Vegetarisch

'Morgen buurman Bart', hoorde ik een stem achter mij. Ik stond bij de slager mij te vergapen aan uitdagend kijkende biefstukjes. Ik wist overigens precies wie mij in mijn nek liep te hijgen. Mevrouw Peters van 16A. Een vervelend stuk vreten met ongeleide bevliegingen. 

'Morgen mevrouw Peters. Ook aan het slageren?'

'Ja, voor mijn André. Hij wil vanavond graag een vers lapje op bord.'

'O, niet voor uzelf?', vroeg ik.

'Nee, ik ben sinds kort vegetarisch. Ik hoef dat niet meer.'

'En bevalt dat?'

'Uitstekend. Ik merk echt verschil. Ik voel mij fitter en zelfs mijn huid is soepeler geworden.' Ze tikte ter ondersteuning met haar hand tegen haar wang.

'En u loopt nu ook op plastic schoenen?', vroeg ik gekscherend.

'Ach nee', lachte ze. 'Dat gaat me te ver hoor.'

'En wat eet u nu als alternatief?'

'O, er is van alles te koop. Groenteburgers, groentelapjes, echt van alles.'

'Maar André doet niet mee? Geen behoefte aan een elastische huidje?'

'Mijn André is een eigenwijze drol. Hij moet en zal vlees eten. Maar ik heb hem gewaarschuwd.'

'Voor een algemene lichamelijke instorting?'

'Nee, dit is de laatste keer. Hij mag het voortaan zelf kopen en braden.'

'Daar zal hij niet blij van worden', veronderstelde ik. 

'Nee, dat klopt. Maar dat is zijn probleem.'

'Toch zou ik zelf lekker door blijven vegetariëen', adviseerde ik. 'Daar wordt André op den duur vast ook blij van.'

'Denkt u?'

'Jazeker, als u er soepeler van wordt...'

Bart

Het stickertje

Ik moest even flink zoeken maar het lukte me toch: Ik had het meisje van het brood op de korrel. Een leuk roodharig en gemondkapt meiske van naar schatting een jaartje of zeventien, zeg achttien. Eigenlijk voelde ik mij wel een beetje bezwaard. Loopt zij vrolijk te wezen en komt er zo'n oude grijze sukkel vragen naar het Dents meergranen. Ik kon het namelijk niet vinden. Ja, er lagen wel dertig broden op een rij, maar welke nou precies onder "Dents" viel was mij niet duidelijk.

Ik bekeek ze nog een keer, hield met een scheel oog het meiske in de gaten en nét voordat ze kon ontsnappen lanceerde ik een zware kuch. Ze keek om, klaar voor contact.

'Hoi, mag ik even lastig zijn?' 

'Jazeker, wat kan ik voor u doen?'

'Ik wil graag twee broden. Drents meergranen. Ik kan ze niet vinden.'

'Dan kijken we toch even?', piepte ze. Ze huppelde naar het rek en ik eh.. tja. Ik huppelde er achteraan.

'Ik denk dat we deze moeten hebben meneer', zei ze terwijl ze twee broden pakte.

'Wat knap van je dat je ze zo herkent', blaatte ik blij.

'Nou, zo knap is het niet hoor. Het staat op het stickertje.'

Ik keek maar zag geen sticker.

'Op de onderkant. We moeten de stickers voortaan op de onderkant plakken. Dat vindt de klant prettiger', zei ze enthousiast.

'Welke klant?', vroeg ik.

'Alle klanten. Ze hebben er namelijk onderzoek naar gedaan en dit is eruit gekomen. Op de onderkant.' Ze keek vast heel tevreden achter haar veilige kapje.

'Maar klanten zoals ik, kunnen dus niet direct zien wat voor brood het is', zei ik. 

'Tja, dan moet u het even vragen.'

'Ik zou het brood met de sticker naar boven op het schap leggen. Dan is het voor elke klant helder.' 

Ze moest daar even over nadenken en kwam toen met een logische verklaring. 

'Dat mag niet meneer. We moeten zoals gezegd de sticker voortaan aan de onderkant van het brood plakken.'

Tja, discussie gesloten.

Bart

Een vraag

'Morgen Bart', hoorde ik een mannelijke stem achter mij. Ik stak nét met mijn hoofd in de kofferbak van de auto. Er volgde nu een kettingreactie. Ik schrok me eerst rot, stootte vervolgens mijn kop en terwijl ik nog volop in een pijnscheut hing ontdekte ik Jantje Simpel van achtenveertig die binnen schootsafstand stond te lachen.

'Ja ook goedemorgen. Wil je voortaan even waarschuwen voordat je begint te praten?', riep ik nijdig. Ik vuurde de woorden als kogels in zijn richting. 

'Dat deed ik toch ook. Ik zei "morgen Bart".'

'Het zal. Was het dát Jan? of heb je me voor iets anders nodig?' 

Ik keek bewust nors. Ik had niks met deze Jan. Zijn snapgehalte was vrij laag en was er ook nog eigenwijs bij.  

'Kijk, nou klink je weer als de Bart die ik ken, Bart. Ik wilde je wat vragen.'

'En dat is?'

'Weet jij wanneer ze het papier doen? Ik had een briefje in de keuken hangen, maar die heeft Els weggegooid.'

'Die ligt dan vast in de papiercontainer. Moet je even zoeken.' Ik lanceerde een knipoog.

'Ja, dat is natuurlijk een mogelijkheid. Maar die moet ik dan pakken vóórdat ze komen legen.'

'Inderdaad Jan. Ik heb trouwens echt geen idee hoor.'

'Nou, weet je Bart, ze komen altijd op dinsdag. Dat weet ik dan wel. Maar ik twijfel aan de tweede of de derde dinsdag. Vandaar dat ik even langskom.'

'En Els weet het ook niet?', vroeg ik doelend op zijn vrouw.

'Welnee joh, mijn Els is net een vergiet. Daar blijven alleen de grove dingen in hangen. Heb jij dat niet met jouw Truus?'

'Wij hebben geen vergiet. Wij gebruiken een zeef.' Ik werd zo moe van de man.

'Daar blijft toch iets meer in hangen', lachte hij.

'Klopt. Ik zal het haar zeggen. Maar als je het niet erg vindt ga ik even verder.'

