Muesli ontbijtje

'Mannen, maken jullie je ontbijt?', vroeg ik vanuit mijn opa verantwoordelijkheid aan mijn twee kleinzoons. Ik mocht een dagje puberzitten vanwege een studiedag op school. Het onderwijzend personeel vond dat als aanvulling op de veelvuldige corona-uitval, hardstikke nodig. 

'Ja', hoorde ik vanachter de tablets.

'Wat zeg je?', vroeg ik vanuit de ouderwetse opvatting dat twee woorden beter klinken dan één.

'Ja Opa', klonk het nu in koor.

Er werden twee flinke kommen op het aanrecht geplaatst, de kast opengerukt, een zak muesli gepakt en aansluitend een pak yoghurt uit de koelkast getrokken.

'Muesli?', vroeg ik. 'Geen brood?'

Het zakje werd als antwoord losgetrokken en boven het kommetje gehouden. 

'Wat gaan we doen?', vroeg ik overdreven hard voordat het muesli begon te regenen.

'Muesli eten, dat doen we altijd',  klonk het in koor.

'Oké, dan doen we eerst yoghurt in het kommetje, en dan een eetlepel muesli. Beetje suiker voor de smaak en goed roeren. Toch?', vroeg ik toen ik wat verbaasde blikken in mijn richting werden gelanceerd.

'Opa, dat was vroeger. Wij doen dat niet zo', meldde de oudste.

'Wij doen dat niet zo', echoode ik. 

'Nee. Kijk, wij doen het altijd zó....' het zakje werd nu omgekiept en de kom tot negen-en-negentig procent gevuld. Ik keek met open mond toe.

'Nou ja, nu ben je uitgeschoten. Kijk dan!', riep ik boos wijzend op het kommetje. Er schoten vier schouders omhoog.

'Nee hoor Opa. Dat doen wij altijd zo.'

'En nu?', vroeg ik.

'Yoghurt erbij', hoorde ik. Er werden aansluitend een slordige tien druppels yoghurt toegevoegd. Vervolgens een flinke eetlepel suiker geroerd.

'Kun je het zonder knoeien boven naar je kamer dragen?', vroeg ik toen ik het resultaat bekeek. 'Ik kom er zo achteraan.'

'Naar mijn kamer? Mag ik het hier niet eten?'

'Eten?', vroeg ik. 'Niks eten. Ik pak even een plamuurmes uit de schuur en dan kun je aan de gang.'

'Wat bedoel je Opa?', vroeg hij ongerust.

'Nou ja knul, zo'n muesli-structuurtje op de muur achter je bed staat gewoon hardstikke leuk.'

Bart

Een kaartje

'Denk jij nog even aan een kaart voor tante Wil?', vroeg mijn echtgenote vanuit de keuken. 'Ze wordt negentig.'

'Kan dat niet via de computer? Zo'n kaartje van zo'n site? Hoef je het huis niet uit. Zo gemakkelijk!'

'Kom op Bart, naar een negentig jarige stuur je een handgeschreven kaartje. Niet zo'n computerding.'

'Oké, en waar haal ik die dan?', vroeg ik.

'Bij de slager. En als die ze niet verkoopt misschien bij de bakker. Zie maar.'

Toen ik even later op de fiets zat, kreeg ik nog een Appje. "Denk ook aan postzegels". Jaja, alsof ik gekke Henkie ben.'

'Nou, dat was een heel gedoe', riep ik toen ik wat later terugkeerde en een zakje op tafel legde.

'Stond de brug open?', vroeg ze.

'Nee, dat kaartje.'

'Hoezo gedoe? Gewoon een kaartje scoren.'

'Nou, bij de slager hadden ze niks en bij de bakker vroegen ze zich af of jij wel goed snik was.' 

'Zwamkont. Waar heb je hem nu gehaald?', vroeg ze.

'Bij de boekhandel.'

'Kijk, goed bezig Bart. Je kunt jou om een boodschap sturen.' Ik stak mijn tong.

'Koffie?', stelde ik voor.

'Je hebt toch wel een beetje een fatsoenlijke kaart gekocht?', vroeg ze terwijl ze het zakje voorzichtig opende.

'Ja hoor, ze hadden alleen geen kaartjes met het getal "90" erop.'

'O? En hoe heb je dat opgelost dan?' Ze haalde twee kaarten uit het zakje. 

'Twee kaartjes?', vroeg ze verbaasd. 

'Ja, één met "40" en één met het getal "50". Dat is samen ook negentig.'

Bart

Muntjes

'Heb jij toevallig een muntje voor mij?', vroeg ik aan het meisje van de informatiebalie. Het was zo'n leuk hittepetitje van een jaartje of zestien. Vrolijk, vriendelijk en met een jeugdig lijf vol bruisende energie. Ik dacht nog bij mijzelf: Sta je achter de info lekker fris en fruitig te wezen, staat er zo'n grijze bejaarde aan je balie om een muntje te zeuren. Ik zou er zelf chagerijnig van worden. Dit dametje niet.

'Morgen meneer, u wilt een muntje? Voor het karretje neem ik aan?'

'Ja, zo'n plastic dingetje. Je kent ze vast wel.' Ze trok nu twee kuiltjes in haar wangen, dacht blijkbaar na en kwam toen tot een verrassende uitkomst.

'U kunt van mij wel een muntje krijgen, maar u heeft hem niet nodig. De karretjes rijden vanwege de corona zonder muntje.' Ze lachte en de vrolijkheid spatte eraf.

'Meen je dat? Kun je nagaan. Ik kijk niet eens', bekende ik.

