Plekje

'Ja, ik ben', reageerde ik op de vraag "wie dan?", uitgesproken door de dame achter de toonbank. Ik stond in de plaatselijke drogisterij.

'Morgen mevrouw. Ik hoorde gisteren van een collegaatje dat u zalfjes verkoopt tegen jeukplekjes.' Ik keek haar hoopvol aan.

'Eh.. ja. Over wat voor een jeukplekjes hebben we het dan?', vroeg ze. 

Ik meende iets van wanhoop in haar stem op te vangen. Dat blijkt vaak uit licht gezucht. Zo van "daar gaan we weer". Zij zuchtte op deze manier dus vandaar mijn conclusie.

'Ik heb een paar onschuldige plekjes op mijn zitvlak. Het waren eerst bultjes en daarna plekjes.'

'En die jeuken?'

'Ja, daarom kom ik hier.' 

'En uw collegaatje had dat ook?', vroeg ze.

'Nou, ik weet niet van haar zitvlak. Maar inderdaad: ze had ook bultjes en daarna plekjes. Met jeuk!'

'En wat was de naam?' Ik hoorde opnieuw een zucht.

'Eh.. Jantine. Een dame met zwart kroesend haar. Gewoon postuur, veertiger en ze droeg...'

'Ik bedoel de naam van het zalfje.'

'Geen idee. Maar u weet vast wat ik bedoel. Bultje-plekje-jeuk-zalfje... en klaar.' 

Ik vond dat ik het niet duidelijker kon maken maar ze bleef mij wat wazig aankijken. Alsof ze elk moment in een enorme huilbui kon uitbarsten. Ze kuchte, nam toen een aanloop boog zich vertrouwelijk in mijn richting en.....

'Ik weet natuurlijk niet hoe uw relatie tot uw collegaatje precies ligt... maar als ik dit allemaal zo hoor, zou ik u willen adviseren toch eerst even contact met uw huisarts op te nemen.'

Bart

Pier

'Zou er iets met buuf Agnes aan de hand zijn?', vroeg ik tijdens het ontbijt.

'Hoezo?' Mijn echtgenote zat tegenover mij en slurpte haar thee.

'Ik heb haar al een tijdje niet meer gezien. Jij wel?'

'Nou Bart, daar let ik niet op hoor. Wat is trouwens jouw definitie van een "tijdje"?'

'Eh... maandag zag ik haar nog, dinsdag, woensdag, donderdag hoorde ik een deur dichtslaan... twee dagen?'

'Ze heeft een nieuwe vriend. Die woont in Friesland. Ik denk dat ze daar naartoe is.'

'Wat moet ze met een Fries? Het is zo'n teer pupke.'

'Kom op Bart, alsof alle Friezen van die knokige onbenullen zijn. Hij heet Pier en is een doodgoede knul.'

'Truus, Friezen stammen af van Noormannen. Dan weet je genoeg.' Ik vond dat ik het er nog even bij in moest wrijven. 

'Bovendien is het een ruw volkje. Ze hebben zelfs ene Bonifatius vermoord. Ergens in de buurt van Dokkum. Die deed ook aan zendingswerk. Waar woont die Paping?'

'Lieve schat, deze Pier is muzikant. Hij zingt en speelt gitaar.'

'O, let op, het is toch niet de mannelijke helft van Twarres? Heeft hij ook een zus?'

'Man, man, man, hou toch op met dat oeverloos gezwam.'

'Nou ja, schat, ik ben gewoon een beetje bezorgd. Je hoort tegenwoordig zulke rare verhalen.' 

'Dat klopt', zei ze tussen een slurp door.'

'Wat klopt?', vroeg ik.

'Dat van die rare verhalen.'

'O, kijk, jij hebt ze dus ook gehoord?'

'Ja, van een doorgeschoten buurman hier aan tafel.'

Bart

Een blikje

'Ik kom net in een bureaula op zolder dit blikken doosje tegen. Dat mag weg, toch?' Mijn echtgenote stond in de deuropening klaar om het gevonden voorwerp af te voeren richting kliko.

'HO!', riep ik geschrokken. 'Dat mag niet weg! Dat zijn mijn herinneringen.'

'Herinneringen aan wat?' Ze opende het blikje. 'Er zit troep in!'

'Troep? Niks troep. Geef eens?' Ze gaf het en ik opende het dekseltje.

'Kijk toch eens, geweldig! Ik pakte er een ijzeren staafje uit en hield het hoog.

'Wat is dat?', vroeg ze.

'Dat is een boortje. En weet je wat dat boortje op zijn geweten heeft?'

