een hond

Een hond.

'Die hond liep vanochtend ook weer voorbij', meldde ik tijdens het ontbijt.

'Welke hond bedoel je?'

'Die van die blonde.'

'Welke blonde?'

'Ja, die van die hond.'

'Man, man, wat ben je weer bezig.'

'Snap je het niet dan? Die blonde hittepetit van de straat hierachter. Die heeft toch een hond?' Ze haalde haar schouders op. 

'Ik weet echt niet over wie je het hebt. Waar woont die dan?' Ze stak een stukje beschuit in haar mond.

'De straat hierachter. Dat zeg ik toch?'

'Het zal. Wat is er met die hond?' 

'Dan moet je eerst weten wie ik bedoel.'

'Laat maar Bart.' Het beschuit kraakte.

'Oké. Vertel ik het niet.'

'Een blonde vrouw van de straat hierachter in het bezit van een hond....', mijmerde ze. 'Hoeveel letters?'

'Hou toch op. Ze wonen naast die brandweerman', verduidelijkte ik.

'Links of rechts?'

'Als je ervoor staat links. Rechts woont ook een blonde maar die heeft geen hond.'

'Oké, dan heb ik toch de verkeerde voor mij. Maar goed, ik weet het nu wel zo ongeveer.'

'Mooi.' Ik stak mijn duim.

'Wat was er nou met die hond aan de hand?'

'O, verder niks bijzonders. Hij liep daar los zonder die blonde vrouw.'

'Waarom moest ik dan in Godsnaam weten die blonde was?' Ze keek boos.

'Omdat je anders niet zou weten welke hond ik bedoel.'

Bart 

Copyright Brompot columns en korte verhalen november 2020

Vrouwendag

'Het is vandaag internationale vrouwendag', riep mijn echtgenote enthousiast. 

'Alweer?', vroeg ik. 

'Ja, wij vrouwen staan vandaag in het zonnetje.' 

'Mooi, dan kom ik naast je staan', grapte ik. 'Ik kan ook wel wat zon gebruiken.'

'Maar wat moet ik eigenlijk met die wetenschap?' 

'Het gaat om de rechten van de vrouw. Daar mankeert hier en daar nog wel wat aan.'

'Heb je klachten?'

'Ik niet, alhoewel....' 

'Dat "alhoewel" zegt weer genoeg. Brandt maar los, schat.' Ik plaatste mijn hand achter mijn oorschelp.
'Nou ja, zaken zijn altijd zo vanzelfsprekend. Ik doe de was, ik vul de afwasmachine, ik kook, ik maak schoon, stofzuigen, tuin, verschoon de bedden...'

'En wat wil je nu met die opsomming? Je weet dat ik je hiervoor waardeer.'

'Het gaat niet zozeer om de waardering, maar meer om het verdelen van de taken. Snap je?'

'Nee. Ik snap het niet. Wat heeft dat met vrouwenrecht te maken?'

'Nou ja Bart. Ik heb best recht op verlichting van de huishoudtaken.'

'Moet ik soms een wifecave voor je maken?'

'Graag even serieus. Je kunt best wat taken overnemen.'

'Ga ik doen vandaag. Roep maar schat.' Ik meende het serieus.

'Jij kan gemakkelijk stoffen, zuigen, toiletten boenen of ons bed verschonen.'
'Wacht even. Het is toch vrouwendag?'
'Ja, hoezo?'
'Nou ja. Jij maakt er meteen weer een vrouwenweek van.'

Bart

Vintage

'Zeg schat, weet jij toevallig waar de naaibox van mijn moeder is gebleven?', vroeg ik aan mijn echtgenote.

'Wacht even. De naaibox van jouw moeder?'

'Ja, die houten box die altijd naast haar stoel stond. Met die twee schuifklepjes.'

'Man, waar gaat dit over!! Je moeder is al ruim twintig jaar dood.'

'Is hij toen naar de kringloop gegaan of staat hij soms nog bij ons op zolder.'

'Hij is opgevreten door de houtworm. Wat een idiote vraag. Zat er soms nog een pak bankbiljetten in?'

'Schat, het gaat niet om de kist maar om de inhoud. Mijn moeder had een knopendoos.'

'Een knopendoos?'

'Ja zo'n rood ovale sigarenblik met een klemdeksel. Willem11 sigaren.'

'Kan me niet herinneren. Wat moet je daar in Godsnaam mee? Is er in je hoofd soms iets van een knoop geknapt en hoop je nog zo'n antieke terug te kunnen vinden?'

'Er zaten van die mooie koperen knopen in met daarop een een anker en een touw.'

'Wat moet je daar dan mee?', vroeg ze.

'O, ik las in een blaadje dat die geld waard zijn. Vintage. Vandaar.'

'En hoe kwam je moeder dan aan die knopen?'

'Verzameld. Als je vroeger kleding wegdeed, dan knipte je er de knopen af.'

'Helaas Bart, we hebben er niks meer van.' Ze verdween richting keuken.

'Zaten die knopen ooit op een jas?', vroeg ze wat later.

'Nee, niet op een jas. Op een pakje.'

'Pakje? Matrozenknopen? Van haarzelf?' 

'Nee, van mij. Ik had ooit een matrozenpakje.'  

'Jij? In een matrozenpakje?'

'Ja, dat was toen modern. Heb ik jaren gedragen.'

'Dan is het inderdaad jammer dat het weg is.'

'Ja hè', vond ik. 

'Ik had namelijk nog wel een paar bijpassende witte kniekousjes voor je gehad. Had je hem in deze vintagetijd mooi af kunnen dragen.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen oktober 2020

Ochtendzang

'Bart, zou je willen stoppen met dat geluid?' We zaten nog wat na te haspelen van het zondagochtend ontbijt.

'Hoe bedoel je?' Ik begreep het niet.

'Ik denk dat je probeert te zingen.'

