Schuilen (2)

'Dat gezwam van jou over die schuilkelder werkt lekker door', meldde mijn echtgenote.

'Werkt door?', vroeg ik.

'Ja, ik sprak net mevrouw Hupkes bij de Appie en die had het erover.'

'En wie is Hupkes?'

'Die wonen tegenover de Vogels van hierachter.'

'En waar had ze het dan over?'

'Haar man werkt bij de gemeente en volgens hem heb je een vergunning nodig.'

'Een vergunning? Waarvoor een vergunning?'

'Ja, wat denk je? Voor die zogenaamde schuilkelder van je.'

'Lachen! Kun je zien hoe dat werkt.'

'Ja, en ik wed dat die van Hupkes op dit moment bij zijn baas aan het bureau loopt te kwijlen', veronderstelde ze.

'Voor een koekje?', lachte ik.

'Nee, om de boel te verraden. En trouwens, de buren van de Vogels denken er ook over na.'

'Nog meer verraders?'

'Nee, die willen ook een schuilhut.'

'Dat zijn toch die lui van hier schuin tegenover toch?'

'Ja, die balen er ook van.'

'Van de Russen?', lachte ik.

'Nee, van jou. Ze zijn helemaal klaar met die zwamverhalen.'

Bart

Schuilen

'Zijn jullie de tuin aan het verbouwen?', vroeg mevrouw Vogels. Ze woont in de straat pal achter ons. Ik stond in de Appie bij de kaas. Zij ook.

'Hoezo, mevrouw Vogels?', vroeg ik.

'Nou ja, ik zie bij ons vanuit het slaapkamerraam dat jullie aan het graven zijn. Gaan de tegels eruit?'

'Nee hoor. We zijn een schuilkelder aan het graven.'

'Een schuilkelder?', vroeg ze verbaasd.

'Ja, dat leek ons handig.'

'Goh, een schuilkelder. En dan helemaal met de hand?'

'Ja, een graafmachine trekt teveel bekijks. En we willen het een beetje geheim houden, snapt u?' 

Haar mond viel open. 'Nou ja, ik zeg natuurlijk niks. Hoe diep wordt hij?'

'Manshoogte. En met drie kamers.'

'Drie kamers?'

'Ja, huiskamer, keuken en slaapkamer. Gewoon simpel.'

'Toe maar, simpel. En heeft u daar een speciale vergunning voor nodig?'

'Nee hoor. We bouwen hem gewoon zwart. Illegaal. Het is maar een schuilkelder.'

'En wat doet u met al die grond die u uitgraaft?'

'We overwegen een kuil te graven', grapte ik.

'Hahaha, dat zou handig zijn.' Ze moest er om lachen.

'Goh, een schuilkelder. Nou ja, het zijn wel onzekere tijden nu. Dus ik kan mij uw zorg wel voorstellen.'

'Hoe bedoelt u?', vroeg ik.

'Nou ja, met al die oorlogen. En dan die Russische dreiging.'

'Nou, daar doen we het niet voor, mevrouw Vogels.'

'Niet? Niet voor de Russen?'

'Nee hoor, we bouwen hem tegen nieuwsgierige buren die de hele dag uit het raam staren.'

Bart

Een zware dag...

Ik had bij het wakker worden meteen al het gevoel dat ik een zware dag tegemoet ging. 

Het zonnetje prikte door het gordijn en raakte mijn echtgenote vol in het gezicht. Ik zag de energiebaan zijn werk doen en ik verwachtte dan ook elk moment de eerste opdracht. Het raam hebben ze namelijk aan mijn bedkant in de muur gemetseld.

'Ahhh Bart, het zonnetje. O heerlijk, schuif het gordijn eens snel open? Even genieten.'

Ik stapte uit bed en vervulde de eerste opdracht.

'We gaan vandaag lekker door de tuin. Helemaal zin in.' Ze keek mij lachend aan. Haar enthousiasme spatte eraf. 

Ik antwoordde met een diepe zucht.

'De tegels moeten schoon, de grond los geschoffeld, en ik wil die pioenroos naar de andere kant verplaatsen.'