'Laat me raden: dat heb je als souvenir van de tandarts gekregen na je eerste gaatje.'

'Nee, dit boortje is heel lang geleden dwars door mijn vinger gegaan.'

'Wilde je een piercing door je vinger?'

'Nee, mijn broer boorde een gat in een dingetje en ik hield dat dingetje vast. Hij schoot uit en hup, dwars door mijn vinger....'

'Oké, en wat is er met die puntenslijper?'

'Daar heb ik mijn eerste potlood mee geslepen. Ik zat toen in de eerste klas.'

'En dat sigarenbandje? Van je eerste sigaar op de kleuterschool?'

'Nee, die is nog van ome Jan. Hij was indertijd veel geld waard.'

'Hoe lang heeft dit allemaal in dit blikje gezeten?', vroeg ze.

'Nou, ik denk al snel eh... een dikke zestig jaar. Dat maakt het juist zo leuk.'

'Je bedoelt leuk om het ééns in de zestig jaar te bekijken?'

'Ja, geweldig toch!', riep ik.

'Klopt, dan kan het nu dus toch weg?'

'Nee, dat leg ik je net uit.'

'Bart, als je over zestig jaar weer in dat blikje wil neuzen, ben je inmiddels zelf ingeblikt!'

Bart

TV kok

'Waar zit jij nou naar te kijken?', vroeg mijn de kamer binnenhuppelende echtgenote. Ik hing voor de TV.

'Een kookprogramma. Maar voordat je valse hoop krijgt: het is puur toeval.'

'Wat was je aan het doen dan?'

'Ik probeer dit soort programma's te blokkeren.'

'Wat kookt ze eigenlijk?'

'Mijn hersens.'

'Ah.. spaghetti!! Lekker!', riep ze enthousiast.

'Nou, daar zou ik maar niet zo zeker van zijn.'

'Hoezo niet? Kijk, ze maakt carbonarasaus.'

'Moet je die groene prut zien. In dat schaaltje!', riep ik.

'Dat is peterselie!'

'Wie zijn selie?'

'Peterselie. Dat maakt het smaakvol.'

Ze stond net ook nog op het scherm een geranium te plukken en kwakte dat eveneens in dat schaaltje.'

'O, kijk Bart. Ze klutst nu eieren. Dat gaat er ook doorheen.' 

'Zonde. Eieren moet je bakken. Mag hij nu op een andere zender?'

'Nee, ik wil het eindresultaat zien!', riep ze.

'Dat kan ik wel voorspellen.'

'O, Kokkie kan het wel voorspellen!', sneerde ze.

'Ja', zei ik. Als ze klaar is gaat de camera dicht, de kliko open en loopt ze vervolgens opgelucht naar de plaatselijke Mac.'

Bart

Theeprobleem

'Kijk, hoe raar', begon ik mijn betoog vanaf het aanrecht.

'Wat is raar?', vroeg mijn echtgenote.

'Het touwtje van mijn zakje is langer dan die van jou.' Ik hield twee theezakjes omhoog. Er zat wel vijf centimeter verschil tussen.

'Ja, en?', vroeg ze zoals vrouwen in zo'n situatie kunnen vragen.

'Nou ja, ik vind het wel lastig. Ik zet altijd de theeglazen naast elkaar en haal dan beide zakjes met één hand op en neer door het water.' Ik deed het voor.

'En wat is nu precies het probleem?'

'Zie je niet wat er nu gebeurt? Of beter gezegd niet gebeurt?'

'Nee, dat zie ik niet. En schiet nou even een beetje op want ik heb meer te doen.'

'Omdat jouw touwtje korter is, bungelt hij bij de "op" van de "op en neer" steeds boven het glas.'

'Man, zwam niet. Hou je mijn touwtje met links en die van jou met rechts vast. Twee handjes, snap je?'

'Dat gaat niet want ik ben rechts. Links heb ik minder sturing. Kijk maar.'

'Bart, alsjeblieft. Hou op met dat domme gezwam.'

'Het probleem zit bij de fabriek. Ik denk dat de machine die de touwtjes knipt verkeerd is afgesteld. Had jij er gisteren geen last van? Jij hebt gisteren thee gezet.'

'Moet ik hier serieus op ingaan?', vroeg ze.

'Ik stel een serieuze vraag', zei ik. 

'Dan krijg je nu een serieus antwoord....'  Ze trok de la los, pakte een schaar en knipte beide touwtjes op gelijke lengte.

'Opgelost!'