'O? en dat irriteert?' 

'Het gaat ten koste van mijn zondagochtendrust.'

'Ik ben gewoon vrolijk.'

'Dat was ik ook', zei ze. ' Dus stop ermee.'

'Nou ja, vind je dat ik niet kan zingen?'

'Inderdaad.'

'Weet je eigenlijk wel dat ik een enorm volume heb? En dat ik vroeger in een koor heb gezongen?'

'Leidse Sleuteltjes?', lachte ze.

'Nee, bij een kerkkoortje in Den Haag.'

'En jullie waren helemaal niet van de kerk.'

'Nee, maar ik zat op een christelijke school. En daar werd ik ontdekt.'

'Wat hebben ze dan precies ontdekt?'

'Nou ja, dat ik over enorm volume beschik en mijn stembanden met een bijzonder profiel zijn uitgevoerd.'

'Als ik het zo hoor dan komen de binnenbanden er inmiddels wel doorheen.'

'Je doet niet leuk schat.'

'Jij ook niet, Bart. Ik wil graag naar de radio luisteren en niet worden gestoord door een valse kerktoren-kraai.'

'Nou ja. Het kan weer niet op, hè?'

'Bart, ik kan me er niks bij voorstellen. Jij in een kerkkoortje.'

'Nou ja koortje, zeg maar gerust een flink koor hoor.'

'Zoiets als de duitse Fischerkoren?'

'Die ken ik niet.'

'De jaren zestig vorige eeuw', mijmerde ze. 'Was er toen niet een enorme geboortedip in Den Haag?' 

'Geboortedip? Waar heb jij het nou weer over?!'

'Nou ja, ik denk dat alle aanwezigen voor het zingen gillend de kerk uit zijn gerend.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen oktober 2020

Hordeur

Vive la france (serie4-2020-26)

De hordeur.

'Bart, je moet straks even naar de hordeur kijken', hoorde ik mijn echtgenote vanuit de caravan roepen.

'Hoezo? Hort hij niet goed?', ik hing lui in mijn campingstoel voor de voortent.

'Hij gaat stroef. Kijk!' Ze deed het voor.

'Ik zie niks bijzonders', riep ik vanaf afstand.

'Nee, je ziet er ook niks bijzonders aan. Het kost extra kracht om hem te bedienen. Dát bedoel ik.'

'En wat wil je nu ?'

'Misschien beetje smeren?' Ze schoof hem opnieuw open en dicht.

'Heb je er aangezeten?' 

'Hoezo "aangezeten" . Natuurlijk zit ik eraan. Anders gaat hij toch niet open?'

'Ik bedoel in technische zin. Heb je er onnatuurlijk aan lopen trekken of duwen?'

'Joh, kom in de benen en kijk zelf.' Ze klonk geïrriteerd.

'Wat is er met nou precies met dat ding aan de hand?', vroeg ik terwijl ik hem een paar keer pijnloos open en dichtschoof.

'Hij loopt soms vast, Bart.' 

'Klopt', stelde ik vast toen ik alleen de handgreep nog vasthield.

'En wat nu?', vroeg ze terwijl ze naar de scheve deur en wapperend gaas staarde.

'We laten de hor er gewoon uit.' Ik trok hem vervolgens definitief uit de goot.

'Maar zo kan er van alles naar binnen vliegen', riep ze nijdig.

'Dat klopt, maar ze kunnen er zonder die hor ook veel gemakkelijk weer uit.'

Bart 

De paperclip

'Is er iets aan de hand?', vroeg mijn echtgenote. Ik staarde naar een dingetje tussen mijn vingers.

'Nee hoor, ik heb hier een paperclipje en ik weet niet goed wat ik ermee moet.' 

'Hoezo weet je dat niet? Moet ik je nu echt uitleggen hoe zo'n ding werkt?' Haar bril zakte half op haar neus.

'Ik weet niet waar ik hem moet opbergen. Ik heb geen paperclip-opberg-kastje.' 

'Dan gooi je hem in de keukenla. Daar ligt inmiddels een hele remi-verzameling.'

'Wat bedoel je met "remi-verzameling?', vroeg ik.

'Spullen die alleen op de wereld zwerven. Een horlogemakersschroevendraaiertje, vijf nietjes zonder machine, uitgedroogde elastiekjes, zakmes zonder zak... snap je?'

'Ik ga niet zomaar een paperclip in een la gooien. En zeker deze niet.'

'Is-ie van goud?', vroeg ze.

'Deze clip heeft geschiedenis geschreven.' Ik hield hem tegen het licht.

'Is Napoleon door toedoen van deze paperclip aan zijn eind gekomen?'

'Nee, hij heeft jarenlang mijn MULO diploma en cijferlijst bij elkaar gehouden. Fijn dingetje.'

'En heeft hij ze nu na vijftig jaar spontaan losgelaten?', lachte ze.

'Ik heb ze gedigitaliseerd. Ze staan nu in de cloud.'

'En wat wil je nou met dat stuk ijzer?', vroeg ze. 'IJzerboer?'

'Doe maar leuk. Hij krijgt een speciaal plekje in de la', besloot ik.

'Laat hem eens zien?', vroeg ze terwijl ze haar hand uitstak. Ik gaf hem.

'Het is toch een doodgewone paperclip? Gewoon openbuigen en papier ertussen.' Ze friemelde en boog wat aan het ijzertje.'

'Het is een uniek stukje handwerk, schat', meldde ik. 'Best bijzonder.'

'Inderdaad, Bart. En kijk! Nu heb je er twee.' 

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen. September 2020

Een schroefje los

'Wat zit je te prutsen?', vroeg mijn echtgenote toen ze de kamer binnenliep en mij aan tafel zag zitten. Ik ondernam nét een poging om het pootje van mijn bril wat strakker aan te draaien.

'Ik probeer met dit hulpdingetje het pootje van mijn bril aan te draaien', meldde ik.

