Slimme tante.

Slimme tante...

Het eerste wat mij aan haar opviel, waren haar nagels. Van die lange met verf opgeleukte scheermessen die dreigend in mijn richting wezen. Het tweede was haar piekerig blonde haar. Ik stond op het perron van het NS station in Arnhem. 

'Gaat deze trein naar Doetinchem?', vroeg ze. De scheermessen werden nu op een wachtende trein gericht.

'Die kans zit erin. Het ligt er nog even aan aan welke kant de machinist instapt, maar ik heb het idee dat hij inderdaad naar Doetinchem rijdt.'

'Wat bedoelt u met "welke kant hij instapt"?', vroeg ze. De mesjes schitterden in het zonlicht.

'Er zitten twee voorkanten aan een trein. Als hij links instapt, dan wordt de rechter voorkant de achterkant. Snapt u?'

Ik zag haar nadenken. Ze duwde met haar wijsvingerknokkel haar neusvleugels iets open. Ik dacht zelf om wat meer zuurstof naar haar hersens te laten stromen.'

'En als hij nu rechts instapt, dan wordt...'

'Links de achterkant. Klopt helemaal mevrouw.'

'Dus dáár moet ik op letten. Let u daar ook altijd op?', vroeg ze.

'Ja, en dan in combinatie met het bord. Daar staat ook de richting op. Is dit de eerst keer dat u met de trein reist?', vroeg ik.

'Ja, de eerste keer alleen. Normaal ging ik met mijn vriend op pad. Met de auto. Maar mijn vriend is niet meer mijn vriend.' De mesjes krabten langs een pukkeltje op haar wang. 

'O? Tja, dan wordt het natuurlijk lastig.'

'Ja, want een auto heeft maar één voorkant.

'Klopt, maar ook maar één achterkant', lachte ik.

'Heeft u de machinist al gezien?', vroeg ze.

'Hoezo?', vroeg ik.

'Nou ja, ik moet opletten waar hij instapt. Voorkant of achterkant. Of nee, aan welke voorkant. De achterkant komt dan vanzelf in beeld.' Ze glimlachte.

'Ja, het is soms best ingewikkeld. Ook voor de machinist', lachte ik.

'Nou, ik denk dat het voor hem wel meevalt', zei ze. 'Ze hebben daar bij het ontwerpen van de trein goed over nagedacht.'

'O? Is dat zo?', vroeg ik.

'Ja, met twee voorkanten kan het gewoon nooit verkeerd gaan.'

Bart

Een friemeltje

Ik zat net aan het ontbijt toen er een krummel beschuit voor het verkeerde toevoergat koos en in mijn luchtpijp terecht kwam. Ik probeerde hem er vervolgens met enige kracht weer uit te hoesten.

'Wat doe je?', vroeg mijn echtgenote bezorgd.

'Er zit een vriemel in mijn uche uche uch....' Ik kwam er even niet uit.

'Neem een slok water', klonk het advies.

'Het zit in mijn uche uche uch...'

'Ja, daarom juist. Doe nou maar. Zal ik het pakken?' 

'Uche uche uch...' 

Ze stond op en tapte een glaasje.

'Hier, drink maar...'

'Uche uche uche uch...'

'Klaar nou?'

'Mens, ik stikte uche uche uch bijna.'

'Je moet ook niet zo schrokken. Dan krijg je dat.' Ze keek blij.

'Heb jij gloeiende gloeiende nooit een vriemel in je pijp?'

'Ik, een vriemel?'

'O nee, jullie natuurlijk niet. Uche uche uch. Vrouwen hebben dat nooit.'

'Nou zeker geen vriemeltje. Bart, je kauwt gewoon niet goed. Zo'n beschuitje weet het dan ook niet meer. En neem nog een slok.'

'Zo'n los vriemeltje is levensgevaarlijk. Ik zou Bolletje een proces aan moeten doen. Uche uche uche uche uchhhhhh...'

'Ach man, stel je niet zo aan.'

'O ja, nou stel ik me weer aan. Mijn vriemel heeft natuurlijk niks te betekenen.'

'Nee, inderdaad. Een echte vriemel schrijft je namelijk met de letter "F".'

Bart 

Het zonnedoek

Vive la France (Serie 4-2020-28)

Het zonnedoek.

'Bart, als je tijd hebt, moet je eens naar dat zonnedoek op het voorraam kijken: hij is compleet verschoten.'

'Oké', zei ik. Ik lag in mijn luie stoel voor de caravan klaar om een tuk te trekken en contact te leggen met een leuke Française van dertig lentes.

'Ik snap er niks van, zo goedkoop was dat doek niet. Dat mag toch niet verschieten?', hoorde ik mijn echtgenote ergens in de verte. 

'Bart! Luister je wel?'

'Je vroeg toch of ik tijd had?', riep ik gapend. 'Ik heb nu geen tijd.' 

