Huishoudtaken

'Wat een lekker weer hè?', merkte mijn buurvrouw op. Ze hing net als ik op de bovenverdieping half uit het raam en klopte een dekbed uit. Ik beleefde toevallig nét hetzelfde avontuur. 

'Het is heerlijk. Een mooie nazomerdag', wist ik. 
'Ja, en de temperatuur is nog zo lekker.'
'Ja, heerlijk hè', beaamde ik. 'Ik dacht vanmorgen nog even dat het niks zou worden vandaag. Zo grijs.'

'Ja, dat dacht ik ook. Ik zei nog tegen Willem: dat wordt een grijze mistige dag.'
'Nou, dat zei ik vanmorgen ook tegen Truus. Maar die wist zeker dat het mooi ging worden.'

'Het was gisteren wel op het nieuws, dat het vandaag met mist zou beginnen', zei ze.
'Toch kan het weer snel omslaan. Je weet het nooit in September.'
'Nee, dat weet je nooit. Vorig jaar was het een heerlijke maand', wist ze. 'Toen zaten we in Egmond.'
'Waar waren wij toen eigenlijk?' Ik wist het niet meer. 'Ik geloof dat we toen nog in Frankrijk zaten. Welke datum is het?'
Ze keek op haar horloge. 'Vijfentwintig september.'
'Zie, toen waren we nog daar', stelde ik vast.

'Ja, dit jaar zijn jullie niet gegaan toch?'
'Nee, we hadden feest van Truus haar ouders.'
'O ja, dat is ook zo. Was het leuk?'.
'Ja, heel leuk', zei ik.

'Bevalt het trouwens? met pensioen?' 
'Ja hoor. Heerlijk.' Ik draaide het dekbed nu om en klopte opnieuw.
'En ook lekker druk met het huishouden?', lachte ze.
'Ja, je moet toch wat doen hè.'
'Nou, Willem krijg ik niet aan het huishouden. Die doet niks', vertrouwde ze me toe.
'O', zei ik. 'Nou ik wel hoor. Straks nog even stofzuigen en dan overleg over wat we gaan eten vanavond.'

'Overleggen jullie dat?' Ze klonk verbaasd.
'Ja, dat is toch leuk?'
Ze keek me aan alsof ze het in Keulen hoorde donderen. 'Doe mij ook zo'n man', lachte ze.
'Ik moet even het andere dekbed pakken, ben zo terug.' 

Ik trok het dekbed uit het raam en liep naar de overloop. Daar was mijn echtgenote bezig met stoffen.

'Wat ben jij een vreselijke slijmbal zeg. "Lekker druk met het huishouden buurvrouw". Je voert geen flikker uit. Het is dat ik je dat dekbed in je handen drukte, anders had je nu nóg in bed gelegen.'
'Nou, dat valt allemaal wel mee, toch? Ik doe best veel.' Ik vond van wel.
'Ach, hou toch op man. Ga nou maar snel dat dekbed uitkloppen. Anders is de buuf al klaar en dan heb je niks meer te lullen.' Ze stak haar tong uit.

Ik pakte het andere dekbed en twee seconden later hing ik opnieuw uit het raam. Zij was inmiddels verdwenen en ik ontdekte nu de kop van buurman Willem. Ook hij was een dekbed aan het uitkloppen. Nou ja, kloppen. Hij schudde het ongeïnteresseerd wat heen en weer. 

'Hé Willem, ook druk aan het werk?', vroeg ik.
Hij bromde iets onverstaanbaars.
'Ben je chagerijnig?'

Waar heb jij het met Annie over gehad?'
'Ik, hoezo? Ik heb gewoon wat geprietpraat. Ging nergens over.' 

'Ging nergens over? Ging nergens over? Ze komt gloeiende gloeiende de kamer ingestoven, drukt me het dekbed in mijn hand en gilt dat ik ook nog moet stofzuigen. Om half twaalf volgt dan overleg over wat we gaan eten. En raad eens wie er vandaag moet koken?'

Het dekbed werd naar binnen gerukt en het raam klapte dicht.

Ik denk dat ik toch iets te enthousiast ben geweest.

Bart.

Copyright Brompot columns en korte verhalen juni 2021

Sterretjes

'Gaat u vuurwerk afsteken?', vroeg een oudere dame verbaasd. Ze stond achter mij bij de kassa van de super.

'Vanwaar deze vraag?', vroeg ik.

'Omdat ik vuurwerk op de band zie liggen', zei ze.

'O, dat zijn sterretjes. Dat is niet echt vuurwerk.'

'Sterretjes? Gaat u sterretjes afsteken?' 

'Ja, je moet toch wat?', zei ik.

'Dat is toch meer iets voor kinderen? Toch niet voor ons?'

'Wie bedoelt u met "ons"?'

'Mensen van onze leeftijd. Wij steken toch geen vuurwerk meer af?'

'Dit is geen vuurwerk, dit zijn sterretjes. Dat zei ik net.' 

'Ik moet hier toch wel een beetje om lachen hoor. En gaat u er dan buiten mee zwaaien?'

'Dat zou kunnen. Daarvoor liggen ze op de band.'

'Hoi', begroette het meisje van de kassa mij. 'Was dit alles?' Ze wees naar de sterretjes.

'Ja, het is oudjaarsdag hè', bepte ik vrolijk. 'Dan kun je ze kopen.'

'Klopt. Leuk die sterretjes', lachte ze.

'Ja, dat vind ik ook.'

'Hahaha, meneer hier gaat er vanavond mee langs de weg zwaaien', schaterde de dame achter mij.

'Vanavond?', vroeg ik quasi verbaasd.

'Ja, het is toch oudjaar?'

'Mens, zeur niet. Ik ben pas in augustus jarig.'

Bart

Alle lezers van Brompot, dank voor alle reacties, een veilige jaarwisseling en voor 2022 veel geluk, wijsheid en... gezondheid! 

Familie Brompot 

De weg kwijt

'Hé, weet jij waar hier de Hema is?', hoorde ik een stem achter mij. Ik draaide mij instinctief om en keek in het gezicht van een dame van naar schatting vijfenveertig ijskoude winters. 

Het woord "dame" geeft overigens alleen maar aan dat ze van het vrouwelijk geslacht was. Verder viel er weinig "damesachtigs" te bespeuren. Ze had wel wat weg van de vrouw van Winnetou, de bekende indiaan. 

Op haar hoofd ontdekte ik namelijk een samengebonden haarbos waarin een adelaar een flink nest zou kunnen bouwen. Daaronder: Dikke zwarte lijnen boven haar ogen en een gekrakeluurde laag schmink op haar gezicht. Onder haar gekrompen rokje met sierlijke franjes, ik herkende het als vliegengordijn, staken twee vleesbenen die elk eindigden in een paar hoge knielaarzen.

Het zei mij genoeg: Dit prairie-exemplaar kon zo meedoen aan een wedstrijdje line-dance voor gevorderden en zou er ongetwijfeld met de hoofdprijs vandoor gaan.

'Wat vroeg u?', vroeg ik. Ze kauwde een plakkerige kauwgum. 

'Of jij weet waar ik de Hema kan vinden.'

'De Hema, tja...' 

Ze keek me met een verwachtingsvolle ordinaire blik aan.

'De Hema, de Hema, waar zit hier de Hema', mijmerde ik. 

'HENK!! HIJ HIER WEET HET OOK NIET!', gilde ze ongeduldig naar de overkant van de winkelstraat. Ze wees naar "hij hier". 

De Henk stak over. 

'Hoezo weet jij dat niet?', vroeg hij agressief.

'Ik moet er gewoon even over nadenken', zei ik. 'U overviel me.'

'Nou ja, zo moeilijk kan het toch niet zijn?', vond ze.

'Blijkbaar wel', antwoordde ik.

'Hoezo wel?' De kauwgum gleed nu naar de andere kaakkant. 

'U weet het toch ook niet?'

Bart

Sloom

'Ik zag vanmorgen de van-der-Heuveltjes in een nieuwe auto rijden', meldde ik aan de koffietafel.

'O? Hebben ze een nieuwe?', vroeg mijn echtgenote.

'Ja, een knalrode. Een erg slimme keuze.'

'Hoezo slim?'

'Rood duidt op gevaar. Hij kan namelijk niet rijden.'

'Wat voor een auto hebben ze gekocht dan?'

'Een Duster. Zo'n Roemeense trekschuit.'

'Hij rijdt toch?'

'Jawel, maar je weet nooit voor hoelang.'

'Wim en Annie hebben er ook één. En volgens Annie bevalt hij prima', merkte ze op.

'Annie is altijd al heel snel tevreden.'

'Waar slaat dat nou weer op.'

'Nou ja, ze is getrouwd met Wim.'

'En wat mankeert er aan Wim?'

'Blijkbaar van alles. Hij is namelijk niet bij de klaagmuur weg te slaan.'

'Wim is een leuke, aardige vent', vond ze.

'Wim had wel een broer van Arie van der Heuvel kunnen zijn.'

'Hoezo dat nou weer?'

'Ze rijden in hetzelfde merk auto. En dat zegt genoeg. Zowel over hun als over de auto.'

'Wat zegt dat dan?', wilde ze weten. 

'Dat ze niet vooruit te branden zijn.'

Bart

Schade

'Het wordt komende week weer warmer', merkte mijn echtgenote op. 

'O ja?', antwoordde ik dreugjes.

'Ja, dat was gisteren toch op het nieuws? Je zat er bij!'

'Niks gehoord. Komt omdat je moeder er steeds doorheen kraste. En dan hoor je niks meer.'

'Nou ja zeg, doe normaal. Mama krast niet.'

'Kom op, je moeder is net een kraai. Die beginnen ook op belangrijke momenten kabaal te schoppen.'

'En ik heb het nieuws wél gehoord!'