Bart

Onkruid

'Morgen buurman', hoorde ik een stem vanaf de straat. Ik was de voortuin aan het schoffelen en keek op.

'Morgen Josje.'

'Lekker aan het schoffelen, Bart?'

'Ach ja, soms moet je even, hè?'

'Je doet het netjes. Je kan er zo je werk van maken.'

'Hahaha, ik ben met pensioen, Josje. Ik voel geen behoefte.'

'Jammer, je kunt zo de buurt in. Vooral bij ons naast', zei ze. 'Bij Gerda.'

'Gerda? O, je bedoelt van 16B.'

'Nee, van 16C. Met dat grijze haar. Die heeft me een onkruid in de tuin staan. Je kunt er niet meer overheen kijken.'

'Dat komt omdat jij zo'n klein vrouwtje bent, Josje!', merkte ik lachend op.

'Eerlijk Bart, ze doet er niets aan. En weet je, al die zaadjes komen bij ons in de tuin terecht.'

'Zaadjes van Gerda?', vroeg ik.

'Ja, van dat onkruid. Ik heb haar al een paar keer gevraagd maar ze doet er niets op uit.'

'Gerda is voorzitster van de geitenharen sokkenclub. Dat zijn van die overgezonde natuurtiepjes', wist ik. 'Die houden van onkruid.'

'Onzin. Ze loopt altijd op blote voeten en drie keer in de week komt de pizzaboer aan huis. Hoezo gezond?!'

'Gerda is gescheiden. Vandaar die pizzaboer.'

'Rare pizzaboer. Hij heeft nooit een pizza bij zich.'

'Misschien bakt hij ze samen met haar?', opperde ik met een veelbetekenende knipoog.

'Nou, dan kan hij terwijl ze in de oven staan ook de tuin wel even voor haar schoffelen.'

Bart

De knutsel-oppasdag

'Opa, kan jij voor mij een vliegtuigje vouwen ?'.
Voor mij stond mijn kleinzoon met een velletje wit papier in zijn hand wat hij ergens van een blocknote had afgescheurd.

'O ja hoor, dat kan opa wel', riep mijn echtgenote vol vertrouwen vanuit de keuken.
'Ik hoor net dat opa dat kan', zei ik met een licht cynisme in mijn stem.

Hij legde het velletje voor mij op tafel en bleef erbij staan kijken.

'Tja, wat voor vliegtuig wil je dan ?', vroeg ik in de hoop dat hij de rest van de dag zou gaan nadenken.
'Zoals papa die altijd maakt', klonk het. Hij ketste daarmee een extra moeilijke hobbel op de route want nu moest hij ook nog ergens op gaan lijken.
'Zal opa dan een raket vouwen ?', stelde ik voor. 'Nee, zoals papa doet'.

'Dat kan opa heel goed hoor'. De bemoeizucht vloog vanuit de keuken naar de kamer en viel met een zware plof pal voor mij op tafel. Ik stuurde een diepe veelbetekenende zucht-zonder-tekst retour.
'Ga jij nog maar even spelen nog, vent, dan gaat opa vouwen. Als hij klaar is, dan roep ik wel'.
Hij bleef staan.

'Wanneer begin je opa ?', vroeg hij ongeduldig.
'Opa moet heel even nadenken', zei ik om wat extra tijd in te kopen.
'Papa kan dat heel snel', voegde hij eraan toe.

'Kom op opa, hoe moeilijk kan het zijn', riep de keuken.

'Ik denk dat oma het beter kan'.
'Oma heeft nu geen tijd, ik ben aan het soppen'.
'Dacht al zoiets', bromde ik. 'Zo gaat dat meestal'.

Plotseling herinnerde ik mij nog dat er op zolder ergens een doos vol knutselspullen moest staan. Mijn redding.
'Opa moet even naar zolder, ik kom zo terug en dan maak ik een heel mooi vliegtuig voor je'.

'Wat ga je doen ?', vroeg de keuken.
'Even naar zolder'. Ik stond op en liep de trap op.

Wat later vond ik eindelijk de verhuisdoos die inmiddels een jaartje stond te wachten om uitgepakt te worden. Ik trok hem open, het werd vervolgens even zoeken maar toen had ik het te pakken. "Origami voor de beginnende vouwer". Ik pakte het boekje, stootte nog even mijn hoofd aan de lage dakbalken en strompelde toen terug naar de kamer.

'Waar bleef je zo lang ?', informeerde mijn echtgenote.
Triomfantelijk hield ik het boekje omhoog. 'Het vouwen van een vliegtuig', riep ik enthousiast. 'Fluitje van een cent'.