'Hoezo geen tijd? Je kunt toch even kijken?'

'Waarnaar? Naar een gekleurd doek zonder kleur?'

'We hebben toch nog garantie?'

'Weet ik veel. Heb je de bon nog?', vroeg ik.

'Die heb jij. Jij bewaart toch alle bonnen?'

'Dan ligt hij thuis. Kan ik nu niks mee.' Ik rekte me uit en dook iets dieper in mijn luie stoel.

'Kun je niet op internet zoeken? Kijken naar de garantietermijn en meteen claimen? Anders is het misschien verlopen.'

'Ik zal straks even zoeken. Komt goed', beloofde ik.

'Jaja, en dan wordt het weer vergeten.'

'O, nee hoor. Jij helpt me vast herinneren.' Ik gaapte overdreven en sloot opnieuw mijn ogen.

'Dus nu ga je weer slapen?', vroeg ze nog steeds nijdig.

'Ja, nog even. Ik heb namelijk net contact gelegd met een leuke Française van een jaartje of dertig.'

'O ja, vast', riep ze. 'En wat moet ik daarmee?'

'Dat zal ik je vertellen, schat. Ze werkt in een campingzaak en weet alles van verschoten zonnedoeken. Graag een klein uurtje geduld.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen 2020

Soepeltjes

'Zegt u het maar meneer', nodigde het roodgemutste meisje achter de vitrine mij uit. 

'Morgen slager, ik wil graag een tweetal karbonaatjes.'

'O, maar die kunt u zo uit de koeling halen. Verpakt en wel.' Ze trok twee grappige kuiltjes in haar wangen en wees naar het gangpad.

'Nee, die wil ik niet. Ik heb van mijn leidinggevende een duidelijke opdracht meegekregen.' Ik keek opzichtig op mijn briefje.

'Maar die zijn hetzelfde hoor', verzekerde ze. Ze had een leuk blauw neusje. Ik vermoedde dat het vanwege de kou een chronisch dingetje was geworden. 

'Nee hoor. Volgens mijn echtgenote zijn die te vet. Ze wil ze mager.'

'Een beetje vet op de juiste plek maakt het vlees soepeltjes meneer. Zo'n droog mager lapje wordt al snel taai.'

Ze had ongetwijfeld een punt. Maar ja, de opdracht...

'En wat voor een karbonaatjes wilt u precies?' 

Dat had ik weer. 'Geen idee. Zijn er meerdere soorten?'

'Jazeker. Schouder, haas, rib.. u mag kiezen.' Ze wreef over haar neusje.

'Tja, ik heb echt geen idee. Er staat hier duidelijk twee karbonaatjes.' Ik slaakte een zucht.

'Zal ik dan maar een keus voor u maken?' De kuiltjes plopten.

'Ja, doe maar. Ruilen kan niet hè?', vroeg ik met een lach.

'Hahaha, nee zeg, dat zou een mooie boel worden.' 

Ik moest even over deze "mooie boel" nadenken. 

'Ik maak er dan maar schouderkarbonaatjes van met een weinig vet. Goed plan?' 

'Ja hoor. Dan blijft het mooi soepel', lachte ik. Ik vond het voor thuis een goed verkoopargument. 

'Heb je nou toch weer van die vette karbonaatjes gekocht? Ik heb nog zó...'

'Voordat je verder gaat: het vleesmeisje adviseerde een randje vet. Dan blijft het vlees soepel.'

'Zei ze dat?'

'Ja, en ze heeft er veel verstand van.' 

'Nou Bart, ze kraamt onzin uit.'

'Hoezo?', vroeg ik.

Ze lanceerde een luchtkus. 'Kijk maar naar jezelf.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen november 2020

De naam

'Goh, ik heb nog een paar oude schoolfoto's gevonden', meldde ik toen ik van een moeizame klimtocht naar de vliering terugkeerde in de kamer.

'Schoolfoto's? Jij?'

'Ja, ik ben ooit naar school geweest. Was het vergeten, maar dan is het toch handig dat er zoiets als een foto bestaat.'

'Ja schat, je wordt ouder, dan ga je dingen vergeten', lachte ze.

'Ik vergeet eigenlijk nooit iets. Kun jij je iets herinneren wat ik vergeten was?', vroeg ik.

'Nee, maar ik word ook ouder. En ik ontken het niet. Laat die foto's eens zien?'

'O kijk toch, is dat niet Harm? Harm van de schoenmaker?' Ze wees op een blonde knul.

'Klopt. Ken jij die ook dan?'

'Ach ja, daar heb ik nog een poosje mee gescharreld.'

'Had je nieuwe schoenen nodig?', lachte ik. 

'Nee mijn veters zaten in de knoop'

'O, en nu je het er toch over hebt, mag ik je even voorstellen aan mijn oude vlam? Tweede van links.' Ik herkende haar.

'Met dat lange haar?'

