De paperclip

'Is er iets aan de hand?', vroeg mijn echtgenote. Ik staarde naar een dingetje tussen mijn vingers.

'Nee hoor, ik heb hier een paperclipje en ik weet niet goed wat ik ermee moet.' 

'Hoezo weet je dat niet? Moet ik je nu echt uitleggen hoe zo'n ding werkt?' Haar bril zakte half op haar neus.

'Ik weet niet waar ik hem moet opbergen. Ik heb geen paperclip-opberg-kastje.' 

'Dan gooi je hem in de keukenla. Daar ligt inmiddels een hele remi-verzameling.'

'Wat bedoel je met "remi-verzameling?', vroeg ik.

'Spullen die alleen op de wereld zwerven. Een horlogemakersschroevendraaiertje, vijf nietjes zonder machine, uitgedroogde elastiekjes, zakmes zonder zak... snap je?'

'Ik ga niet zomaar een paperclip in een la gooien. En zeker deze niet.'

'Is-ie van goud?', vroeg ze.

'Deze clip heeft geschiedenis geschreven.' Ik hield hem tegen het licht.

'Is Napoleon door toedoen van deze paperclip aan zijn eind gekomen?'

'Nee, hij heeft jarenlang mijn MULO diploma en cijferlijst bij elkaar gehouden. Fijn dingetje.'

'En heeft hij ze nu na vijftig jaar spontaan losgelaten?', lachte ze.

'Ik heb ze gedigitaliseerd. Ze staan nu in de cloud.'

'En wat wil je nou met dat stuk ijzer?', vroeg ze. 'IJzerboer?'

'Doe maar leuk. Hij krijgt een speciaal plekje in de la', besloot ik.

'Laat hem eens zien?', vroeg ze terwijl ze haar hand uitstak. Ik gaf hem.

'Het is toch een doodgewone paperclip? Gewoon openbuigen en papier ertussen.' Ze friemelde en boog wat aan het ijzertje.'

'Het is een uniek stukje handwerk, schat', meldde ik. 'Best bijzonder.'

'Inderdaad, Bart. En kijk! Nu heb je er twee.' 

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen. September 2020

Een schroefje los

'Wat zit je te prutsen?', vroeg mijn echtgenote toen ze de kamer binnenliep en mij aan tafel zag zitten. Ik ondernam nét een poging om het pootje van mijn bril wat strakker aan te draaien.

'Ik probeer met dit hulpdingetje het pootje van mijn bril aan te draaien', meldde ik.

'Je klinkt alsof het niet lukt', stelde ze vast.

'Het gaat best wel lukken', verzekerde ik haar.

'Zonder bril?', vroeg ze ongelovig.

'Mét bril. Ik heb hem toch hier?'

'Maar niet op je neus.'

'Misschien moest je even gaan strijken', stelde ik voor. Ik kon hier zo slecht tegen.

'Zal IK het voor je doen?', vroeg ze terwijl ze op mijn vingers bleef kijken. 

'Nee, daar is dit te technisch voor. Dat beheers jij niet.' Ik meende het echt.

'Weet je trouwens al hoe dat dingetje heet?', zeurde ze door.

'Welk dingetje? Dit?' Ik hield de schroevendraaier omhoog.

'Ja. Wat is het?'

'Lieve schat, ik ben niet helemaal achterlijk.'

'Nou ja, er zit blijkbaar wel een schroefje bij je los', schaterde ze.

'Grappig hoor.'

'Zonder gein: Ik zou zeggen dat het een brillenschroevendraaiertje is. Moet ik het trouwens voor je opschrijven voordat het weer in de keukenla verdwijnt?'

'Het is geen brillenschroevendraaiertje maar een horlogemakersschroevendraaiertje', verbeterde ik haar. 

'O, maar daarom lukt het natuurlijk ook niet.'

'Wat lukt niet?', vroeg ik.

'Het vastdraaien van dat brilschroefje! Het is een bril en geen horloge!'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen. September 2020

Iemand uit Den Haag.

'Goh, leuk dat je even langskomt', hoorde ik mijn echtgenote tegen een kennisje roepen. Ze stond aan de voordeur en voordat ik het goed en wel in de gaten had zat ze op mijn stoel in de kamer.

'Hoi Bart', begroette ze mij.'