'Is prima hoor Bart. Ik kom er wel achter.'

'Waar kom je achter?', vroeg ik met een diepe zucht.

'Nou over de dag van het ophalen van het oud papier.'

'O, dat. Ja, dan moet je maar even verder vragen, Jan. Misschien dat Agnes het weet?'

'Hoeft niet. Ik realiseer me net dat als hij volgende week dinsdag niet is geweest, hij waarschijnlijk toch vandaag komt.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen maart 2021

Snipje

'Kan het zijn dat uw hondje net iets liet vallen?', vroeg ik aan een buurtgenoot die met haar viervoeter voorbij sukkelde. Ik stond buiten.

'Snipje?', vroeg ze terwijl ze inhield. 

'Als dat handtasje achter u Snipje heet, dan bedoel ik die.'

'O? Had hij iets in zijn bek dan?' Ze keek onderzoekend naar Snipje.

'Nee, aan de andere kant. Ik weet niet of daar ook tandjes zitten maar er viel iets uit.'

'Een drolletje?' Ze keek mij vragend aan.

'Dat denk ik. Kan me niet voorstellen dat hij daar een botje vasthoudt.'

'Ik snap niet waar u zich mee bemoeit?' Ze ging in de aanval.

'Nou ja zeg, voor hetzelfde geld laat hij zijn portemonnee vallen. En dan bent u mij dankbaar dat ik het meld.'

'Meneer, Snipje heeft geen portemonnee.' 

'Nee, die zal hij dan wel verloren hebben.'

Ze boog zich nu voorover. Het tasje keek naar mij.

'Wat heb je gedaan Snipje? Heb jij een drolletje laten vallen?' Het hondje keek wat ongeïnteresseerd.

'Zo te zien doet hij dat vaker', vond ik.

'Hoezo?'

'Nou ja, de manier waarop hij kijkt.'

'Hoe kijkt hij dan?'

'Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.'

'Dat is het toch ook? U poept toch ook?', vroeg ze ietwat geïrriteerd.

'Dat klopt. Maar niet midden op straat met een halsbandje om mijn nek en een vrouwtje die het goedpraat.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen juni 2021

Sprookjes

'Wat ben jij dan aan het doen?', vroeg mijn echtgenote toen ze koffie voor mij neerzette en een blik op mijn tablet wierp.

'O, niks. Ben even aan het googelen op sprookjes.'

'Sprookjes? Hoezo sprookjes?', vroeg ze verbaasd terwijl ze ging zitten.

'We moeten toch oppassen vanmiddag? Ik wil de kleintjes een sprookje vertellen.'

'O, wat leuk. En waarom dan googelen?'

'Nou, ik ben het even kwijt: horen Hans en Grietje nou bij die geitjes, of was dat Doornroosje?' Ik wist het echt niet meer.

'Hans en Grietje horen bij de heks', wist ze.

'En die hadden dat rijmpje van "knibbel knabbel knutje wie zit er aan mijn hutje"? Of was dat Klein Duimpje?'

'Klein Duimpje?', vroeg ze lachend.

'Ja, die had toch ook iets met eten?'

'Nee, die gooide met kiezelsteentjes. Om de weg terug naar huis te kunnen vinden.'

'Welnee, dat was de prins van de Assepoes. Die moest die klomp terugbrengen. Pffft, wat een gedoe zeg.'

'Ik denk dat het niet goed gaat komen', waarschuwde ze. 'Je haalt alles door elkaar.'

'En hoe zat het nou ook alweer met die geiten?'

'Die horen bij de wolf. De wolf had ze opgegeten.'

'Oké, maar toen heeft iemand toch die wolf weer opengesneden en die geiten eruit gehaald?'

'Ja, dat was de moedergeit. En die stopte stenen in zijn maag en gooide hem in het water. Verdronken.'

'Ik ga dat niet aan de kleintjes vertellen hoor.' Ik vond dat niks.

'Niet?'

'Nee, opvoedkundig is dat een gedrocht.'

'Hoezo? Het is maar een sprookje.'

'Dat zal, maar de wolf is tegenwoordig een beschermde diersoort. Stelletje klotegeiten.'

Bart

Een chagrijn

'Hallo mevrouw, mag ik er even bij?', vroeg ik vriendelijk. Ik liep bij de Appie en moest een pakje soep uit het vak waar zij pal voor stond.

'Waarbij?', vroeg ze nors. Ik had het meteen in de gaten: een vervelend chagerijnig wijf.

'Dat lijkt me voor u niet interessant, toch? Ik heb iets uit dat vak nodig en aangezien u ervoor staat...'

'Waarom zou ik aan de kant gaan? Ik heb recht hier te staan.' 

Er borrelde iets flauws over een aanrecht in mij op maar kon het nog net onderdrukken. 

'En nu gaat u waarschijnlijk een anti-vrouwelijke opmerking plaatsen over een aanrecht. Dat mag want daar trek ik mij niets van aan.'

'Mevrouw, ik wil alleen iets uit dat vak pakken en dan mag u wat mij betreft de rest van de week hier blijven wachten totdat u een ons weegt. Als u dat in een weekje gaat redden.....'

'Dan zult u toch nog even moeten wachten. Ik ben bezig.' 

Ze startte een langdurig inspectie van haar briefje. Ik een trommelactie op het metaal van het karretje.

'Wilt u daarmee ophouden?', snauwde ze. 'Ik kan daar niet tegen.'

'Bent u nu eindelijk klaar of hoe zit het!', riep ik ongeduldig.

Er kwam een medewerker langs. Ik hield haar aan.

'Mag ik jou iets vragen?'

'Jazeker, als het maar niet om geld gaat', lachte ze.

'Nee hoor, wees gerust. Ik zoek een pakje tomatensoep van de Honig.'

'Die ligt hier in het vak. Wilt u even een stukje aan de kant gaan, mevrouw?', vroeg ze.

'Nee, ik ben bezig. Ik zoek maggieblokjes. Die moeten hier liggen, toch?'

'Nee hoor, die liggen in het vak hiernaast, waar die meneer voor staat.'

Het chagrijn keek me aan en had het meteen door... het ging een lange dag worden.

Bart

Twee vliegen

Twee vliegen.