'Ja, Betsie van der Velde. Die heb ik nog leren rolschaatsen.'

'Kon jij zo goed rolschaatsen dan?', vroeg ze met enig ongeloof.

'Nee, maar ik kon goed vasthouden. Daar stond ik om bekend.'

'Goh, deze jongen ken ik ook', riep ze enthousiast en wees naar een knieler op de voorste rij.'

'O die, ja die was heel bekend. Is later wielrenner geworden', herinnerde ik mij.

'Meen je dat? Dat wist ik niet. Hoe heet hij dan?'

Ik moest even nadenken maar dat had geen effect.

'Kan er niet zo opkomen', bekende ik.

'Zie, zoals ik al eerder zei: je wordt ouder Bart. Je gaat dingen vergeten.'

'O, maar dat heeft helemaal niks met ouderdom te maken.'

'Hoezo niet?', vroeg ze.

'Nee, ligt aan zijn ouders. Hebben hem een moeilijk onthoudbare naam gegeven.'

Bart

Muggen

Uit verzamelbundel: Vive la France serie 1

'Het was weer een gezellig nachtje', merkte ik op tijdens het ontbijt.

'Weinig van gemerkt. Had je visite of zo?', lachte mijn echtgenote.

'Ja, ik diende als bloeddonor voor een peloton Franse muggen.'

'O? Ben je gestoken?'

'Uiteindelijk wel. Ik heb eerst nog een infuus voorgesteld, maar dat werd unaniem afgewezen.'

'Jeukt het?'

'Wat denk je?'

'Ik heb een zalfje tegen de jeuk.'

'Heb je er ook een witkwast bij?'

'Laat mij eerst eens kijken?', vroeg ze. Ik liet mijn broek iets zakken en het getroffen gebied inspecteren.

'Is dat alles? Dat bultje?', lachte ze.

'Het jeukt verschrikkelijk.'

'Je stelt je wel een beetje aan hoor.' 

Ze drukte op de bult. Het voelde niet fijn.

'Doet zeer nu. We hebben toch onze zorgpas bij ons?'

'Ja, wat moet je daarmee?', vroeg ze.

'Nou ja, misschien even na laten kijken? We zitten hier in het buitenland. Je weet nooit wat er allemaal in Frankrijk rondvliegt!' 

'Joh, we kopen een spuitbus tegen insecten. Spuit je je vóór het slapen in en heb je nergens last van.'

'Misschien een klamboe? Gebruiken ze ook in de tropen.' Ik vond het wel een goed alternatief plan. Ik ben niet zo van het spuiten.

'Hoe wil je dat dan doen? Haak in het caravanplafond boren?'

'Nou ja zoiets.. of met een touw aan de lamp knopen?'

'Lieve schat, je probeert nu met een moker een mug dood te slaan. En ik snap het niet, ik heb nergens last van.'

'Dat is ook logisch schat', zei ik.

'Logisch? Hoezo logisch? Mijn aderen liggen zo voor het grijpen.'

'Dat wel, maar de conclusie van een recent Wagenings onderzoekje leert dat muggen heel goed in het donker kunnen zien en daar hun voorkeur op bepalen.'

'En dat zegt?', wilde ze weten.

'Alles over je haarnetje.'

Bart 

Copyright Brompot columns en korte verhalen 2020

Slakken

'Je wil niet weten hoeveel slakken er door de tuin sluipen', meldde mijn echtgenote toen ze vanuit de tuin de kamer in kwam lopen. 'En ze vreten alle plantjes op.'

'Ik zou zo zeggen: hardloopschoenen aan en er achteraan', grapte ik.

'Serieus Bart, het zijn er dit jaar echt heel veel.'

'De buurvrouw heeft sinds kort een hond.'

'Wat bedoel je? Ik heb geen last van Flipje. Ik heb last van slakken.'

'Nou ja, misschien jaagt hij ze de tuin uit. Hebben ze hun huis bij zich? Of verhuizen ze met achterlating van huisraad?'

'Man, wat kun jij zwammen', riep ze geïrriteerd.

'Ach ja, dat geklaag over een paar slakken. Laat ze toch.'

'O, kijk. Er zijn meer mensen met een slakkenprobleem', stelde ze vast. Ze zat met de tablet voor zich te googelen.

'Ja dat zal best. Zit het bij hun ook tussen de oren?', vroeg ik ietwat cynisch.

'Je kunt er een middeltje tegen kopen. Slakkenkorrels. Die strooi je om de plant en dan blijven ze weg.'

'Kost dat?'

'Ja, het is niet goedkoop, maar dan heb je ook wat.' 

'Ik vind het echt onzin om zoveel geld uit te geven voor een paar slakken. In Frankrijk vreten ze ze op en likken hun vingers er bij af.'

'Dat zijn andere slakken', wist ze.

