter friet volledig aan het oog wordt onttrokken. Zo'n zak waar de calorie- bewuste medemens hoofdschuddend aan voorbij snelt. 

Maar dan ben ik er nog niet want als ik dan "volgens zeggen" toch "volledig fout bezig ben", gooi ik er ook nog een fricandel speciaal met ketchup tegenaan. Bijkomend voordeel van deze combi: het verhoogt het spijtgevoel wat dan weer goed is voor het wakkerschudden van het gezondheidscentrum binnen mijn hersens wat volgens de wetenschap pal achter de spijtkwab is opgeborgen. Hoe toevallig kan dat zijn.

'Graag een kleine patat met een beetje mayonaise, een gewone patat mét, een fricandel speciaal met curry en een fricandel speciaal zonder curry maar met gewone ketchup.'

 Het blonde meisje achter de toonbank klopte met haar vingertjes de bestelling op een beeldscherm. Ik had zelf het idee dat haar nageltjes te lang waren want ik hoorde een hoog getikt in plaats van doffe dreunen die vingertoppen doorgaans veroorzaken op zo'n scherm.

Ze las de bestelling nu voor. Het was niet goed.

'Nee, een kleine patat, geen kinderpatat. Gewoon een kleiner bakje. En een fricandel speciaal zonder curry maar met ketchup.'
'Eh.. dus een gewone fricandel met ketchup?'
'Nee, een speciaal met ketchup in plaats van curry.'
'Eh.. even kijken, hier staat dat niet. We hebben alleen gewone fricandellen met ketchup, mayonaise of curry. De speciaal is met curry, mayonaise en uitjes. Wilt u de uitjes wel?'

'Lieve schat, je neemt een fricandel, pakt hem beet, snijdt er in de lengterichting een sneetje in, bakt hem, legt hem in een bakje. Dan leg je er een schep uitjes naast, mayonaise eroverheen en als laatste een laag ketchup. Hoe moeilijk kan het zijn.' Ik voelde de boosheid opkomen en dan word ik prikkelbaar.

Over die laatste zin scheen ze te moeten nadenken. Ten einde raad haalde ze haar baas erbij.

'Dag meneer, Cynthia komt er niet uit. We gaan het samen doen.'
'Ik werk hier nog niet zo lang', verontschuldigde het wicht zich.
Ik herhaalde geïrriteerd mijn bestelling.

'O, ik zie het al. Deze kassa is nieuw geprogrammeerd. Je kunt geen speciaal met ketchup invoeren. Foutje.'
'En nu?', vroeg ik pissig. Ik heb een bloedhekel aan dit soort apparaten.
'Dan doen we net of dit apparaat niet bestaat', lachte hij vriendelijk en gaf de opgeluchte Cynthia een opdracht die overeenkwam met mijn wens. Ze schreef het nu op een papiertje.

'Neemt u maar plaats op het terras. We brengen het zo.'
'Even later kwam Cynt met de spullen en zowel mijn echtgenote als ikzelf stelden vast dat het nu klopte. Toen ik wat later binnen afrekende stond ze achter de toonbank.

'Heeft het u gesmaakt?', vroeg ze vriendelijk.
'Het heeft enorm gesmaakt', zei ik ietwat overdreven om mijn schuldgevoel jegens het meisje enigszins te deppen.
'Fijn, want ik had het idee dat u heel boos was.' Ze keek ernstig.

'Ik kan niet goed tegen curry, alleen al bij de gedachte word ik enorm prikkelbaar.'
'Ik snap het meneer.' Ze stak een duim.

Ik verliet opgewekt het cafetaria.

Bart

Ligbedjes

'Het zal toch niet waar wezen, Truus. Alle bedjes zijn bezet.' Ze stonden met volle bepakking bij het campingzwembad waar een bonte verzameling handdoeken alle ligbedden bedekten.
'Ik zie maar vier zonaanbidders. Waar is de rest dan?'
'Misschien liggen ze eronder?', grapte Bert.
'Nee joh, ze hebben die handdoeken er alvast neergelegd om zeker te zijn van een ligbedje.'
'En wat nu?', vroeg Bert. 'Ik ga echt niet op de grond zitten.'
'Nee, ik ook niet. Zoek er maar één uit, dan halen we die handdoek er gewoon af.'
'Dat wordt ruzie.'
'Nou èn? Jij bent toch sterk?'
'Zal ik de campingbaas erbij halen?', vroeg Bert.
'Nee, dat heeft geen zin. Die mengt er zich niet in.'
'Dat zal, maar dit is echt asociaal.'
'Ik trek er gewoon twee weg.' Truus bukte, trok een handdoek van het bed en legde haar zwemtas erop. 'Hier Bert, neem deze maar.' Ze trok eenzelfde handdoek van het naastgelegen bed.
'En wat nu?', vroeg hij.
'Nu niks. We gaan gewoon liggen.' Ze voegde de daad bij het woord en plofte op het bedje. Bert aarzelde nog wat maar ging toen naast haar liggen.