Ofschoon het zo op het eerste oog niet erg op een vliegtuig leek, vond ik op bladzijde tien toch iets wat in de buurt kwam. Mijn kleinzoon was er in ieder geval enthousiast over, en dus begon ik aan de vouwklus.

Half uur later pakte ik met een diepe zucht het laatste velletje in een poging nu tot een luchtwaardig ding te komen en waarmee mijn kleinzoon tevreden zou zijn.

'Het lijkt nergens op', zei mijn echtgenote.
'Moet jij niet soppen ?', informeerde ik op zoek naar rust.
'Opa wat is dat ?', mijn kleinzoon keek beteutert naar de berg mislukte papiertjes en het ding wat nu onder mijn vingers zijn voltooiing naderde. Ik was inmiddels een uur verder.

'Oma, ik wil niet meer een vliegtuig, ik wil een boot. Zoals papa altijd doet. Kan jij dat ?'. Oma knikte enthousiast.

Ik keek ondertussen even naar het miegeltje van het manneke en toen naar mijn creatie. Met een beetje proppen moest het passen.

Bart

Copyright brompot mei 2017

Ergernis

'Ik begin me een beetje te ergeren aan mevrouw Huisman', meldde ik tijdens het ontbijt.

'Mevrouw Huisman. Wat is er met mevrouw Huisman? Heb je over haar gedroomd?', vroeg mijn echtgenote ietwat ongeinteresseerd.

'Ja, dat ze met een luchtballon richting Jupiter vloog en pas over vijftig jaar terugkomt. Nee, ik heb niet van haar gedroomd.' 

'Niet?'

'Pffft, je luistert niet eens!', riep ik geïrriteerd.

'Bart je hebt het altijd over anderen. Ik hoor het niet meer.'

'Mevrouw Huisman roept hardop dat jij een vervelend mens bent', zei ik in een poging aandacht te krijgen.

'Daar heeft mevrouw Huisman helemaal gelijk in. Verder nog iets te melden over mevrouw Huisman?'

'Ze laat haar kliko altijd een paar dagen aan de weg staan. Echt asociaal.'

'En daar erger jij je aan? Ze woont twee blokken verderop. Je hebt een verrekijker nodig om deze overtreding vast te stellen.'

'En wat wil je daarmee zeggen dan?'

'Dat je het WIL zien. Je begint op je vader te lijken.' Ze slaakte een zucht.

'Kijk, ook nog een compliment op de vroege ochtend', lachte ik.

'Jouw vader joeg de hele dag met een zoutvaatje in de hand op slakken.' Ze lanceerde een verzachtend luchtkusje.

'Mijn vader was niet zo', zei ik.

'ZO?'

'Ja, ZO. Eh, nee, juist niet ZO.'

'Kijk, je geeft dus toe dat je wat raar gedrag vertoont.'

‘Ach, die muts van Huisman gedraagt zich als de koningin van de straat.’

‘Onzin, dat kan helemaal niet’, zei ze. 

‘Niet?’, vroeg ik.

‘Nee, want dat ben ik al.’

Bart

Zaterdag

'Morgen Hans', riep ik naar een fietsende passant. Ik stond op de oprit.

'Morgen Bart!', riep hij enthousiast terug en kneep volop in de remmen. Toen draaide hij onze oprit op.

'Denk jij nog aan zaterdag?', vroeg hij. 

'Zaterdag? Wat is er zaterdag?' 

Hij begon te lachen. 'Je bent een echte een grapjas. Herman en Miesje komen trouwens niet. Die sprak ik gisteren en hebben wat anders. Maar de rest komt wél. Let op: het wordt bomgezellig! Maar ik moet door want ik ben al laat. Tot zaterdag!' Hij stapte op en scheurde weg.

Zaterdag, wat was er in Godsnaam op zaterdag. Ik kon er niet opkomen...

'Morgen Bart.' Nu was het mevrouw Hommel die met haar aangelijnde hondje langs kwam wandelen. 

'Morgen mevrouw Hommel. Alles goed met u?', vroeg ik.

'Ja hoor, nog wel', lachte ze.

'Hoezo "nog wel"?'

'Nou ik denk dat ik na zaterdag een paar dagen op zwart ga.' Ze lanceerde een knipoog en liep door.

Zaterdag, zaterdag, zaterdag... 

'Wat is er zaterdag in Godsnaam aan de hand?', vroeg ik mijn echtgenote. 

'Zaterdag? Geen idee. Hoezo?'

'Ik sprak net Hans en daarna dat mens van Hommel. Die hadden het over zaterdag.'