'Dat komt omdat haar geluid langs je heenvloog. Ze zond rechte signalen uit en aangezien ik er pal tegenover zat kreeg ik de volle laag!'

'O ja, daar zat het in. Zeur!'

'Lieve schat, weet je eigenlijk wel hoeveel decibellen er uit je moeder rollen als ze vol op stoom staat?'

'Bart, het ligt aan je gehoor. Ik zou het een keertje laten testen.'

'O ja, nou ligt het weer aan mijn gehoor.'

'Ja, je bent inmiddels dik in de zestig. Dan gaat je gehoor achteruit. Dat is heel normaal!'

'Nou, ik denk eerder dat het in de loop der jaren beschadigd is geraakt.'

'Beschadigd geraakt? Waarvan? Je hebt je hele werkzame leven op kantoor gezeten.'

'Ik heb op kantoor GEWERKT. Maar daar is het vast niet door gekomen.'

'O nee? Waaraan dan wel?', vroeg ze.

'Lieve schat, hoeveel jaar komt inmiddels je moeder hier inmiddels over de vloer?'

Bart

Een krabbertje

'Morgen Agnes, hoe gaat ie?', vroeg ik terwijl ik onze bevroren autoruit bekrabte. Ze kwam naar buiten gelopen.

'Morgen Bart. Nu even niet goed. Het heeft gevroren!', riep ze wijzend op haar autoruit.

'Klopt, heb je een krabbertje?', vroeg ik. 'Of ligt hij nog in bed.'

'Ik heb geen krabbertje meer', lachte ze.

'Niet? Ik dacht dat je verkering had met Pier.'

'Ach nee joh, die is terug bij zijn vrouw. Nee, ik ga tegenwoordig als vrijgezel door het leven.'

'Eigenlijk zou je zo'n isolatiedeken voor de ruit moeten leggen', merkte ze op.

'Ja, dat zou inderdaad handig zijn. Maar helaas heb ik er geen.'

'Nee, ik ook niet.'

'Een oud collega liet het altijd over aan zijn schoonmoeder', vertelde ik vanuit mijn herinnering.

'Dat meen je', lachte ze. 

'Ja, ik vond het a-sociaal. Maar zijn schoonmoeder was boerin. Ze kon goed tegen de koude grond. Tenminste, dat zei hij altijd.'

'Het is natuurlijk reuze handig als je iemand hebt', vond ze. 'Maar om nou je schoonmoeder..'

'Nee, dat vind ik ook. Mijn schoonmoeder doet de tuin, en dat is genoeg.'

'Zo, nu nog even de zijruiten en dan mag je mijn krabber lenen.' 

'O, geweldig Bart. Misschien moet ik toch maar weer eens op Tinder shoppen', zuchtte ze.

'Tinder? Wat is Tinder?', vroeg ik.

'Dat is een datingsite. Kun je digitaal een partner zoeken.'

'O, dat is handig', bepte ik. 'Die had je in mijn tijd niet. Ik moest nog handmatig zoeken.'

'Ja, tijden veranderen, Bart. Ik kan zelfs selecteren op handige mannen die goed ruiten kunnen krabben.' Ze lanceerde een knipoog.

'Ja, dan heb je op dit moment toch dikke pech', stelde ik vast.

'Dikke pech? Hoezo pech?'

'Ik ben heel handig, kan goed ruiten krabben, maar sta niet op Tinder.'

Bart

Kerstkaartje

'Je kunt goed merken dat we elk jaar minder kerstkaartjes krijgen', merkte mijn echtgenote op terwijl ze de kaarten aan een lintje prikte wat als een sliert aan de kastdeur hing. 

'We hebben sinds mijn pensioen minder vrienden', stelde ik vast. 

'Onzin Bart, de mensen zijn erachter gekomen dat zo'n kaartje eigenlijk weinig meer toevoegt. Je hebt tegenwoordig de sociale media en dat maakt kaartjes overbodig.' 

'Laat je moeder dat maar niet horen.'

'Hoezo?', vroeg ze.
'Die begint in het voorjaar op de camping al kerstkaarten te borduren.'

'Bart, alsjeblieft. Laat ze toch.'
'Ja, dat bedoel ik dus. Maar ik denk dat ze bij de post blij zullen zijn als ze er ooit mee zou stoppen.'
'Hoezo?', vroeg ze.
'Sorteermachines lopen vast op dat borduurgaren.' 

Ze schudde haar hoofd. 'Jij hebt ook altijd wat.'

'Maar als je het over de duivel hebt... De postbode.' Ik hoorde de brievenbus klepperen. Ze liep de hal in en keerde even later terug gewapend met een rode envellop.

 
'Kerstkaart', riep ze terwijl ze er triomfantelijk mee zwaaide. Ik zag hem en ontdekte een gedrukte witte tekst op de achterkant. 'Reclame', stelde ik vast.'
'Kerstkaart, van de postcodeloterij.' Ze draaide hem een keer in haar hand, pakte een speld en wilde hem aan het lintje prikken.

'Laat eens kijken?', vroeg ik.
'Je mag kijken maar je onthoudt je van commentaar.' Ze kent mij.

Ik kreeg hem aangereikt en keek nu recht in het gezicht van een achttal BN-ers die ons onvergetelijke feestdagen wensten. Daarnaast een plaatje van het getal 53,9 miljoen en op een los papiertje nog de heuglijke mededeling van Quinty Trustfull dat we speciaal waren geselecteerd voor het ontvangen van een kerstbonus. Ik hoefde alleen nog maar ter hoogte van haar scharnierpunt een kanjercode weg te krassen en dan konden we met een extra lot meespelen. Uiteraard na betaling want de loterijpijp moet roken.

'Je wilde dat kaartje toch niet ophangen?', vroeg ik. 

'Hoezo niet? Is toch leuk? En ik doe het voor jou.' 

'Voor mij?', ik was hogelijk verbaasd. 

'Ja, dan kun je je komende dagen lekker ergeren. Scheelt een reis naar de klaagmuur.'

Ik vond het niet grappig en keek nog eens naar het achtkoppig monster op de voorkant van de kaart: Quinty, Winston, Carolien, Martijn, Gaston, Nicolette, Umberto, Ruud.... Ruud? Ruud Gullit? Wat doet Gullit bij de postcodeloterij... En wat moet Umberto Tan....
Plotseling had ik hem door. 

'Schat, die 53,9 miljoen slaat vast niet op de prijzenpot. 

'Wat is het dan?', vroeg ze. 

'Het is het gezamenlijk jaarinkomen van deze pretletters.'

Bart

Tulband

'Hij ziet er goed uit', merkte ik op toen mijn echtgenote in de keuken een zelfgebakken tulband showde.

'Ja hè, hij is goed gelukt al zeg ik het zelf.'

'En voor wanneer is hij?'

'Voor de kerst. Wat dacht jij dan, pasen?'

'Leuk schat! Trouwens, ik bakte ze vroeger ook. Toen ik nog thuis woonde.'

'Jij? Tulband? In je dromen zeker!', lachte ze.

'Echt niet. Uh... Heb je er tweehonderdvijftig gram boter in gedaan? En tweehonderd gram suiker?', vroeg ik.

Ze keek me verbaasd aan.

'En vier eieren, halve theelepel zout en driehonderdvijftig gram bloem? Patentbloem? En hoeveel melk? Vier eetlepels?'

'Bart, waar heb je het over!', riep ze.

'Over de tulband die mijn moeder vroeger bakte.'

'Ik heb nooit tulband bij je moeder gegeten!'

'Nee, omdat jij er toen nog niet was.'

'Ik was er al heel lang', zei ze.

'Zitten er honderd gram rozijnen in? En krenten? Ook honderd gram?'

'Ik hou op met snappen. Waar haal je die wijsheid vandaan?'

Ik was nog niet klaar. 

'En hoe lang heeft het in de oven gestaan? En hoe warm?'

'Lang genoeg!' Ze raakte nu van haar stuk. 

'Weet je dat niet meer?'

'Nee, maar onze banketbakker weet dat vast wel!', riep ze nijdig.

'Helaas moet ik je het antwoord schuldig blijven. Het scherm van je tablet schiet net op zwart!'

Bart

Weerpraat

'Frisjes hè', merkte ze op. Ze stond naast me bij de geopende brug.

'Ja, echt warm is het niet', blaatte ik terwijl ik de kraag van mijn jas wat optrok.

'Kan ook niet in deze tijd van het jaar.' Ze glimlachte vanuit haar gelijk. 

'Nee, begin december zit je nog in de nadagen van de herfst. En we hebben nóg mazzel gehad dit jaar.'

'Klopt. Het had slechter gekund.'

'Veel slechter', vond ik.

'Ze hebben het over een strenge winter.'

'Wie?', vroeg ik.

'Hun. Die van het weer.'

'O ja, die.' Het kwam wat laatdunkend uit mijn mond.

'Ja, het zou half december stevig gaan vriezen. En dan tegen de kerst sneeuwen.'

'En tot wanneer?'

'Tot eind januari. Minstens', voegde ze er met een zichtbare ernst aan toe. 

'Ach, weet u, een beetje winter is niet erg. Is goed voor de natuur.'

'Is dat zo?', vroeg ik.

'Ja, de insecten vriezen dood, dus daar heb je dan geen last meer van.'

'Ik moet zeggen dat ik afgelopen jaar weinig last heb gehad.'

'O, ik wel. Ik zat ónder.'

'Muggebulten?', vroeg ik.

'Ja, ik heb verkeerd bloed. Komen ze massaal op af.'

'Hoe zouden ze dat weten?'

'Ze ruiken het.'

'Nee, ik bedoel hun van het weer. Dat het streng wordt.' Een kleine verduidelijking bleek nodig.

'De wind. Uit welke hoek hij gaat waaien. Dat is blijkbaar bepalend', wist ze.