'Ja, die spreken Frans. Misschien moet je even op de site googelen van Klazien uut Zalk. Die heeft vast wel een alternatief. Ik ben trouwens weg. Zie je vanavond weer.' Ik gaf haar een afscheidskusje en verliet het pand. 'Slakken, pfffttt.'

'Zeg schat, gisteravond stonden er nog twee blikjes bier in de koelkast', riep ik toen ik 's avonds thuiskwam en een biertje wilde scoren.

'Moet je even goed kijken. Waren dat je laatste dan?', vroeg de kamer.

'Ja. Heb je visite gehad of zo?'

'Nee. Ik heb trouwens het slakkenprobleem goedkoop opgelost. Ik heb jouw advies opgevolgd en even op die site van Klazien gekeken.'

'O? Wat dan?', vroeg ik terwijl ik vaststelde dat ook mijn strategische voorraad was verdwenen.

'Ik heb een paar blikjes bier losgetrokken en ingegraven in de tuin. Zijn we voor één euro veertig van die krengen verlost.'

Bart

Dansende wasmachine

Ik zat nét klaar voor het nuttigen van een overheerlijk stukje appeltaart, (ik had het vorkeind al in de slagroom verstopt) toen de voordeurbel ging. 

'Bart, de bel!!!', klonk een stem vanaf de bovenverdieping. 

'Ja, die hoorde ik ook', mopperde ik terwijl ik het vorkje aflikte en opstond. 'Daarom hebben we hem aan de muur hangen.'

'Doe jij even open dan?' Ik liep zuchtend de gang in en zag haar bij de voordeur staan: buurvrouw Agnes. Ik deed open.

'Morgen buuf. Wij slaan dit jaar de kerstkonijnencollecte over. Verder nog iets?' 

'Morgen Bart. Blij dat ik je tref.'

'Je bent de enige', lachte ik. 'Wat is er aan de hand?'

'Ben jij handig?', vroeg ze.

'Nee!', riep de bovenverdieping.

'Niet naar luisteren. Wat kan deze ontzettende handyman voor je betekenen?'

'Mijn wasmachine danst steeds door de bijkeuken. Misschien wil jij even kijken? Ik durf hem niet meer aan te zetten.'

'O, ik wil wel kijken hoor. Ik loop meteen mee. Ik ben even bij Agnes!', riep ik naar boven. 

'Heb je het nummer van de huisarts bij je?', galmde het door het trappengat. Ik gooide ietwat gepikeerd de deur achter mij dicht.

'Kijk, hier staat hij', zei ze. We stonden in de bijkeuken. 

'Nu danst hij niet, toch?', merkte ik op.

'Nee, nu staat hij stil.' 

'Zet hem eens aan?' 

'Pas op hoor!', waarschuwde ze. Ze drukte de knop in en de machine ontwaakte uit zijn slaap.

'Volgens mij heb ik hem al gemaakt. Mijn aanwezigheid verricht wonderen.' Ik had het nog niet uitgesproken of monster begon wild om zich heen te centrifugeren...

'En, heb je kunnen helpen?', vroeg mijn echtgenote toen ik wat later terug was en een tweede appeltaartpoging ondernam.'

'Nee, ze moet er een specialist bijhalen.'

'Dat wist ik wel Bart. Dit is werk voor een witgoedmonteur.'

'Nou, geen witgoedmonteur. Ik denk meer in de richting van een dansleraar.'

Bart 

Copyright Brompot columns en korte verhalen november 2020

Een vreemde vogel

'Goh Bart, ik ontdekte een uurtje geleden, toen ik voorbij liep, een hele bijzondere vogel in jullie tuin', meldde de blondine van nummer veertien. Ze kwam terug van hond-uitlaten en passeerde net op het moment dat ik in de voortuin stond te gapen naar een plukje onkruid.

'En wat voor een vogel was dat dan?', vroeg ik quasi nieuwsgierig. 

'Dat weet ik niet precies. Hij was beige en zwart met een vleugje blauw en ongeveer zo groot.' Ze bracht ter ondersteuning haar roodgelakte wijsvinger-nagels eerst bij elkaar om ze vervolgens met een centimeter of tien uit elkaar te schuiven.

'Ongeveer twintig centimeter?', vroeg ik.

'Nee, dit is geen twintig. Eerder tien, denk ik.'

'Moet ik dat dan vanaf je rode nagels rekenen? Of vanaf je handen.'

'Hoezo? Ik geef het toch duidelijk aan?'

'Nou, je vingertoppen staan ten opzichte van je handen niet helemaal in één lijn.' 

Ze keek naar haar handen. 

'Er mankeert niks aan mijn handen hoor', concludeerde ze. 

'Dus, als ik het goed begrijp zijn we op zoek naar een vliegend voorwerp van tien centimeter lengte in de kleuren beige-zwart. Hoeveel letters?'

'Flauw. Het gaat om een vogel. En aangezien jij bekend staat als vogelaar, moet er bij jou nu een belletje rinkelen.'