'Kijk even op de kalender, misschien helpt dat', adviseerde ze. 

Ik nam dit advies over. Dat doe je als man namelijk altijd bij een advies van je echtgenote. Ik bekeek de kalender.

'We gaan een weekendje weg!', riep ik vanuit de keuken.

'Weekendje weg? Hoezo een weekendje weg?' Ze kwam nu ook de keuken binnen en trok de kalender uit mijn hand.

'O, ik zie het al. Het is de start van de buurt-rummikup-competitie. Daar heb je je vorige maand met een dronken hoofd voor ingeschreven.' 

Bart

Een winkelhaak...

'Verdorie, ik ben met mijn rok achter de hoek van het stalen kastje in de gang blijven haken', meldde mijn echtgenote toen ze de kamer binnenkwam.

'Laat kijken', nodigde ik haar uit. Ze showde het getroffen gebied.

'Winkelhaak', stelde ik vast. 'Je naaimachine doet het toch nog?'

'Naaimachine? Wat denk je zelf?', vroeg ze streng. 

Ik zag een middagje winkel-in winkel-uit naderen en deed een uiterste poging. 

'Mijn moeder herstelde vroeger altijd zelf mijn kleren. Ik heb wel eens een winkelhaak....'

'Ik ben je moeder niet en bovendien is dit al een oud rokje.' 

Ik slaakte een diepe zucht. Mislukt.

'Misschien vanmiddag even naar de stad?', stelde ze voor.

'Nou, vanmiddag gaat mij niet lukken. Misschien dat Annie mee wil?'

'Annie moet op Wim passen. Dat wordt niet wat. Hoezo gaat dat jou niet lukken?'

'Hallo, kijk even naar de klusjespot! Hoezo niks?'

'O? Is dat nu plotseling je reddingsboei? Nou Bart, je kunt best even mee.'

Ik vond dat ik opnieuw moest zuchten. 

'Wat zit je nou te zuchten?' 

'O, niks. De telefoon gaat! Pak jij even?'

Ze snelde naar het toestel.

Toen ze vijf minuten later terugkeerde keek ze blij.

'Wie was dat?', informeerde ik belangstellend.

'Dat was Annie. Je hebt geluk Bart, Wim gaat naar de opvang en zij gaat met mij mee winkelen.'

'Wat leuk! Die Annie is toch wel een lief en begripvol mens', zei ik.

'Klopt. Ze begreep meteen dat jij hardstikke druk bent met je klusjespot. Ze gunt je een lekker middagje schoffelen.'

Bart

Bijvoeren

'Wat sta je te staren?', vroeg mijn echtgenote. Ik stond voor het raam en keek in de richting van de tuin.

'Ik kijk naar de musjes. Ik heb gisteren weer eens een pindakaaspot in het houdertje geduwd. Moet je kijken!'

'Hm, je bent veel te vroeg dit jaar. Die beesten moeten zich voorlopig zelf nog kunnen redden.'

'Ach kijk toch. Mankje. Ah...'

'Mankje?', vroeg ze. 

'Ja, dat is dat musje daar. Die hebben ze te pakken gehad. Hij mankeert iets aan zijn pootje. Kijk dan! Zo sneu!'

Ze keek. 'Dit is echt niet goed hoor', wist ze.

'Ach kom op, ze hebben het al zo zwaar. Beetje bijvoeren is prima. Dan bouwen ze een vetlaagje op en dat helpt tegen de kou komende winter.'

'Bart, je creëert vliegende pindakaasbommen. Dat is echt niet normaal!'

'Je bent hard, schat. Kijk Mankje dan genieten. Bekje vol en daar gaat hij weer!'

'Mankje is een plofmus. Vandaar dat hij mankt. Hij is door zijn gewicht door het landingsstel gezakt.'

'Volgens Piet wordt het een zware winter. Extreme kou.'

'Ik geloof er geen dooie mus van. Hij zwamt maar wat.'

'Piet heeft het meestal wel goed hoor! Ik denk trouwens dat die pot al half leeg is. Echt een succes!'

'Dat zal. En als hij leeg is, stoppen we er voorlopig mee.'

'Hoezo dan?'

'Nou, op dit moment vallen ze nog dood van het dak, dus bijvoeren heeft weinig zin.'

'We gaan trouwens lunchen, de tafel is gedekt. Kom je ook?', nodigde ze mij uit terwijl ze naar de keuken liep.

'Kom eraan.' 

Met enige tegenzin liep ik naar de gedekte tafel en ontdekte een pot pindakaas op mijn bord.