Ik zuchtte wederom. 'Eerst nog even nieuws kijken', zei ik terwijl ik de afstandsbediening van het nachtkastje graaide.

'Geeft alleen maar narigheid', hoorde ik haar voorspellen. Ik had echter nog een sprankje hoop.

'Ik ga eruit, ontbijten en dan de tuin in. Kom op Bartje!'

Ik bleef nog even kijken.

Het nieuws ging vooral over de keurslager uit het Kremlin. Alhoewel, keurslager is wel iets teveel eer. 

'Het weer', riep ik verwachtingsvol toen ze net over de drempel richting gang wilde stappen. Ze bleef hangen.

'Ach, het gaat in de loop van de ochtend regenen. Jammer', riep ik quasi bedroeft. 'Ik had er net zo'n zin in.'

'Het is ook gewoon je eigen schuld. Ik zei het nog zo: het nieuws brengt alleen maar narigheid.'

Tja, daar had ik toch een geheel andere opvatting over...

Bart

Patatje

Soms heb je spontaan zin aan een toet patat en vooral als er zoiets als een broccoli-dreiging in de lucht hangt. 

'Zullen we vandaag eens lekker fout gaan?', stelde ik voor.

'Ik heb broccoli gehaald. Wat moet ik daar dan mee?'

'In de kelder leggen, deur op slot doen en de sleutel weggooien.'

'Bart, ik vind het een oneerbaar voorstel. Doe maar!'

Tien minuten later denderde ik de patatzaak binnen, plaatste de bestelling en nam plaats op een krukje.

'"Ting ting". De Whatsapp. Wat ga je eigenlijk bestellen?'

'Bietjes', appte ik terug.

"Ting ting". Bietjes? En je zou patat halen?

Dat haal ik toch ook?

"Ting ting". Waarom schrijf je dan bietjes?

Omdat het een rare vraag is.

"Ting ting". Een stom antwoord bedoel je. Ik wil een berenklauw en een frietje speciaal.'

Te laat, ik heb al patat besteld.

"Ting ting". Dan bestel je alsnog een berenklauw. En die speciaal kunnen ze zo maken.'

De berenklauwen zijn op.

"Ting ting". Wat heb jij genomen?

Frinkandel speciaal met curry.

"Ting ting". Dan neem ik die wel.

En ik dan?', schreef ik. 

"Ting ting". Ik heb de sleutel van de kelder nog niet weggegooid.

Bart

Boer zoekt

'Is dat niet die Yvonne Japsers op TV?', vroeg ik in het voorbij gaan.

'Jaspers, Yvonne Jaspers.'

'Japsers, dat bedoel ik. Van dat boerenprogramma. Boer zoekt poetsmiep.'

'Man, ga alsjeblieft de stoep vegen', riep ze nijdig.

'Dat jij nog naar dat programma kijkt? Dat is toch helemaal uitgemolken?' Ik vond het helemaal niks.

'Nee, dan die sportprogramma's van jou. Max Grindbak. Of dat Nederlands elftal. Daar zeg ik toch ook niks van?'

'Dat komt omdat je er geen verstand van hebt, schat.' Ik stak ter verzachting mijn tong uit.

'Hebben ze nog wat vrouwen kunnen ronselen?', vroeg ik belangstellend.

'Die hoeven ze niet te ronselen. Dit is een hele leuke boer. Die heeft genoeg belangstelling.'

'Ze komen erop af als vliegen op de honing?', lachte ik.

'Kijk toch eens wat een leuke frisse meiden', ging ze onverstoorbaar verder.

'Nou, echte boerenmeiden. Vooral die met dat rokje. Heeft ze een pincet bij zich?'

'Een pincet? Je blijft bezig hè?'

'Ja, hoe moet ze anders de stal uitmesten?'

'Hoe lang blijft dat programma nog bezig?'

'Totdat het afgelopen is', klonk het van de bank.

'Ik bedoel hoeveel afleveringen nog?'

'Geen idee. Boven staat ook een TV.'

'Daar kan jij ook kijken', vond ik.

'Echt niet. En hou nou je hoofd want ik probeer het te volgen.'

'Toch is het fijn dat die boeren nu allemaal hulp hebben.'

'Hoe bedoel je?', vroeg ze.