'Jullie liggen op onze bedjes', riep de vrouw ontzet. Ze stond samen met haar man voor het meubilair.
'Van jullie?', vroeg Truus.
'Ja, wij hebben vanochtend hier in alle vroegte onze spullen neergelegd. En u heeft het eraf gehaald.' Haar ogen spoten vuur. De Harrie die naast haar stond probeerde haar te kalmeren. 'Rustig schatje, dan nemen wij toch een ander bedje?'
'Die zijn allemaal bezet. Dat zie je toch?', gilde ze.
Bert keek overdreven in het rond. 'Ja, inderdaad, die zijn allemaal bezet. Vervelend voor jullie.'
'Heeft u toevallig het bonnetje nog van de aankoop?', vroeg Truus rustig.
'Bonnetjes? Hoezo? Het zijn onze bedjes.'
'Misschien dan een bonnetje van de huur?'
'Nee, dat hoeft hier niet', beet ze van zich af.
'Meneer, wat had u in dit geval gedaan?', vroeg Bert. 'U komt hier bij het zwembad aan en ziet dat alles is bezet omdat een stelletje asocialen al vroeg de handdoeken hebben neergelegd.'
De man keek hem verbaasd aan. 'Wat ik zpu doen? Is dat de vraag? Ik zou teruglopen naar de caravan en over een uurtje kijken of er wèl plek is. Zo hoort dat toch?'
'Mooi', zei Bert.
'Hoezo mooi?', gilde het mens.
'Wel mevrouw, uw man heeft zojuist zelf een elegante oplossing aangedragen. Tot over een uurtje. Succes!!.'

Bart

Onhandig

'Ik vraag mij wel eens af Truus of eigenaren van campings zelf wel eens kamperen op hun eigen camping. Dat zou eigenlijk in de wet verankerd moeten worden.' Bert kwam met een chagrijnig bekkie van de douches teruggelopen.
'Wat nu weer?', vroeg Truus.
'Ik daag je uit, schat. Ik stond mezelf uit te kleden in dat douchehokje. Broek uit, sokken uit, shirt uit, onderbroek uit... zit er aan de muur slechts één haakje waar de hele garderobe aan moet hangen. En dan moet ik mijn handdoek nog kwijt, een schone onderbroek...'
'Ja, maar jij gaat ook in winterkleren douchen', lachte ze. 'Ik heb alleen een badjas aan.'

'Luister Truus. Dan hebben we vervolgens nog een toilettas wat op een minuscuul plankje gezet moet worden. Maar dat plankje zit natuurlijk niet aan de douchekant waar jij staat.'
'Dat lijkt me ook logisch, anders wordt alles nat', vond Truus.
'Klopt. Maar waar moet ik dan de shampoo, het zeep en mijn poezel neerhangen?'
'Die zet je in het rekje', zei ze.

'Juist. Geen rekje. Sta ik er dus onder, wil ik de shampoo uit de toilettas trekken, pleurt de complete tas van dat kleine klote plankje op de kletsnatte vloer. Alles eruit. Dus, kraan dicht, bukken, handdoek pakken om de boel een beetje af te drogen... wat denk je? Valt mijn schone onderbroek eveneens in het water. En toen ik verhaal probeerde te halen bij mijn schepper, lazerde ook mijn andere kleren van het haakje.'

'Wat een problemen Bert, wat een problemen.' Ze schudde haar hoofd.
'Maar goed, ik ga straks naar de campingbaas mijn beklag doen. Wat kosten nou twee haken en een stukkie hout om fatsoenlijk je toilettas op te kunnen zetten. Tientje misschien?'