'Morgen Bart', hoorde ik de zwevende stem van buuf Agnes. Ik zag haar niet.

'Joehoe, hier boven!', lachte ze. Ik keek naar boven en ontdekte haar voor het open raam van haar slaapkamer. 

'Hé Agnes, ook goedemorgen. Ik zag je niet', lachte ik vriendelijk. Ze wapperde met een geel doekje.

'Ben je druk?', vroeg ik.

'Ja, ik heb vrij vandaag. En toen ik vanochtend wakker werd en zo eens rondkeek dacht ik bij mijzelf: deze Agnes moet hier eens nodig met een doekje aan de gang.'

'In je pyama? Dan was het wel erg nodig', stelde ik vast.

'Inderdaad. Maar die pyama is puur praktisch. Stap ik meteen onder de douche. Twee vliegen in één klap.'

Ik moest kort over de naderende ondergang van de twee vliegen nadenken.

'Wacht even Ag', hoorde ik mijzelf roepen. 'Ik moet even nadenken.'

'Nadenken? Over mijn schoonmaakactie?'

'Eh..ja... De eerste vlieg is dan de schoonmaakactie. Die snap ik. Maar op welk moment komt die tweede vlieg dan om de hoek kijken?'

De stofdoek kwam tot stilstand. 'Ik begrijp je niet. Wat bedoel je Bart?'

'Nou ja, jij hebt het over twee vliegen in één klap.'

'Ja, de beurten. Eerst de slaapkamer en dan mijzelf. Eén plus één is dan toch twee?'

'Als je het zo zegt dan snap ik het wel.'

'Ik zeg het niet anders dan dat ik het al zei. Twee vliegen en een klap. Maar ik moet opschieten, mijn vriendje komt zo. Doei!' Ze verdween uit beeld. 

Tja, het vriendje, bedacht ik mij. Ik telde voor de zekerheid het aantal vliegen nog even na en kwam nu toch echt tot drie.... 

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen maart 2021

Een tekening.

'Wat loop je toch te staren!', vroeg mijn echtgenote. We liepen in een Appie ons wekelijkse ding te doen.

'Ik kijk naar de benen van die vrouw met dat lieveheersbeestjesmondkapje. Met die rode stippen.'

'Lieveheersbeestjes hebben zwarte stippen schat. En wat trekt jou aan aan die benen?'

'Nou, het gaat niet zozeer om die benen, maar meer om wat erop getekend is.'

'Ik zie niks', zei ze.

'Nee, het valt nu net onder haar jas. Maar als ze iets voorover buigt, wordt het zichtbaar.'

'Concentreer jij je nou maar op je briefje. Dat lijkt me veel beter.'

'O, kijk, hij wordt iets zichtbaar', fluisterde ik in haar oor.

'Links of rechts?', vroeg ze.

'O, verrek, op dat andere been heeft ze ook een tattoo.'

'Nou, je hebt het poppetje nu gezien, kastje is weer dicht en door.'

'Kon jij ontdekken wat het voorstelde?', vroeg ik.

'Geen idee. Zal iets van een persoonlijk aandenken zijn. Aan familie of een gebeurtenis.'

'O, kijk, nu kun je ze goed zien', riep ik enthousiast.'

'Joh, doe toch niet zo "Bart". Laat ze toch.'

'Links heeft ze een spinneweb, en rechts.. uh... iets van een kaart? Een schatkaart of een platte grond?'

'Ik ben er klaar mee, Bart. We gaan eerst naar het brood. ' Ze trok me aan mijn arm mee.'

'Zit je nu nog steeds met je hoofd bij die benen?', vroeg ze wat later toen ik niet op de opdracht "pak een rol beschuit " reageerde.

'Ik ben er inmiddels uit, hoor', riep ik opgelucht. 'Ik zie een duidelijke relatie tussen links en rechts.'

'Ik ook. Links een rol beschuit en op rechts een doosje hagelslag', zuchtte ze.

'Kijk, als de spin op het linkerbeen de weg kwijt is, kan hij op het andere been kijken waar hij heen moet.'

Bart

Probleem

'Ik zie vanochtend rond een uurtje of tien een probleem aankomen', meldde ik mijn echtgenote.

'Is het weer zover? Heb je weer eens in je glazen bol gekeken?', vroeg ze.

'Serieus, schat.'

'Vergaat de wereld? Moeten we in de schuilkelder?' Ze ratelde maar door.

'Laat maar. Als jij me niet serieus wil nemen...'

'Ach ja, jij altijd met je problemen. Maar ik luister. Roept u maar.'

'Nee, nee, ik zeg niks meer. Ik laat het er opaan komen.'

'Kinderachtig kereltje. Nageltjes vergeten te knippen? Lange teentjes?'

'Joh, hou nou op, ik heb er geen zin in.'

'Ik snap niet waarom je zo raar deed', zei ze wat later toen we aan de koffie zaten.

'Schat, ik wil graag serieus genomen worden.'

'Oké, excuses. Wat was er nou?'

'Ben ik inmiddels al vergeten. Zullen we nog een bakkie doen?'

'Hoezo vergeten, je wilt het gewoon niet zeggen.'

'Ik ben het serieus vergeten. En we hebben net afgesproken elkaar serieus te nemen, toch?'

'Drol!', schold ze.

'Koekje bij de koffie?', blaatte ik onschuldig.

'Je bent echt een zoon van je vader. Dat was soms ook zo'n eikel.'

'Over de doden niets dan goeds', vond ik.

'Nou, wat doen we, nemen we nog een bakje of wat....'

'Ja, zo. Ik moet eerst even naar het toilet.' 

Ze stond op en liep de hal in om kort daarna weer terug te keren.

'Goh, is het toiletpapier op?', vroeg ze ietwat ongerust.

'Hoe laat is het?', vroeg ik droogjes.

'Tien uur. Wat heeft dat er nou weer mee te maken?'

'O niks, helemaal niks.'

Bart

Rug-gedoe

‘Heeft u het in de rug?’, vroeg een dame die schuin achter mij in de Appie stond. Ik hing half in de koeling om een pak melk te scoren.

‘Lijkt dat zo?’, vroeg ik terwijl ik wat kreunend overeind kwam en het glazen deurtje sloot. 