'Hoeven ze het niet alleen te doen. Hulp is in dit soort gevallen altijd handig', merkte ik vanuit de coulissen op.

'Hoezo hulp? Wat raaskal je toch allemaal?'

'Nou ja, blijkbaar zijn hun eigen vrouwen allemaal gevlucht. Dan is een beetje hulp bij het zoeken erg handig.'

Bart

Het damesblad

'Mag ik even de Margriet van jou?', vroeg ik aan mijn echtgenote. We lagen elk op ons gehuurd bedje aan een Grieks strand. Ik lag daar inmiddels een uur te niksnutten en hield het allemaal wel voor gezien. 

'De Margriet? Jij?', reageerde ze. 
'Is dat zoiets bijzonders dan?', wilde ik weten.
'Nou ja, het is een vrouwenblad.'
'Staan de letters in een andere volgorde?', vroeg ik met een lach. Ik hoorde iets van een zucht.
'Jij mag de Margriet hoor', zei ze en gaf hem.

'Weet je schat, we leven in een genderneutraal tijdperk. Jullie vrouwen mogen tegenwoordig zonder toestemming gebruik maken van de urinoir, wij mannen praten open en bloot over de schimmeltjes binnen onze intieme zônes en dan zou ik de Margriet niet mogen lezen?'
Er klonk wederom een zucht.
Ik negeerde hem en sloeg het blad open. 

'Bevalt het?', wilde ze na een tijdje weten.
'Ja hoor, leuke artikeltjes. Dat ik er nooit eerder op ben gekomen om hem te lezen', bromde ik.
'Ik vind het een leuk blad', merkte ze met enige blijheid op. 'Er staat ook altijd een leuke column in.'
'Klopt, ben hem net aan het lezen.' Ik las een wat slap verhaaltje over een man die zijn hond kwijt was op een naaktstrand.
'Hij is goed hè? Die gozer schrijft altijd zó leuk.' Ik was al weer drie pagina's verder en beland bij een artikel over vakantie in eigen land.

'We hebben ook de open monumentendag gemist in Woerden', merkte ik op. 
'Wat moet je met Woerden? Daar komen we nooit', lachte ze. 
'Nou ja, ik meld het maar gewoon. Bedoel er niks mee hoor.' Ik stak mijn duim en lanceerde een luchtkus.

'Jij de Margiet.' Ze lachte opnieuw. Ik bladerde ondertussen verder en kwam terecht bij een interessant ogend artikel. Ik bleef hangen.'

'Bestaat er nog zoiets als een typisch mannenblad?', vroeg ze. 
'Ik denk niet meer. Je had de Playboy. Maar Ik denk dat hij in het kader van de gender-revolutie is gesneuveld. Stonden overigens alleen blote dames in. Niet interessant voor jullie vrouwen.'
'Dat maken jullie vrouwen zelf wel uit', hoorde ik haar antwoorden. 

Ondertussen verdiepte ik mij in het interessant ogende artikel. Het ging over het vreemdgaan met je eigen man. Ik schudde mijn hoofd. 

'Wat schud je met je hoofd?', vroeg ze.
'O, niks. Ik lees hier een artikeltje over vreemdgaan met je eigen man.'
'En?' Ze keek hoopvol.

'Schat, in het kader van de neutraliteit kan ik maar tot één conclusie komen. Rare jongens die vrouwen.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen september 2019

Mevrouw Baars.

'Morgen buurman', hoorde ik een stem achter mij. Ik draaide me om en tegelijkertijd zakte mijn goede bui mij in de schoenen. Mevrouw Baars.

'Dahag', antwoordde ik zuinig.

'Goh, bent u door uw vrouw aan de boodschap gezet?', vroeg ze.

'Ja, even snel paar dingetjes halen.' Ik maakte aanstalten om gas te geven, maar ze blokkeerde de doorgang.

'En, laat me eens kijken: Wat eten we vanavond?' Ze keek brutaal in de kar.

'Zijn we aan het afvallen?', vroeg ze na inspectie. Ze wees daarbij op een vrolijk ogend bosje peen wat mij vanuit het karretje toelachte.