'Nou ja, als het dan daar over gaat', zei ze. 'Ik heb meer problemen met de afwas. Heb je een wasbak met daarnaast slechts één aanrechtje. Mag jij proberen om op dat aanrecht je vieze afwas, de schone vaat en dan ook nog je afgedroogde vaat neer te zetten. Da gaat nie lukken nie', schaterde ze.
'Welkom in de cratieve wereld van het kamperen, Bert Jansen. Het zijn allemaal kleine dingetjes die bij het kamperen horen.'
'Kan wezen Truus, maar met een klein beetje nadenken kun je het voor je gasten zo veel gemakkelijker maken.'

'Trouwens, dat realiseer ik me nu pas. Poezeltje? Jij?'
'Ja, dat ronde nylon wasdingetje. Dat bolletje aan dat touwtje. Dat ken je toch wel?'

'Hahaha, ja die ken ik wel. Daar poets ik altijd de toiletpot mee schoon. Die hangt altijd aan het haakje.'

Bart

Twee stokbroden...

'Wat staat dat mens nou te doen?', vroeg Bert. Ze stonden bij de kassa van een Franse supermarkt. Truus had twee stokbroden op de band gelegd en het wachten was nu op een dame vóór hun die met de caissière in een diepgaand gesprek verwikkeld was.
'Waar gaat het over, Truus?', vroeg Bert. Truus sprak een beetje frans.

'Het gaat over het aankomende weekend. De caissière gaat voor het eerst met haar nieuwe vriend een weekend weg. Die dame is een nicht van haar. O ja, een niet onbelangrijk detail: de caissière heeft een dochtertje en die wil ze nu onderbrengen bij haar nicht. Zodat ze alle aandacht aan die nieuwe vriend kan schenken.'
'Laat ze maar oppassen', lachte Bert. Straks heeft ze een tweede kind wat ze bij de nicht moet dumpen. Maar, vraag eens of dit gesprek ook in de pauze kan? Ik wil opschieten.'
'Rustig Bert, dit is Frankrijk. Kijk, ze komt al in beweging.' De caissière drukte op een toets en noemde het bedrag wat de nicht moest afrekenen. Die rukte na enig gestoei haar handtas open en haalde een stapeltje papieren tevoorschijn.

'Gaat ze nu ook nog de complete boekhouding doen?', vroeg Bert nu toch wel wat ongeduldig.
'Nee, ze heeft kortingsbonnen of zoiets. Die moeten eerst nog worden uitgezocht.'  Ze had lange stroken papier met daarop allerlei artikelen die door de cassiere ol haar gemak werden afgescheurd en daarna gescand. Ondertussen ging het gesprekje verder.

'Ze hebben het nu over ons, Bert. De nicht zegt dat er toeristen met haast achter haar staan maar dat ze van mening is dat die maar moeten wachten. Omdat die toch tijd genoeg hebben. O, de caissière is het met haar eens.'
'Zal ik die stokbroden eens een fijn plekje geven?', stelde Bert voor. Maar dat hoefde niet meer. Er werd nu eindelijk afgerekend en de nicht maakte zich op voor vertrek.

Er rinkelde een telefoon. De caissière nam op, riep iets van "un moment", en deelde twee luchtkusje uit aan haar nicht die het pand verliet. De caissière draaide zich meteen om en zwaaide naar een collega, twee kassa's verderop. Die had ook een telefoon aan haar oor en blijkbaar waren ze samen in gesprek. Bert begon nu wat onrustig te worden en trommelde ongeduldig op het bandje. De caissière keek niet op of neer.

'Hallo mademoiselle', zei Truus. 
De caissière reageerde lachend en wees op een knipperend balkje aan het begin van de band.
'La caisse est fermée, madam. J'ai une pause.' (De kassa is gesloten, ik ben met pauze) Ze ging zitten en vervolgde haar gesprekje.

'Wat een brutaliteit', riep Truus woest.
'Wacht maar schat, ik reken wel even af.' Hij pakte de stokbroden van de band, boog zich iets naar voren en stak toen beide broden achter de kassa ergens bij mademoiselle in haar schoot.

'Eet smakelijk', riep hij en wurmde zich het kassalaantje uit.
Met opgeheven hoofd verlieten ze de winkel.

Bart

Gewiebel...