'Je klinkt alsof het niet lukt', stelde ze vast.

'Het gaat best wel lukken', verzekerde ik haar.

'Zonder bril?', vroeg ze ongelovig.

'Mét bril. Ik heb hem toch hier?'

'Maar niet op je neus.'

'Misschien moest je even gaan strijken', stelde ik voor. Ik kon hier zo slecht tegen.

'Zal IK het voor je doen?', vroeg ze terwijl ze op mijn vingers bleef kijken. 

'Nee, daar is dit te technisch voor. Dat beheers jij niet.' Ik meende het echt.

'Weet je trouwens al hoe dat dingetje heet?', zeurde ze door.

'Welk dingetje? Dit?' Ik hield de schroevendraaier omhoog.

'Ja. Wat is het?'

'Lieve schat, ik ben niet helemaal achterlijk.'

'Nou ja, er zit blijkbaar wel een schroefje bij je los', schaterde ze.

'Grappig hoor.'

'Zonder gein: Ik zou zeggen dat het een brillenschroevendraaiertje is. Moet ik het trouwens voor je opschrijven voordat het weer in de keukenla verdwijnt?'

'Het is geen brillenschroevendraaiertje maar een horlogemakersschroevendraaiertje', verbeterde ik haar. 

'O, maar daarom lukt het natuurlijk ook niet.'

'Wat lukt niet?', vroeg ik.

'Het vastdraaien van dat brilschroefje! Het is een bril en geen horloge!'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen. September 2020

Iemand uit Den Haag.

'Goh, leuk dat je even langskomt', hoorde ik mijn echtgenote tegen een kennisje roepen. Ze stond aan de voordeur en voordat ik het goed en wel in de gaten had zat ze op mijn stoel in de kamer.

'Hoi Bart', begroette ze mij.'

'Dag Tiny. Kom je de zaklamp terugbrengen?'

'Goh, nee. Helemaal vergeten. Hij lag klaar. Volgende keer neem ik hem mee', zei ze. 

Ik maakte in gedachten snel een afweging.

'Je mag hem houden hoor', hoorde ik mijzelf zeggen.

'Ben je gek', zei ze. 'Je krijgt hem terug.' 

'En, hoe is het afgelopen? Was het wat?', vroeg mijn echtgenote.

'Geweldig!', riep ze enthousiast. 'Hij heet Appie en is een schat. Wat een leuke man, zeg. En zó attent!'

'Vertel', nodigde mijn Truus haar uit.

'Om te beginnen had hij een mooie bos tulpen bij zich, en hielp hij mij spontaan uit mijn jas.'

'Dat is een goede basis voor een langdurige relatie', liet ik mijzelf ontvallen.

'Moest jij niet buiten spelen?', vroeg mijn echtgenote.

'Hij is ook lekker stevig van bouw en praat lekker plat. Een echte Achterhoeker.'

'Boer?', wilde ik weten. 

'Nee, hij zit in de vis. Staat op de markt.'

'Nou leuk hoor, Tiny. Een Achterhoeker.'

'Ja, dat bevalt me gewoon. Lekker ongecompliceerd, een beetje johhh johhh, je kent het wel.'

'Die Tinus van jou was toch ook van de johhh johhh?' Ik spoot wat licht ontvlambare olie.

'Jawel Bart, maar hij was zo'n vervelende directe Hagenees. Nare vent.'

'Ik mocht hem wel', zei ik.

'Mijn vader heeft me ooit gewaarschuwd: in Den Haag koop je nog geen goeie hond.' Ze lachte om haar eigen grapje.

'Bart komt uit Den Haag.'

'O, sorry, sorry, sorry, Bart, het was natuurlijk maar een grapje.' Ze liep rood aan.

'O, geeft niet hoor Tiny', lachte mijn Truusje. 'Hij blaft wel heel veel, maar hij stamt uit een goed nest. Ik heb er zelfs papieren bij.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen september 2020

Zout

'Weet jij misschien waar ik het zout kan vinden?', vroeg ik aan de supermarkt-medewerkster die ik, toen ik nét een vierde ronde wilde starten, tegen het lijf liep.

'U zoekt zout? Wat voor zout?'

Ik begreep de vraag niet helemaal.

'Wat je in je mond doet en waarvan je dan zegt: goh, wat zout.' 

Ze moest lachen. 

'Keukenzout?'

'Ja, zoiets. Met dertig graden op de klok hoef ik vandaag de stoep niet te strooien. Maar hoezo? Zout is toch zout?'

'Dat had u gedacht. Wacht u maar, dan pak ik het even voor u.' 

Ik wilde nog zeggen dat ik het heel vriendelijk van haar vond, maar ze was al onderweg.  

'Kijkt u eens, zout.' Ze overhandigde een busje en wilde weglopen.

'Wacht even', riep ik. Ik hoef alleen zout.'

'Dit is zout, meneer', zei ze. Ze nam het busje over en las met haar vinger over het potje halend  het tekstje hardop voor: 'Keukenzout.' 

Ze keek me glimlachend aan.

'Jawel, dat klopt maar we hebben zelf thuis al een zoutvaatje.'

'Een zoutvaatje?', vroeg ze. 

'Ja die hebben we met ons trouwen gekregen. Er zit een schroefdekseltje op met gaatjes in de vorm van de letter "S"'

'Een "S"? Geen "Z"?', vroeg ze.

'Hoezo?'

'Zout begint met de letter "Z", toch?'

'Ons busje niet. Die heeft een "S". 

'Hij heeft ook een zusterpotje. Die heeft een "P". De "P" van potje.'

'Dat moet dan voor peper zijn', raadde ze.

'Nee, want we hebben een pepermolen. Met korreltjes. Die zijn te groot. Die passen niet door de "P".'

'Hoe groot zijn de gaatjes van de "S"?', vroeg ze.

'Hoezo?', vroeg ik.