'Afvallen mevrouw Baars? Nee hoor. Nee, we hebben een konijn aangeschaft.'

'Een konijn? Voor de kerst?', lachte ze.

'Nee, voor de gezelligheid. Mijn echtgenote vond dat onze relatie een impuls nodig had.'

'En daar zorgt dat konijntje voor?', vroeg ze.

'Ja, hij huppelt zo leuk door de kamer, springt op schoot, gewoon gezellig.'

'Waarom geen hond?', vroeg ze.

'Een hond moet je uitlaten. Ons Wipje niet. Je pakt de keuteltjes gewoon met een pincet op. Ideaal mevrouw Baars.'

'Goh, als u het zo zegt dan lijkt het inderdaad wel leuk. En waar heeft u hem vandaan?'

'Uit het asiel.'

'En hij eet gewoon worteltjes?'

'Ja hoor. Wij ervaren zo'n konijn echt als een verrijking van ons sociale leven.'

'Weet u, hij inspireert ons', zwamde ik verder. 'Zo kijken wij tegenwoordig 's avonds veel minder TV.'

'Goh, dat is ook wel wat voor ons. Arie hangt 's avonds altijd als een zoutzak op de bank.'

'Precies mevrouw Baars. Echt iets voor jullie.'

'Ik ga het er met Arie over hebben. Leuk!'

'Maar als ik u nog even een tip mag geven: ik zou er in uw geval twee nemen. Een mannetje en een vrouwtje.'

'En waarom dat, buurman?'

'Nou ja mevrouw Baars, als u Arie dan toch van de bank wil lokken, dan is zo'n echtpaartje écht een bron vol inspiratie.'

Bart

Stoffel

'Ik hoorde van de lange man dat die van Stoffel binnenkort gaan verhuizen', meldde ik. 

'Wacht even: wie is de lange man en wie zijn "die van Stoffel"?', vroeg mijn echtgenote.

'De lange is van de klikohond en Stoffel is die slome schildpad van bijna op de hoek.'

'Nou, van die uitleg wordt het lekker duidelijk', vond ze. 

'Stoffel, volgens mij heten ze Van der Stoel.'

'Past ook in het beeld van een luie vent', vond ik.

'Die man geniet van zijn pensioen.'

'Wat heeft hij gedaan dan?', wilde ik weten.

'Hij zat in het leger.'

'Zie, "zat" in het leger. Vandaar. Hele dagen zitten en niks doen.'

'Volgens mij zelfs bij de luchtmacht.'

'Ah... ook nog een oude propeller-poetser.' 

'Ik weet niet of hij een propeller had, hij was straaljagerpiloot.'

'Maar goed: Die lange vertelde dat ze bij hun dochter gaan wonen.'

'Dochter? Ik wist niet dat ze ook een dochter hadden. Ik dacht een zoon.'

'Kan ook bij hun zoon zijn', opperde ik.

'Nou, dat is nogal een verschil', vond ze.

'Valt mee hoor. Dan wordt de dochter een zoon, tevens schoondochter, en de zoon een dochter annex schoonzoon. Zo moeilijk is dat toch niet?'

Bart

Bandjes

'Waar zit jij dan naar te kijken?', vroeg ik toen ik de kamer binnenhuppelde en mijn echtgenote voor de TV ontdekte.

'O, niks bijzonders, een programma over bruidsjurken', zei ze.

'Zoekende?', vroeg ik met een bezorgd getrokken gezicht.

'Gaat over aanstaande bruidjes. Die zoeken voor de camera een jurk uit.'

'Is de presentator niet die Fred "trekt" van Leer?'

'Klopt. Hij doet dat. Kijk Bart, dat is een mooie jurk!' 

'Geen porum. Zo'n ding trek je aan bij een echtscheiding. Niet bij een huwelijk.'

'Jij hebt er geen verstand van, schat! Totaal geen smaak!'

'Nee, dan die relnicht. Hou toch op.'

'O, kijk, dit is een ander bruidje. Die jurk is écht mooi!'

'Wat is er mooi aan?', vroeg ik.

'De eenvoud. Niet teveel tierelantijntjes. Gewoon een mooie jurk.'

'Décolleté is te laag. En het is met die steunsteiger eronder net een balcon.'