'De wereld is rond, hoezo  "hoek"?', lachte ik.

'Ach ja, dat is zo'n uitdrukking. "De wind waait UIT of zit IN de verkeerde hoek.'

'Beetje raar', vond ik.

'Eigenlijk wel hè, er is inderdaad geen hoek. Ik denk dat ze van het weer niks beters weten te verzinnen', grinnikte ze.

'Klopt', zei ik. 'Maar die indruk heb ik dan ook al jaren.'

Bart

Kerstdiner

'Moet die kalkoen niet een keer de binnenkant van de oven verkennen?', vroeg ik met het oog op de naderende kerst.

'Nee, dat wordt een verrassing', zei mijn echtgenote. 'Schrikt hij van en wordt dan sneller gaar. Trouwens ter info: die kalkoen heet dit jaar kip.'

'Kip? En we zouden kalkoen eten.'

'Gaat niet door. Hij had er geen zin in.'

'Nou ja zeg, sinds wanneer maken kalkoenen hier de dienst uit?!' Ik vond het raar.

'We eten gewoon kip. Punt uit.'

'Ik snap er geen fluit van. Vorig jaar ging dat konijn ook al niet door', herinnerde ik mij.

'Omdat jij zo vriendelijk was om hem vol in het zicht op het aanrecht te leggen.'

'Hij moest toch ontdooien?'

'Ja, maar niet op het aanrecht terwijl je kleinzoon in de keuken rondhuppelt.'

'Kom op, die had er toch nog geen notie van.'

'O nee? Hij dacht dat het Minoutje was, zijn poes.'

'En hoe moet het nu verder met die kip?', vroeg ik bezorgd.

'Maak je niet druk over de kip. Komt allemaal goed. Zolang jij je er maar niet mee bemoeit.'

'Je hebt nog maar drie dagen. Het is zó kerst.' Ik voelde toch enige ongerustheid.

'Die kip huppelt straks vanzelf de oven in, gaat lekker in de jus rollebollen en wordt binnen de kortste keren botergaar.'

'En als hij, net als die kalkoen er ook geen zin in heeft?', vroeg ik.

'Dan gaat zijn kop eraf.'

Bart

Boostergeklaag

'Moet jij je nog niet aankleden?', vroeg ik toen ik om acht uur geboend en wel de kamer binnenliep.

'Hoezo?', vroeg ze verbaasd. Ze zat in haar ochtendjas de krant te lezen.

'Nou ja, ik moet om half tien mijn boosterprik halen.'

'Moet ik dan mee ofzo?', vroeg ze.

Dat had ik weer. Een keiharde vrouw. 

'Ik weet het niet hoor, maar zo'n prik is best wel een dingetje.'

'Een dingetje. Wat is hier "dingetje" aan?' Ze maakte van die kommabeweginkjes in de lucht.

'Schat, er wordt een vreemd ding in je man gestoken.'

'En nu verwacht je aansluitend een ziekenhuisopname?'

'Je bent hard. Zo'n spuit is best ingrijpend.'

'Hoe bedoel je?' Ze roerde onverschillig in haar koffie.

'Hij hoort er normaal gesproken helemaal niet in', stelde ik nuchter vast.

'Maar nu even wel. Het is voor een goed doel.'

'Dat zal, maar het is best vervelend.'

'Jullie mannen stellen je altijd zo aan. Kleinzielig tot op het bot.'

'Nee, jullie vrouwen klagen nooit. Heb je een weekje?'

'Man, ik heb twee bevallingen meegemaakt.'

'Nou en?', vroeg ik.

'Heb jij mij tijdens de verwekking horen klagen?' 

Bart

Boobytrap

'Kan ik u helpen?', vroeg een vriendelijke verkoopster. Het was haar blijkbaar opgevallen dat ik iets zocht. Ik keek op.

'Ja, graag. Ik kan het niet vinden.'

'Dan ga ik u helpen. Samen komen we er vast wel uit.' Ze keek me prettig aan.

'O ja, vast', blaatte ik. Het werd stil.

'Dan moet u natuurlijk wel zeggen wat u zoekt', lachte ze.

'Ach ja. Stom.'

'Ik zoek een paar goudkleurige kerstballen met een doorsnee van circa acht centimeter.'

'Zo, dat zijn forse. Voor in de kerstboom?'

'Ja, dat lijkt me wel', zei ik.

'Die mag u wel met een kabel vastzetten. Dat ze er niet uitvallen.'

'Klopt. Bij ons is er één naar beneden gelazerd. Vandaar...' 

'Dat u een nieuwe zoekt', vulde ze aan. 'Loopt maar even mee.' Ze verdween tussen rekken vol kerstspullen.

'Weet u, ik heb er best wat haast mee. Mijn vrouw komt straks thuis, en dan moet hij er weer hangen.'

'O? Ze weet niet dat hij stuk is?'

'Nee, maar als ze het ziet krijg ik ongenadig op mijn duvel.'

'O? Ongelukje kan toch gebeuren? Mijn man laat ook wel eens iets vallen.'

'Dat zal, maar ik ben een beetje in een val gelokt. Vandaar.'

'Kijk hier liggen ze. In een val gelokt?' Ze keek wat verbaasd.

'Ja, er hing een kerstkransje achter. Als een soort van boobytrap.'

'O? Beveiligde kerstkransjes?'

'Ja, er wordt bij ons namelijk ontzettend veel gejat.'

Ze begon enorm te lachen. 'En nu denkt de dief dat hij de sporen met een nieuwe bal kan uitwissen?'

'Nee, nog niet. De dief moet namelijk ook nog op zoek naar nieuwe kerstkransjes.'

Bart

Kerstperikelen..

'Ik neem nog een stukje kerstbrood', meldde ik terwijl ik met een broodmes in de aanslag bij het aanrecht stond.

'Afblijven! Dat is voor de kerst', hoorde ik mijn echtgenote roepen. Er klonk enig ongerustheid in haar stem.

'De kerst is pas vrijdag en ik denk dat het niet goed blijft tot vrijdag, schat. Dus is het beter om er nu van te genieten.'

'Als je er maar afblijft! Je hebt de kerstkransjes ook al uit de boom gegeten. Er blijft niks over zo!'

'We hebben nog chips', deed ik leuk. 

'Bart, het is elk jaar hetzelfde liedje: zodra er een kerstboom in de kamer staat veranderd jouw maag in een kliko van 240 liter.' 

'Dat heeft met de sfeer te maken, schat. Ik ben nu eenmaal een gezellige sfeer-eter. Dat riep mijn moeder al bij mijn geboorte.'

'Nou, zo gezellig was je niet tijdens de borstvoedingsperiode. Je moeder wist mij te vertellen dat je een onverzadigbare schreeuwlelijk was. De voeding viel niet aan te slepen.'

'Zie, heeft niks met een kerstboom te maken', stelde ik vast. 'Ik ben van Augustus.'

'Bart, je blijft van het kerstbrood af. De kleinkinderen komen en die willen ook wel een stukje.' 

'Hm, die vinden dat helemaal niet lekker. Die zijn meer van de hamburgers.'

'Man, zwam toch niet. Ze vinden het heerlijk. Net zoals die inmiddels opgekaande kerstkransjes.' 

'Je hebt vast nog wel ergens een strategische voorraad', voorspelde ik. Haar kennende.

'Ja, in de kluis. Hoezo een strategische voorraad?'

'Nou ja, voor als de bodem in zicht raakt.'

'Die raakt niet in zicht', vond ze.

'Nee?'

'Nee. Omdat jij er vanaf nu afblijft.'

'Toch is zo'n strategische voorraad best handig. Voor noodgevallen', zei ik na een korte overdenking.

'Inderdaad, dat klopt. Gelukkig heb jij die onder handbereik.' Ze keek slim.

'Hoe bedoel je?' Ik snapte hem niet.

'Kijk even in de spiegel. Dan zie je hem zitten. Je hebt zelf meer dan voldoende aan boord. Zeker tot pasen. En die valt komend jaar toevallig ook nog héél laat.'

Bart

Copyright Brompot colums en korte verhalen: december 2020

 

Kaars-ellende

'Wat was jij nou aan het doen?', vroeg mijn echtgenote toen ze de kamer binnenliep. 

'Ik zong een kerstliedje', zei ik.

'Wat zong je dan? Zing nog eens?'

'Ik zong Stille Nacht. Ik immiteerde Gordon.'

'Je zong vals.'

'Ik kan gewoon ontzettend goed immiteren.'

'Ik ben dat zingen helemaal niet van je gewend. Is er iets aan de hand?', wilde ze weten.

'Nee hoor. Of, liever gezegd: ja.'

'Wat dan?'

'De kaarsen zijn te dik voor de standaards. Ze staan dus los en lazeren om. Conclusie: Je hebt de verkeerde gekocht.'

'Schil je er een stukje af en duw je ze erin. Hoe moeilijk kan het zijn?'

'Heel moeilijk. Ik heb er al een stukje afgesneden.' Ik liet het resultaat zien.

'Je hebt er teveel afgehaald. Je kunt het proberen met druppelen.'

'Druppelen? Wat bedoel je? Wat moet ik druppelen?'

'Je ogen!'

'Ach Bart, kom op. Kaars aansteken, vet in de houder druppelen, kaars erin steken en vasthouden.'

'Ah, kijk, nou snap ik je. Heb jij lucifers?' 

'Een aansteker. Kan ook.' Ze liep naar de keuken en kwam terug met een aansteker.

'Let op: grote truck!' Ik ontstak de aansteker en hield de vlam onder de kaars.

'Druppelt hij al?', vroeg ik.

'Stop! Hij staat in de fik!!'

'Klotekaars! Koop dan ook meteen de goede maat.' Ik kon hier zo pissig om worden!

'Laat mij maar', riep ze en graaide de aansteker en kaars uit mijn hand.'