‘U beweegt wat moeilijk. En u beweegt verkeerd.’

‘O? Ben ik mij niet van bewust. Hoezo verkeerd?’ 

Dat had ik weer: een bemoeial.

‘U moet door uw knieën buigen. Niet door uw rug. En dan langzaam uitademend weer overeind komen. Probeer maar eens. Ja, toe maar, ik kijk wel of het goed gaat.’

‘Nou mevrouw, ik denk niet dat ik..,’

‘Buigen door de knieën, uitademen en omhoog’, zeurde ze door.

Ik wist even niet wat ik moest, en besloot om van het gezeur af te willen zijn. 

‘Oké, daar gaat hij.’ Ik ging door de knieën ademde uit en kwam weer overeind. Ik keek haar tevreden aan. 

‘Dat was niet helemaal goed.’

‘Niet?’

‘Nee, niet.’

‘Hoe dan?’

‘U vergat het deurtje van de koeling open te doen en melk te pakken.’

‘Waarom zou ik het deurtje open moeten doen en nog een pak melk moeten scoren?’, vroeg ik mij hardop af. 

‘Omdat ik ook graag een pak melk wil.’

Bart

Korting

Onlangs kreeg ik een melding van mijn bejaarde schoonmoeder dat er nodig een nieuw zalfje op de muur moest. Ze bleek uitgekeken op de oude. En aangezien ik na al die jaren nog steeds als de enige en dus ideale schoonzoon wordt gezien, bleek ik al snel uitverkoren om het verfje aan te mogen brengen. 

Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik een ongelooflijke pesthekel aan schilderen heb, dus toen ik met schoonmama bij de plaatselijke Praxis aanlegde stond die bouwmarkt op voorhand al met een dikke één-nul achter.

'Dat is een mooi kleurtje mevrouw', jokte de gifmenger achter de balie toen ze het uitgekozen kleurkaartje op de plank legde. Zijn gezicht sprak boekdelen. Ondertussen spoot hij wat verschillende ingrediënten in een emmer.

 

'Wat kost dat emmertje?', wilde ik weten.

'Achtendertig euro. Maar er gaat nog korting af.'

'Hoeveel?', vroeg mijn schoonmoeder gretig. Ze stamt nog uit de tijd van de spaarzegeltjes.

'Vijfentwintig procent mevrouwtje', meldde hij. Hij keek blij.

'En waar hebben wij dat aan te danken?'

'Dat weet ik niet, maar wij zijn altijd voordelig', riep hij niet zonder trots.

'Dus eigenlijk is die korting flauwekul. De prijs van de verf ligt standaard altijd vijfentwintig procent lager dan jullie opschrijven.' Hij keek alsof hij het snapte.

'Denkt u ook nog aan kwasten, rollen, een emmer of misschien een bak? Krijgt u de korting ook op.' Hij keek wederom blij.

'Zo mevrouw, dat is dan achtendertig euro', las de caissière de uitkomstenbon voor.

'En mijn korting dan?', vroeg schoonmama.

'Dan moet u in het bezit zijn van de Praxis-app. Heeft u de Praxis-app?'

'Nee, ik heb geen app. Ik heb verf en wil de beloofde korting', zei ze kortaf.  Ik weet uit ervaring dat ze soms best pinnig kan zijn.

'Dan moet u de app hier maar even op uw telefoon downloaden', adviseerde ze.

'Mijn telefoon hangt thuis aan de muur.'

Nadat ik zelf met flinke tegenzin mijn persoonlijke gegevens aan Praxis had toevertrouwd, de app zag verschijnen en vervolgens de korting kon cashen, kon ik maar tot één conclusie komen. Praxis geeft geen korting maar deelt een boete uit van vijfentwintig procent als je niet over de vereiste Praxis-App beschikt. 

Overigens is de klus inmiddels geklaard, de verf zit op de muur maar het opgelopen Praxis-chagrijn krijg ik er niet onder. Met geen mogelijkheid.

Bart

Yoga

'Ik weet niet wat onze buuf Agnes aan het doen is, maar er komt een hoop herrie uit het pand', stelde ik vast. 

'Wat hoor je dan?', vroeg mijn echtgenote. 'Ik hoor niks bijzonders.'

'Gekreun. Is die Pier van haar soms de Bonkevaart af komen zeilen?'

'Geen idee. Ik denk dat ze de tuindeur open heeft staan.'

'Nou, die kreunt niet hoor!' Ik begon me te irriteren.

'Is ze niet met die yogacursus bezig? Daar had ze het laatst over', wist mijn echtgenote.

'Wat moet ik mij daarbij voorstellen dan? Dat is toch niet meer dan een beetje huppelen op zo'n badkamermatje?'

'Typisch weer een mannenopmerking. Yoga leert de geest, het gevoel en het lichaam te beheersen.'

'Ik hoor het alweer, vaag en traag. En moet er dan zo'n herrie uitkomen?'

'Joh, stel je niet zo aan. Ze doet tenminste nog iets met haar lichaam. Jij doet niks.'

'Hallo, ik ben zevenenzestig. Ik heb genoeg gedaan voor mijn lijf. Hij moet het nu zelf maar even uitzoeken. Ach hoor toch!'

'Ik denk dat ze zich nu even uitrekt.'

'Ik denk dat ze nu in de platte knoop vliegt. Misschien 112 bellen?'

'Moet jij niet iets belangrijks gaan doen?'

'Morgen Agnes', wenste ik haar toen ik wat later buiten stond te klussen en zij de deur uitliep.

'Morgen Bart. Alles goed?'

'Bijna, ik had drie foutjes.' Ze moest lachen.

'Ik maar één. Ik wilde vanochtend mijn katertje onder de bank vandaan halen maar kwam toen behoorlijk klem te zitten.'

'O? Dat is vervelend', vond ik.

'Ja, maar gelukkig zit ik op yoga en dan kreun je jezelf er zo weer onderuit.'

Bart

Beslagen

'Je hebt de verkeerde jam gekocht, Bart. Er stond aardbeienjam op het briefje.'

'En wat heb ik gekocht dan?', vroeg ik ietwat chagrijnig vanwege het commentaar.

'Kersen. En dat is heel wat anders.'