'Dat is een push-up. Maar dat ga ik je verder niet uitleggen.'

'Ik weet wel wat dat is, hoor. Een duw-de-boel-op. Zodat het nog wat lijkt.'

'Ze heeft een mooi figuur', vond ze.

'Dat kun je helemaal niet zien. Ze heeft een wigwam aan. Alleen het bovenste gedeelte steekt eruit.'

'Moet jij niet op de oprit staan? Het is honden-uitlaat-uurtje.'

'Geen behoefte.'

'O, kijk, Fred vindt ook dat er bandjes aan het bovenstuk moeten', stelde ik vast.

'Dat moest ook nog. Alleen jammer dat ze op haar borst aan weerskanten een tekstje heeft laten tatoeëren.'

'Ja, inderdaad, zowel links als rechts.'

'Eigenlijk moesten ze dat weglaseren', vond ze.

'Dat lijkt mij niet handig voor de bruidegom', zei ik na bestudering.

'Hoezo niet handig?'

'Het zijn belangrijke aanwijzingen.'

'Wat voor aanwijzingen?', vroeg ze.

'Die tekstjes. Eh... "Vóór.. het.. uitpakken... eerst.. deze.. bandjes... doorknippen".'

Bart

Muizenkeutels

'Ahhh, goedemorgen mevrouw Krul, goed dat ik u tref', zei ik toen ik buiten op de oprit stond en haar aan zag komen lopen.

'Morgen meneer Bart. Goed dat u mij treft? Hoezo treft?'

'Het gaat even over dat kachelpijpje achter u. Aan het eind van dat riempje wat u in uw hand houdt', verduidelijkte ik.

Ze keek om. 

Kachelpijpje?'

'Ja dat teckeldingetje.'

'O, u bedoelt schurkje.'

'Wat is er met schurkje?'

'Uw schurkje poept met enige regelmaat in het perkje.'

'Dat kan maar zo', lachte ze. 'Hij moet het soms even kwijt.'

'Dat zal, maar misschien kunt u het dan opruimen?'

'Het zijn echt niet meer dan muizenkeuteltjes, meneer Bart.'

'Muizenkeuteltjes of niet: ik wil dat u het opruimt.'

'Dat lukt mij niet. Ik moet dan te diep bukken.'

'Ik vind u trouwens wel een beetje kinderachtig hoor', klaagde ze.

'Hoezo kinderachtig?'

'Nou ja, ik heb er nooit iets van willen zeggen, maar die verhaaltjes van u...'

'Wat is er mis met mijn verhaaltjes?', vroeg ik met wat pijnlijke tenen.

'U haalt de hele buurt door het slijk.'

'Nee hoor, alles wat ik schrijf is waar. Bijna waar.'

'Zie, "bijna". Dat dacht ik al. U dikt de boel behoorlijk aan.'

'Dat valt wel mee hoor. Zo erg is het niet.'

'En u gaat vast ook weer iets over dit gesprekje schrijven.'

'Dat zou maar zo kunnen', lachte ik.

'En wat schrijft u dan?'

'Dat ik u geadviseerd heb die kachelpijp voortaan op te tillen als hij moet poepen.'

Bart

 

Een droom

'Ik heb vannacht zó raar gedroomd', meldde ik na het bed-uitrek-ritueel waarbij ik het voeteneind bijna uit zijn fatsoen trapte.

'Hallo!, kan het wat minder?', vroeg ze.

'Het bed is stevig genoeg hoor!', wist ik mij met zekerheid te herinneren.

'Wat heb je gedroomd?', vroeg ze.

'Dat ik de persoonlijke verzorger was van een olifant.'

'Zeker in Blijdorp.'

'Nee, in het circus. En ik deed ook trapezewerk.'

'Jij? Aan een trapeze?', lachte ze. 

'Ja, samen met die olifant.'

'Laat me raden: jij was Dombo?'

'Ik hoor het al', riep ik quasi beledigd. 'Je gelooft me niet.'

'O? Is het ook nog waar gebeurd?' Ze gierde het uit.

'Ik zeg toch dat het een droom was?'

'Had ik ook nog een rol?', wilde ze weten.