'O, maar dat geeft toch niet!' Ze boog zich iets in mijn richting, keek even schichtig naar links, naar rechts en legde toen op zachte toon uit dat het voor heel veel klanten onduidelijk was. 

'Dat heeft vast met de leeftijd te maken', zei ik. 

'O nee hoor. Ik pak soms ook een muntje. Puur vanuit gewoonte. En mijn vriendje doet dat ook.' Bij het noemen van het vriendje zag ik een flits in haar ogen. Een blije flits. Niet zo'n angstaanjagende onweersschicht die je zo af en toe ziet.

'Kan ik verder nog iets voor u betekenen?', vroeg ze opgewekt.

'Nee, ik geloof het niet. Ik ga mij opmaken voor een strooptocht door jullie winkel.' Ik slaakte een lichte zucht. Het trok haar aandacht.

'U kunt ook online boodschappen bestellen. Dan brengen we ze bij u thuis', zei ze. Ze huppelde naar een folderrekje in de hoek, trok er één uit en gaf het mij.

'Dan hoeft u niet meer naar de winkel te komen', vrolijkte ze.

'En dan hoef ik bij jou niet meer om een muntje te bedelen', concludeerde ik.

'Dat klopt helemaal meneer.' Ik keek haar aan en telde wederom twee kuiltjes. Zo leuk!

'Dan kies ik toch liever voor de muntjes.'

Bart

De rolmaat

'Weet jij waar de centimeter ligt?', vroeg ik mijn echtgenote.

'Naaimandje misschien?', opperde ze.

'Ik bedoel de rolmaat. Zo'n zwart ding waar je een ijzeren band uittrekt. Ter verduidelijking: Meestal zijn ze geel met rode cijfers en streepjes.'

'Ik weet heus wel wat een rolmaat is, hoor!', riep ze gepikeerd. 

'Mooi. En weet je ook waar die ligt?'

'Misschien in je gereedschapskistje? Dat is die plastic box in de garage. Met zo'n zwart deksel en rode clips om hem dicht te maken. Tenminste, zo hoort dat.'

'Wat bedoel je daar precies mee?' Ik snapte het niet.

'Dat zal ik je uitleggen. Bij jouw box hangen de clips vermoedelijk los naar onderen. Omdat het deksel niet goed sluit. Dat komt omdat je er teveel rommel in hebt zitten. Het is namelijk niet erg overzichtelijk ingepakt en daarom ben je steeds van alles kwijt. En dat terwijl je hem juist moest hebben omdat je dan je gereedschap niet meer kwijt zou raken. Er zitten zelfs aparte etages in om de verschillende soorten bij elkaar te houden. Voor van die schroevendraaidingen en voor de hamer. En voor een rolmaat. Heel handig dingetje, die box van jou. En hij kostte maar vierenzeventig euro vijftig.' 

Ze keek me vanover haar leesbril aan. En dan op de manier waarop vrouwen kijken als ze denken gelijk te hebben.

'Ben je klaar?', vroeg ik.

'Ik wel, jij niet.'

'Hoezo ik niet?'

'Jij moet nog even flink zoeken.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen maart 2021

Lopende roddel.

'Morgen Bart', hoorde ik een bekende stem vanachter de kassa. Ik keek op en ontdekte  Karin.

Even ter info: Karin Krul is een bewoonster van onze straat en heeft het vermogen om zonder aansteker een vuurtje aan de gang te krijgen wat dan ook nog door de straat rent. Daarnaast heeft ze een hobby: Ze houdt van de betere roddel en beoefent dit met verve. En "dat" zat dus achter de kassa van de buurtsuper. Iets van een kat en spek. 

'Goh, Karin, jij hier?'

'Ja, ze hebben gebrek aan personeel en ik heb gesolliciteerd.' Ze moest er zelf om lachen. Ik ook.

'Leuk hè?', kirde ze.

'Ja, geweldig.'

'Maar ik ga eind van de week waarschijnlijk naar het andere filiaal. Ik krijg hier mijn opleiding.'

Ik maakte voor mijzelf een inschatting. Tot het eind van de week gingen we het thuis wel redden.

'En wat vindt je man ervan?', informeerde ik.

'Tinus vindt het prachtig. Dan heeft hij wat meer tijd voor zichzelf.' Tja, daar kon ik mij wel iets bij voorstellen.

'Bart, dit is zooooo leuk. Je ziet van alles.' Ze lanceerde een veelbetekenende knipoog.

'Ja Karin, en ook echt iets voor jou!' Ik stuurde de knipoog ongeopend retour. 

Ze boog zich nu iets naar voren. 'Ik zag net die Carla van de Porsche uit onze straat, je weet wel, die uit het nachtleven. Ze kwam een pakje condooms afrekenen. Ik denk dat ze bezoek krijgt. Wat vind jij daar nou van? Ik vertelde het net aan Annie van der Heuvel. Die kwam sinaasappels afrekenen en die sprak er schande van.'

'Ja, hoe durft ze', zei ik. 'Dat die Carla hier bij jou condooms komt afrekenen.'

'Toch is het handig dat jij hier werkt', zei ik.

'Ja hè, zo kan ik een extra centje verdienen.'

'Ik bedoel voor de boodschappen. Dat je nu meteen je eigen boodschappen kunt doen.'

'Ja, dat is natuurlijk ook handig.'

'Trouwens, heeft Tinus je nog gebeld om een pak suiker mee te nemen?', vroeg ik.

'Hoezo suiker? Heb je hem gesproken?'

'Nee dat niet, maar ik meende dat ik hem met een kopje in de hand bij die Carla van de condooms aan de deur zag staan.'

Bart

Een probleem

'Kan ik u helpen?', vroeg de ietwat grijzende winkeldame. Ze stond voorzien van mondkap achter de balie van de plaatselijke drogist.