'Nou ja zeg. Ik was hier toch mee bezig?', klaagde ik.

'Ga jij nog maar even lekker in een hoekje in de keuken een liedje zingen.'

'Liedje zingen?'

'Ja. Zoiets als "zet een kaars voor je raam vannacht" Van Rob de Nijs. Misschien klink je dan iets minder vals.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen december 2020

Nieuwsgierigheid.

'Mevrouw van der Heuvel eet vanavond zuurkool', meldde ik toen ik was teruggekeerd van een boodschapje.

'O? Ben je haar tegen gekomen?', vroeg mijn echtgenote.

'Nee, niet tegen, ik moest haar noodgedwongen inhalen toen ik door Appie's groentepad liep. En toen zag ik het.'

'Wat zag je dan precies?'

'Dat ze iets uit een bak graaide.'

'Trouwens, waar heb jij onze boodschappen gelaten?', vroeg ze.

'O, verrek, die zitten nog in de fietstas.'

'Man, waar zit je met je hoofd?'

'Gewoon op mijn nek. Ik heb er alleen teveel ballast aanhangen. Ik moet teveel.'

'Hoezo teveel? Sinds je pensioen verkeren je hersencellen in diepe rust.'

'Dat denk je. Bij mijn voormalige werkgever kon ik het er nog wel eens van nemen. Dat lukt hier bij jou echt niet.'

'O, nou heb ik het weer gedaan.'

'Hoe wist jij trouwens dat ze zuurkool pakte?'

'Ik ben later even snel teruggelopen om naar die bak te kijken.'

'Man, wat ben jij toch nieuwsgierig. Het gaat niet alleen over je omgevallen hersencellen, je bent ook nog een oud wijf geworden.'

'Lieve schat, ik ben speciaal voor jou teruggegaan.'

'Voor mij, hoezo voor mij?'

'Anders had je je de hele dag af zitten vragen wat de "van der Heuveltjes" vanavond zouden eten.'

Bart

De vermissing

'Ik mis iets in de kerstboom', meldde ik terwijl ik aan een met koffie gevuld kopje slurpte.

'En wat missen we?', vroeg mijn echtgenote.

'We? IK mis iets. Of mis jij het ook?'

'Ik weet niet wat je mist. Maar jou kennende ga je dat ook niet direct zeggen. Het zal wel weer via een omweg worden verteld', lachte ze.

'Alsof ik altijd zo vaag ben.' Ik vond dat weer typisch zo'n vrouwenredenatie. 

'Zo ben je schat. Is niet erg hoor. Ik ben er in de loop der jaren aan gewend geraakt.' 

'Dat is wederzijds. Ik ook aan jou. Was wel even een klus, maar nu na zo'n slordige veertig jaar lukt het aardig.' 

'Kom op Bart, even serieus. Wat mis je in de boom?'

'O? Wil je het nu wel direct weten?'

'Jij zit er blijkbaar mee. Ik niet. Ik mis niks.'

'Pffft, nou ja, dan laat maar. Dan zal het wel aan mij liggen.' Ik vond haar niet leuk.

'Dat klopt. Jij bent altijd kritisch. Ook al draagt een aap een gouden ring, dan vind jij het nog een lelijk ding.' Ze moest lachen.

'Dat is een spreekwoord. Leuk geprobeerd.'

'Het is toch zo? Je hebt altijd wat te zeuren.'

'Ik vind het een niet zo'n interessant onderwerp meer, schat. Ik wilde alleen zeggen dat ik iets in de boom mis. En dat heeft niets met een aap te maken.' 

'Mooi. Nog koffie?' 

'Ja, lekker. En als je langsloopt, kijk dan nog eens kritisch naar de boom.' 

'Hij is prachtig', stelde ze vast.u

'Oké. Dan ben ik er wel klaar mee.'

'Mooi. Kerstkransje erbij?'

'Ja, heb je die dan?'

'Ja, vroeger hing ik ze in de boom. Maar vanwege de aanwezigheid van een kerstkransjes-monster berg ik ze tegenwoordig veilig op.'

Bart

copyright Brompot columns en korte verhalen december 2020.   

Een kerstklokje

'Kun je die coronabal niet op een andere plek hangen? Aan de achterkant van de kerstboom of zo?', vroeg ik.

'Coronabal? Welke bedoel je dan?', vroeg mijn echtgenote.

'Die vooraan, met die uitsteeksels.'

'Dat is geen bal maar een dennenappel.' Ze stond op en liep er heen.

'Wat moet je met een dennenappel in een kerstboom?' Ik vatte hem niet.

'Dat heet versiering, Bart. Er hangt ook een kerstklokje in. Die is trouwens nog van jou.'

'Van mij? Hoe bedoel je?'

'Dat was jouw inbreng in ons huwelijk. Een kerstklokje voor in de kerstboom.' Ze klonk er wat zuinig bij.

'O ja, dat klopt, en die is zeer waardevol. Moet je voorzichtig mee zijn, schat.'

'Daarom hangt hij ook aan de achterkant.'

'Die heb ik ooit nog voor mijn moeder haar verjaardag gekocht.' Ik kon me dat nog goed herinneren. 

'Lijkt me stug. Je moeder verjaarde in februari. Niet met kerst.'

'Maakt niet uit. Hij zat in een klein doosje met een plastic raampje. Trouwens, hebben we dat doosje nog?'

'Het doosje. Even voor jouw beeld: de kerstversiering overzomert in een plastic vergaarbak op zolder.'

'En mijn klokje ligt daar dan gewoon tussen?' Ik vond er wel wat van.

'Bart, hou op over dat klokje. En die dennenappel blijft hangen waar hij nu hangt.'

'Ligt die zogenaamde dennenappel van jou zomers ook in die bak?', wilde ik weten.

'Ja, naast dat klokje van jou. En ze hebben het vast gezellig samen', lachte ze.

Ik stond op en liep naar de boom. 'Wat ga je doen?', vroeg ze toen ik de dennenappel uit de boom trok en achter de kerstboom kroop.

'Ik hang hem bij mijn klokje aan de achterkant. Zo'n gezellig stel haal je tijdens kerst toch niet uit elkaar?!!'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen december 2020

Het songfestival

'Heb je het al gelezen?', vroeg ik mijn echtgenote.

'Wat bedoel je? Je bent altijd zo lekker vaag op de vroege morgen.'

'Nou, over vaag gesproken: er gaat komend jaar ene S10 voor ons meegalmen op het songfestival.'

'S10?', vroeg ze.

'Ja, dat is de nieuwe spelling. Ze heet gewoon Stien. Maar dat komt blijkbaar niet over.'

'Dus we sturen dit jaar een Stien naar Milaan? Leuk!'

'Ik weet het niet hoor', zei ik. 'Ik krijg het gevoel dat we na die zingende korenschoof van vorig jaar, dit jaar een Klara5 sturen.'

'Je moet de mensen op hun muzikale kwaliteiten beoordelen. Niet op naam of uiterlijk', zei ze vermanend.

'Nou ja, muziekale kwaliteiten. Dan kunnen ze het festival wel opdoeken.'

'Ach, jij altijd met dat negatieve gedoe', riep ze.

'Waar zijn de tijden van Corrie Brokken, of Teachin. En onze troubadoer, Lenny. Dat waren pas artiesten.'

'Je begint oud te worden Bart. Tijden veranderen.'

'Heb je trouwens al wat muziek van haar gehoord?', vroeg ze.

'Ja, gisteravond op de TV. Klonk voor geen meter.'

'Gaf ze een optreden of zo?'

'Nee, het programma "op1" besteedde aandacht aan haar. Die Cornald Maas zat er.'

'Nou ja, die heeft er echt verstand van. Als hij het zegt dat het goed is, dan is het echt goed.'

'Dionne de Graaf zat er trouwens ook.'

'O? En die vond er ook iets van?'

'Ja, die kreeg tranen in haar ogen. En daar kan ik mij alles bij voorstellen.'

Bart

De keukenkast

Uit de archiefkast

Een keukenkast

En toen was er een keukenkast nodig en toen gingen we naar de Ikea om er één te kopen. Zo simpel kan het leven zijn. Je prikt en passant nog een Zweeds balletje, graait hier en daar wat handig klein spul uit één van de graaivakken, loopt drie kilometer door de winkel, pakt je spullen uit het magazijn, rekent af en ziet dat je zo snel mogelijk weer thuis komt om naarstig aan het werk te gaan.

Onze aangeschafte kast betrof een zogenaamde förvara. Een keukenkast in vijfentwintig onderdelen met daarbij een beschrijving, wat losse prut en een aantal forse planken waarmee het klusje simpel te realiseren zou moeten zijn. 

Van een vriend had ik het advies gekregen om het vooral in mijn eentje te doen. “Nooit met je partner”, klonk het. Maar dat grapje kende ik al. Als je een snelle scheiding wilt forceren moet je een kastje kopen bij Ikea en samen in elkaar zetten. Natuurlijk luister ik niet naar die onzin, maar had al wel besloten om voor het oppoetsen van mijn zelfvertrouwen het ding zelf in elkaar te prutten. En met behulp van de beschrijving zou dat moeten lukken.

Eigenlijk was het allemaal doodsimpel. De hamer die ik gebruikte was niet eens nodig. Beetje de voorgeboorde gaatjes tellen, duveltje erin, plankje erop en de volgende. Allemaal geen probleem. 

Vrolijk fluitend schroefde ik de laatjes in elkaar, hier en daar een scharnier, en tot slot de pootjes. Dat bleek toch nog lastig, want de gaatjes waren niet voorgeboord. Maar ook dat geen punt. Beetje meten met het schele oog, hamer, schroeven, accuschroevendraaier, ietwat gekraak en hoppa, vier poten op zijn plek. Hoezo een lastige klus? Ik boerde nog wat Zweedse ballen, en pakte de koffie aan van mijn echtgenote die op het vrolijke gefluit was afgekomen.