'Ho, ho, dat is toch iets teveel eer hoor. Mijn kennis beperkt zich volgens mijn Truus tot de grijze huisduif, maar daar houdt het dan ook mee op.'

'Volgens buurvrouw Annie vliegt er hier iets van een eh.. gaai? Zou dat kunnen?'

'Die bestaan. Dat zijn mooie vogeltjes', vond ik.

'Annie had het over een Vlaamse gaai. Maar dat klopt vast niet.'

'Hoezo klopt dat niet?', vroeg ik.

'Nou ja, zo'n klein vogeltje wat helemaal uit Noorwegen komt aanvliegen. Dat is toch veel te ver.'

Bart

Het poefje

'Zo, ik heb me eens even lekker uitgeleefd', riep ik na een garage opruimactie en mij aansluitend enigszins bezweet meldde bij mijn direct-leidinggevende.

'Ik kan het zien schat. En ik heb het gehoord. Heb je veel weggegooid?'

'De auto ligt vol. Even snel een kopje koffie en dan op pad.'

'Breng je het naar de milieustraat? Dan mag je het millieupasje wel niet vergeten. Ze sturen je zo terug.'

'Ik ga eerst naar de kringloop. Breng ik dat oude poefje van je moeder naartoe.'

'Het oude poefje?'

'Ja, dat knalgroene ding.'

'O? En zonder overleg?'

'Ja. Ik heb zelfinitiatief getoond. Toegegeven, dat is risicovol, maar toch.'

'Het was altijd zo'n fijn poefje', vond ze.

'O, echt een geweldig poefje. Zullen ze bij de kringloop vast heel blij mee zijn.'

'Het is trouwens maar goed dat hij niet kan praten. Weet je nog? Toen we pas verkering hadden?' Ze lanceerde een knipoogje.

Niet praten? Nou, ik heb er vanochtend nog een stevig gesprek mee gevoerd.'

'Jij?'

'Ja, ik. Toen ik de garage inliep en dat kloteding niet aan de kant ging.'

'Ik bedoel eigenlijk iets anders', grinnikte ze.

'Nou, ik ook. Ik heb hem namelijk een enorme rotschop verkocht.'

Bart

Ene Henk...

Het kwam zo: onze buuf, Agnes, had sinds kort een nieuwe vriend. Zeg maar een nieuw neukertje. Een overigens niet onaardig ogend jeugdig knulletje. Tenminste, volgens mijn echtgenote dan. Ik heb niet veel verstand van knulletjes maar ik moest toch ook erkennen dat hij er sympathiek uitzag. Ik zei dan ook tegen haar dat ik vond dat hij wel wat op mij leek. Tenminste, voor wat betreft de sympathieke uitstraling. 

Ze schoot in de lach. Ik hoopte dat ze na het lachen nog wat positieve toegiftjes zou lanceren, maar het gesprek richtte zich weer op het schillen van de aardappelen. 

'Ik heb net zo'n gevoel dat hij Henk heet', zei ik bij het aanzetten van het mes op de eerste pieper. 

'Hoezo "Henk"? 

'Nou ja, het kan ook een Wim zijn, of een Kees, maar hij heeft vast een degelijke oeroude Hollandse naam.'

'Wat zwets je nou?', vroeg ze.

'Ik zwets niet. Het is zo mijn gevoel.'

'Heb je Agnes hem horen roepen of zo?'

'Neu, ik haar vannacht alleen een paar keer "O mijn God" horen gillen. Maar zo heet hij vast niet.'

'Haha, zwamneus. Schiet jij nou maar op met je aardappels.'

'Kijk, daar is hij weer', merkte ik op. Ik zag hem zijn auto parkeren. 'Even de schillen buiten in de ton mikken,'

Ik liep naar de voordeur, trok hem open en toen naar buiten.

'Hoi', riep het knulletje. Hij liep met een weekendtas richting voordeur.

'Hoi eh... Henk was het toch?', riep ik wat onverschillig terug.

'Henk? Nee joh, ik ben Harm. Henk is mijn broer. Maar eh... komt die ook bij Agnes op bezoek?'

Bart 

Copyright Brompot columns en korte verhalen maart 2021

 

Zalfje

'Zegt u het maar, meneer', nodigde de norsige dame achter de toonbank mij uit.

'Zeggen? Wat moet ik zeggen dan? Ik heb nog niks gevraagd.' 

Ik vind dat altijd zo'n stompzinnige winkel-klant-benadering.

'Ik bedoel, waarmee kan ik u helpen?', verbeterde ze haar optreden.

'Nou, helpen hoeft ook niet. Ik smeer zelf wel. Maar, nu we het er toch over hebben: Kunt u mij een zalfje tegen een muggensteek verkopen?'

'Dat kan ik', zei ze en draaide zich om richting plank achter haar die volgestouwd lag met doosjes.

'Welke wilt u?' 

'Welke helpt?' 