'Komt door dat mondkapje. Mijn bril beslaat in de winkel en dan zie ik niks.'

'Onzin. Je hebt gewoon niet goed opgelet. Ik wil geen kersenjam.' 

'Schat, die klotekapjes benemen je niet alleen je adem, maar ook je zicht. En het is raar dat jij daar geen last van hebt.'

'Het ligt eraan hoe je dat kapje opzet.'

'Nou, dat doe ik volgens mij wel goed. Eerst mijn linkerbeen en dan mijn rechter...'

'Moet ik hier serieus op ingaan?', vroeg ze.

'Jij wil geen kersenjam', zei ik.

'Als je dat kapje nou eens rustig opzet. Eerst flink uitademen. Doe eens?'

Ik ademde uit.

'Pak je nu je kapje. Pak maar!'

'Dan ben ik ondertussen al overleden vanwege ademgebrek', klaagde ik terwijl ik diep inademde.

'Ja, sufferd, en het is nu mislukt. Waar heb je dat kapje?'

'Hier, in mijn zak.'

Ik trok hem aan de stiekjes tevoorschijn.

'Oke, nog eens. Flink uitademen en dan het kapje stevig over je neus trekken. Tot vlak onder je ogen. En nu inademen.'

Ik zoog wat lucht.

'Bril opzetten, over het kapje. Zo, en nu uitblazen.' Ik blies.

'Zie je, ze beslaan niet meer. En nu gewoon rustig verder leven.'

'Mag hij nu af?', vroeg ik.

'Nee, want je gaat nu het potje ruilen.'

Bart

Vergeten

Uit: vive la France

Vergeten

'Je bent het dunschillertje vergeten', stelde ik vast nadat ik de bestekbak in de caravan minitieus had onderzocht.
'Die ligt in de la', riep mijn echtgenote. Ze zat voor de voortent in het zonnetje aan de koffie.
'Hij ligt niet in de la.'
'Dat moet, ik heb hem er zelf ingedaan.'
'En wat nu?', vroeg ik. De aardappels keken mij vanuit de bak verwachtingsvol aan.
'Lieve schat, hij MOET er liggen.' Ze kwam uit haar stoel en klom de caravan binnen.
'Ga eens aan de kant', riep ze geïrriteerd. 'Mannen kunnen nooit iets vinden.' Ze trok de la los. 
'Heb je de la soms alphabetisch ingedeeld?', deed ik grappig.
'Hoezo?'
'Dan ligt hij vast bij de "D".'
'Je hebt hem gisteren nog gebruikt, toch?', riep ze. 
'Nee, gisteren aten we van de schotel buiten. Een liflafje. Heb je hem nou gevonden of niet? De aardappels worden onrustig.'
'Nee. Waar heb je hem dan gelaten?'
'Hoezo ik?'
'Hij is van jou.'
'Hij is van ons.'
'Ik gebruik hem nooit. Dus...'
'En nu?', vroeg ik toen ze het getroffen gebied had verlaten en weer vóór de caravan had plaatsgenomen.
'Met het schilmesje. Gewoon doen. Dat lukt best.'
'Kun jij dat dan niet even', probeerde ik nog.
'Schat, ik ben met vakantie. Het is jouw taak. Dat is zo afgesproken.'
Ik vond dat ik moest zuchten. 
'Mesje ligt op zijn plek in de la. Heb ik net nog gezien.'

Even later zat ik met een aardappelbak, een pannetje en een mesje mijzelf af te vragen waar het in mijn opvoeding mis was gegaan.
'Hebben we nog iets van pleisters?', vroeg ik nadat de eerste aardappel met afgeschilde jas in het water spartelde. 
'Heb je je gesneden?', vroeg ze ongerust. 'Laat eens kijken!'
'IK heb me niet gesneden hoor.'
'Waarom zeur je dan om een pleister?'
'Het is voor de aardappels.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen 2019

Het paradijs...

Ik zat heel even met een appel in de hand te genieten van het leven zoals het ooit in het paradijs moet zijn geweest: Eenvoud en rust. Absolute rust. En toen stond er een vrouw.  

'Je kunt vanmiddag mijn fiets wel even doen. Je hebt nu toch niks om handen.'

In die vijftien woorden hoorde ik minstens één rustbedervend woord: "doen". Dat betekende actie.

'Wat is ermee?', vroeg ik.

'Banden moeten gepompt en hij is vies. Er zit aangekoekte modder onder de motor.'

'Hoe heb je dat gezien dan?'

'Nou, bij daglicht.'

'Flauw. Heb je eronder gelegen? Vanwege die modder?'

'Nee, ik liet een aardappel vallen. En die rolde onder de fiets. En toen ik hem op wilde rapen zag ik de modder.'

'En wat heb je toen gedaan?' 

'Vastgesteld dat het jouw volgende klusje zou worden.'

'Ik heb al klusjes', zei ik terwijl ik een hap appel nam.'

'Ja, bankzitten en raamstaren. Bovendien heb ik het vorige week al gevraagd. Van die banden.'

‘Toen moest ik sneeuwruimen. En toen bedacht ik mij dat je toch niet kon fietsen.’

‘Deze week kan het weer, Bart. Dus als je tijd hebt... Graag.’

‘Ik moet even kijken. Agenda-technisch zeg maar. Zo’n fiets-doen-klus kost al snel een middagje.’

‘Dan blijven er nog zeker vier middagen over.’

‘Wat bedoel je? Vier middagen?’

‘De garage is ook een bende.’

Ik zakte terug op de bank en zocht vol heimwee naar de ingang van het paradijs om daar met gesloten ogen van mijn restantje appel te genieten. Tevergeefs. De toegang bleek geblokkeerd. Door een slang met agenda en enorme klussenpot in zijn bek.

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen februari 2021

Carnaval

'Goh, wat zijn die Oetelaars toch weer blij', merkte ik op. Ik zat voor de TV een actueel actualiteitenprogramma te kijken.

'Oetelaars? Wat bedoel je met Oetelaars.'

'Dat zijn mensen die caranaval vieren in Den Bosch. Dat heet dan Oeteldonk en daar lopen Oetelaars.'

'Oeteldonkers', verbeterde ze me.

'Nou nee hoor. In Den Haag wonen toch ook Hagenaars en geen Hagedonkers.'