En dan ontstaat er een dialoog:

'Ziet er mooi uit zeg', zei ze.

'Ja hè', blaatte ik ietwat trots 
'Hij staat nog op zijn kop?', vroeg ze. 
'Ja, dit is de onderkant, dat was makkelijker met die pootjes.' 
'De bovenkant was toch grijs?'
'Is dat zo?', vroeg ik. 
Ik keek: 'Nee hoor, de onderkant is grijs en de bovenkant wit.'
'Draai hem eens om?', vroeg ze. 

Ik slaakte overdreven zucht, legde het gevaarte voorzichtig op de zij en trok hem andersom hoog op de pootjes. 

'Zie', zei ik triomfantelijk, 'de bovenkant is wit.'
'De laatjes zitten er verkeerd om in', zeurde ze. 
'Ja, ik zie het. Ben ook nog niet klaar. Komt goed.'
'En die gaatjes hier dan?', zeurde ze verder. Ze wees op de voorgeboorde gaatjes in de bovenkant. 

'Die zijn toch voor de pootjes?' 
Ik was er klaar mee. 'Laat mij nou maar, ga alsjeblieft weg'. Ze fronste, mompelde wat en liep de kamer in. 

Uurtje later stond de kast op zijn plaats maar zag er toch iets anders uit dan volgens de folder de bedoeling was. De pootjes verkeerd, de lades muurvast, de deuren scheef, kortom, niet geslaagd. 

Na een nieuwe dialoog kwam ik tot de conclusie dat de beschrijving in relatie tot de kast niet in venwicht was en dat de schuldvraag volledig bij Ikea lag. Ik heb dan ook voorgesteld de benaming van de kast aan te passen. 

Hij gaat voortaan met de doopnaam Kötkast door het leven. Ikea past zijn gids op ons verzoek komend voorjaar aan.

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen 2018

Discussie

'Die Hendriks van verderop kwam net voorbij gesukkeld. Het is en blijft toch een echte ambtenaar hoor', merkte ik vanuit de keuken op. Ik stond voor het raam. 

'Hendriksen?', vroeg mijn echtgenote.

'Ja, die bij waterstaat heeft gewerkt. Die naast Joop woont.' Soms moet je iets verduidelijken. Vrouwen hebben dat nodig.

'Die woont toch niet naast Joop? Daar woont die Rotterdammer.'

'Juist. En die heet Hendriksen, heeft bij rijkswaterstaat gewerkt en loopt nu net langs.'

'Daar geloof ik niks van', zei ze eigenwijs.

'Wat geloof je nou niet? Dat hij Hendriks heet, uit Rotterdam komt, bij waterstaat heeft gewerkt, een ambtenaar is cq was, dat hij naast Joop woont of net langsliep. Keuze genoeg. Roept u maar.'

'Hou toch op man', mopperde ze terug.

'Dat antwoord zat niet in het keuzepakket. Je mag nog twee keer proberen', grapte ik.

'Bart, die man van rijkswaterstaat woont op de hoek. Ik heb daar wel eens een busje zien staan.'

'Dat zegt niks. Dat busje hoeft toch niet persé voor het huis geparkeerd te worden?'

'Nee, maar hij liep daar naar binnen. Dus...'

'Misschien was het zijn broer. Dat hij toevallig ook bij waterstaat werkt. Dat kan toch?', hoorde ik mijzelf roepen.

'Volgens mij is dat die van Hermans. Zij zit bij mij op de haakclub. Ja, nu ik er zo over nadenk: hij heeft inderdaad bij waterstaat gewerkt. Ze heeft het er al eens over gehad. Hij is met pensioen en nu thuis.'

'Dus hij past in het daderprofiel?', vroeg ik ietwat gepikeerd. 'Trouwens, daar komt hij weer aan. Blijkbaar boodschapje gedaan.' 

Ze kwam nu naast me staan en keek naar buiten.

'Sorry Bart, dat is meneer Hansen. Die komt hier uit de stad, heeft bij de slagerij gewerkt en woont naast Frits en Berdien.' 

Het laatste woord was gevallen. Ik gaf mij over. 

Bart

Een vraag

'Wat ben jij doen?', vroeg een tweeturver. Hij was op zijn fietsje-met-zijwieltjes de buurt aan het verkennen en bij onze oprit gestopt.

'Ik ben een beetje aan het vegen. En jij?'

'Ik ga fietsen. Opa is daar!' Hij draaide zich half om en wees naar de hemel.

'Wat ben jij doen?', vroeg hij opnieuw.

'Ik veeg de oprit maar wat heb jij een mooie fiets!', riep ik vrolijk.

'Van Frisje', riep hij terwijl hij op zijn borstje klopte.

'Wat ben jij doen nou?', herhaalde hij zijn vraag maar weer eens. 

'Ik was toch de stoep aan het vegen?', lachte ik.

'Waarom?'

'Hij is een beetje vies.'

'Fiets ook vies. Bah!'

'Ha Fritsje, ben jij dáár al?', hoorde ik de Opa ietwat buiten adem roepen. Morgen buurman.'

'Morgen, hij stond al op u te wachten en was alvast begonnen met een interviewtje.'

'Ach ja, ik ben niet meer zo snel. Lekker weer hè?'

'Ja heerlijk, het voorjaar lonkt', bepte ik.

'Morgen', hoorde ik mijn echtgenote achter mij vanuit de deuropening roepen.' 

'Morgen buurvrouw.'

'Lekker aan de wandel?'

'Ja, Fritsje is bij ons. Zijn moeder is zwanger en heeft behoefte aan een dagje rust.'

'Kan ik me goed voorstellen. Ik vond het indertijd ook heerlijk als Bart ging werken', lachte ze.

'Ben jij doen?', vroeg het Fritsje nog maar een keer in mijn richting.'

'Kijk Fritsje, dat is nou een goede vraag', vond ze. 'Die wilde ik ook al stellen.'

'Ja hoor', zei ik, 'een prima vraag en hij heeft hem pas tien keer gesteld.'

'Hm, kun je nagaan hoe onduidelijk het is wat je hier allemaal staat te doen.'

Bart

Kijken

'Zeg schat, heb jij afgelopen donderdag iets bij de kapper gekocht?' Ik was bezig de financiën bij te werken.

'Klopt, toen heb ik mijn haar laten doen. Hoezo?'

'O, ik zie hier een afschrijving van drie tientjes. Vandaar.'

'Kun je nagaan', mompelde ze.

'Wat moet ik nagaan?', wilde ik weten.

'Dat het je niet eens is opgevallen dat ik naar de kapper ben geweest.'

'Het is mij wél opgevallen. Ik vroeg het je toch?'

'Ja, vanwege de afschrift. Maar je hebt het niet aan mij gezien! Dat bedoel ik.'

'Waarom zijn vrouwen toch altijd zo gecompliceerd...'

'Was dat een serieuze vraag?', klonk het vanuit de keuken.

'Laat maar', zuchtte ik.

'Trouwens, Bart, ik moet jouw haren ook nog bijscheren. Kunnen we nu meteen wel even doen.'

'Moet dat?', zuchtte ik.

'Ja, je mag ook naar de kapper hoor, geven we gewoon weer drie tientjes uit.'

'Ik kom er al aan.'

'Zo, nu nog even je wenkbrauwen', zei ze ter afsluiting van het project. Ze wreef er met haar vinger overheen.'

'Au!!! riep ik toen ze uitschoot en me in mijn oog stak.'

'Sorry hoor, dat ging per ongeluk.'

'Dat zal, maar daar heb ik nu niks aan. Doe eens een zakdoekje?' Ze reikte er één aan.

'Je moet niet wrijven, dan maak je het alleen maar erger.'

'Let dan verdorie ook op', mopperde ik.

'Ik snap trouwens niet waarom je je ogen niet in je zak steekt!'

'Wat is dit nou weer voor een rare opmerking', riep ik.

'Dat is geen rare opmerking. Het maakt voor het effect niks uit.'

'Hoezo niet?', vroeg ik.

'Je ziet toch nooit iets. En als je al kijkt, dan is het meestal met je neus!'

Bart

Klem

'Nou, het ging weer lekker bij de Appie', klaagde ik toen ik bepakt en bezakt de keuken in liep.

'Deden ze vervelend tegen je?', lachte mijn echtgenote.

'De zelfscan werkte niet. Sta je daar met al je boodschappen en dan kun je alsnog naar de kassa.'

'En daar stond natuurlijk een hele rij', veronderstelde ze.

'Ja, want de zelfscan was stuk. Dat zeg ik net.'

'En wat gebeurde er toen?', vroeg ze quasi belangstellend. 'Er moet iets zijn gebeurd zijn, anders zou je...'

'Mevrouw Huppel stond vooraan', onderbrak ik.

'En wat is er mis met mevrouw Huppel?' 

'Alles. Mevrouw Huppel is net een vrachtwagen met pech op de A1. Niet van de plek te branden.'

'En waar stond jij in de file?'

'Ter hoogte van knooppunt Hoevelaken.'

'Ik stond bij de marsen, de kitkatten en de bounty's.'

'Ooo, lekker', vond ze.

'Ze zetten dat rek er speciaal neer om bij calamiteiten de omzet te stimuleren.'

'Maar die verleiding kon jij natuurlijk probleemloos weerstaan.'

'Je kent me.'

'En wat was er nou met mevrouw Huppel aan de hand?'

'Het beurtbalkje van mevrouw Huppel was uit haar handen gevallen en zat klem tussen kar en kassa.'

'O? En toen moest de manager opdraven om het fileprobleem op te lossen?'

'Nee, ze hebben de ANWB gebeld. Daarom duurde het zo lang.'