'Jij zat in het publiek. Samen met je moeder.'

'O? En vond ik het leuk?'

'Weet ik veel. Jij was toeschouwer.'

'Het was in ieder geval een geweldig leuke ervaring', vond ik.

'En hoe liep het af?'

'Gewoon. Zoals gebruikelijk.'

'Eh.. de olifant blies met zijn snuit jouw droompje uit?'

'Nee hoor. Je moeder.'

'Mijn moeder?'

'Ja, dat weet je toch? Een droom verdwijnt zodra je moeder verschijnt.'

Bart

Een vraag

'Kan het zijn dat ik iets heb gemist?', vroeg ik mijn echtgenote. 

'Wat mis je dan?', vroeg ze.

'Dat vraag ik nou net aan jou.'

'Hallo, ik weet niet wat je wel en niet van deze wereld hebt meegekregen.'

'Dus valt deze vraag onder de categorie "domme vraag"', concludeerde ik.

'Ja, dat lijkt me wel.'

'Vanwaar deze "domme vraag?"', vroeg ze.

'Wel, ik liep net buiten de oprit te vegen toen die van dertien langs kwam lopen.'

'En wat had die dan?'

'Ze vroeg of ze iets had gemist. En toen gaf ik hetzelfde antwoord. Dat ik het niet wist.'

'En wat zei ze toen?'

'Nou ja, dat mijn antwoord nergens op sloeg.'

'Man, waar gaat dit over?'

'Dat vroeg ik dus ook aan haar.'

'En toen?'

'Ze haalde slechts haar schouders op.'

'En was ze bevredigd? Of had ze nog een aanvulling.'

'Nee, eigenlijk niet. Ze gaf haar hondje de sporen en bromde nog wat na.'

'Wat bromde ze dan?'

'Dat ze blijkbaar toch iets had gemist.'

Bart

Kleedhokjesdialoog

'Lukt het?', vroeg ze vanuit het belendende kleedhokje. We hadden gezwommen en waren nu bezig met de aankleedsessie.

'Nee', zei ik naar waarheid.

'Hoezo niet?'

'Ik krijg mijn sok niet aan.'

'Hoe kan dat dan?'

'Mijn voet is vochtig. En ik krijg mijn been niet omhoog.'

'Kun je niet bukken?'

'Nee, het is hier is te krap.'

'Doe de deur dan eens open, dan help ik je.'

'Kan niet. Deur is vergrendeld.'

'Ontgrendel hem dan!'

'Ik zit op de vergrendeling.'

'Op de vergrendeling?'

'Ja, het bankje is tevens de vergrendeling. Ik zit op het bankje.'

'Dan sta je toch op?' 

'Dat kan niet.'

'En waarom niet?'

'Omdat ik mijn schoenen niet aan heb. Dan wordt mijn voet nog natter.'

'Dan droog je hem toch af.'

'Hoe dan? Ik zeg net dat ik geen ruimte heb.'

'Dan moet je maar wachten tot je voet is opgedroogd.'

'Is goed. Vraag vóór even of mijn kaartje geldig blijft.'

'Kom op man, zo lang duurt dat toch niet?'

'Dat denk ik ook niet,  maar ik zit toch gauw op volgende week woensdag.'

Bart

De camera

'Wat tuur je toch steeds op je tablet?', vroeg mijn echtgenote ietwat geïrriteerd.

'Ik?', vroeg ik afwezig.

'Nee, de groenteboer.'

'Ik kijk in de tuin. Er hangt een camera. Of ben je dat alweer vergeten?'

'Nee. Onzinnige aankopen blijven bij mij lang hangen.'

'Onzinnig? Besef je eigenlijk wel wat er zoal in de tuin gebeurd?'

'Hoezo? Heb je leven ontdekt?'

'Doe niet zo "Truus". De mussen vliegen af en aan naar de pindakaaspot. Zo grappig.' 

'Kijk eens met die camera in de pot? Is die nog niet leeg?', vroeg ze.

'Ja, dan kan ik natuurlijk niet zien. Hij kan niet draaien.'

'Handig zo'n camera', vond ze.

'Ja, erg handig. En veilig, want eventuele indringers worden keurig vastgelegd.'