Ze keek me aan en wees naar iets wat op een voorhoofd leek.

'En wat heb je nou met die Oeteldonkers?', vroeg ze.

'Oetelaars. Dat die lui zo blij zijn dat ze weer carnaval mogen vieren. Ik zag twee blije mutsjes die weer eens lekker gingen "zuipen".'

'En dat met die corona? Hoe wanhopig kun je zijn', mopperde ze.

'Ik heb ook een collega die uit Brabant komt. Hij was ook blij.'

'Ging hij ook "zuipen"?'

'Ja, dat was wel het plan. En het is helemaal geen blij tiep.'

'Tja, dat carnaval is typisch iets voor zuiderlingen', vond mijn echtgenote.

'Ja, daar hebben wij geen verstand van. Dat antwoord gaf mijn collega gisteren toen ik hem vroeg naar het nut van carnaval tijdens corona.'

'Dus het heeft wel iets van nut?', vroeg ze.

'Nou ja, dat wilde hij mij dus uitleggen.'

'En? Wat was de uitleg?'

'Dat weet ik niet. Ik heb hem geadviseerd om dat over een weekje of twee maar in het ziekenhuis te doen.'

Bart 

Millieu

'Goh, onze koninklijke puntmuts zit in Noorwegen', riep ik terwijl ik er een artikeltje over in de krant las.

'Wie?', vroeg mijn echtgenote. 

'Alex en Max. Ze zijn een paar dagen fjorden spotten.'

'Man, waar heb je het over?' Ze kwam de kamer in.

'Heb je de krant niet gelezen?', vroeg ik. 'Ons Koninklijk paar is in Noorwegen.'

'O, dat. Ja dat heb ik op het nieuws gezien. Leuk joh! Maxima stond weer als vanouds te schitteren. Echt een prachtig mens.'

'Jammer dat die clown er dan weer naast staat. Hij mag zich wel eens scheren. Wat moeten ze daar eigenlijk?'

'Staatsbezoek. Voor het verstevigen van onze onderlinge vriendschap.'

'Kunnen ze geen appje sturen? Moet je zien wat dat kost.'

'Ach, het is voor een goede zaak. Het thema is millieu.'

'O, is hij daarom met het vliegtuig gegaan. Om het goede voorbeeld te geven.'

'Hoe zouden ze er anders moeten komen?'

'Misschien met de trein? Of met de fiets? Dan trek je pas aandacht.' Ik vond het wel een optie.

'Doe normaal man. Op de fiets!'

'Nou ja, er zijn ook actievoerders op de fiets naar Glasgow gefietst. Dan doe je echt iets voor het millieu!'

'Zie jij Alex en Max op de fiets naar Noorwegen fietsen?', vroeg ze.

'Nou nee, niet direct. Maar er zijn best nog alternatieven te vinden. Hij kan ook goed schaatsen.'

'Er ligt geen ijs', lachte ze.

'Misschien met zijn wastobbe er ligt nog zo'n ding van een paar miljoen in de haven.'

'Ja, in Griekenland. En wat denk je wat zo'n speedboot met het millieu doet?', vroeg ze.

'Dat valt best mee schat. Geef ze een paar roeispanen en ze roeien volkomen co2 neutraal naar Noorwegen.'

Bart

Viering

'Wat doen we met de Sinterklaas dit jaar?', vroeg mijn echtgenote. We zaten aan het ontbijt toen ze deze rondvraag lanceerde.

'Ik denk dat we hem maar moeten laten leven. Jij een ander idee?'

'Serieus. Gaan we het vieren?'

'Nou ja, als het om een feestelijke rituele verbranding gaat, ben ik vóór.'

'Bart, kan ik even serieus met je praten?' Ze was boos.

'Schat het is half acht in de ochtend. Kun je het niet over de kwaliteit van de yoghurt hebben? Die is namelijk echt waardeloos.'

'Wat mankeert er aan de yoghurt?'

'Waterig. Aanbiedinkje?'

'Hij was in de bonus. Het lijkt mij wel gezellig om het met zijn allen te vieren.'

'Wie hoort er bij "met zijn allen?"

'Kinderen, kleinkinderen, mijn moeder. Jij mag ook komen en ik ben er dan ook.'

'Dus Diewertje Blok komt ook?'

'Wie? Wie bedoel je?'

'Je moeder. En wordt de Sint ook nog uitgenodigd?'

'Welnee, de kleintjes geloven niet meer, toch?'

'Dus we vieren Sinterklaas zonder Sinterklaas.'

'Ach ja, het gaat toch om het idee?'

'Oké, dus dat is tegenwoordig het uitgangspunt? Dat het om het idee gaat?' 

'Ja toch?'

'Mooi, het biedt wel perspectief voor de nabije toekomst.'

'Man, wat praat je weer cryptisch. Wat bedoel je nou?'

'Nou ja, wanneer was je moeder ook alweer jarig?'

Bart

Nieuwe buren

'Goh, Ans, wat zag ik, zijn jullie buren aan het verhuizen?', vroeg ik aan de buurvrouw van huisnummer acht. Ze kwam langswandelen. Ik stond in de voortuin.

'Morgen Bart. Ja, gelukkig wel.' Ze bleef even staan.

'Hadden jullie er zoveel last van? Ik ken die Rob als een rustige bedaarde man. En die Toos van hem vond ik ook altijd een aardig en rustig mens.'

'Wat heet "rustig". Mijn Henk hoefde maar een scheet te laten of ze stond al opgefokt aan de deur. Verschrikkelijk.'

'Laat jouw Henk vaak scheten?', wilde ik weten.

'Hoe bedoel je?', vroeg ze.

'Nou ja, als hij elke vijf minuten een scheet zou laten dan stond ik ook wel even aan de deur te rammelen hoor', lachte ik.

'Dat was bij wijze van spreken', zei ze.

'Oké, verkeerd voorbeeld. Wanneer kwam ze nou echt?', wilde ik weten.

'Nou ja, wij zitten in de buurt-rummikup-competitie, en als we een thuiswedstrijd hadden, stond Toos weer te klagen over herrie. Rummikuppen, kun je je voorstellen Bart?'