'Wat is dit? Een grapje of zo?' Ik pakte de pot.

'Nee hoor, is voor de komende winter. Kun je alvast een extra vetlaagje creëren tegen de kou.'

'Hoezo?', vroeg ik.

'Nou ja, met die hoge gasprijzen lijkt me dat niet verkeerd.'

 

Bart

Vergeetachtigheid

'Goedemorgen Bart!', riep een altijd weer enthousiaste buuf Agnes vanuit het bovenraam. 

Ik stond op de oprit voor iets waarvan ik op dat moment niet meer wist wat. Dat heb je wel eens: dat je ergens met een doel heenloopt en dat als je er dan bent, je het niet meer weet. Mijn echtgenote noemt dat vergeetachtigheid. 

Ik keek omhoog. 'Morgen Agnes, alles goed?'

'Ja hoor. Ik heb een dagje vrij. Met jullie ook alles goed?'

'Normaal gesproken wel, maar nu even niet.'

'O? Ziekte? Kan ik iets voor jullie doen?'

'Nou niet voor Truus, maar misschien voor mij?', zei ik met een glimlach.

'Ben jij ziek, Bart?'

'Nou, niet direct ziek. Dat niet. Maar ik kom net buiten en ik moest iets. Heb jij enig idee wat ik moet?'

'Hahaha, dat heet leeftijdsgebonden vergeetachtigheid?', lachte ze.

'Goh, dat heb ik vaker gehoord. Maar ik weet niet meer van wie', lachte ik terug.

'Ik denk dat Truus dat in jouw richting heeft geroepen.'

'Denk je?'

'Mijn geheugen is momenteel als een zeef. Ik vergeet alles.'

'Ach, soms heb je zo'n periode. Ben je de laatste tijd druk geweest of zo?'

'Zou best kunnen. De kinderen, kleinkinderen, je hebt er soms je handen aan vol.'

'Zie, daar heb je het al.'

'En natuurlijk mijn Truus die mij dagelijks met klusjes overlaadt.'

'Nou Bart, dat zal best meevallen.'

'Dan ken je mijn Truus niet.'

'Oké, ik ga je helpen. Hou je vast want ik ga een paar zaken roepen. Oprit vegen? Kliko schoonmaken? Gras tussen de keitjes weghalen? Grint harken? Garagedeur schoonmaken? Eh... auto wassen?'

'Ah.. ben je hier?', hoorde ik mijn echtgenote achter mij. 'Morgen Agnes.'

'Morgen Truus. Ik heb Bart net geholpen met de opsomming van mogelijke klusjes. Hij wist niet meer wat hij moest', lachte ze.

'Klopt, dat heeft hij vaker. En het heeft in zijn geval ook nog een naam.'

'Ja, dat zei ik al: leeftijdsgebonden vergeetachtigheid', lachte ze.

'Nou, het is het nóg erger: hij heeft namelijk de Oostindische variant.'

Bart

Een behandeling.

'Ik liep net die Sumita van 34 tegen het lijf', meldde ik na een bezoekje aan de Appie.

'Deed het zeer?', vroeg mijn echtgenote.

'Ik heb even met haar staan praten.'

'Even? Je bent meer dan een uur onderweg geweest.'

'Je overdrijft. Trouwens, ze is best aardig.'

'Waaruit blijkt dat?'

'Wat bedoel je?'

'Dat ze aardig is.'

'Nou ja, ze vroeg hoe het met mij ging.'

'En wat zei jij toen?'

'Dat het goed met mij gaat. Dat ik alles weer mag hebben van de dokter.'

'O, ben je ook nog bij de dokter geweest?'

'Pfffttt wat doe je vervelend.'

'Jij begint over een dokter. Ik vind dat een nogal intiem onderwerp om met een Sumita te bespreken.'

'Dat was een grapje, schat. Sumita moest er enorm om lachen.'

'Leuk gesprek zeg.'

'Ja, en wist je dat ze al tien jaar in het vak zit?'

'Vak?'

'Ja, ze is gediplomeerd masseur. Ik heb al meteen een afspraak voor een behandeling.'

'Nou, dat dacht ik niet Bart. Je gaat eerst maar terug naar de dokter.'

'Hoezo naar de dokter?'

'Schat, ik weet zeker dat je zo'n behandeling niet mag hebben.'

Bart

Nieuwsgierigheidje (2)

'De post is er steeds vroeger', meldde mijn echtgenote terwijl ze met een brief wapperde. Ik hing achter de krant.

'Inderdaad', zei ik terwijl ik mijn arm opstak.