'Zeg Bert, zou jij straks de caravan willen controleren? Ik heb het idee dat hij niet goed meer vaststaat. Hij wiebelt.'
'Hij wiebelt', herhaalde hij. 'Wanneer wiebelt hij precies?'
'Als hij er zin in heeft. Goh Bert, doe niet zo bijdehand.'
'Lieve schat, het is belangrijke informatie. Het kan zijn dat ik een pootje moet bijdraaien.'
'Nou, dat had ik dus ook al verzonnen. Wanneer ga je het doen?'
'Binnenkort. Ik moet eerst mijn koffie opdrinken, krantje uitlezen, daarna eerst nog stevig op de pot... Laten we zeggen over een uurtje? Kan de caravan dat nog aan? Of bestaat er gevaar op totale instorting.'

'Waar heb je dat aandraaiding? In de disselbak?'
'Schat, wacht nou even. Ik doe dat electrisch. Met de boormachine. Dat kan jij niet, daarvoor moet je enigszins technisch zijn.'
'Dat is echt weer zo'n beschermd mannendingetje. Hoor jezelf. Tot u spreekt ingenieur Jansen vanuit zijn mannenhol.'
'Truus, moet je eens kijken wat je allemaal teweegbrengt met je dadendrang. Ik heb vakantie. Jij signaleert een minuscule probleempje en verwacht dat ik alles laat vallen, op mijn knieën zak en spontaan aan de pootjes begin te draaien.'

'Jansen, ik ken jou. Uitstel en afstel liggen bij jou lepeltje-lepeltje onder de lakens. Je zou die geknapte rubberen ring ook nog vervangen. Weet je nog?' Ze wees naar een stukje rubber wat zielig naast een zinloos ingeslagen haring lag te wachten op de dingen die gingen komen.
'Daar ben ik mee bezig, Truus. Staat op mijn lijstje. Ik moet daarvoor naar een campingzaak want de ringen zijn op.'
'Bert, je kunt dan wel vakantie vieren, maar dat wil nog niet zeggen dat je de boel kan laten versloffen.'

'Pffft, volgens mij verkeren we nu in staat van ruzie. De laatste keer is trouwens al best lang geleden.'
'Man, zwam niet zo.'
'Ik weet het nog precies. Het ging toen over je moeder. Ze vond dat je de verkeerde vent had getrouwd.' Hij stak zijn tong uit.
'Daar ga ik niet op in. Ik ben er zo langzamerhand helemaal klaar mee', mopperde ze.
'Dat meende ik al te horen. Je doet echt vervelend.'

Truus verdween via de voortent in de caravan. 'Hij wiebelt echt', riep ze.
Bert zuchtte, dronk snel de koffie op, vouwde het krantje dicht en liep naar binnen.

'Goede morgen, hier is de Handyman. U heeft een probleempje?', lachte hij. 'Goh, ik voelde een wiebel. Ik denk dat er een poot moet worden aangedraaid.'
'Flauwe zak', schold ze.
'Ik moet u trouwens waarschuwen, mevrouw. Vanwege het spoedeisende karakter van deze klus, heb ik mijn eigen werk uit moeten stellen. Ik ben ondertussen al wel een beetje aan het voorsleutelen.'
'Wat is dit nu weer voor een kul. Ik zie niks.'

'Dat klopt. Het is aan de ontluchting van mijn geplande stoelgang.'

Bart

Het campertje..

‘Er kwam net een camper het terrein oprijden, en gróót, niet te geloven’, riep ze toen ze de voortent in kwam lopen.
‘Een Duitser?’, vroeg hij.
‘Nee, een Belg. Tenminste, hij had zo’n rood kenteken.’
‘Dan is het een Belg’, stelde hij vast.

‘Ik denk trouwens dat het hele kasteel deze kant opkomt, en aan de overkant gaat landen.’ Ze wees naar een grote lege plek.
‘Laten we dan maar snel een bakkie doen’, zei hij.
‘Hoezo?’, vroeg ze. ‘Effe gluren, altijd leuk.’ Hij glunderde al bij voorbaat.
‘Vier scheppen koffie, Bert’, riep ze hem na.

‘Tjonge jonge, wat een ding zeg.’ Hij ging even staan om hem goed te kunnen bekijken. ‘Ik denk dat er onderin een vijftig meter wedstrijd-bad is aangebracht, en boven iets van een volleybalveld met honderd zitplaatsen.’