'Geen idee, maar ik ga u mijn probleem voorleggen.'

'"Mijn probleem"?', lachte ze. 'Even voordat u begint: voor relatieproblemen kunt u niet bij ons terecht. Maar in het pand hiernaast praktiseert een psycholoog.'

Ik meende iets van een lach te horen, maar kon het vanwege de mondkap niet goed zien.

'Dat is jammer', zei ik.

'Het was maar een grapje hoor', toeterde ze.

'O, maar mijn probleem is beslist geen grapje', zei ik met een zware ernst.

'Niet?', zei ze. Haar zichtbare gezichtsdeel stak nu rood af bij haar witte kap.

'Nee. Onze relatie ligt momenteel onder zware druk.'

'O, dat is vervelend', Maar alle gekheid op een stokje: wat kan ik voor u doen?'

'Gekheid op een stokje? Welk stokje bedoelt u precies ? En welke gekheid?' 

Ze raakte nu in lichte paniek. 

'Weer fout', zei ze. 'Het gaat met ons vandaag niet lukken.'

'Nee, daar heeft het alle schijn van', beaamde ik.

'Maar we wagen een nieuwe poging. Wat kan ik echt betekenen.'

'Nou ja, zoals gezegd staat onze relatie onder flinke druk', herhaalde ik.

Het werd nu stil aan de balie.

'Maar wat moet ik daarmee?', vroeg ze na de stilte.

'Mij likdoornpleisters verkopen.', riep ik ietwat geïrriteerd.

'Likdoornpleisters? Voor een relatieprobleem?', vroeg ze vol ongeloof.

'Ja, ze heeft een likdoorn en daar ben ik vanochtend met maatje zevenenveertig vol enthousiasme op gaan staan.'

Bart

Veters

'Zeg Bart, herinner jij je nog de discussies die ik vroeger met onze mannen voerde?'

'Over het nut van het onderwijs?', vroeg ik.

'Ook, maar vooral over hun schoenen.' 

Ik keek op. 'Waar gaat dit over?'

'Kijk even naar je schoenen. De manier waarop je die aantrekt.'

'Tja, ik heb geprobeerd om ze over mijn hoofd te trekken, maar dat redde ik nét niet. Wat bedoel je nou?' Ik had zo'n hekel aan prijsvragen zonder prijs.

'Kijk nou eens naar die ingetrapte achterkanten. Je maakt je veters nooit los. Net als de kinderen vroeger.'

'Kan ik me niet herinneren.'

'Jij kunt je wel meer dingen niet herinneren.' 

'Slijtage schat. Huwelijksjaren zijn tropenjaren: veel denkwerk.'

'Het is zo simpel. Veters losmaken, een beetje uitdrukken, tong naar voren en hup.'

'Ik heb moeite met strikken. Moet ik te diep bukken.'

'Waarom koop je dan geen instappers? Dit is toch zonde? Kijk nou!' Ze bewoog de ingedeukte achterkanten.

'Instappers vliegen uit. Mijn wreef is niet in verhouding.' Ik had al eens een paar gehad.

'Er is bij jou wel meer niet in verhouding', vond ze.

'Er zijn ook vrouwen die dan spontaan voor hun man op de knieën gaan.' 

'Zoals in die serie die je op Netflix volgt?', vroeg ze.

'Ik weet niet waar je het over hebt, schat.'

'Ik wel. En die gaan echt niet op de knietjes voor een strikdiploma.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen November 2020

Alarm

'Zeg schat, heb jij het alarm beneden aangezet?', vroeg mijn echtgenote toen we het bed instapten. 'Ik ben het vergeten.'

'Alarm? Wat bedoel je met alarm? Ik heb niks aangezet.'

'O, maar dan druk ik even op de knop. Dan slaap ik een stuk rustiger!' Ze begon te lachen.

'Wat bedoel je nou?', vroeg ik ietwat pissig. 'Ik snap het niet. Gaat het over de kat van de buren?'

'Nee, ik deed die reclame na. Van dat beveiligingsbedrijf.'

'Leuk. En wat nu?' Ik keek haar aan.

'Nu niks. Maar ik vind de aandacht wel leuk. Je keek alsof je een drol had vastzitten.'

'Dan kijk ik niet, maar piep ik.' 

'Maar alle drollen op een plankie: misschien moeten wij er ook eens naar kijken.'

'Naar mijn drol?'

'Nee, naar zo'n alarm. Lijkt me nuttig.'

'Waar hebben we in Godsnaam een alarm voor nodig?'

'Voor onze veiligheid. Ze zullen maar eens inbreken, snap je?'

'Hallo, er ligt een waakhond naast je. Of ben je dat ook vergeten?'

'Ik zie alleen een schorre, bejaarde, tandloze en luidpiepende schoothond.'

'Dat zal, maar alles werkt nog prima', lachte ik.

'Mooi', zei ze. 'Dan zet hem nu maar uit. Trus!'

Bart

Een droomwereld

'Wat ben ik toch blij dat ik op deze wereld leef', riep ik al gapend vanaf de rand van het bed.

'Deze wereld?', vroeg mijn echtgenote vanaf haar kant. 'Heb jij nog een andere?'

'Nou, ik ben een minuutje geleden teruggekeerd uit de droomwereld.'

'En? Beviel het verblijf?', wilde ze weten.

'Deels', vond ik.

'Oké. Deels. En wat was er leuk?'

'Ik ben een oud schoolvriendinnetje tegen het lijf gelopen. Ene Liesje.'

'Goh.'

'Ja, inderdaad "Goh". Ik was vroeger tot over mijn oren. Zo lief, zo leuk, zo knap.' 