'In principe werken ze allemaal. De één iets beter dan de andere.'

'Dan wil ik de één. Laat de andere maar zitten.'

'Welke bedoelt u?'

'Die het beste werkt, lijkt me logisch.'

Ze pakte een doosje, draaide zich om en legde het resultaat voor mij op de toonbank.

'Ik gebruik deze ook altijd als ik gestoken word. Dan is de jeuk meteen weg.'

'Maar ik heb geen jeuk.'

'Wat heeft u dan?'

'Een rode plek en een bult.'

'Mag ik het even zien?', vroeg ze. 

'Heeft u een onderzoekshokje?'

'Ach nee, ik hoef u niet te onderzoeken hoor. Ik wil alleen even het plekje zien. Om het juiste zalfje te kunnen aanbevelen.'

'Oké, het is omdat u zo aandringt. Maar sluit dan voordat ik het getroffen gebied prijsgeef eerst even de rolluiken en draai de winkeldeur op slot.'

'Op slot?’, vroeg ze.

‘Ja, mijn echtgenote raakt altijd in opperste extase als ze mijn achterwerk ziet. Dat wil ik uw klanten niet aandoen.’

Bart

Een klok

'Goh Bart, wat heb je daar een mooie klok', merkte een passerende buurman op. Ik was bezig de oude hangklok-met-slinger van mijn schoonmoeder in de auto te laden.

'Vind je?', vroeg ik terwijl ik aanstalten maakte om de achterklep van de auto te sluiten.

'Is hij stuk of zo?', wilde hij weten.

'Hij vreet tijd', lachte ik. 'En daar ben ik wel klaar mee.'

'Laat me nog eens kijken?', hij stak zijn hoofd in de kont van mijn auto recht boven de doos waar het vintage ding lag uit te rusten.

'Wat ga je ermee doen?'

'Nou, dat was natuurlijk een hele discussie met Truus, maar uiteindelijk hebben we zijn lot bepaald.'

'En dat is?', vroeg hij nieuwsgierig.

'De kringloop.'

'Hier in het dorp?', vroeg hij.

'Nee, in Schuursponseradeel. Wat denk je nou?'

'Oké, hij is leuk, Bart.'

'Klopt, hij is leuk', stemde ik in.

'Zou ik hem kunnen reserveren?', vroeg hij zich af.

'Bij de kringloop bedoel je?' 

'Daar breng je hem toch heen?'

'Ja, klopt. Ga je dan achter mij aanrijden?' 

'Lijkt me verstandig.'

'Wat ga je er eigenlijk mee doen?', vroeg ik.

'Ik denk dat ik hem ga opleuken. Ik heb sinds mijn pensionering toch meer dan genoeg tijd.'

'Die tijd heb je met deze klok ook hard nodig.'

'Denk je Bart?'

'Ja dat denk ik want zoals gezegd is het een tijdvreter. Je moet namelijk de hele dag tegen de slinger duwen om hem bij de tijd te houden.' 

Bart

Een tattoo

'Morgen Bart, ook al aan de boodschappen?', vroeg een buurtgenootje die net als ik met een karretje door de buurtsuper raasde.

'Nee, ik zoek een nieuwe zwembroek', zei ik onder het motto domme vraag, dom antwoord.

'Mijn Ap moet er ook nog één, zijn ze hier in de aanbieding?', vroeg ze.

'Hoezo?'

'Nou ja, omdat je er naar op zoek bent...' 

Ik slaakte een inwendige zucht. 

Mijn aandacht werd nu getrokken door een passerende vrouw met een flinke tattoo. Het ding, bestaande uit een rijtje chinese tekens liep strak over haar rug vanuit haar nek tot vermoedelijk het beginpunt van haar zitvlak. Zeg maar tot op de splitsing.

Zij zag hem ook.

'Zo, die heeft een beste!', merkte ze hoofdschuddend op.

'Ja, inderdaad. Vind u dat niet zonde?', vroeg ik. 'Zo'n jong ding is voor het leven getekend.'

'Klopt. Soms vind ik ze wel mooi.' Ze boog zich nu iets naar mij toe. Ik vermoedde een aanstaande beketenis.

'Ik heb er ook één', zei ze. 'Op een onzichtbare plek. Alleen mijn Ap weet waar hij zit.' Ze keek er ondeugend bij. 

Ik keek haar aan en vermoedde iets van een enorme rode gevarendriehoek in de buurt van het pretparkje.

'Wat zouden die tekens betekenen?', vroeg ze zich hardop af.

'Ik heb wel een vermoeden', zei ik. Maar ik mis nog wel iets.'

'Wat mist u dan?'

'Een nul-zes nummer. Dat hoort er wel bij.'

'Nou ja zeg, wat moet je met een telefoonnummer?'

'Bestellen. Volgens mij is het namelijk de menukaart van afhaalchinees Hop Sing uit de Kerkstraat.'

