Regen

Viva la France (serie4-2020-45)

Regen 

'Ik ben bang dat het een regentje voor de hele dag gaat worden, Bart', merkte mijn echtgenote op.

'Waar baseer je dat op, schat?', vroeg ik.

'Nou ja, ik weet niet of je al naar de lucht hebt gekeken vanochtend?'

'Dat deed Jan Pelleboer en zijn Zalkse zus Klazien ook. Ze zijn allebei overleden. Dus nee, ik heb niet gekeken.'

'Pelleboer kwam uit Paterswolde en Klazien uit Zalk. Hoezo broer en zus?'

'Mijn broer woonde in Den Haag en ik in de Achterhoek', zei ik.

'Man, zwam toch niet zo. Ik heb het over de grijze lucht. Dat de regen waarschijnlijk lang gaat duren.'

'Ik vind het niet erg hoor', zei ik. 'Ja, het is jammer van je markt, maar je kunt de schade nog ruimschoots inhalen.'

'Het gaat me niet om de markt, maar om het chagrijn. De hele dag dat getik op het caravandak. Ik word er stapel van.'

'O, maar ik vind dat helemaal niet erg. Ik hoor er allerlei melodietjes in.'

'Hij hoort er weer melodietjes in. Zoiets van "zachtjes tikt de regen op het caravandak"? Rob de Nijs?'

'Nee joh, ik hoor nu dat deuntje van dat ding van Alberti. Hoor dan! "Spiegelbeeld, vertel eens even, ben ik heus zo oud als jij..." tikkerdetiktik.'

'Nou dat hoef je niet aan een spiegelbeeld te vragen. Dat kan ik je zo ook wel vertellen.'

'Hoor, het gaat nu harder regenen. Ik hoor nu duidelijk een drumsolo van Bob Dylan. Rompompompom. Hoor je?'

'Bob Dylan speelt gitaar en krast als een kraai. Gaan we nog iets leuks doen vandaag? Of blijf je de hele dag bezig met je top 2000.'

'"Raindrops keep falling on the roof..." druppeldedruppeldedrup.'

Ze keek me hoofdschuddend aan. 'Man, waar ben je in Godsnaam mee bezig.' 

Ik gaf nog wat extra gas. '"ONDER MOEDERS PARAPLU..."' 

Plots klonk er een stevige roffel op het caravanraam gevolgd door een zware stem. 'Hallo meneer!'

'Ja, wat is er aan de hand?', vroeg ik geschrokken en wilde opstaan.

'U kunt beter iets van Mieke Telkamp zingen. En dan het nummer "waarheen" en vooral "waarvoor". Dat vragen we ons als buren namelijk af.'

Bart

 

Krakende koppeling.

Vive la France (serie4-2020-40)

Krakende koppeling.

'Ik sprak net die vrouw vooraan op de camping. Die met die rode haren', vertelde mijn echtgenote. We zaten aan een burgelijk kopje thee.

'En, is die verschoten?', deed ik grappig.

'Zij heeft de oplossing tegen een krakende koppeling.'

'Koppeling? Welke koppeling?'

'Die van de kogel en de caravan. Dat zei ik toch? Dat dat ding zo kraakt.' 

Ik moest even diep graven.

'Oké, hij kraakt. Het zal. En welke oplossing heeft ze?'

'Ze neemt een klontje margarine, ja, ordinaire margarine, smeert het op de kogel en klaar.'

'Onzin. Pure onzin. Zo'n kogel moet droog blijven. Kurkdroog. Zeker als je een stabilisator hebt.'

'Jij hebt toch geen stabilisator?', vroeg ze verbaasd.

'Jazeker, dat is dat rode ding bij de koppeling. Of dacht je dat het voor de schietstoel was.'

'Hoe werkt dat dan?', vroeg ze.

'Daar draai ik altijd aan totdat hij begint te ratelen en daarna druk ik de hendel naar beneden.'

'O?, dat heb ik je nooit zien doen. Doe je dat wel? Omdat hij dan toch nog zo kraakt.'

'Lieve schat, als ik het niet zou doen, dan zou hij niet zo kraken.'

'Nou ja, als het dan zo simpel is, dan hoef ik er ook geen margarine op te smeren', vond ze. Ze slurpte een slokje en keek over de rand van het kopje.

'Hoezo simpel? Ik zie zo geen oplossing hoor', zei ik en gaf een tegenslurp. 

'Ik wel. Dan druk je die hendel gewoon niet naar beneden.'

Ik schudde mijn hoofd. 'Dat is niet goed, die stabilisator is nuttig.'

'Nou ja Bart, ik ben al ruim veertig jaar jouw stabilisator en ik kan draaien, ratelen en aan de hendel duwen tot ik een ons weeg: het effect is minimaal.'