‘Ik zou er best wel een keertje binnen willen kijken’, zei ze.
‘Dan moet je met ze aanpappen. Heb je nog iets leuks te melden?’, vroeg hij.
‘Niet echt. Nou ja, misschien iets over jou ? Dat je hebt gestudeerd voor oud wijf en dat ze op moeten passen met wat ze allemaal tegen jou vertellen. En dat er toiletpapier in de WC hangt.’ Ze gaf hem een knipoog.

‘Wat rijdt hij trouwens heen en weer?’, vroeg ze.
‘Hij heeft zijn schotel omhoog gezet. Kijk maar. Dat ding draait continu rond totdat hij een bruikbaar signaal heeft gevonden.’
‘En dat gaat automatisch? Ik zie verder niemand buiten staan’, stelde ze vast.
‘Dat hoeft niet. Hij moet alleen de camper op een goede plek parkeren.’
‘Kijk, daar gaat ie. Weer een meter. En dat allemaal voor een TV.’ Ze schudde haar hoofd.

‘Volgens mij hebben ze heibel', stelde hij vast. 'Hij zwaait met zijn armen.'
'En zij zit voor het scherm.' Ze stond op om het goed te kunnen zien.
'En dan ben ik een oud wijf?', lachte hij.

'Let op. Hij staat nu goed. De schotel staat stil en hij heeft de raketmotor uitgeschakeld. E.T. is geland', lachte hij. 'De rust is terug.'

'Nou, dat denk ik niet. De TV zal het vast doen, maar dat kasteel komen ze niet meer uit. Hij heeft de ophaalbrug strak voor een metersdikke Hollandse eik gerangeerd.

Bart

Valentijn...

'Weet je wat ik deze week ben vergeten?', riep mijn echtgenote in een schijnbaar lichte paniek. We hingen aan een wijntje.
'Iets met je moeder?', vroeg ik.
'Mijn moeder? Hoezo mijn moeder?'
'Nou ja, je klonk zo paniekerig.' Ik nipte wat.
'Is het trouwens iets waar ik mij ook zorgen over moet maken?', vroeg ik. Je kon niet weten.
'Ach nee, het was Valentijnsdag. En dat ben ik vergeten.'
'Pffft, mens, ik dacht dat het over iets belangrijks ging.'

Ik voelde enige opluchting. Ik ken dit soort scènes. Voordat je het weet wordt je ergens in meegezogen en krijg je uiteindelijk de schuld.

'Nou ja, het is voor veel mensen best belangrijk', zei ze.
'Hou toch op. Het is commerciële kolder. Ik maak me sterk dat het is uitgevonden door de een of andere rozenkwekerij uit Aalsmeer.' Ik moest om mijn eigen vondst lachen.

'Ik zie dat toch anders Bart. Er zijn mensen die dit fenomeen gebruiken om anoniem hun liefde te betuigen. Dat heeft niets met commercie te maken.' Ze nam een stevige slok.
'Hm, daar heb ik nooit last van gehad. Ik heb je vaak in het volle licht en volledig bij bewustzijn een bloemetje gegeven met Valentijn. Vorig jaar nog.'
'O ja, die kwam toen van de Esso rozenkwekerij hier om de hoek. Een lekker ruikertje.' Ze glimlachte en snoof overdreven.

'Maar goed schat, je had het erover dat je het was vergeten. En als je iets bent vergeten, dan had je blijkbaar een bepaalde verwachting die nu, doordat je het bent vergeten, niet uitkomt. Snap je?' Ik nipte wederom.

'Wees eens eerlijk Bart, had jij er dan wel aan gedacht?' Ze keek me aan met het glas in haar hand.
'Nou, eigenlijk niet. Maar het is de vraag of ik dat ook zou moeten.' Ik vond mijzelf een eerlijk mens.
'O, en waarom dan niet? Het zou leuk zijn geweest als jij eraan had gedacht.' Ze keek wat streng.
'Ik heb het gemist', moest ik bekennen.

'Oké, maar als je iets hebt gemist, dan had je blijkbaar een bepaalde verwachting die nu, doordat je het gemist hebt, niet uitkomt.' Ik zag een stukje bewust uitgestoken tong, rood van de wijn. 'En wat heb je dan gemist?' Ze dronk een laatste slok en zette het glas op tafel.

'Ik zal het je eerlijk vertellen. Ik krijg normaal gesproken elk jaar één dag voordat het zover is, een volledig anonieme aanwijzing dat Valentijn eraan staat te komen. En die heb ik dit jaar om de één of andere volstrekt onduidelijke reden gemist.'

Bart