Bart

Reclame

'Heb je al een idee wat we vandaag eten?', vroeg ik mijn echtgenote.

'Hoezo? Begrijp ik nu uit de toon waarop je de vraag stelt, dat je een voorstel gaat doen?'

'Nou geen voorstel, maar ik ontving zojuist een digitaal visioen: rode kool met appeltjes en een balletje gehakt!' 

'Van wie kreeg je dat visioen?', wilde ze weten.

'Van een reclamedingetje van de Appie. Er kwam een blauw mailtje voorbij.'

'Sinds wanneer lees jij de aanbiedingen van de Appie?'

'Sinds meneer Appie van de Heijn het nodig acht om dit soort beelden ongevraagd in onze mailbox te duwen.'

'O, ik heb de aanbiedingen niet eens gezien!', riep ze en graaide naar haar tablet.'

'Ja, ik zou maar opschieten. Als je niet snel genoeg bent, komt Appie de boel hier straks met een scheepstoeter aan de deur aanprijzen.'

'Nou ja zeg, nu overdrijf je wel een beetje hoor. Het is gewoon een extra service!'

'Klopt, met een prachtig doel: het spekken van de blauwe kassa.'

'Niks mis mee toch? We hebben er toch ook voordeel bij?'

'Lieve schat, het irriteert me mateloos dat de bv Heijn grotendeels bepaalt wat er op de Nederlandse tafel komt te staan.'

'Wat een onzin. Dat bepalen we nog altijd zelf hoor.'

'Daar geloof ik helemaal niks van', zei ik.

'Ik zal het je bewijzen schat. Ik verwen jou vandaag met rode kool, appeltjes en je balletje gehakt.' 

Ze keek blij. 

Ik ook.

'Kijk, dat bedoelde ik dus.'

Bart

De heuvel.

'Morgen meneer Bart', hoorde ik een bekende stem achter mij. Het gaf me een flinke rug-rilling. Ik probeerde nog te doen alsof ik het niet was, maar dat mislukte jammerlijk omdat uitgerekend op dát moment een ijverige vakkenvulster op haar knietjes bezig was met het vullen van een vak en daarmee de ontsnappingsroute versperde. Ik draaide mij om en besloot tot de aanval.

 

'Mevrouw van de Heuvel, wat brengt u zo naar de Aldi?', vroeg ik.

'Van DER Heuvel, niet van DE Heuvel. Ik ben namelijk niet van de Heuvel, meneer Bart. Daar woont volk waarmee ik mij niet wens te associeren.' Ze glimlachte.

'DER Heuvel zegt ook iets over uw afkomst, toch? Vleugje Duits?', vroeg ik in de hoop flink wat liters olie op het arrogante vuurtje te spuiten.

'Ja, er zitten inderdaad wat spoortjes Duits in onze stam. Maar dan van de adeltak. Een verre erfgenaam kwam uit Pruisen.'

'O, dat klinkt interessant', zei ik terwijl ik op mijn lijstje keek.

'Dat is zelfs zeer interessant. We zijn onlangs in Berlijn een onderzoek gestart. We willen het graag zeker weten.'

'Kijk, en gaat het dan om uw achtergrond of die van uw man?', vroeg ik quasi geïnteresseerd.

'Die van mijn man natuurlijk.'

'O ja, stom, u was niet van de heuvel', lachte ik.

'En waar is het uiteindelijk fout gegaan?'

'Wat bedoelt u? Fout gegaan?'

'Nou ja, ergens moet het adellijke zaad op een verkeerde akker terecht zijn gekomen.'

'Waarop baseert u deze misplaatste veronderstelling?'

'Uw aanwezigheid in deze volkswinkel.'

Bart

Priegel

'Morgen Ans', riep ik tegen een bekende buurt-hondenuitlaatster die met haar doedelpoedel of poedeldoedel langs kwam huppelen. Ik stond met mijn fiets aan de hand in de voortuin klaar om op te stappen.

'Morgen Bart. Alles goed?', vroeg ze.

'Ja hoor. Ik had geen enkele fout', lachte ik.

'Goh, wat heb je een leuke lampjes in de tuin. Echt gezellig!'

'Ja hè. Ze zijn eigenlijk van onze buurvrouw. Die had nog een stukje over en toen mocht ik dat tegen de garagerand timmeren.'

'Leuk idee. Je zou ook nog een lampjesnet over dat dennetje kunnen spannen.' Ze wees naar ons armetierige denneboompje in het midden van de grinttuin.

'Dat had gekund. Maar daar hebben we niet voor gekozen. Trouwens, je hond staat heel erg tegen onze heg te pissen.'

'Ik zie het. Mag niet hè Priegel.' Ze gaf een rukje aan de riem.

'Priegel? Heet je hond Priegel?', vroeg ik verbaasd.

'Ja, leuke naam toch?'

'Hoe kom je in Godsnaam aan Priegel?'