Dat kon ik wel en zei het. 'Rummikuppen geeft een enorme herrie. Dat gekletter van de kuppen. Dat dringt overal doorheen.'

'Onzin, wij hebben altijd een kleed op tafel.'

'En nu?', vroeg ik. 'Breken ze het huis af?'

'Welnee, er komen anderen in te wonen.'

'Weet je al wie?', vroeg ik nieuwsgierig.

'Nee, geen idee. Maar we hopen op een beetje fatsoenlijke buren.'

'Fatsoenlijk? Wat bedoel je met fatsoenlijk?'

'Nou ja, dat we er weinig overlast van ervaren.'

'Mooi Ans, komt vast goed want ik verwacht dat jullie nieuwe buren er net zo over denken.'

Bart

Karweitje

'Wie was dat aan de deur?', vroeg mijn echtgenote terwijl ze de kamer binnenkwam.

'O, twee knulletjes van de padluizerij of zoiets. Heitje voor een karweitje.'

'Heitje voor een karweitje? In deze tijd van het jaar?'

'Ja, dat is toch niet seizoensgebonden?' Ik kon me dat van vroeger niet herinneren.

'En wat voor een karweitje heb je ze laten doen?', vroeg ze.

'Bladeren vegen voor het huis. Ze zijn nu druk bezig.'

'En heb je ze ook al betaald?'

'Ach ja, maar geen heitje hoor. Daar komen ze tegenwoordig het bed niet voor uit.'

'Wat heb je ze gegeven dan?'

'Vijf euro de twee. Knaak per knul. Maar ze ruimen het ook netjes op en de bladeren brengen ze naar de korf.'

'Welke korf?', wilde ze weten.

'Die van de gemeente. Die zetten ze elk jaar neer toch? Voor blad.'

'Dat doen ze al jaren niet meer.'

'Niet?' 

'Nee, niet.' Ze liep naar de keuken en keek naar de werkzaamheden.

'Ze vegen eikenbladen op', meldde ze.

'Ja, mooi hè!'

'Geweldig. Vooral als er in vijf kilometer omtrek geen eik te vinden is.'

'Dan zal het wat anders zijn', bedacht ik.

'Nee, het is eikenblad. Ze stoppen het nu in een vuilniszak.'

'Opgeruimd staat netjes, toch? En zo kunnen ze mooi een zakcentje verdienen.'

'Klopt. Ze gaan nu met hun verdienmodel nu naar Agnes.'

'Verdienmodel? Wat bedoel je?'

'Nou, terwijl de één aanbelt, strooit die andere de net bij ons opgeveegde bladeren over de stoep.'

Bart

Storm

Uit: Vive la France. Verhalenbundel 2020

Storm

'Denk jij nog aan de stormstokken?', vroeg mijn echtgenote. Ze kwam terug van de campingwinkel. 

'Constant schat. Ik denk van 's morgens vroeg tot 's avon....'

'Er komt namelijk storm', onderbrak ze.

'Storm? Hoezo storm? Het is windstil.' Ik wees naar de bomen.

'De Mistral komt eraan.'

'Wie zegt dat?'

'O, iemand in het winkeltje. Ik hoorde het.'

'Hoe zeiden ze dat dan? Jij spreekt geen woord Frans.' 

'DE MISTRAL KOMT ERAAN!!!! TIJD VOOR STORMSTOKKEN!!!'

'Oooo, op zijn Hollands', lachte ik.

'Ja, die grijze bejaarde uit Schin-op-Geul. Je weet wel.'

'Je bedoelt die tuinkabouter in dat hondenhok?'

'Waar heb je die dingen, Bart? In de zak?'

'Ik heb geen stormstokken. Ik heb banden met haringen.'

'Zijn die wel stevig? Hij zei duidelijk stormstokken.'

'Die "Hij" van jou stamt uit de tijd van de Franse revolutie. Toen tuinkabouters nog met een hengeltje in een tuinvijver visten.'

'Hij komt hier al jaren.'

'Wij ook.'

'En wanneer ga je dat doen?' 

'Ik verwacht volgende week woensdag. Ik red het niet eerder.'

'Wat een onzin. Dan is die storm al voorbij.'

'Dat mag ik voor je hopen. Anders wordt het donderdag.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen 2020

Planning

'Wat doe je deze week met de boodschappen?', vroeg ik mijn echtgenote.

'Wat bedoel je? Wat wil je dat ik ermee doe?'

'Ja, doen. Wanneer wil je boodschappen DOEN! Dat is mijn vraag.' Vrouwen kunnen altijd zo moeilijk doen als je een simpele vraag stelt. 

'Waarom vraag je dat dan niet?', reageerde ze.

'Dat vroeg ik toch? Wat wil je ermee DOEN!'

'En vanwaar deze rare vraag?'

'Omdat ik het wil weten. De auto moet door de wasstraat. En altijd als ik door de wasstraat wil, heb jij hem nodig. Snap je?'

 

'Ik heb hem nu niet nodig.'

'Nee, nu niet, maar morgen natuurlijk wel. Want dan moet je vast boodschappen doen, aansluitend naar je moeder, dan blijkt dat je nog wat bent vergeten... kortom: dat wordt niks.'

'Dan ga je toch vandaag?', stelde ze voor.

'Vandaag heb ik geen tijd. Het is woensdag en moet ik bejaarden rijden.' 

'Dus vandaag kan ik geen boodschappen doen?'

'Nee, want ik heb hem zelf nodig. Dat zeg ik net.'

'Maar je rijdt toch geen bejaarden met onze auto?'

'Nee schat, maar ik moet wel eerst naar het bejaardencentrum. Snap je het nou?'

'Kun je niet op de fiets?'

'Ik ga niet op de fiets. Het regent pijpenstelen.'

'Dan ga je toch vrijdag de auto wassen? Dan kan ik morgen op mijn gemak boodschappen doen.'

'Vrijdag is de meest slechte dag voor autowassen. Dan gaat elke idioot zijn auto wassen. Kun jij niet voor een keertje vrijdag boodschappen doen?' 

'Nee, want dan is het veel te druk. Iedereen doet op vrijdag boodschappen. Bovendien kan mijn moeder nooit op vrijdag.'

'Wat heeft ze dan?'