Ik moest er van zuchten.

'Dus je hebt je vermaakt?', vroeg ze.

'Wat heet. Ik heb me meer dan vermaakt. We zijn samen naar een pretpark geweest.'

'Wat leuk! De Efteling?' 

'Nee, het was ergens in Siberië. De droomwereld, weet je nog?'

'O ja, dat is ook zo. En, was het koud?', vroeg ze.

'Mens, het was hoogzomer. De mussen donderden van het dak.'

'Eh... ene Liesje, ik heb je nooit over een Liesje horen praten.'

'Liesje van Beek. Ze was zo leuk, zo lief en zo knap!'

'Maar je bent toch blij dat je in plaats van met dat Liesje, met mij op deze wereld leeft?', lachte ze.

'Ja, en zeker na dat ritje door dat Syberische spookhuis.'

'Spookhuis?'

'Ja. Ze ging als prinses naar binnen. Maar toen we eruit kwamen zat er zo'n tandenloze russische kenau naast me, met op de achterbank zes schreeuwende kinderen en je moeder.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen december 2020

Dahlia's

'Morgen Agnes', begroette ik mijn buurvrouw die in de voortuin iets aan het doen was.

'Morgen Bart. Alles goed?'

'Nou, alles is wel heel veel. Maar ik mag mij gelukkig prijzen: ik scoor rond de negentig procent. Druk?'

'Valt mee. Ik heb een zakje knollen gekregen en die wil ik poten.'

'O? Wat voor een knollen?', vroeg ik belangstellend.

'Ah.. jij weet iets van tuinplanten?', vroeg ze. Ze kwam overeind en hield het pootschepje in de aanslag.

'Nou ja, verstand is een groot woord, maar ik weet er wel iets van.'

'Het zijn dahlia's. Van mijn zus gekregen.'

'O, leuk. En krijg je ze ingegraven met dat schepje? Kleigrond is keihard.'

'Nou, dat is wel een dingetje hoor', blaatte ze.

'Heb je geen grotere?'

'Nee, hier moet ik het mee doen.' Ze bukte weer.

'Ik heb wel een grote schop. Lenen?' Ik liep al richting garage.

'O, dat is handig!', kirde ze.

'Wat ga jij doen?', vroeg mijn echtgenote die net naar buiten liep.

'O, niks bijzonders. Agnes hiernaast heeft knollen gekregen. Of ik ze er met de grote schup in wil batsen.

'Waarin?'

'In de tuin. 

'Wat is het dan voor een knol?'

'Dahlia's.'

'Morgen Agnes. Ik hoor net dat Bart bij jou knollen gaat poten?'

'Ja, dat bood hij aan. Ik krijg de kleigrond niet goed los.'

'Blijf er maar wel bijstaan.'

'O? Hoezo?', lachte ze. '

'Bij ons heeft hij vorig jaar narcissen gepoot. Ze zijn uiteindelijk in China uit de grond gekomen.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen november 2020

Een scheiding

'Goh mevrouw, is uw man soms ziek? Ik heb hem al zo'n tijd niet meer gezien', vroeg ik aan een dame die met haar hondje langs kwam lopen. 

Ik stond buiten de kliko te schrobben.

'Mijn man? Ik heb geen man. Tenminste, niet meer', zei ze. Ze was even gestopt en haar hond nam van de gelegenheid gebruik om mij te begrommen.

'O? Overleden?', vroeg ik met een stem die een begrafenisondernemer niet zou misstaan.

'Nou, voor mij wel. Hij is er vandoor. Met Jannie. Dat is de zus van mijn vriendin.'

'O. Dat kon ik natuurlijk niet weten', zei ik. 'Vervelend zeg.'

'Nee hoor. Helemaal niet vervelend. Het is zelfs een opluchting. Ik ben erg dankbaar dat ze hem heeft meegenomen.'

'Tja, dat kan natuurlijk ook', zei ik. Ik werd nu besnuffeld. 

'Jackie, laat dat!!', riep ze streng en gaf een korte ruk aan het lijntje.

'Uw hondje is een beetje onrustig. Heeft hij de scheiding goed verwerkt?', informeerde ik.

'Nou, dat denk ik niet. Hij mist hem heel erg! Jackie!!! AFFFFF!!!!'

'Hij is nu af', stelde ik vast toen hij op zijn rug rolde.

'Precies mijn ex. Ook altijd zo onrustig en ook niet luisteren. JACKIE!!!!' 

'Honden lijken op baasjes en baasjes op hun hond', vond ik.

'Hoe is het trouwens met uw vrouw? Die heb ik ook al een tijd niet meer gezien', veranderde ze van onderwerp.

'O, ik denk wel goed', zei ik. 'Ons trouwboekje lag vanmorgen nog op zijn plek.'

'Wees er maar zuinig op. Voordat je het in de gaten hebt...'

'Is ze vertrokken en kan het boekje bij het oud papier?', vulde ik aan.

'Juist, je kan niet weten!'

'Kan bij ons niet gebeuren', lachte ik.

'Hoezo niet? Gebeurt overal hoor.'

'Hier niet. Mijn vriendin heeft geen broer.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen december 2020

De gans.

'Het is druk met de ganzen', merkte de bewoonster van 51 op. Ze kwam langsgelopen met een boodschappentas in haar hand.

'Ja, het is zeker druk', beaamde ik terwijl ik naar het overbevolkte weiland staarde.

'Het is zeker broedseizoen', veronderstelde ze. 'Of denkt u niet?'

'Nou ja, broeden in de winter lijkt mij geen goed plan', zei ik met een lach.