'Gewoon. Toen hij bij ons kwam zag hij er uit als een Priegel. Vandaar.'

'En wat is een Priegel?' Ik had er nog nooit van gehoord.

'Dat weet ik ook niet. Maar dat is toch niet zo erg? Als het beestje maar een naam heeft.'

'Hij plast wel veel voor een Priegel', stelde ik vast. Hij had zijn poot opnieuw ingetrokken.

'Kijk, je begint al aan zijn naam te wennen. Dat hebben we uiteindelijk allemaal. Ze moesten vast ook aan jouw naam wennen, Bart', lachte ze.

'Dat denk ik ook. Maar er valt toch een duidelijk verschil te bespeuren.'

'O ja?'

'Ja. Ik stond tijdens het wennen niet steeds tegen de heg te pissen.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen december 2020

Een vlekje

'Je hebt het weer voor elkaar!!! Een vlek op je nieuwe shirtje!', riep mijn echtgenote toen de juslepel een onverwachte nadrup produceerde.'

'Waar dan?', vroeg ik met mijn vol onschuld geladen stem.

'Ja, kijk dan. Op die bolling! NIET WRIJVEN!!!'

'Welke bolling?'

'Je buik. Waarom kijk je niet uit!'

'Die lepel is niet goed. Ik kan er niks aan doen!'

'Ach man, je loopt er mee te zwaaien. Zo vraag je erom.' 

'Ik heb niks gevraagd. Hoe oud is die lepel eigenlijk?'

'Hoe oud ben jij eigenlijk?', ketste terug.'

'Sorry schat, maar die lepel is aardig versleten. Er hoort een onzichtbaar randje aan te zitten. Dan kan hij niet druppen.'

'Er hoort bij jou ook een randje te zitten. Bart, Wat moet je nou met dat shirtje? Die krijg ik niet meer schoon.'

'Komt dat even goed uit! Ik heb nog een poetsdoek nodig voor de motor. Die is enorm vies.'

'Trek hem maar uit, dan probeer ik het met dat spulletje wat in de berging staat. Pak zo maar even.'

'Je bedoelt in dat witte flesje? En heb je ook een doekje nodig?', vroeg ik hulpvaardig om het ijs te breken.

'Ja, pak ook maar even. Weet je hoe duur dat shirtje was?'

'Heb je samen met je nieuwe jurkje gekocht. Was helemaal niet duur, zei je nog!' 

'Het was toch dat flesje met die witte meuk?', vroeg ik wat later vanuit de berging.

'Ja, neem maar mee!', klonk het advies.

'Ik denk tóch dat ik een extra poetsdoek voor de motor heb!', riep ik retour.

'Ja, wat bedoel je nou!?, vroeg ze geïrriteerd.

'Nou, ik heb het even uitgeprobeerd. De vlek is een beetje nagegroeid en het stinkt nu enorm naar Calvé knoflooksaus.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen juli 2021

Een kater

'Morgen Agnes, mag ik jou wat vragen?', vroeg ik. Ik stond buiten toen de buuf in vliegende vaart haar voordeur uitstoof op weg naar haar Fiatje.

'Ik heb geen tijd Bart. Ben aan de late kant.'

'Even snel: je kunt de inschrijving van je kat bij "The voice of Holland" beter intrekken.' 

Ze hield in. 'Ik begrijp je niet. Wat bedoel je?'

'Die kat van jou. Die zong afgelopen nacht  "Strangers in the night". Pal onder ons slaapkamerraam.'

'En wat is daar mis mee? Ik heb niks gehoord en ik ben weg. Doei, doei!!' Ze rende naar haar auto.

'HIJ ZONG VALS!!!!', riep ik haar achterna.

'Wat sta jij nu weer ordinair te schreeuwen', riep mijn echtgenote die de trap af kwam gelopen.  

'Ik wilde Agnes ondervragen over de overlast die haar kat vannacht veroorzaakte.'

'Wat voor overlast. Ik heb niks gehoord.'

'Dan ben je doof. Het ding ging tekeer. Niet normaal.'

'Jij hoort altijd alles!', riep ze. 'Je wil het gewoon horen! Wat zei Agnes?'

'Dat ze haast had. Ze moest werken. Klopt ook niet.'

'Wat niet?'

'Haast en een baan bij de gemeente is geen goede combinatie,' vond ik.

'Heb je verder nog iets te zeuren voor de rondvraag? Of kan ik nu verder met mijn leven', vroeg ze.

'Ik denk dat ik een zak bintjes haal', merkte ik wat later op tijdens de koffie.'

'Waarvoor?'

'Voor die klote kater. Als hij vannacht weer jankt krijgt hij een aardappel naar zijn kop.'

'Loop niet te zeuren. Agnes heeft helemaal geen kater maar een poes.'

'Is dat zo? Dan moet ze er maar snel mee naar de dokter want er komt een heel raar geluid uit.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen juli 2021