'Moet je plassen?', vroeg ze met een lach.

'Nee, die brief. Er was toch post?'

'Uh... gericht aan de familie. Dat is genderneutraal.' Ze scheurde hem open.

'Wat is dat dan?' Ik open al 45 jaar de post. Dit was even wennen.

Ze draaide hem om en las. 'Van de VVTP.'

'Wat is dat?', wilde ik weten.

'Geen idee. Ik moet dat eerst lezen, toch?'

'Nou, doe dat dan.' Dat gezeur altijd...

'En?', vroeg ik.

'Wat "en"?'

'Ja, waar gaat het nu over? Ik zit hier te wachten.'

'Krant al uit?', vroeg ze.

'Bief al gelezen?', vroeg ik per kerende post.

'Tja, lijkt interessant. Eh.. hm... nou ja..'

'Doe je dit expres?'

'Hoezo expres? Ik probeer mij te concentreren op de inhoud. Maar jij zwamt er steeds tussendoor.'

'O ja, nou heb ik het weer gedaan.'

'Goed', riep ze, pakte het epistel, frommelde het in elkaar en gooide het in de prullenbak. 'En goal!', lachte ze.

'Leuk hoor!', riep ik nijdig. 'Vertel je het toch niet!'

'Schat, het was een brief van de vereniging voor toegepaste psychologie. Reclame voor een cursus.'

'Een cursus?' Ik begreep het niet.

'Ja, de cursus "omgang met vrouwen". Maar dat heb jij als expert niet meer nodig.'

Bart

Nieuwsgierigheidje...

'Is er post?', vroeg mijn echtgenote toen ik met een A4-tje in-de-hand de kamer in kwam lopen.

'Nou ja, post. Ik weet niet of dit onder de kreet "post" valt.'

'Wat is het dan?' Ik proefde enige nieuwsgierigheid. 

'Dan moet je me eerst de gelegenheid gunnen om het te lezen.' Ze vatte voorzichtig vlam.

'Zat het in de brievenbus?'

'Nee, het stak uit de stortbak achter de pot.' 

'Waar gaat het dan over?' Het vuurtje laaide aardig op.

'Zo te zien niets bijzonders.'

'Wat lees je dan?' 

'Een dingetje uit de buurt. Uitnodiging.' De eerste uitslaande nieuwsgierigheidsvlammen werden zichtbaar...

'Uitnodiging? Waarvoor dan?'

'Rustig, rustig, ik ben nog niet klaar.' Ik hield nu mijn vinger boven de tekst.'

'Kom op Bart, hoeveel letters staan er nou helemaal op gedrukt?' 

'Ja ja, interessant', mijmerde ik. De vlammen sloegen inmiddels uit haar dak...

'Nou, hoor ik nog wat, of hoe zit het?'

'Momentje nog. Ben er bijna. Moet ik de brandweer bellen?', vroeg ik.

'Hoezo de brandweer?'

'Omdat je inmiddels in de fik staat.'

'Laat maar, ik hoef het al niet meer te weten', riep ze nijdig.

'Niet?', vroeg ik nog wat extra olie spuitend.

'Zak!', schold ze. 'Ik vraag fatsoenlijk waar het over gaat en je zegt gewoon niks. Eikel!'

'Het is een uitnodiging voor een informatieavond in het cultureel centrum. Over het nut van brandmelders. Echt iets voor jou.'

Bart

Buren

'Morgen meneer Bart, hoe gaat het toch met jou?', hoorde ik een bekende vrouwenstem achter mij. Ik liep in de Appie. 

'Morgen mevrouw Teunissen. Ja, goed hoor. En met u ook alles goed?'

'Nou, alles is heel veel, maar ik mag niet mopperen.'

'Ook maar niet doen dan', lachte ik voorzichtig. Ik kende deze wandelende klaagmuur maar al te goed.

'Ach nee, je kunt wel blijven mopperen op de buren, maar dat helpt niet. Toch?'

'Nee, dat helpt niet mevrouw Teunissen. Hoe is het trouwens met uw hondje?', probeerde ik een ander onderwerp. 

'Daar zijn de meningen over verdeeld. Volgens mij gaat prima, maar de buren vinden van niet. Hij blaft blijkbaar teveel.

'En uw man? Ook al een tijd niet gezien.'

'Arend is al een poosje van de leg. Gaat niet zo heel lekker.'

'Vervelend mevrouw Teunissen.'

'Maar gelukig gaat het met uw tuin wel goed. Ik kan altijd zo genieten van uw rozen!', slijmde ik in de hoop het gesprekje snel af te kunnen sluiten.