'Doet hij dat wel? En als die indringers uit zicht blijven?'

'Die blijven niet uit zicht', zei ik met enige stelligheid.

'Niet?' 

'Nee, hij beschikt over een groothoeklensje.'

'Maar de pindakaaspot kan hij niet zien.'

'Daar komen ook geen indringers en bovendien schrikt zo'n camera ook behoorlijk af.'

'O kijk Bart, vlaams tuig in de tuin.'

'Vlaams tuig?', ik begreep het niet.

'Ja, een Vlaamse Gaai. Kijk dan.' Ik keek op mijn tablet maar zag niks.

'O, wat zijn dat toch prachtige vogels. Echt genieten.'

'Waar zie je hem dan?', vroeg ik vertwijfeld.'

'Ja, hij is nu weg. Komt door die camera. Die schrikt enorm af.'

Bart

 

Een rijdend winkelmandje

Ik liep vanochtend bij de Appie, toen ik bij het rechts-af slaan richting wijntjes-gangpad bijna mijn nek brak over zo'n blauw superhandig Appie boodschappenmandje op wieltjes met trekstang. 

De ezelin die ervoor liep was waarschijnlijk van mening dat ze de winkel privé had afgehuurd. Tenminste dat gedrag vertoonde ze. Ze reed stukjes naar voren, naar achteren, weer naar voren en dan net zolang totdat de benen van omstanders dezelfde kleur aannamen als die van het Appie-mandje. 

'Kunt u misschien een beetje opletten wat u met uw karretje doet?', vroeg ik vriendelijk.

'Hoezo? Ben je blind?' Er klonk een zware agressiviteit in haar stem.

'O, dat zou zo maar kunnen.'

'Heeft u iets tegen blinde mensen?', vroeg ik verder.

'Jij bent niet blind', zei ze met een enorme zekerheid in haar stem. 

'Daar ga ik niet over discussiëren, mevrouw. Ik vraag gewoon of u een beetje uit kunt kijken.' 

'Dat kan ik dus ook aan jou vragen.'

'U moet dat mandje voor u uitduwen in plaats van achter u aan te trekken.'

'Dat kan niet', riep ze nijdig. 

Ik gaf me natuurlijk niet zomaar gewonnen.

'Heeft u thuis gras in de tuin?', vroeg ik.

'Wat gaat dat jou aan?'

'Niks, ik wil het als voorbeeld gebruiken om het uit te leggen.'

'Wat uitleggen?'

'Een grasmaaier moet je ook duwen. Als je eraan trekt, dan maait hij niet.

'Wij hebben thuis een zitmaaier. En die kan zowel vóóruit als achteruit', norste ze.

'Aha, een zitmaaier. Dat biedt perspectief.'

'Wat bedoel je daarmee? Met perspectief?' De stoom kwam inmiddels uit haar oren.

'Een simpele oplossing voor uw probleem. Appie heeft namelijk winkelwagentjes met een zitje.'

Bart

Twee vliegen

'Misschien moeten we voortaan in Duitsland tanken, schat', riep ik toen ik de literprijs van ruim twee euro hoorde.

'Misschien moet je wat vaker de auto laten staan', klonk het antwoord.

'En dan?', vroeg ik naar de bekende weg van het "fietspad".

'Op de fiets. Dat zijn dan twee vliegen in één klap.

Ik moest hier even over nadenken. Eén vlieg had ik meteen te pakken, over die andere moest ik wat peinzen. 

'Twee vliegen?', vroeg ik.

'Ja, je spaart benzine en het is goed voor je gewicht. Beweging, Bartje.' 

En daar lag vlieg twee. Uitgeput op de grond.

'Mijn fiets is niet goed meer. Ik denk dat ik eerst een andere moet kopen', zei ik.

'Wat mankeert er dan aan? Hij kan onmogelijk versleten zijn', merkte ze op.

'Iets met de accu? Die is altijd heel snel leeg.'

'Dat komt omdat jij hem op de lichtste stand zet. De luie mannenstand. Dat vreet stroom.'

'Trouwens, je kunt in plaats van met de auto ook gewoon op de fiets naar de WC hoor. Dat redt die accu echt nog wel', lachte ze.