'Dan zou ik toch dit potje nemen en uw "S" potje dan vullen met suiker. Dat is een stuk duidelijker.'

Ik hou van meedenkende mensen.

Bart.

De schaaf

De kaasschaaf.

'Zal IK het maar even doen?', stelde mijn echtgenote voor. We zaten aan het ontbijt en ik probeerde met behulp van de schaaf een paar plakjes kaas af te schaven.

'Hoezo?', vroeg ik terwijl ik wat extra spierkracht inschakelde.

'Dat gaat niet zo. Je holt het hele stuk uit.' Ik keek naar de kaas en toen naar de schaaf. Op het broodje lag inmiddels een snippertje.

'Je moet het recht afschaven.'

'Dat gaat niet', klaagde ik.

'Omdat je al verkeerd bent begonnen.'

'Hoezo verkeerd? Leer mij schaven!' Ik kon hier zo van balen. Dat gebemoei.'

'Bart, je moet eerst aan weerszijden de korstjes wegsnijden. En dan vlak schaven. Hoe moeilijk kan het zijn?!!'

'Dit is van die kaas van de Aldi. Daarom wil het niet.' 

'Kaas is kaas. Laat mij nou maar even!', herhaalde ze. Dat was toch mijn eer te na.

'Joh, ik heb vroeger bij de infanterie gezeten. Alsof ik me dan laat kennen door zo'n stukje Pruisische kaas.'

'De complete infanterie heeft zich tijdens jouw diensttijd huilend overgegeven. Dus hier met die kaas!' Ze reikte met haar hand. Ik schudde mijn kop.

'Heb je daar een mesje? Geef eens?' 

'En dan?', wilde ze weten.

'Met een mes kun je een bocht maken. Dat lukt niet met dat ding.' Ik zwaaide met de schaaf.

'Omdat hij is uitgehold. Dat maak je met een mes alleen maar erger!'

'Dan op pure kracht!', riep ik geirriteerd en gaf nu vol gas.

'Kijk schatje, er wordt nu echt productie gemaakt!' Er vielen flink wat snippers op mijn broodje.

'Ja, en de kaas is nu volledig total loss. Waarvoor mijn dank!' Ze was boos.

'Toch is deze kaas niet echt super', vond ik wat later nadat ik een eerste hap had genomen.

'Wat deugt er nu weer niet?', vroeg ze terwijl ze het resterende hompje inspecteerde en probeerde in fatsoen te kneden.

'Er zitten wat harde stukjes in.' Ik pakte een hard dingetje uit mijn mond en bekeek het nauwlettend. 

'Dat kan kloppen', zei ze.  'Maar je hoeft voorlopig dan ook geen nagels meer te knippen.'

Bart 

Copyright "Brompot columns en korte verhalen." Augustus 2020

Momentje rust

Vive la France(serie4-2020-58)

Rust

'Is je vrouw weggelopen?', vroeg een bekende toen hij mij solo op een bedje aan het zwembad zag liggen.

'Ze is met een buurvrouw naar de Supermarché.'

'Oké, en mócht je of wílde je niet mee', lachte hij.

'Daar moet ik over nadenken. Ik denk dat het achteraf ook niet mocht.'

'Wel lekker, toch?'

'Man, ik geniet met volle teugen. Even geen gezeur aan de kop. Ik hoef gewoon niks. Zo vreemd!' Ik meende het echt.

'Ja, vrouwen kunnen zeuren', zei hij.

'Klopt, en ze zijn er ook nog in gradaties. Normaal, sterk en héél erg ontzettend sterk. Mag jij raden welke ik heb.' 

'Nou, die van mij kan er ook wat van.'

'Wij hebben het zwaar, Kees. En de vrouwen maar klagen.'

'Zo werkt het, Bart. Precies zoals een bekend spreekwoord zegt: als de vrouw is in de broek, waait de wind uit de verkeerde hoek.'

'Blij dat het nu even windstil is', lachte ik. 

'Jouw vrouw ook aan de boodschappen?'

'Nee, die is aan het beeldbellen met haar moeder. En ik voel geen behoefte. Ik hou liever het beeld vast zoals ik ze de laatste keer zag: slapend.'

'Hoe laat is het, Kees?', wilde ik weten.

'Half twee. Verwacht je ze al weer terug?', lachte hij.

'Welnee, ik heb haar wat extra geld gegeven om nog leuk in het dorp rond te neuzen.'

'Jij bent te goed voor deze wereld. Maar als ik me niet vergis, komen ze net de camping opgereden.'

'Dat meen je toch niet serieus?', vroeg ik geschrokken en sprong op.

'Hoeveel heb je haar dan extra gegeven?', vroeg hij.

'Tientje!! Dat heeft ze er dan even snel doorheen gejaagd.'

Bart

De vergeten stekker

Vive la France(serie4-2020-51)

De vergeten stekker..

'En toen vergat hij dus de stekker eruit te halen en trok hij de hele handel aan gort', zei ze. De "ze" was onze campingbuurvrouw die een schroevendraaier kwam lenen.

'Had mijn Bart kunnen zijn. Die heeft ook al een keer zo'n stunt uitgehaald', lachte mijn echtgenote. 'Of niet Bart?'

'Dat was helemáál geen stunt. Een typisch dingetje van miscommunicatie tussen de piloot en de stewardes.'

'Hou toch op man. Je reed weg terwijl de stekker er nog inzat. Even de auto een stukje naar voren zetten. Ik hoor het je nóg zeggen.'

'Jij zei "JA", en toen gaf ik gas.'

'Ik zei "JA" omdat ik schrok. Ik zag die stekker nog vastzitten.'

'En toch zei je "JA".'

Ik zei géén "JA", lachte de buurvrouw. Hij ging gewoon achter het stuur zitten, gaf gas en toen knapte het snoer.'

'En wat nu?', vroeg mijn echtgenote.