Bart

De gekleurde schoentjes

'Ik begin zo langzamerhand simpel te worden van de corona. Je kunt geen krant meer openslaan of...'

'O, komt het door de corona!', lachte mijn echtgenote. 

'Flauw, je snapt wel wat ik bedoel.'

'Ach ja joh, je moet niet zo zeuren. Je bent ingeënt, je hebt "het" gehad en straks mag je nog even boosteren.'

'Het had allang opgelost kunnen zijn. Mijn handen jeuken', riep ik balorig.

'O ja, jij had het natuurlijk weer anders aangepakt.'

'Ja, natuurlijk. Dat slappe gezwam van die Hugo. Daar schieten we niks mee op.'

'Hugo?'

'Ja, de Jonge. Hugo de Jonge. De minister.'

'O, die. Dat is toch die met die opvallende schoenen?'

'Juist. Die bedoel ik. Dat straalt toch niks uit?'

'Je bedoelt die schoenen? Ik vind ze heel leuk staan.'

'Nou, die zou ik als minister natuurlijk nooit aantrekken. Slaat toch nergens op.'

'Hij trekt wel aandacht. Zelfs wij hebben het erover.'

'Ik weet zeker dat er straks een nieuwe minister komt.'

'Hoezo? Heeft Rutte je al gebeld?' 

'Haha, nou ja, het wordt nog wel een hele zoektocht.'

'Hoezo een zoektocht? Kijk naar jezelf. Er lopen genoeg "beste stuurlui" aan de wal.'

'Dat klopt, maar niemand die in de gekleurde schoenen van Hugo wil staan.'

Bart

Jeukje

'Ik zag net een Sinterklaas in een auto zitten', merkte ik op toen ik terugkeerde van een bezoekje aan de medische sector.

'En wat zei de dokter?', vroeg mijn echtgenote.

'Over die Sinterklaas? Hij vond het wel grappig.'

'Nee, over je kwaal. Daar ging je toch voor?'

'O, krijg een zalfje. Dan moet het overgaan.'

'En heb je dat meteen gehaald?'

'Nee, kan ik vanmiddag ophalen bij de apo.'

'Die sint zat trouwens zelf achter het stuur', ging ik verder.

'Leuk. Jeukt het nog?'

'Ja, daarom krijg ik dat zalfje. Er zaten geen Pieten in de auto. Hij reed alleen.'

'En wat was nou de oorzaak?', vroeg ze.

'Ik denk Corona. Dan is het verstandig om alleen in een auto te zitten.'

'Ik bedoel van die jeuk!'

'O, waarschijnlijk een allergietje.'

'Zou hij in deze tijd ook op huisbezoek komen?', ging ik verder.

'Als je ziek genoeg ben. Maar voor dat jeukje komt hij echt niet op visite hoor.'

'Ik bedoel de Sint. Of hij huisbezoekjes aflegt.'

'Geen idee. Wou je hem langs laten komen dan?'

'Nee hoor, veel te groot risico.' 

'Wat zeur je dan steeds over die Sint', vroeg ze ietwat geïrriteerd. 

'Niks, ik zei alleen dat ik hem in die auto zag rijden.'

'Hier krijg ik nou jeuk van. Dat gezwam.'

'O, maar dan mag jij dat zalfje ook wel ophalen hoor.'

Bart

Vegetarisch

'Morgen buurman Bart', hoorde ik een stem achter mij. Ik stond bij de slager mij te vergapen aan uitdagend kijkende biefstukjes. Ik wist overigens precies wie mij in mijn nek liep te hijgen. Mevrouw Peters van 16A. Een vervelend stuk vreten met ongeleide bevliegingen. 

'Morgen mevrouw Peters. Ook aan het slageren?'

'Ja, voor mijn André. Hij wil vanavond graag een vers lapje op bord.'

'O, niet voor uzelf?', vroeg ik.

'Nee, ik ben sinds kort vegetarisch. Ik hoef dat niet meer.'

'En bevalt dat?'

'Uitstekend. Ik merk echt verschil. Ik voel mij fitter en zelfs mijn huid is soepeler geworden.' Ze tikte ter ondersteuning met haar hand tegen haar wang.

'En u loopt nu ook op plastic schoenen?', vroeg ik gekscherend.

'Ach nee', lachte ze. 'Dat gaat me te ver hoor.'

'En wat eet u nu als alternatief?'

'O, er is van alles te koop. Groenteburgers, groentelapjes, echt van alles.'

'Maar André doet niet mee? Geen behoefte aan een elastische huidje?'

'Mijn André is een eigenwijze drol. Hij moet en zal vlees eten. Maar ik heb hem gewaarschuwd.'

'Voor een algemene lichamelijke instorting?'

'Nee, dit is de laatste keer. Hij mag het voortaan zelf kopen en braden.'

'Daar zal hij niet blij van worden', veronderstelde ik. 

'Nee, dat klopt. Maar dat is zijn probleem.'

'Toch zou ik zelf lekker door blijven vegetariëen', adviseerde ik. 'Daar wordt André op den duur vast ook blij van.'

'Denkt u?'

'Jazeker, als u er soepeler van wordt...'

Bart

Het stickertje

Ik moest even flink zoeken maar het lukte me toch: Ik had het meisje van het brood op de korrel. Een leuk roodharig en gemondkapt meiske van naar schatting een jaartje of zeventien, zeg achttien. Eigenlijk voelde ik mij wel een beetje bezwaard. Loopt zij vrolijk te wezen en komt er zo'n oude grijze sukkel vragen naar het Dents meergranen. Ik kon het namelijk niet vinden. Ja, er lagen wel dertig broden op een rij, maar welke nou precies onder "Dents" viel was mij niet duidelijk.

Ik bekeek ze nog een keer, hield met een scheel oog het meiske in de gaten en nét voordat ze kon ontsnappen lanceerde ik een zware kuch. Ze keek om, klaar voor contact.

'Hoi, mag ik even lastig zijn?' 

'Jazeker, wat kan ik voor u doen?'

'Ik wil graag twee broden. Drents meergranen. Ik kan ze niet vinden.'

'Dan kijken we toch even?', piepte ze. Ze huppelde naar het rek en ik eh.. tja. Ik huppelde er achteraan.

'Ik denk dat we deze moeten hebben meneer', zei ze terwijl ze twee broden pakte.

'Wat knap van je dat je ze zo herkent', blaatte ik blij.

'Nou, zo knap is het niet hoor. Het staat op het stickertje.'

Ik keek maar zag geen sticker.

'Op de onderkant. We moeten de stickers voortaan op de onderkant plakken. Dat vindt de klant prettiger', zei ze enthousiast.

'Welke klant?', vroeg ik.

'Alle klanten. Ze hebben er namelijk onderzoek naar gedaan en dit is eruit gekomen. Op de onderkant.' Ze keek vast heel tevreden achter haar veilige kapje.

'Maar klanten zoals ik, kunnen dus niet direct zien wat voor brood het is', zei ik. 

'Tja, dan moet u het even vragen.'

'Ik zou het brood met de sticker naar boven op het schap leggen. Dan is het voor elke klant helder.' 

Ze moest daar even over nadenken en kwam toen met een logische verklaring. 

'Dat mag niet meneer. We moeten zoals gezegd de sticker voortaan aan de onderkant van het brood plakken.'

Tja, discussie gesloten.

Bart

Een vraag

'Morgen Bart', hoorde ik een mannelijke stem achter mij. Ik stak nét met mijn hoofd in de kofferbak van de auto. Er volgde nu een kettingreactie. Ik schrok me eerst rot, stootte vervolgens mijn kop en terwijl ik nog volop in een pijnscheut hing ontdekte ik Jantje Simpel van achtenveertig die binnen schootsafstand stond te lachen.

'Ja ook goedemorgen. Wil je voortaan even waarschuwen voordat je begint te praten?', riep ik nijdig. Ik vuurde de woorden als kogels in zijn richting. 

'Dat deed ik toch ook. Ik zei "morgen Bart".'

'Het zal. Was het dát Jan? of heb je me voor iets anders nodig?' 

Ik keek bewust nors. Ik had niks met deze Jan. Zijn snapgehalte was vrij laag en was er ook nog eigenwijs bij.  

'Kijk, nou klink je weer als de Bart die ik ken, Bart. Ik wilde je wat vragen.'

'En dat is?'

'Weet jij wanneer ze het papier doen? Ik had een briefje in de keuken hangen, maar die heeft Els weggegooid.'

'Die ligt dan vast in de papiercontainer. Moet je even zoeken.' Ik lanceerde een knipoog.

'Ja, dat is natuurlijk een mogelijkheid. Maar die moet ik dan pakken vóórdat ze komen legen.'

'Inderdaad Jan. Ik heb trouwens echt geen idee hoor.'

'Nou, weet je Bart, ze komen altijd op dinsdag. Dat weet ik dan wel. Maar ik twijfel aan de tweede of de derde dinsdag. Vandaar dat ik even langskom.'

'En Els weet het ook niet?', vroeg ik doelend op zijn vrouw.

'Welnee joh, mijn Els is net een vergiet. Daar blijven alleen de grove dingen in hangen. Heb jij dat niet met jouw Truus?'

'Wij hebben geen vergiet. Wij gebruiken een zeef.' Ik werd zo moe van de man.

'Daar blijft toch iets meer in hangen', lachte hij.

'Klopt. Ik zal het haar zeggen. Maar als je het niet erg vindt ga ik even verder.'

'Is prima hoor Bart. Ik kom er wel achter.'

'Waar kom je achter?', vroeg ik met een diepe zucht.

'Nou over de dag van het ophalen van het oud papier.'

'O, dat. Ja, dan moet je maar even verder vragen, Jan. Misschien dat Agnes het weet?'