Bart

De fruitschaal

Vive la France (serie4-2020-39)

De fruitschaal

'Ze hebben een nieuw meiske bij de receptie', meldde ik enthousiast. Ik was brood halen en toen zag ik haar.

'O? En dat blonde grietje dan?', vroeg mijn echtgenote.

'Die liep er ook nog.'

'Ach ja, hoogseizoen. Dan heb je het personeel hard nodig. Doet ze alleen het winkeltje of ook de receptie?'

'Geen idee. Nu deed ze het brood. En netjes!'

'Wat versta jij onder netjes?'

'Ze had plastic handschoentjes aan. Heel hygiënisch.'

'En toen?'

'Wat toen? Toen niks. Ik heb het aangepakt en ben teruggelopen.'

'Meestal heb je wel iets van commentaar', lachte ze.

'Waarom? Het was een keurig en vriendelijk meisje. Zo'n appeltje wat je graag in je fruitschaal ziet glimmen.'

'Fruitschaal? Waar slaat dat nou weer op!'

'Nou ja, die oude zure appel die er nu ligt vrolijkt de boel niet echt op. Nee, dit meisje is een prima keuze. Ik heb het François nog gezegd: prima keuze François!'

'Overdrijven is ook een kunst! Is ze dat?', vroeg ze al wijzend op een meisje wat driftig kwam aangedribbeld.

'Ja, inderdaad. Dat is ze. Ze komt hier naartoe.'

'Misschien wil ze een uurtje in jouw fruitschaal glimmen?'

'Bonjour Monsieur, vous n'avez pas payé votre pain.' Ze keek nijdig.

'Wat zegt ze?', vroeg ik.

'Je hebt het brood niet betaald.'

'O, helemaal vergeten. Moment.'

'la prochaine fois, payez d'abord, vous obtiendrez du pain.' Ze keek heel streng.

'De volgende keer eerst betalen. Dan krijg je pas brood', vertaalde mijn echtgenote.

‘Ik zal haar een fooitje geven. Dat verandert haar stemming wel. O,  Ik heb alleen maar een tientje.’ 

‘En ik heb niks’, riep mijn echtgenote.

‘Oké, dan betaal ik gewoon zonder fooi.’ Ik gaf haar het geld. Ze trok een blij gezicht, riep iets over “Merci Bien” en vertrok zichtbaar tevreden. 

‘Nou ja zeg, dat is brutaal’, riep ik verbauwereerd. 

‘Ja Bart, het is inderdaad een leuk en vriendelijk meisje. Maar als ik jou was  zou ik niet háár maar de broodjes in de fruitschaal leggen.'

Bart

Het windscherm

Vive la France(serie 4-2020-33)

Een windscherm

'En waar wil je dat scherm hebben?', vroeg ik. Mijn echtgenote had een plotseling opkomende behoefte aan een windscherm.

'Zo langs de ingang van de voortent, zei ze en maakte met haar arm een rondtrekkende beweging.

'En dan ga je erachter zitten?', vroeg ik. 'Dan zien we niks meer langslopen.' 

'Klopt. Scheelt de overige campinggasten veel commentaar.'

'O? Geef ik teveel commentaar?'

'Zoiets. Laat trouwens bij de bouw wat ruimte om er achterlangs te kunnen. We moeten nog wel de voortent in.'

'Ja, dat lijkt me logisch', vond ik.

'Bij jou is niks logisch, Bart.' Ze keek leuk.

'O, misschien kun je het beter zelf doen? Het is volgens jou allemaal een fluitje van een cent. Zelfs een vrouw kan in dit geval blijkbaar de was doen.'

'Ik doe altijd al de was. Man, hoe moeilijk kan het zijn?'

'Hij is nog nieuw. Ik heb hem nog nooit opgezet. Dus moet ik eerst de beschrijving bestuderen.' Dat leek me de juiste volgorde.

'Vier stokken, vier scheerlijntjes, vier haringen en een doek. Men neme de stok in de linkerhand en steekt die door het doek', riep ze geïrriteerd.

'Zo simpel is het niet schat. Je moet eerst altijd de precieze plaats van de eerste stok bepalen.'

Ze schudde haar hoofd. 'Kijk. Hier begin je en dan zo!' Ze trok met haar hak een streep door het gras.

'Dat lijkt me niet erg logisch. Maar zoals gezegd ben ik niet zo van de logica.'

'Wat is er nu weer niet logisch?', vroeg ze.

De wind komt van de andere kant.' Ik stak een natte vinger in de lucht en wees naar het zuiden.

'Dat is juist heel logisch: een windscherm heeft namelijk twee kanten.'

Bart