'Ik ben in September geboren. Tel maar negen maand terug. Hoezo Januari geen broedseizoen?' Ze lachte fijntjes.

'Kijk dat mannetje daar!', ze wees nu op een gans die flink met zijn vleugels wapperde.

'Die is bezig met een teststart', constateerde ik. 'Die gaat er zo vandoor.'

'Nee hoor. Die is bezig met een paringsdansje. De vrouwtjes staan om hem heen hem aan te moedigen.'

'Ik zie geen verschil tussen een mannetje en een vrouwtje. Wat zijn de verschillen?'

'Een mannetje danst, een vrouwtje observeert. Kijk maar!' Ze wees opnieuw.

'Ik vind het monsters. Ze maken een enorme herrie en schijten het weiland vol.'

'U was toch Hagenees?', vroeg ze.

'Ja, een rasechte. Hoezo?'

'Dan kan ik het u niet kwalijk nemen dat u zo reageert. In Den Haag hebben ze vast geen ganzen', suggereerde ze.

'Al eens op het binnenhof gekeken?', vroeg ik.

'En toch weet ik zeker dat ze in Januari paren', zei ze. 

'Nou ja, het zou kunnen. Misschien verklaart dat de vele soorten.'

'Vele soorten? U doelt bijvoorbeeld op de Rotgans?'

'Nou, bij paring in Januari denk ikzelf meer aan de uiteindelijke geboorte van een Dommegans.'

Bart

Onderdanig (2)

'Goh Bob, wat leuk dat je ook mee bent gekomen!', hoorde ik mijn echtgenote vanuit de gang roepen. 'Dag Annie!, gezellig!!!'

Ik hoorde iets smakken en bereidde mij op het ergste voor. Annie en Bob. 

'Dag Bart', gilde ze bij de kamerbinnenkomst. 'Dat is lang geleden!!!! Kom op, even wangetje wangetje!!!' Ze trok me tegen zich aan en voordat ik het in de gaten had, had ik een knuffel te pakken. Van Bob kreeg ik een slap handje. 'Dag Bart', zei hij zacht.

'Ga zitten jongens!', nodigde Truus de visite uit.

'Waar mag ik gaan zitten?', vroeg Bob. 

'Ga jij maar tegenover Bart zitten', riep Annie. 'Dan kunnen jullie praten. Dan ga ik hier zitten. En als Truus dan naast mij komt, dan is dat ook gemakkelijk voor de keuken. Of niet, Truus?'

'Ja hoor. Allemaal koffie?' 

'En wat doe jij zo de hele dag, Bob?', vroeg ik nadat Annie een uur lang aan het woord was geweest en ik eindelijk de microfoon te pakken had.

'Bob knutselt graag, hè Bob? Vertel Bart eens wat je aan het maken bent?'

'O, niks bij zonders, ik maak...'

'Bob maakt onderzetters. Voor op tafel, voor onder de pannen, niet Bob?'

'Leuk man, en waar maak je die van?', vroeg ik quasi nieuwsgierig.

'Van hardbord', vertelde Annie. 'Bob zaagt vierkante plaatjes en beplakt die met afgebande lucifers. En dan in een mozaïek. Zo leuk!'

'Ja', blaatte Bob. 

'Misschien willen Bart en Truus ook wel een onderzetter, Bob? Vraag maar eens.'

'Nou, dat lijkt me geweldig', vond Truus. Wij willen er wel drie, Bob.'

'Mooi, maar wij gaan er weer vandoor. We zijn nog druk vandaag. Vertel eens wat je nog allemaal moet doen Bob?', vroeg ze.

'We gaan toch nog..'

'Wandelen', vulde ze aan. 'Wij lopen elke middag drie kilometer. Dat is goed voor Bob zijn spataderen. Eh.. bedankt voor de koffie en ik zou zo zeggen loop er eens uit. En kom dan gezellig een hele dag.' 

Ze stonden op. 

'Dat kunnen we wel een keertje doen', vond mijn echtgenote.

'Wat dachten jullie van volgende week zondag?', stelde ze voor terwijl ze in de gang haar jas aantrok.

'O, maar dan moet we eerst in de agenda kijken. Of weet jij dat zo Bart?', vroeg ze met een knipoog.

'Ik denk wel dat we dan wat hebben, en zoniet, dan verzinnen we wel wat.'

Bart

Onderdanig...

'Bart, voordat ik het vergeet: Annie Beugels komt koffie drinken.'

'Ach Jezus, nee hè. Kan ik nog op tijd evacueren? Of staat ze al op de oprit!'

'Stel je niet aan. Annie is een lief mens. Ze is een beetje apart. Maar dat ben jij ook.'

'Schatje, Annie heeft de intelligentie van een gemiddelde visstick. Als dat "apart" heet, dan lust ik er nog wel een paar.' 

'Jij lust helemaal geen vis, kapitein Iglo! En ik wil graag dat je je een beetje positief opstelt. Begrepen?' 

Ik keek haar aan. Ze keek mij aan. Met gevaarlijke blik. 

'Neemt ze haar knecht ook mee?', vroeg ik bezorgd. Ik kende "haar" Bob. 

'Is dat erg dan?'

'Nou ja, dan moeten we ruimte maken voor het matje.'

'Matje? Wat bedoel je?'

'Hij moet toch aan haar voeten liggen? De kale vloer is te koud. Dan wordt Bobje verkouden.'

'Bob is een heerlijke man. Fijngevoelig, behulpzaam en heel sociaal', vond ze.

'Bobje heeft eelt op zijn knietjes en zijn meniscusjes zijn aan gort. Van het kruipen', voegde ik eraan toe.

Ze haalde haar schouders op. 