'Mijn Harrie gaat nu proberen om de stekker er weer aan te maken.'

'Kan hij dat?', vroeg mijn echtgenote.

'Dat gaan we zien. Het zijn maar dertien snoertjes. Er ze hebben allemaal kleurtjes. Hoe moeilijk kan het zijn!'

'Heel moeilijk', wist mijn echtgenote te melden. 'Bart is twee dagen bezig geweest.'

'Dat is helemaal niet waar schat. Ik had ze in no-time er weer aanzitten.'

'O? Dus je hebt er echt verstand van?', vroeg de buuf.

'Nou ja, verstand, maar in eerste instantie hadden alle dertien kabels weer een plekje in de stekker.' Ik stak mijn tong uit naar mijn echtgenote.

'Ja, en toen ging ik controleren', lachte mijn echtgenote. 'Caravan erachter, stekker erin...'

'O ja, je kunt het natuurlijk controleren of het goed is', riep de buuf enthousiast.

'Ja. En toen ging het mis. Linksaf bleek rechtsaf. De verlichting knipperde en toen hij op de rem trapte ging er licht in de koelkast branden.'

'O? Er zit toch geen lamp in de koelkast?', vroeg de buuf verbaasd.

'Dat dacht ik ook', lachte mijn echtgenote. 'Maar nadat Bart snoertje dertien had vastgeknoopt, zag de wereld er ineens heel anders uit.'

Bart

Regen

Viva la France (serie4-2020-45)

Regen 

'Ik ben bang dat het een regentje voor de hele dag gaat worden, Bart', merkte mijn echtgenote op.

'Waar baseer je dat op, schat?', vroeg ik.

'Nou ja, ik weet niet of je al naar de lucht hebt gekeken vanochtend?'

'Dat deed Jan Pelleboer en zijn Zalkse zus Klazien ook. Ze zijn allebei overleden. Dus nee, ik heb niet gekeken.'

'Pelleboer kwam uit Paterswolde en Klazien uit Zalk. Hoezo broer en zus?'

'Mijn broer woonde in Den Haag en ik in de Achterhoek', zei ik.

'Man, zwam toch niet zo. Ik heb het over de grijze lucht. Dat de regen waarschijnlijk lang gaat duren.'

'Ik vind het niet erg hoor', zei ik. 'Ja, het is jammer van je markt, maar je kunt de schade nog ruimschoots inhalen.'

'Het gaat me niet om de markt, maar om het chagrijn. De hele dag dat getik op het caravandak. Ik word er stapel van.'

'O, maar ik vind dat helemaal niet erg. Ik hoor er allerlei melodietjes in.'

'Hij hoort er weer melodietjes in. Zoiets van "zachtjes tikt de regen op het caravandak"? Rob de Nijs?'

'Nee joh, ik hoor nu dat deuntje van dat ding van Alberti. Hoor dan! "Spiegelbeeld, vertel eens even, ben ik heus zo oud als jij..." tikkerdetiktik.'

'Nou dat hoef je niet aan een spiegelbeeld te vragen. Dat kan ik je zo ook wel vertellen.'

'Hoor, het gaat nu harder regenen. Ik hoor nu duidelijk een drumsolo van Bob Dylan. Rompompompom. Hoor je?'

'Bob Dylan speelt gitaar en krast als een kraai. Gaan we nog iets leuks doen vandaag? Of blijf je de hele dag bezig met je top 2000.'

'"Raindrops keep falling on the roof..." druppeldedruppeldedrup.'

Ze keek me hoofdschuddend aan. 'Man, waar ben je in Godsnaam mee bezig.' 

Ik gaf nog wat extra gas. '"ONDER MOEDERS PARAPLU..."' 

Plots klonk er een stevige roffel op het caravanraam gevolgd door een zware stem. 'Hallo meneer!'

'Ja, wat is er aan de hand?', vroeg ik geschrokken en wilde opstaan.

'U kunt beter iets van Mieke Telkamp zingen. En dan het nummer "waarheen" en vooral "waarvoor". Dat vragen we ons als buren namelijk af.'

Bart

 

Krakende koppeling.

Vive la France (serie4-2020-40)

Krakende koppeling.

'Ik sprak net die vrouw vooraan op de camping. Die met die rode haren', vertelde mijn echtgenote. We zaten aan een burgelijk kopje thee.

'En, is die verschoten?', deed ik grappig.

'Zij heeft de oplossing tegen een krakende koppeling.'

'Koppeling? Welke koppeling?'

'Die van de kogel en de caravan. Dat zei ik toch? Dat dat ding zo kraakt.' 

Ik moest even diep graven.

'Oké, hij kraakt. Het zal. En welke oplossing heeft ze?'

'Ze neemt een klontje margarine, ja, ordinaire margarine, smeert het op de kogel en klaar.'

'Onzin. Pure onzin. Zo'n kogel moet droog blijven. Kurkdroog. Zeker als je een stabilisator hebt.'

'Jij hebt toch geen stabilisator?', vroeg ze verbaasd.

'Jazeker, dat is dat rode ding bij de koppeling. Of dacht je dat het voor de schietstoel was.'

'Hoe werkt dat dan?', vroeg ze.

'Daar draai ik altijd aan totdat hij begint te ratelen en daarna druk ik de hendel naar beneden.'

'O?, dat heb ik je nooit zien doen. Doe je dat wel? Omdat hij dan toch nog zo kraakt.'

'Lieve schat, als ik het niet zou doen, dan zou hij niet zo kraken.'

'Nou ja, als het dan zo simpel is, dan hoef ik er ook geen margarine op te smeren', vond ze. Ze slurpte een slokje en keek over de rand van het kopje.

'Hoezo simpel? Ik zie zo geen oplossing hoor', zei ik en gaf een tegenslurp. 

'Ik wel. Dan druk je die hendel gewoon niet naar beneden.'