'Dag Tiny. Kom je de zaklamp terugbrengen?'

'Goh, nee. Helemaal vergeten. Hij lag klaar. Volgende keer neem ik hem mee', zei ze. 

Ik maakte in gedachten snel een afweging.

'Je mag hem houden hoor', hoorde ik mijzelf zeggen.

'Ben je gek', zei ze. 'Je krijgt hem terug.' 

'En, hoe is het afgelopen? Was het wat?', vroeg mijn echtgenote.

'Geweldig!', riep ze enthousiast. 'Hij heet Appie en is een schat. Wat een leuke man, zeg. En zó attent!'

'Vertel', nodigde mijn Truus haar uit.

'Om te beginnen had hij een mooie bos tulpen bij zich, en hielp hij mij spontaan uit mijn jas.'

'Dat is een goede basis voor een langdurige relatie', liet ik mijzelf ontvallen.

'Moest jij niet buiten spelen?', vroeg mijn echtgenote.

'Hij is ook lekker stevig van bouw en praat lekker plat. Een echte Achterhoeker.'

'Boer?', wilde ik weten. 

'Nee, hij zit in de vis. Staat op de markt.'

'Nou leuk hoor, Tiny. Een Achterhoeker.'

'Ja, dat bevalt me gewoon. Lekker ongecompliceerd, een beetje johhh johhh, je kent het wel.'

'Die Tinus van jou was toch ook van de johhh johhh?' Ik spoot wat licht ontvlambare olie.

'Jawel Bart, maar hij was zo'n vervelende directe Hagenees. Nare vent.'

'Ik mocht hem wel', zei ik.

'Mijn vader heeft me ooit gewaarschuwd: in Den Haag koop je nog geen goeie hond.' Ze lachte om haar eigen grapje.

'Bart komt uit Den Haag.'

'O, sorry, sorry, sorry, Bart, het was natuurlijk maar een grapje.' Ze liep rood aan.

'O, geeft niet hoor Tiny', lachte mijn Truusje. 'Hij blaft wel heel veel, maar hij stamt uit een goed nest. Ik heb er zelfs papieren bij.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen september 2020

Zout

'Weet jij misschien waar ik het zout kan vinden?', vroeg ik aan de supermarkt-medewerkster die ik, toen ik nét een vierde ronde wilde starten, tegen het lijf liep.

'U zoekt zout? Wat voor zout?'

Ik begreep de vraag niet helemaal.

'Wat je in je mond doet en waarvan je dan zegt: goh, wat zout.' 

Ze moest lachen. 

'Keukenzout?'

'Ja, zoiets. Met dertig graden op de klok hoef ik vandaag de stoep niet te strooien. Maar hoezo? Zout is toch zout?'

'Dat had u gedacht. Wacht u maar, dan pak ik het even voor u.' 

Ik wilde nog zeggen dat ik het heel vriendelijk van haar vond, maar ze was al onderweg.  

'Kijkt u eens, zout.' Ze overhandigde een busje en wilde weglopen.

'Wacht even', riep ik. Ik hoef alleen zout.'

'Dit is zout, meneer', zei ze. Ze nam het busje over en las met haar vinger over het potje halend  het tekstje hardop voor: 'Keukenzout.' 

Ze keek me glimlachend aan.

'Jawel, dat klopt maar we hebben zelf thuis al een zoutvaatje.'

'Een zoutvaatje?', vroeg ze. 

'Ja die hebben we met ons trouwen gekregen. Er zit een schroefdekseltje op met gaatjes in de vorm van de letter "S"'

'Een "S"? Geen "Z"?', vroeg ze.

'Hoezo?'

'Zout begint met de letter "Z", toch?'

'Ons busje niet. Die heeft een "S". 

'Hij heeft ook een zusterpotje. Die heeft een "P". De "P" van potje.'

'Dat moet dan voor peper zijn', raadde ze.

'Nee, want we hebben een pepermolen. Met korreltjes. Die zijn te groot. Die passen niet door de "P".'

'Hoe groot zijn de gaatjes van de "S"?', vroeg ze.

'Hoezo?', vroeg ik.

'Dan zou ik toch dit potje nemen en uw "S" potje dan vullen met suiker. Dat is een stuk duidelijker.'

Ik hou van meedenkende mensen.

Bart.