'Hoeft niet. Ik realiseer me net dat als hij volgende week dinsdag niet is geweest, hij waarschijnlijk toch vandaag komt.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen maart 2021

Snipje

'Kan het zijn dat uw hondje net iets liet vallen?', vroeg ik aan een buurtgenoot die met haar viervoeter voorbij sukkelde. Ik stond buiten.

'Snipje?', vroeg ze terwijl ze inhield. 

'Als dat handtasje achter u Snipje heet, dan bedoel ik die.'

'O? Had hij iets in zijn bek dan?' Ze keek onderzoekend naar Snipje.

'Nee, aan de andere kant. Ik weet niet of daar ook tandjes zitten maar er viel iets uit.'

'Een drolletje?' Ze keek mij vragend aan.

'Dat denk ik. Kan me niet voorstellen dat hij daar een botje vasthoudt.'

'Ik snap niet waar u zich mee bemoeit?' Ze ging in de aanval.

'Nou ja zeg, voor hetzelfde geld laat hij zijn portemonnee vallen. En dan bent u mij dankbaar dat ik het meld.'

'Meneer, Snipje heeft geen portemonnee.' 

'Nee, die zal hij dan wel verloren hebben.'

Ze boog zich nu voorover. Het tasje keek naar mij.

'Wat heb je gedaan Snipje? Heb jij een drolletje laten vallen?' Het hondje keek wat ongeïnteresseerd.

'Zo te zien doet hij dat vaker', vond ik.

'Hoezo?'

'Nou ja, de manier waarop hij kijkt.'

'Hoe kijkt hij dan?'

'Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.'

'Dat is het toch ook? U poept toch ook?', vroeg ze ietwat geïrriteerd.

'Dat klopt. Maar niet midden op straat met een halsbandje om mijn nek en een vrouwtje die het goedpraat.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen juni 2021

Sprookjes

'Wat ben jij dan aan het doen?', vroeg mijn echtgenote toen ze koffie voor mij neerzette en een blik op mijn tablet wierp.

'O, niks. Ben even aan het googelen op sprookjes.'

'Sprookjes? Hoezo sprookjes?', vroeg ze verbaasd terwijl ze ging zitten.

'We moeten toch oppassen vanmiddag? Ik wil de kleintjes een sprookje vertellen.'

'O, wat leuk. En waarom dan googelen?'

'Nou, ik ben het even kwijt: horen Hans en Grietje nou bij die geitjes, of was dat Doornroosje?' Ik wist het echt niet meer.

'Hans en Grietje horen bij de heks', wist ze.

'En die hadden dat rijmpje van "knibbel knabbel knutje wie zit er aan mijn hutje"? Of was dat Klein Duimpje?'

'Klein Duimpje?', vroeg ze lachend.

'Ja, die had toch ook iets met eten?'

'Nee, die gooide met kiezelsteentjes. Om de weg terug naar huis te kunnen vinden.'

'Welnee, dat was de prins van de Assepoes. Die moest die klomp terugbrengen. Pffft, wat een gedoe zeg.'

'Ik denk dat het niet goed gaat komen', waarschuwde ze. 'Je haalt alles door elkaar.'

'En hoe zat het nou ook alweer met die geiten?'

'Die horen bij de wolf. De wolf had ze opgegeten.'

'Oké, maar toen heeft iemand toch die wolf weer opengesneden en die geiten eruit gehaald?'

'Ja, dat was de moedergeit. En die stopte stenen in zijn maag en gooide hem in het water. Verdronken.'

'Ik ga dat niet aan de kleintjes vertellen hoor.' Ik vond dat niks.

'Niet?'

'Nee, opvoedkundig is dat een gedrocht.'

'Hoezo? Het is maar een sprookje.'

'Dat zal, maar de wolf is tegenwoordig een beschermde diersoort. Stelletje klotegeiten.'

Bart

Een chagrijn

'Hallo mevrouw, mag ik er even bij?', vroeg ik vriendelijk. Ik liep bij de Appie en moest een pakje soep uit het vak waar zij pal voor stond.

'Waarbij?', vroeg ze nors. Ik had het meteen in de gaten: een vervelend chagerijnig wijf.

'Dat lijkt me voor u niet interessant, toch? Ik heb iets uit dat vak nodig en aangezien u ervoor staat...'

'Waarom zou ik aan de kant gaan? Ik heb recht hier te staan.' 

Er borrelde iets flauws over een aanrecht in mij op maar kon het nog net onderdrukken. 

'En nu gaat u waarschijnlijk een anti-vrouwelijke opmerking plaatsen over een aanrecht. Dat mag want daar trek ik mij niets van aan.'

'Mevrouw, ik wil alleen iets uit dat vak pakken en dan mag u wat mij betreft de rest van de week hier blijven wachten totdat u een ons weegt. Als u dat in een weekje gaat redden.....'

'Dan zult u toch nog even moeten wachten. Ik ben bezig.' 

Ze startte een langdurig inspectie van haar briefje. Ik een trommelactie op het metaal van het karretje.

'Wilt u daarmee ophouden?', snauwde ze. 'Ik kan daar niet tegen.'

'Bent u nu eindelijk klaar of hoe zit het!', riep ik ongeduldig.

Er kwam een medewerker langs. Ik hield haar aan.

'Mag ik jou iets vragen?'

'Jazeker, als het maar niet om geld gaat', lachte ze.

'Nee hoor, wees gerust. Ik zoek een pakje tomatensoep van de Honig.'

'Die ligt hier in het vak. Wilt u even een stukje aan de kant gaan, mevrouw?', vroeg ze.

'Nee, ik ben bezig. Ik zoek maggieblokjes. Die moeten hier liggen, toch?'

'Nee hoor, die liggen in het vak hiernaast, waar die meneer voor staat.'

Het chagrijn keek me aan en had het meteen door... het ging een lange dag worden.

Bart

Twee vliegen

Twee vliegen.

'Morgen Bart', hoorde ik de zwevende stem van buuf Agnes. Ik zag haar niet.

'Joehoe, hier boven!', lachte ze. Ik keek naar boven en ontdekte haar voor het open raam van haar slaapkamer. 

'Hé Agnes, ook goedemorgen. Ik zag je niet', lachte ik vriendelijk. Ze wapperde met een geel doekje.

'Ben je druk?', vroeg ik.

'Ja, ik heb vrij vandaag. En toen ik vanochtend wakker werd en zo eens rondkeek dacht ik bij mijzelf: deze Agnes moet hier eens nodig met een doekje aan de gang.'

'In je pyama? Dan was het wel erg nodig', stelde ik vast.

'Inderdaad. Maar die pyama is puur praktisch. Stap ik meteen onder de douche. Twee vliegen in één klap.'

Ik moest kort over de naderende ondergang van de twee vliegen nadenken.

'Wacht even Ag', hoorde ik mijzelf roepen. 'Ik moet even nadenken.'

'Nadenken? Over mijn schoonmaakactie?'

'Eh..ja... De eerste vlieg is dan de schoonmaakactie. Die snap ik. Maar op welk moment komt die tweede vlieg dan om de hoek kijken?'

De stofdoek kwam tot stilstand. 'Ik begrijp je niet. Wat bedoel je Bart?'

'Nou ja, jij hebt het over twee vliegen in één klap.'

'Ja, de beurten. Eerst de slaapkamer en dan mijzelf. Eén plus één is dan toch twee?'

'Als je het zo zegt dan snap ik het wel.'

'Ik zeg het niet anders dan dat ik het al zei. Twee vliegen en een klap. Maar ik moet opschieten, mijn vriendje komt zo. Doei!' Ze verdween uit beeld. 

Tja, het vriendje, bedacht ik mij. Ik telde voor de zekerheid het aantal vliegen nog even na en kwam nu toch echt tot drie.... 

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen maart 2021

Een tekening.

'Wat loop je toch te staren!', vroeg mijn echtgenote. We liepen in een Appie ons wekelijkse ding te doen.

'Ik kijk naar de benen van die vrouw met dat lieveheersbeestjesmondkapje. Met die rode stippen.'

'Lieveheersbeestjes hebben zwarte stippen schat. En wat trekt jou aan aan die benen?'

'Nou, het gaat niet zozeer om die benen, maar meer om wat erop getekend is.'

'Ik zie niks', zei ze.

'Nee, het valt nu net onder haar jas. Maar als ze iets voorover buigt, wordt het zichtbaar.'

'Concentreer jij je nou maar op je briefje. Dat lijkt me veel beter.'

'O, kijk, hij wordt iets zichtbaar', fluisterde ik in haar oor.

'Links of rechts?', vroeg ze.

'O, verrek, op dat andere been heeft ze ook een tattoo.'

'Nou, je hebt het poppetje nu gezien, kastje is weer dicht en door.'

'Kon jij ontdekken wat het voorstelde?', vroeg ik.

'Geen idee. Zal iets van een persoonlijk aandenken zijn. Aan familie of een gebeurtenis.'

'O, kijk, nu kun je ze goed zien', riep ik enthousiast.'

'Joh, doe toch niet zo "Bart". Laat ze toch.'

'Links heeft ze een spinneweb, en rechts.. uh... iets van een kaart? Een schatkaart of een platte grond?'

'Ik ben er klaar mee, Bart. We gaan eerst naar het brood. ' Ze trok me aan mijn arm mee.'

'Zit je nu nog steeds met je hoofd bij die benen?', vroeg ze wat later toen ik niet op de opdracht "pak een rol beschuit " reageerde.

'Ik ben er inmiddels uit, hoor', riep ik opgelucht. 'Ik zie een duidelijke relatie tussen links en rechts.'

'Ik ook. Links een rol beschuit en op rechts een doosje hagelslag', zuchtte ze.

'Kijk, als de spin op het linkerbeen de weg kwijt is, kan hij op het andere been kijken waar hij heen moet.'