Ik schudde mijn hoofd. 'Dat is niet goed, die stabilisator is nuttig.'

'Nou ja Bart, ik ben al ruim veertig jaar jouw stabilisator en ik kan draaien, ratelen en aan de hendel duwen tot ik een ons weeg: het effect is minimaal.'

Bart

De fruitschaal

Vive la France (serie4-2020-39)

De fruitschaal

'Ze hebben een nieuw meiske bij de receptie', meldde ik enthousiast. Ik was brood halen en toen zag ik haar.

'O? En dat blonde grietje dan?', vroeg mijn echtgenote.

'Die liep er ook nog.'

'Ach ja, hoogseizoen. Dan heb je het personeel hard nodig. Doet ze alleen het winkeltje of ook de receptie?'

'Geen idee. Nu deed ze het brood. En netjes!'

'Wat versta jij onder netjes?'

'Ze had plastic handschoentjes aan. Heel hygiënisch.'

'En toen?'

'Wat toen? Toen niks. Ik heb het aangepakt en ben teruggelopen.'

'Meestal heb je wel iets van commentaar', lachte ze.

'Waarom? Het was een keurig en vriendelijk meisje. Zo'n appeltje wat je graag in je fruitschaal ziet glimmen.'

'Fruitschaal? Waar slaat dat nou weer op!'

'Nou ja, die oude zure appel die er nu ligt vrolijkt de boel niet echt op. Nee, dit meisje is een prima keuze. Ik heb het François nog gezegd: prima keuze François!'

'Overdrijven is ook een kunst! Is ze dat?', vroeg ze al wijzend op een meisje wat driftig kwam aangedribbeld.

'Ja, inderdaad. Dat is ze. Ze komt hier naartoe.'

'Misschien wil ze een uurtje in jouw fruitschaal glimmen?'

'Bonjour Monsieur, vous n'avez pas payé votre pain.' Ze keek nijdig.

'Wat zegt ze?', vroeg ik.

'Je hebt het brood niet betaald.'

'O, helemaal vergeten. Moment.'

'la prochaine fois, payez d'abord, vous obtiendrez du pain.' Ze keek heel streng.

'De volgende keer eerst betalen. Dan krijg je pas brood', vertaalde mijn echtgenote.

‘Ik zal haar een fooitje geven. Dat verandert haar stemming wel. O,  Ik heb alleen maar een tientje.’ 

‘En ik heb niks’, riep mijn echtgenote.

‘Oké, dan betaal ik gewoon zonder fooi.’ Ik gaf haar het geld. Ze trok een blij gezicht, riep iets over “Merci Bien” en vertrok zichtbaar tevreden. 

‘Nou ja zeg, dat is brutaal’, riep ik verbauwereerd. 

‘Ja Bart, het is inderdaad een leuk en vriendelijk meisje. Maar als ik jou was  zou ik niet háár maar de broodjes in de fruitschaal leggen.'

Bart

Het windscherm

Vive la France(serie 4-2020-33)

Een windscherm

'En waar wil je dat scherm hebben?', vroeg ik. Mijn echtgenote had een plotseling opkomende behoefte aan een windscherm.

'Zo langs de ingang van de voortent, zei ze en maakte met haar arm een rondtrekkende beweging.

'En dan ga je erachter zitten?', vroeg ik. 'Dan zien we niks meer langslopen.' 

'Klopt. Scheelt de overige campinggasten veel commentaar.'

'O? Geef ik teveel commentaar?'

'Zoiets. Laat trouwens bij de bouw wat ruimte om er achterlangs te kunnen. We moeten nog wel de voortent in.'

'Ja, dat lijkt me logisch', vond ik.

'Bij jou is niks logisch, Bart.' Ze keek leuk.

'O, misschien kun je het beter zelf doen? Het is volgens jou allemaal een fluitje van een cent. Zelfs een vrouw kan in dit geval blijkbaar de was doen.'

'Ik doe altijd al de was. Man, hoe moeilijk kan het zijn?'

'Hij is nog nieuw. Ik heb hem nog nooit opgezet. Dus moet ik eerst de beschrijving bestuderen.' Dat leek me de juiste volgorde.

'Vier stokken, vier scheerlijntjes, vier haringen en een doek. Men neme de stok in de linkerhand en steekt die door het doek', riep ze geïrriteerd.

'Zo simpel is het niet schat. Je moet eerst altijd de precieze plaats van de eerste stok bepalen.'

Ze schudde haar hoofd. 'Kijk. Hier begin je en dan zo!' Ze trok met haar hak een streep door het gras.

'Dat lijkt me niet erg logisch. Maar zoals gezegd ben ik niet zo van de logica.'

'Wat is er nu weer niet logisch?', vroeg ze.

De wind komt van de andere kant.' Ik stak een natte vinger in de lucht en wees naar het zuiden.

'Dat is juist heel logisch: een windscherm heeft namelijk twee kanten.'

Bart

Nostalgie 3-2020

Vive la France (serie 3 2020)

Nostalgie

'Wat is dat voor een ding?', vroeg mijn echtgenote. We zaten voor de caravan in het zonnetje.

'O, dat is die oude wereldontvanger. Die had ik nog. Hij lag in het kistje in de caravan.'

'En die ben je nu aan het recycelen?', vroeg ze.

'Hoezo? Ik kijk of hij het nog doet.' 

Ik had het batterijklepje los gemaakt en peuterde er nieuwe batterijtjes in.

'En dan?' Typische vrouwenvraag. 

'En dan kijk ik of hij het doet. Dat zeg ik toch?'

'Oké, en als hij het dan doet? Wat dan?'

'Schat, je lijkt nu net onze kleindochter. Wat dan? Wat dan? Wat dan?' 

'Ja, wat moet je met dat ding!'

'Gewoon. Luisteren. Dit is nostalgie! Luisteren naar de wereldomroep. Gekraak, gepiep, jankende hond... Tour de France..'