'Ik denk dat zij ooit voor strenge meesteres heeft gespeelt. Compleet met lasso en zweep. En dat hij dan in een matrozenpakje met witte kniekousjes door de slaapkamer huppelde.' Ik zag het voor mij. 'Jij bent ondeugend geweest, Bobje, en nu krijg jij klapjes van Annie... tja, zo krijg je elke vent onderdanig.' 

Mijn echtgenote keek mij aan. 

'Wat kijk je nou?', vroeg ik. 

'Nou ja, een zweepje gaat mij te ver. Maar zo'n matrozenpakje biedt kansen...'

Bart

De coronakapper...

'Zit toch eens stil, je bent verdorie net een kleuter', riep mijn echtgenote. Ze was de bovenste helft van mijn hoofd aan het restaureren. 

'Het duurt te lang, schat. Bij de kapper was ik allang klaar geweest.'

'Het gaat niet om de snelheid maar om kwaliteit. Of heb je liever een pispotmodel? Kan ook hoor!'

'Je zwamt overigens wél als een kapper', zei ik.

'Trouwens, het begint bovenop wat te kalen', stelde ze vast.

'Komt door de valhelm. Hij schuurt.'

'Man, je hebt de motor al in geen maanden aangeraakt.'

'Wie heeft het over motorrijden?'

'En hier op je achterhoofd zit een rare bult.' Ze wreef er overheen.

'Niet op drukken!', riep ik. 'Dat is mijn afstandsbediening.'

'Afstandsbediening?'

'Ja, als je daar op drukt gaat er ergens een been omhoog.' 

'Hou toch op man. En zit nou stihil!!!!!'

'Waarom dans je steeds om mij heen?', vroeg ik.

'Omdat ik het op gelijke lengte moet afscheren, toch? Of wil je soms een afwijkend modelletje? Iets van een gladde vierbaansweg over het midden?'

'Als je het maar laat. En schiet alsjeblieft op want ik heb het wel een keer gehad.' Ik was er echt klaar mee.

'Weet je? Dit was voor mij echt de laatste keer. Je doet het voortaan zelf maar.'

'Schatje, binnenkort hoeft het ook niet meer.' 

'Hoezo? Gaat Rutte versoepelen? De kappers weer open?', vroeg ze.

'Niet dat ik weet.'

'Waarom hoeft het dan niet meer?', vroeg ze ietwat geirriteerd. 

'Omdat je met dat gehuppel het snoer inmiddels vijf keer om mijn strot hebt gedraaid! Een zesde keer overleef ik niet!'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen januari 2021

Een spreuk

'Morgen Bart', hoorde ik buuf Agnes roepen. Ik stond buiten op de oprit mijn neus te frissen. Zij liep naar haar auto.

'Hoi', riep ik terug.

'Alles goed?', vroeg ze. 

'Ja hoor. En met jou?' 

'Mwahhhh. Redelijk.' 

Mij bekroop het klaagmuurgevoel.

'Redelijk? Dat is gemiddeld beter dan slecht, toch?', lachte ik.

'Kees is ziek. Hij geeft de hele tijd over.' 

Ik moest even diep graven. Kees. Had ze nu weer een nieuw neukertje? 

'Mijn kat. Hij heeft kennelijk iets verkeerds gegeten.'

'O, de kat. Ja, dat kan. Wat heeft hij gegeten dan?'

'Gewoon. Uit een blikje. Konijn.'

'Konijn? Eten katten konijn?' 

'Weet ik veel. Het is zo'n blikje kattenvoer. Dat krijgt hij elke dag.'

'Misschien was er iets met dat konijn aan de hand?'

'Wat moet er met dat konijn aan de hand zijn?', vroeg ze verschrikt.

'Nou ja, er heerst iets van vogelgriep. Ik zou maar oppassen.'

'Maar het is konijn. Geen duif.'

'Dat bedoel ik', zei ik.

'Wat bedoel je?', vroeg ze.

'Kijk Agnes, mijn schoonmoeder hanteert altijd een gouden spreuk: "van eten uit blik gaat de maag in de fik".'

'O? is dat zo? Heeft je schoonmoeder er ervaring mee?'

'Ja, die heeft jarenlang katten gehad. Ze is wat dat betreft net een dierenarts.'

'Zo, dat is handig. Zoiets moet je in huis hebben. Ideaal!'

'Nou, wat dat betreft hanteren wij ook een gouden spreuk. Een schoonmoeder en een luis zijn de pest in je huis.'

Bart

Een prutser

'Goh, dat licht blijft vandaag wel heel lang op rood', merkte een dame naast mij op. We stonden beide al een tijdje te wachten voor de openstaande brug. 

'Die wordt niet eerder groen dan dat die schuit voorbij is', antwoordde ik terwijl ik haar lachend aankeek.

Ze had wel een prettige uitstraling vond ik. Leuk blond en met een gaaf, niet onknap gezicht. Ze had zich iets opgemaakt. Een streepje hier, een streepje daar. Niet ordinair of zo. Nee, gewoon netjes. Ik vermoedde dat ze in de secretaressebranche zat. En dat ze nu naar kantoor moest om hem misschien wel te openen. En dat haar baas, of nee, haar manager nu ongeduldig voor het kantoor heen en weer ijsbeerde en geïrriteerd op de klok keek. Waar blijft ze nou.

Zij leunde ondertussen met haar voet op de stoeprand.

Ik balanceerde met mijn scharnierpunt op de stang. 

'Tja, en dan denk je even snel met de fiets naar de stad te racen', lachte ik. Ze lachte terug. 

'U moet werken?', vroeg ze.

'Nee, er is een aanbieding bij de Lidl. En daar moet je vroeg bij zijn. En u? U wel naar het werk?'