'Vrijdag is haar poetsdag. Ze moet dan met haar auto door de wasstraat.' 

Bart

 

Stroomstoring

'Zaten jullie gistermiddag en avond ook zonder stroom?', vroeg buuf Agnes. Ze stond aan de voordeur.

'Ja, wij ook. Volgens de netbeheerder was er een kabel losgetrokken. Ze zijn in de straat hierachter aan het graven.'

'O? Wat zijn ze aan het graven dan?', vroeg ze.

'Ik denk zelf illegaal naar goud. Er ligt daar een gasleiding', zei ik.

'Hahaha, maar ik vond het wel lastig hoor. Niks deed het meer.'

'Kun je zien hoe afhankelijk we zijn van stroom', meldde mijn echtgenote. Ze was op het gesprekje afgekomen.

'Ja, ik kon zelfs niet meer bellen, mijn telefoon was ook leeg.'

'En rooksignalen werken niet in het donker', vulde ik aan. 'Was je alleen?'

'Ja, Pier zit in Friesland. En die kon mij niet bereiken. En ik hem niet.'

'Nou ja, ik Truus ook niet. Die zat in het duister. Dus wat dat betreft...'

'En ik heb ook de persconferentie van Rutte gemist. Had hij nog iets bijzonders?', vroeg Agnes.

'Ja, dat we een beetje lief voor elkaar moeten zijn', herinnerde ik mij nog en zei het.

'Wij hebben naar de radio geluisterd. We hebben zo'n oud transistorgevalletje op het aanrecht', lachte Truus.

'Tja, beetje lief zijn voor elkaar. Zou dat helpen?', vroeg Agnes zich hardop af.

'Dat denk ik niet. Ik ben altijd heel lief voor Truus en toch heb ik corona gehad.'

'We gaan het zien, Bart. Laten we hopen dat de stroom er nu opblijft.'

'Ja, dat hoop ik ook. Ik ben trouwens benieuwd wat voor een effect het heeft gehad', merkte Truus op.

'Hoe bedoel je precies?', vroeg ik.

'Nou ja, over negen maanden een geboortegolfje in de wijk?'

'Dat zou maar zo kunnen', vond Agnes. 

'Nou ik niet hoor. Ik vind dat altijd zo'n onzin!', riep ik.

'Onzin?'

'Ach ja, ik weet niet hoe het bij jou is, Agnes, maar onze voorbehoedsmiddelen werken allemaal zonder stroom.'

Bart

Straf

'Morgen buurman.' Nummer twaalf sjokte met haar aangelijnde straathondje voorbij. Ik stond voor het huis een beetje te lamballen.

'Morgen Trudy. Hondje aan het uitknijpen?', vroeg ik vriendelijk. 

'Knijpen hoeft bij dit merk niet, Bart. Het loopt vanzelf uit zijn oren', lachte ze. 'Lekker buiten aan het werk?'

'Nee hoor. Truus is aan de poets.'

'O? En dan moet jij buiten staan? In de kou?'

'Ja, ik heb straf.'

'Straf? Wat heb je uitgespookt dan?'

'Nou ja, eigenlijk niks. Mijn advocaat gaat dan ook in hoger beroep.'

'Jaja, Truus kennende sta je er vast niet voor niks. Vertel?'

'O, iets met een emmer water. Die stond precies dáár waar ik langs moest. Dat heb je wel eens.'

'O, kijk, en toen heb je hem omgestoten?'

'Nee, ik struikelde en heb hem als reactie een enorme rotschop verkocht. En nu is hij lek.'

'Lekker dan. Boel nat zeker?'

'Dat viel best mee. Het was maar een litertje of vijf.'

'En moet je het niet opruimen dan?'

'Nee, dat mocht ik niet meer. En dat was maar beter ook. Vanuit zelfbescherming.'

'Nou, je bent wel weer lekker bezig, Bart.'

'Ach ja, soms moet je wat, Trudy.'

'Misschien moet je als goedmaker snel een nieuwe emmer voor haar kopen. En een bosje bloemen.'

'Nee hoor, dat doe ik niet.'

'Niet?'

'Nee joh, ze is pas over twee maanden jarig.'

Bart

TV Wonen

'Goh, deze deelnemer zegt "jeetje"', merkte ik op. Ik keek naar een verbouwprogramma op TV.

'Jeetje? Wat jeetje?', vroeg mijn echtgenote. Ze stond in de keuken belangrijke dingen te doen. 

'WAT JEETJE?', herhaalde ze haar vraag nadat ik na twee seconden nog niet had gereageerd.

'Dat stel in TV WONEN.'

'Wat is dat dan?', vroeg ze.

'Dat is dat programma waarin ze het interieur van je huis in driekwartier tijd van een gezellige rommelboel veranderen in een YabYum.'

'Doe toch niet altijd zo negatief, man!', mopperde ze terwijl ze de kamer inliep.

'Ja hoor, nu zegt ze het weer: "Jeetje". En hij papagaait enthousiast mee.'

'Het is toch ook mooi?', vond ze.

'En moet je die opleukbeun interessant horen zwammen: "ik heb er voor gekozen..." Nou, voor de duidelijkheid: hij heeft niks gekozen. Ze hadden nog wat rommel in het magazijn liggen waarvan de regisseur vond dat het die kamer in moest. Niks kiezen.'

'Het is toch grotendeels hun eigen keus hoor', zei ze en liep terug naar het fornuis. 

'Ze maken ieder een "mood-bord". Daar staan hun ideeën op', wist ze. 

'Schat, "mood" betekent "stemming" en als ik die mooie Harry zo over dat scherm zie huppelen, dan wisselt die stemming met de minuut.'

'Hoe dan ook, Bart, ze vinden het blijkbaar heel mooi!'

'Nou ja, ze roepen in ieder geval nog "Jeetje" en dat is een stuk beter dan het standaart "wauw" of het altijd weer verrassende "gaaf".'

'Zo is dat schat. Dek de tafel maar vast.'

'Nog heel even, even kijken. Ze krijgen nu hun sleutel terug van die palingboer Kees.'

'Ja, dat is een symbolische daad ter afsluiting.'

'Klopt, en tegelijkertijd het startsein om de boel weer zo snel mogelijk in de oude glorie te herstellen.'

Bart