'We hebben toch WiFi? En de wereldomroep bestaat niet meer.  Wat moet je met dat ding!!?'

'Zie het als een cultuurverschijnsel. Kijk schat, hij heeft nog vijf banden!'

'Zomerbandjes?', vroeg ze grappig.

'Laat maar.' Ik prutste het dekseltje er weer op en draaide aan het volumeknopje. Het klikte waarna er een enorm gekraak uit de luidspreker schalde.

'Hij doet het nog!', riep ik boven het kabaal uit. 

'Kan die ook weer uit?'

'Luister dan! Oude tijden herleven!' Ik draaide aan de zenderknop en een vrolijk Arabisch deuntje vulde ons terreintje. 'De wereld uit een kastje!', riep ik enthousiast.

'Bart, alsjeblieft. Zet dat ding uit. Ik word knettergek van dat gekraak.'

'Oké, jij je zin.' Ik draaide aan de knop en met dezelfde klik verstomde het geluid.

'Je bent een cultuurbarbaar', riep ik nijdig.

'Dat zal, maar om een jankende hond te horen heb ik echt geen wereldontvanger nodig.'

Bart.

Schoonmaak

'Mag ik naast u komen liggen?', vroeg een oudere dame. Ze stond gewapend met badtas, handdoek, zonnebril en een enorme strohoed voor mijn ligbedje. 

'Dat mag. Maar dan het linker bed. Rechts is al verhuurd. Mijn echtgenote ligt daar.

'Maar ik zie niemand', stelde ze vast. 

'Dat klopt. Ze is nog aan het stofzuigen.'

'Stofzuigen?'

'Ja, de caravan moest een beurt. U kent het wel.'

'En u hoeft uw echtgenote niet te helpen?' Ze legde haar handdoek op het bed.

'Nee, ik heb mijn werk erop zitten. Ze zei dat ik eens lekker mijn rust moest nemen. U bent alleen?', vroeg ik.

'Mijn man is de auto aan het wassen', zei ze. 'Hij was erg stoffig.'

'Conclusie: wij hebben ons personeel aan het werk.' Ik lanceerde een knipoog.

'Zoiets. Staat u hier al lang?'

'Weekje of vijf. We moeten nog drie weken.' 

'Toe maar acht weken vakantie. Hoe krijg je het op!' Ze schudde haar hoofd.

'Gewoon rustig blijven liggen. Dan gaat het vanzelf.'

'Is dat uw echtgenote? Ze wees naar de ingang.'

'Ja, Hoi schat, ik lig hier!!!' Ik zwaaide.

'Kijk, klaar met de schoonmaak?', vroeg ze.

'Ja.' Toen tegen mij: 'lig je lekker?' Ze klonk niet leuk.

'Hij had zijn werk erop zitten, zei hij net.'  

'Ja, dat klopt. Deze sukkel hier had een pak hagelslag in de caravan laten vallen.'

'O, maar dat had ik hem toch zelf op laten ruimen', zei ze streng.

'Dat moest hij ook. Maar vervolgens schuift hij met de steel van de bezem ook nog een pot aardbeienjam van het aanrecht. En toen heb ik hem de caravan uitgeschopt.'

Bart.

Barbecue

Vive la France (serie3)

Barbecueën

'Ik sprak net François en we mogen op de camping niet meer barbecueën', riep mijn echtgenote. Ze kwam terug van het broodritueel. 

'Mooi!', riep ik terug maar dat schoot meteen ergens in een verkeerd keelgat.

'Ach ja, ik had uit jouw mond ook niet anders verwacht.' Ze legde de zak brood op tafel.

'Lieve schat, ik heb niks met barbecueën. Alleen het woord al.'

'Bart, je hoeft verder geen argumenten aan te voeren. Ik ken het hele boekwerk al uit mijn hoofd.'

'François is een verstandig mens, schat. Hij snapt dat het hardstikke ongezond is. En zeker op een camping.'

'Staat al uitvoerig in jouw anti barbecue boek beschreven. Op bladzijde 248. Hoef ik niet nog eens te horen.'

'Mag ik dan helemaal niks meer zeggen?' Ik voelde me in de hoek gezet.

'Nee. Bedenk maar een alternatief.'

'Oké, komt ie: Kropje sla met bietjes, aardappels, karbonaatje en jus. Tataaaaa.'

'Ja, ik ben gek. Ik wilde het vandaag juist gemakkelijk hebben. Sta ik nóg een uur te koken.'

'Trouwens, thuis ligt ook een boekje. Rechter nachtkastje bovenste laatje.'

'Hoe dan?'

'Trouwboekje. Bladzijde 10: gij zult dagelijks een voedzame maaltijd bereiden opdat uw echtgenoot gezond blijft.'

'Die kan naar de rommelmarkt. Bart, je bent vroeger thuis tot op het bot toe verwend.' 

'Omdat ik een aangeboren pesthekel heb aan dat gepiel met die K barbecue?'

'Omdat je het daarom ook een ander niet gunt.'

'Oké, dan bak je toch iets van een kant-en-klare diepvries pizza? We hebben niet voor niks zo'n bakplaat uit Holland meegesjouwd.'

'Nou dat weer. Man, je verzint ze waar je bijstaat.'

'Nou ja schat, ik gun je je gemak. Bovendien lijkt het wel een beetje op barbecue!'

'Hoezo lijkt dat erop?'

'Heeft dezelfde brandsmaak.'

Bart

Bert en Truus Jansen #22

'Ik wil nog graag zo'n electrisch ding, Bert.' 

'Een electrisch ding. Juist. Heb je ook al een idee wat voor een ding het moet worden? Stofzuiger? droogtrommel?'

'Een electrisch kookding. Voor op de camping.'

'Toe maar. Nog meer troep meesleuren. En waar ga ik die opbergen? Naast die stapel nutteloze bakjes van Tupperraar?'