'Ja, een soort van.' Het klonk enigszins geheimzinnig.

'En wat voor een aanbieding hebben ze bij de Lidl?'

'O, niks bijzonders. Een dingetje om te prutsen.'

'Ah, u bent een prutser?', lachte ze. 'O, ik heb u toch niet beledigd?', haastte ze zich te zeggen.

'Nee hoor. Als ik mijn echtgenote moet geloven dan klopt uw betiteling helemaal.'

'En wat "prutst" u zoal?' Ze keek er zo leuk bij. Zo tja... hoe zeg je dat: ze had zo'n open gezicht. Zoiets.'

'Ik pruts vogelhuisjes. Voor de hobby.'

'Wat leuk!', riep ze enthousiast. 

Inderdaad, wat was ze leuk. Zeer tot mijn tevredenheid zag ik de schuit door de sluis kruipen. Dat liep nog wel even aan.

'Weet u, het is hier altijd raak. Volgens mij gluren ze stiekem met een camera. Als ze mij aan zien komen fietsen, draaien ze snel de brug omhoog', mopperde ze.

'Toch heeft u nog geluk', lachte ik blij.

'Geluk?', blaatte ze.

'Tja, als ik brugwachter was geweest, hadden we hier gezellig de hele ochtend gestaan.' 

Ze lachte opnieuw. 'Ach ja, dat heb je met prutsers...'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen februari 2021

Een mol

'Wat is dat toch een leuk programma', zuchtte mijn echtgenote toen de aftiteling in beeld kwam.

'Waar heb je naar gekeken dan?', vroeg ik vanuit mijn man-cave ergens achter in de kamer.

'De mol. Dat dat zo'n leuk programma is!', herhaalde ze. 

Ik moest er even over nadenken.

'Hebben ze hem al?', vroeg ik.

'Wie?'

'Die mol. Daar gaat het toch over?' 

'Nee, natuurlijk niet. Daar moeten ze nog naar zoeken. Maar Glen is er nu uit.'

'En wie is Glen?', vroeg ik.

'Dat is een kandidaat.'

'O, en die kon hem niet vinden?' Ik vond het wat raar.

'Man, ga jij even lekker caven.'

'Maar hoe zit dat dan?' 

'De kandidaten moeten na wat leuke activiteiten een test doen. Vragen over de mol. En degene met de slechtste uitslag moet naar huis.'

'En als de mol dan de slechtste is?', vroeg ik vanuit mijn simpelheid.

'Die blijft natuurlijk altijd in het programma. De mol gaat nooit vroegtijdig naar huis. Anders is het spel voorbij.'

'Kijkt je moeder ook?', vroeg ik.

'Hoezo? Wat moet je nou weer met mijn moeder.'

'Kopieergedrag?'

'Hoe bedoel je?'

'Nou ja, als je moeder hier op visite is bekruipt mij ook het gevoel een mol in huis te hebben.'

'Mijn moeder als mol. Man waar haal je het vandaan!', riep ze ietwat geïrriteerd.

'Je kan er enorm veel en lang last van hebben', vond ik.

'Waar last van hebben?'

'Van een mol. Die gaan namelijk nooit vroegtijdig naar huis.'

Bart

Ongemakkelijk

'Kunt u het vinden?', vroeg het winkelmeisje vriendelijk.

'Nee, want ik zoek niks', antwoordde ik met een glimlach.

'O, omdat ik u zo rond zie lopen. Meestal zoeken klanten dan iets.'

'Nee hoor, ik niet.' 

Ik zag haar denken. 

'Heeft u het al gevonden dan?', vroeg ze na de korte denkpauze.

'Nee, want zoals ik al zei: ik zoek niks.'

Ze haalde haar schouders op. 'Oké, als u hulp nodig heeft...'

'Dan weet ik je te vinden', zei ik. 

Ze wist zich niet goed raad met de situatie. 

'Het is koud buiten hè? En dan met die regen. Niks aan.' Ze had haar handen in haar schort gestoken en bleef een beetje ronddraaien.

'Nee, dat klopt. Maar ja, de tijd van het jaar...', bepte ik.

'Klopt, maar een beetje vorst zou toch wel lekker zijn. Dat is een stuk gezonder.'

'Tegenwoordig zijn er bijna geen winters meer', echoode ik een weerman van de TV.

'Nee, ik hoor mijn oma vaak over vroeger praten. Dat het toen een stuk kouder was.'

'Inderdaad, vroeger was het een heel stuk kouder.' 

Ik staarde ondertussen quasi geïnteresseerd naar een rekje met wasknijpers.

'Dat zijn degelijke Hollandse knijpers', zei ze.

'Dat denk ik ook. Echte Holleders.'

''Holleders?', vroeg ze.

'Ja, Holleder zit in de gevangenis en maakt wasknijpers. Vandaar.'

'O, die', zei ze. 

'Als u iets heeft af te rekenen, de kassa is vooraan.'

'Mooi', zei ik.

'Hallo Bart, waar ben je?', hoorde ik mijn echtgenote vanuit de gang ernaast roepen.

'Ik sta hier', riep ik terug.

Ik zag een enorme opluchting op het gezicht van het meisje verschijnen. Opgewekt liep ze naar haar kassa.

Bart

Een defect lampje

'Is de postbode al geweest?', vroeg ik aan mijn echtgenote.

'Geen idee. Verwacht je iets?'

'Ik heb toch lampjes besteld? Die moeten vandaag komen.'

'Dan is hij nog niet geweest', concludeerde ze.

'O? Dus je hebt toch een idee', zei ik.