'Ja, daar zegt u wat. Ze zitten onder de luis. De buren...'

'Ja, die buren ook altijd. Weet u wat het vervelende van buren is?'

'Nou breek me de bek...'

'Het vervelende van buren is dat ze naast je wonen', onderbrak ik haar. 

'Dat klopt helemaal. Ik zei laatst nog tegen mijn Arend: zo jammer dat meneer Bart en zijn Truus niet onze buren zijn.'

'Klopt, mevrouw Teunissen. Helemaal mee eens. Dat zou inderdaad pas écht vervelend zijn.'

Bart

Loes

‘Je sprak in je slaap', zei ze terwijl ze zijn kant opdraaide.

‘Ik? In mijn slaap?’

‘Ja, ik neem aan dat je mobiel beneden ligt. En ik was niet aanspreekbaar.’

‘Wat zei ik dan?’

‘Je had een gesprek met ene Loes.’

‘Loes? Ik ken geen Loes.’

‘Ja, je riep naar ene Loes. En keihard.’

‘Wat riep ik dan?’

‘Dat Loes de andijvie moest afgieten.’

‘Dat snap ik niet. Snap jij dat?’

‘Nee, want je houdt helemaal niet van andijvie.’

Bart

Privacy

'Morgen Bart, weer terug van vakantie?', vroeg buuf Agnes. Ik was op onze oprit de caravan winter en stallingsklaar aan het maken.

'Morgen buuf. Geestelijk zweef ik nog in Frankrijk. Fysiek sta ik nu de caravan te boenen. Alles goed?'

'Ja hoor. Ik ben zelf ook een paar dagen weg geweest.'

'O? Met Arnold?'

'Arnold? Wie is Arnold?'

'Dat is toch je nieuwe vriend?'

'Nee joh, Arnold is de broer van een vriendin van ons.'

'Ons?', vroeg ik nieuwsgierig.

'Ja, van Martin en mij.'

'En wie is Martin?'

'Martin is mijn nieuwe vriendje. Heb je die nog niet gezien?'

'Dat moet ik even nakijken. Je gaat zo snel!'

'Nakijken?', lachte ze.

'Ja, ik probeer je tempo bij te houden', lachte ik terug.

'Hoezo dan? Ik zou dat niet willen hoor. Beetje privacy wil ik wel houden.'

'Dat snap ik. Maar dan moet je het ook maar accepteren.'

'Ik kan je niet volgen.'

'Dat ik voortaan al je vriendjes Arnold noem. Anders raak ik echt in de war.'

Bart

Kunstschilder

'Ik zag net die kunstschilder bij de Appie lopen', meldde ik toen ik terugkeerde met een zak aardappels.

'Kunstschilder?', vroeg mijn echtgenote.

'Ja, hij heeft volgens zeggen dat schilderij in het gemeentehuis geschilderd. Je weet wel, in de hal.'

'In de hal? Ik kom daar nooit. Wat is dat dan voor een schilderij?'

'Ik weet niet hoe het doek heet, maar volgens mij is het bedoeld om de boel wakker te houden.'

'Wakker houden?'

'Ja, de felle kleuren schreeuwen keihard van het doek.'

'En hoe heet die schilder?'

'Geen idee. Hij heeft met zijn kop in de krant gestaan. En wij hebben hem ook al eens op een terras zien zitten.'

'Zou kunnen. Wat voor een aardappels heb je gekocht?', vroeg ze.

'Eetbare. Dat jij die schilder niet meer kent.' 

'Joh, wat moet ik met die vent. Bovendien kom ik nooit in het gemeentehuis.'

'Zou je toch eens heen moeten gaan. Kunst kan mooi zijn.'

Ze haalde haar schouders op.

'Ik kan hem ook niet op internet vinden', meldde ik wat later na een zoektocht.

'Nog steeds met die eikel bezig? Ik dacht dat je de oprit nog moest vegen. De buurvrouw staat al te wachten.'

'Hij zat toen met zijn maitresse op het terras.'

'Maitresse? Hoezo maitresse?'

'Dat hebben al die schilders. Zij rookte toen een sigaar. Daar zeurde jij nog over. Over de rook.'

'O, ja, nu begint het te dagen. Was zij niet zwaar opgemaakt?'

'Nou, "zwaar opgemaakt" wil ik het niet noemen.'

'Wat dan? Ze had alle kleuren van de regenboog.'

'Ik denk dat hij zijn kwast steeds op haar uitschudt. Het is tenslotte zijn maitresse.'

Bart.