'Schat, het gasstel kan dan thuis blijven. En je hoeft nog maar één gasfles mee te sjouwen. Scheelt veel ruimte.'

'O, dus als ik het goed begrijp, dan sluit je dat electrische "ding" van jou aan op die andere gasfles?'

'Nee, zwamneus. Maar omdat jij elke dag bij het ontbijt een eitje eist, hebben we nog een gasfles en brandertje nodig want dat gaat niet electrisch.'

'En waar gaan we dat ding vandaan slepen? Ik mag toch hopen dat we niet tweehonderd kilometer hoeven te rijden om hem uit de campingwinkel te rukken?'

'Nee hoor, hij wordt per drone aangevlogen.'

'Mens, wat haal je toch allemaal in je hoofd? Wat is er mis met een gasstel?'

'Alles Bert. Ieder jaar dat gesjouw met die gasflessen. En dan nog het koken. Hoe vaak waait het gas niet uit?'

'Dat komt omdat je er steeds opgewonden bij staat te hijgen en te blazen.'

'Het is ook veel goedkoper, schat. Gas moet je kopen maar stroom zit al bij de campingprijs in.'

'O ja en als de stroom uitvalt eten we gewoon uit de muur. Truus, zo'n ding vreet stroom. De stoppen vliegen je om je oren.'

'Hij is speciaal voor de camping gemaakt.'

'Dat zal. Dat is de waterkoker ook. Nou even voor jouw beeld: ze halen sneller theezakjes uit Sri Lanka dan dat jij met dat ding water kan koken.'

'Weet je Bert. Jij kan gewoon niet tegen veranderingen. Het is iedere keer weer gezeur.'

'O ja, nou heb ik het weer gedaan.'

'Inderdaad: als het aan jou lag, kampeerden we nog op de prairie in een wigwam.'

'Niks mis met een wigwam', lachte hij.

'Nee, niet met een wigwam, maar wel alles met het opperhoofd.'

Bart

Bert en Truus Jansen. #21

'Mijn zus komt zo bakkie doen', meldde Truus.

'Fijn dat je waarschuwt. Heeft ze een speciale reden. Thuis koffie op?', vroeg Bert.

'Ze wil misschien alsnog met ons mee naar Frankrijk.'

'En ze zou naar Ierland?'

'Klopt, maar het werd toch te duur. De overtocht blijkt behoorlijk prijzig.'

'Hoeveel komt ze tekort?'

'Hoezo? Wou je bijlappen?', lachte Truus.

'Is altijd goedkoper dan de schade die ontstaat als ze meegaat', vond Bert. 

'Onzin, ik vind het best gezellig als ze meegaan. En jij kunt altijd goed met Hans.'

'De laatste keer zakte ze door mijn campingstoel. Kosten: honderdvijfentwintig euro.'

'Dat was al een oude stoel, Bert. Kon zij niks aan doen.'

'Hou toch op. Er lag een duidelijke relatie tussen de omvang van haar achterwerk en de laadcapaciteit van mijn stoel.'

'Ze heeft hem toch vergoed?', riep Truus boos.

'Ja, de dagwaarde. Een tientje.' 

'Meer was dat oude ding ook niet waard. Maar blijf je nu doorzeuren over die stoel?'

'Nee, ik stap nu over op schadegeval twee: deukje in de caravan.'

'Ach nee. Het dutje. Man, ze struikelde over een steen onder de mat. Had ik je nog voor gewaarschuwd.'

'Truus, ze was stomdronken en struikelde over de benen van Hans, nam in haar val haar hoofd mee en die kwakte tegen de wand.'

'Oh, wat dramatisch allemaal. Nog meer?'

'Heb je een uurtje?', lachte Bert.

'Tiny is mijn zus en je moet haar accepteren zoals ze is.'

'Rustig maar, je zus is echt een schat van een mens', Truus.

'Juist. En ze is veel te goed voor deze wereld.' 

'Klopt, schat. Dus vraag ik mij af wat ze in vredesnaam bij ons op de camping te zoeken heeft.'

Bart

Stroomstoring...

'Ik heb geen stroom', riep mijn echtgenote vanuit de caravan.

'Ik ook niet', antwoordde ik vanuit de stoel. Ik was net met de krant begonnen.

'Hoezo jij niet? Je hebt daar helemaal geen stroom!'

'Klopt. Dat zei ik toch!'

'Wil je even kijken dan? Ik denk dat de stop eruit ligt.'

'Je bedoelt de zekering? Een stop zit thuis in het bad.'

'Weet ik veel hoe dat kloteding heet. Ik heb geen stroom. En opschieten want de koelkast ontdooit.'

Ik liep met grote passen naar de kast waar ik de blauwe eurostekker in had gestoken en controleerde de zekering.

'Is niks mis mee. Hij moet het doen.'

'Hij doet het niet.'

'Ik zal de kabel wel even nalopen. Misschien zit er een kink in?'

'Een kink? Lijkt mij sterk. Die kabel ligt al een week stilletjes te liggen. Of hij moet kramp hebben gekregen.'

'Moet je nou stroom of niet?', vroeg ik ietwat gepikeerd.

'Nou, zoek die kink dan op.' 

Ik pakte de kabel en volgde hem tot aan de caravan.

'Geen kink. Hij moet het doen.'

'Bart, hij doet het niet! Een kink!! Man....' Ze drukte overdeven op de buitenlampschakelaar. 

'Dood. Helemaal niks. Loop anders naar de receptie. Of, misschien nóg beter: vraag de buren.'

'Dat is een Pool', zei ik. 

'Nou en? Die gebruiken ook stroom.'

'Hoe leg ik dat uit?'

'Simpel: Morgen buurman, heb jij wel stroom?' 

'Dat begrijpt hij vast niet.' 

'Nou en?', riep ze. 'Jij toch ook niet?'

Bart