Bart

Probleem

'Ik zie vanochtend rond een uurtje of tien een probleem aankomen', meldde ik mijn echtgenote.

'Is het weer zover? Heb je weer eens in je glazen bol gekeken?', vroeg ze.

'Serieus, schat.'

'Vergaat de wereld? Moeten we in de schuilkelder?' Ze ratelde maar door.

'Laat maar. Als jij me niet serieus wil nemen...'

'Ach ja, jij altijd met je problemen. Maar ik luister. Roept u maar.'

'Nee, nee, ik zeg niks meer. Ik laat het er opaan komen.'

'Kinderachtig kereltje. Nageltjes vergeten te knippen? Lange teentjes?'

'Joh, hou nou op, ik heb er geen zin in.'

'Ik snap niet waarom je zo raar deed', zei ze wat later toen we aan de koffie zaten.

'Schat, ik wil graag serieus genomen worden.'

'Oké, excuses. Wat was er nou?'

'Ben ik inmiddels al vergeten. Zullen we nog een bakkie doen?'

'Hoezo vergeten, je wilt het gewoon niet zeggen.'

'Ik ben het serieus vergeten. En we hebben net afgesproken elkaar serieus te nemen, toch?'

'Drol!', schold ze.

'Koekje bij de koffie?', blaatte ik onschuldig.

'Je bent echt een zoon van je vader. Dat was soms ook zo'n eikel.'

'Over de doden niets dan goeds', vond ik.

'Nou, wat doen we, nemen we nog een bakje of wat....'

'Ja, zo. Ik moet eerst even naar het toilet.' 

Ze stond op en liep de hal in om kort daarna weer terug te keren.

'Goh, is het toiletpapier op?', vroeg ze ietwat ongerust.

'Hoe laat is het?', vroeg ik droogjes.

'Tien uur. Wat heeft dat er nou weer mee te maken?'

'O niks, helemaal niks.'

Bart

Rug-gedoe

‘Heeft u het in de rug?’, vroeg een dame die schuin achter mij in de Appie stond. Ik hing half in de koeling om een pak melk te scoren.

‘Lijkt dat zo?’, vroeg ik terwijl ik wat kreunend overeind kwam en het glazen deurtje sloot. 

‘U beweegt wat moeilijk. En u beweegt verkeerd.’

‘O? Ben ik mij niet van bewust. Hoezo verkeerd?’ 

Dat had ik weer: een bemoeial.

‘U moet door uw knieën buigen. Niet door uw rug. En dan langzaam uitademend weer overeind komen. Probeer maar eens. Ja, toe maar, ik kijk wel of het goed gaat.’

‘Nou mevrouw, ik denk niet dat ik..,’

‘Buigen door de knieën, uitademen en omhoog’, zeurde ze door.

Ik wist even niet wat ik moest, en besloot om van het gezeur af te willen zijn. 

‘Oké, daar gaat hij.’ Ik ging door de knieën ademde uit en kwam weer overeind. Ik keek haar tevreden aan. 

‘Dat was niet helemaal goed.’

‘Niet?’

‘Nee, niet.’

‘Hoe dan?’

‘U vergat het deurtje van de koeling open te doen en melk te pakken.’

‘Waarom zou ik het deurtje open moeten doen en nog een pak melk moeten scoren?’, vroeg ik mij hardop af. 

‘Omdat ik ook graag een pak melk wil.’

Bart

Korting

Onlangs kreeg ik een melding van mijn bejaarde schoonmoeder dat er nodig een nieuw zalfje op de muur moest. Ze bleek uitgekeken op de oude. En aangezien ik na al die jaren nog steeds als de enige en dus ideale schoonzoon wordt gezien, bleek ik al snel uitverkoren om het verfje aan te mogen brengen. 

Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik een ongelooflijke pesthekel aan schilderen heb, dus toen ik met schoonmama bij de plaatselijke Praxis aanlegde stond die bouwmarkt op voorhand al met een dikke één-nul achter.

'Dat is een mooi kleurtje mevrouw', jokte de gifmenger achter de balie toen ze het uitgekozen kleurkaartje op de plank legde. Zijn gezicht sprak boekdelen. Ondertussen spoot hij wat verschillende ingrediënten in een emmer.

 

'Wat kost dat emmertje?', wilde ik weten.

'Achtendertig euro. Maar er gaat nog korting af.'

'Hoeveel?', vroeg mijn schoonmoeder gretig. Ze stamt nog uit de tijd van de spaarzegeltjes.

'Vijfentwintig procent mevrouwtje', meldde hij. Hij keek blij.

'En waar hebben wij dat aan te danken?'

'Dat weet ik niet, maar wij zijn altijd voordelig', riep hij niet zonder trots.

'Dus eigenlijk is die korting flauwekul. De prijs van de verf ligt standaard altijd vijfentwintig procent lager dan jullie opschrijven.' Hij keek alsof hij het snapte.

'Denkt u ook nog aan kwasten, rollen, een emmer of misschien een bak? Krijgt u de korting ook op.' Hij keek wederom blij.

'Zo mevrouw, dat is dan achtendertig euro', las de caissière de uitkomstenbon voor.

'En mijn korting dan?', vroeg schoonmama.

'Dan moet u in het bezit zijn van de Praxis-app. Heeft u de Praxis-app?'

'Nee, ik heb geen app. Ik heb verf en wil de beloofde korting', zei ze kortaf.  Ik weet uit ervaring dat ze soms best pinnig kan zijn.

'Dan moet u de app hier maar even op uw telefoon downloaden', adviseerde ze.

'Mijn telefoon hangt thuis aan de muur.'

Nadat ik zelf met flinke tegenzin mijn persoonlijke gegevens aan Praxis had toevertrouwd, de app zag verschijnen en vervolgens de korting kon cashen, kon ik maar tot één conclusie komen. Praxis geeft geen korting maar deelt een boete uit van vijfentwintig procent als je niet over de vereiste Praxis-App beschikt. 

Overigens is de klus inmiddels geklaard, de verf zit op de muur maar het opgelopen Praxis-chagrijn krijg ik er niet onder. Met geen mogelijkheid.

Bart

Yoga

'Ik weet niet wat onze buuf Agnes aan het doen is, maar er komt een hoop herrie uit het pand', stelde ik vast. 

'Wat hoor je dan?', vroeg mijn echtgenote. 'Ik hoor niks bijzonders.'

'Gekreun. Is die Pier van haar soms de Bonkevaart af komen zeilen?'

'Geen idee. Ik denk dat ze de tuindeur open heeft staan.'

'Nou, die kreunt niet hoor!' Ik begon me te irriteren.

'Is ze niet met die yogacursus bezig? Daar had ze het laatst over', wist mijn echtgenote.

'Wat moet ik mij daarbij voorstellen dan? Dat is toch niet meer dan een beetje huppelen op zo'n badkamermatje?'

'Typisch weer een mannenopmerking. Yoga leert de geest, het gevoel en het lichaam te beheersen.'

'Ik hoor het alweer, vaag en traag. En moet er dan zo'n herrie uitkomen?'

'Joh, stel je niet zo aan. Ze doet tenminste nog iets met haar lichaam. Jij doet niks.'

'Hallo, ik ben zevenenzestig. Ik heb genoeg gedaan voor mijn lijf. Hij moet het nu zelf maar even uitzoeken. Ach hoor toch!'

'Ik denk dat ze zich nu even uitrekt.'

'Ik denk dat ze nu in de platte knoop vliegt. Misschien 112 bellen?'

'Moet jij niet iets belangrijks gaan doen?'

'Morgen Agnes', wenste ik haar toen ik wat later buiten stond te klussen en zij de deur uitliep.

'Morgen Bart. Alles goed?'

'Bijna, ik had drie foutjes.' Ze moest lachen.

'Ik maar één. Ik wilde vanochtend mijn katertje onder de bank vandaan halen maar kwam toen behoorlijk klem te zitten.'

'O? Dat is vervelend', vond ik.

'Ja, maar gelukkig zit ik op yoga en dan kreun je jezelf er zo weer onderuit.'

Bart

Beslagen

'Je hebt de verkeerde jam gekocht, Bart. Er stond aardbeienjam op het briefje.'

'En wat heb ik gekocht dan?', vroeg ik ietwat chagrijnig vanwege het commentaar.

'Kersen. En dat is heel wat anders.'

'Komt door dat mondkapje. Mijn bril beslaat in de winkel en dan zie ik niks.'

'Onzin. Je hebt gewoon niet goed opgelet. Ik wil geen kersenjam.' 

'Schat, die klotekapjes benemen je niet alleen je adem, maar ook je zicht. En het is raar dat jij daar geen last van hebt.'

'Het ligt eraan hoe je dat kapje opzet.'

'Nou, dat doe ik volgens mij wel goed. Eerst mijn linkerbeen en dan mijn rechter...'

'Moet ik hier serieus op ingaan?', vroeg ze.

'Jij wil geen kersenjam', zei ik.

'Als je dat kapje nou eens rustig opzet. Eerst flink uitademen. Doe eens?'

Ik ademde uit.

'Pak je nu je kapje. Pak maar!'

'Dan ben ik ondertussen al overleden vanwege ademgebrek', klaagde ik terwijl ik diep inademde.

'Ja, sufferd, en het is nu mislukt. Waar heb je dat kapje?'

'Hier, in mijn zak.'

Ik trok hem aan de stiekjes tevoorschijn.

'Oke, nog eens. Flink uitademen en dan het kapje stevig over je neus trekken. Tot vlak onder je ogen. En nu inademen.'

Ik zoog wat lucht.

'Bril opzetten, over het kapje. Zo, en nu uitblazen.' Ik blies.

'Zie je, ze beslaan niet meer. En nu gewoon rustig verder leven.'

'Mag hij nu af?', vroeg ik.

'Nee, want je gaat nu het potje ruilen.'

Bart