'Schat, ik stam nog uit de tijd van de oliecrisis van vijftig jaar geleden. Ik weet echt hoe ik de auto verantwoord moet gebruiken.' 

'Toen woog je de helft van nu', wist ze.

'Was ik nog niet getrouwd. Dat is de verklaring van die andere helft', zei ik ietwat geïrriteerd.

'Je was te mager', vond ze.

'Kijk, dat kwam dus door die tweede vlieg van jou. En dat risico wil ik nu niet meer lopen.'

Bart

In de bijstand

'Ik hoorde net dat de Meijlandjes weer in een nieuw TV programma verschijnen', meldde ik.

'O ja?', vroeg mijn echtgenote ietwat afwezig. Ze was druk met een breiwerkje.

'Ja, ze gaan een maandje op bijstandsniveau leven.'

'En dat moet dan op TV?', vroeg ze.

'Ja, anders heeft het natuurlijk geen zin.'

'Wat is dan de "zin" van deze actie?'

'Entertainment. Zo van "kijk mij eens gewoon doen!!"'

'Hoe moet ik dat zien?', vroeg ze. 'Gaan ze de draak steken met bijstandsgerechtigden?'

'Geen idee, schat. Ze moeten voor de camera met vijfenveertig euro per week rond zien te komen.'

'Voor de camera?', vroeg ze.

'Ja, maar ze draaien niet de hele dag.'

'En doet die schreeuwerd ook mee?'

'Wie bedoel je?', vroeg ik.

'Die met die cameraman getrouwd is. Hoe heet dat kind ook alweer?'

'Kan er even niet opkomen.'

'Mag ik het zeggen?', vroeg ze.

'Jij mag alles zeggen.'

'Ik ga niet kijken. Ik vind dit zulke walgelijke programma's.'

'Ik ook, maar ik kijk sowieso niet naar dat stel.'

'En wat doet John de Mol met de opbrengst? Doneert hij dat, na aftrek van het vorstelijke salaris voor Meijland, aan de bijstand?'

'Nou, dat denk ik niet', bedacht ik mij hardop. 'Dan komt hij er zelf ook nog in terecht.'

Bart

Het bloesje

'En, wat vind je ervan?', vroeg mijn echtgenote terwijl ze enthousiast de kamer binnenhuppelde en pal voor mijn neus tot stilstand kwam.

'Accu opgeladen of zo?', vroeg ik ietwat overdonderd.

'Nee, kijk dan. Mijn bloesje. Wat vind je ervan?!!' 

'Wat is er met dat bloesje aan de hand?', vroeg ik.

'Nieuw! Dat heb jij gisteren nog van de postbode aangepakt!'

'O, maar toen zat het onzichtbaar verpakt.'

'Zeg dan', drong ze aan. 'Ik moet zo weg!'

'Tja, ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen. Waar ligt mijn zonnebril?'

'Oké, hou maar op. Je vindt het niks. Gelukkig voor mij heb jij geen smaak. Ik vind hem leuk.'

'Waarom vraag je het dan? Ik vind die rode roosjes te fel.'

'Dat zijn geen roosjes. Dat zijn tulpjes. Jij weet helemaal niet hoe rozen eruit zien. Je koopt nooit rozen.'

'O ja', zuchtte ik. 

Wedstrijd verloren. Zowel vanuit het oogpunt van de scheidsrechter als van de vakjury.  

'Ik vind ze te fel van kleur', herhaalde ik in een laatste poging.

'Ik ben weg', riep ze en liep met opvallend grote passen de kamer uit.

'Hoe laat ben je weer terug?'

'Tegen de middag. Doei!' 

Weg was ze.

'En, nog positieve reacties gehad?', vroeg ik tijdens de lunch.

'Reacties? Hoe bedoel je?'

'Bloesje?'

'O, die zit weer in de zak. Mag je straks naar de Appie brengen.'

'En wat moet Appie ermee?', vroeg ik naar de bekende weg.

'Niks. Hij gaat retour.'

'O? Beviel hij toch niet?'

'Jawel hoor. Hij zat lekker. Maar ja, jij vond hem niet mooi.'

Bart