'Ja, als jij je lampjes nog niet hebt ontvangen....' Ze keek erbij zoals vrouwen kunnen kijken: huishoudelijk logisch. Ik keek terug.

'Wat kijk je me nou aan?'

'Nou ja, dat antwoord van jou.'

'Wat is daar mis mee? Ik trek een conclusie. Niets meer en niets minder.'

'Ik vroeg alleen of de postbode al was geweest. Maar goed, het schemerlampje moet nog even wachten.'

'Maakt mij niet uit. Ik kan dat lampje prima missen hoor. Het voegt eigenlijk weinig toe.'

'En dat zeg je nu? Nu ik voor twintig euro van die speciale lampjes heb besteld?' Ik voelde iets van opkomende nijd.

'Hallo Bart, ik heb niet gezegd dat je nieuwe lampen moest bestellen.'

'Maar je meldt wel dat hij stuk is.'

'Schat, ik kan pas zeggen of ik hem al dan niet mis als hij een tijdje stuk is. En dat is nu. Logisch toch?' Ze keek triomfantelijk.

'Ik wil trouwens toch iets anders op het kastje.'

'Nu wil je weer iets anders. Wat dan?'

'Ik denk aan een mooie vaas. Met een bos wilde bloemen. Staat vast heel chique.'

'O dat is prima hoor', zei ik nog altijd pissig.

'Lief van je', vond ze.

'Maar pas als die bestelde lampen op zijn. Ik schat over een jaartje of tien.'

Bart

Beweging

'Ik zag net die van de roosjes voorbij rennen', merkte ik op. Ik stond in de keuken voor het raam.

'Roosjes?', vroeg mijn echtgenote.

'Ja, hoe heten ze ook alweer: Riet en Ron? Van dat groenmaken vorig jaar bij de Heuveltjes.'

'O, je bedoelt de familie van der Berg. Hoe kom je nou weer bij "roosjes"?'

'Zij was toen toch roosjes aan het vouwen voor in de dennetjes? Dat huwelijksfeest.'

'Jaja, ik ben niet gek.' 

'En ze rende voorbij?'

'Ja, samen met Ron. Beide in een knallend trainingspakje en op spierwitte gympies.'

'O, die zijn bezig met afvallen. Zij zit ook bij de rummikup. Ik sprak haar oudjaarsdag.'

'En toen kondigde ze het aan?'

'Ja, ze ging er in het nieuwe jaar "iets" aan doen. En Ron ook.'

'Zo dik is zij toch niet?'

'In vergelijking met jou niet', lachte ze.

'Vind je mij dik?', vroeg ik ongerust terwijl ik mijn adem inhield en over mijn buik wreef.

'Nou ja, laat ik het zo zeggen: je navel is zich de laatste tijd behoorlijk aan het terugtrekken.'

'O ja, mijn navel. Die hadden we nog niet gehad.'

'Bart, je buik heeft wat weg van een Chesterfieldbank. Met je navel als knoop.'

'Ik ga nu dus als showmodel van Chesterfield door het leven. Lekker dan.'

'Nou ja, misschien is zo'n sportmomentje ook wat voor jou. Gewoon een beetje in beweging.'

'Ik kijk wel mooi uit', zei ik vanuit een opborrelende ongerustheid.'

'Kom op Bart, het kan echt geen kwaad.'

'Geen kwaad? Stel dat die knoop losschiet, is die hele Chesterfield naar de knoppen.'

Bart

Een smaakje

'Kopje thee?', riep ze vanuit de gang.
'Ja, lekker', galmde ik terug.
'Zet jij dan water op? Ik ben nog even hier!!!'
'Is goed!!!', riep ik terug en liep naar de keuken. Daar pakte ik de waterkoker, gooide het oude water in de gootsteen en vulde hem met vers. Toen graaide ik twee glazen en trok de voorraadla open...

'Hebben we ook gewone thee?', riep ik richting "hier".
'Ik wil een geel zakje!', klonk het.
Ik rommelde wat tussen de verpakkingen en trok een gelig uitziend zakje. Voor mezelf koos ik een donkergroen dingetje wat wel iets weg had van de aloude vertrouwde pickwick. Ik trok ze hun jas uit en kort daarna bungelden er twee builtjes in het hete water. 

'Heb je wel de goede gepakt?', vroeg ze wat later met een vertrokken gezicht. Ze zette het kopje voor zich neer op tafel.
'Het gele zakje, schat. Dat moest toch?'
'Lichtgeel of donkergeel?'
'Geel. Een geel zakje. Maar misschien mis je een koekje. Wat dacht je van een speculaasje?'
'Ja, lekker', riep ze enthousiast.

Ik stond op en haalde het trommeltje uit de keuken.
'Lief van je.' Ze gaf me een luchtkus en pakte onderhand een speculaasje.
'Neem er zelf ook één', zei ze. Ik graaide in het blik.
'Eentje hè, het hoeft niet op!' Altijd hetzelde deuntje, bedacht ik mij.

'En? Smaakt het nu beter?', vroeg ik wat later. 'Met zo'n speculaasje bedoel ik.' Ik was benieuwd.
Ze keek me aan, vervolgens schoof haar blik richting het halve speculaasje en toen naar het kopje thee. 'Het helpt wel.'
'Ik zal zo meteen het zakje pakken. Dan kun je zien dat ik de juiste kleur heb gekozen. Misschien was hij over de datum?'
'Dat denk ik niet. Thee is onbeperkt houdbaar', wist ze.

'Vergaat het op den duur niet tot poeder? Die blaadjes zullen toch wel een keer verleppen?' Ik kon me zoiets wel voorstellen.
'Nee hoor. Die verleppen niet. Trouwens, over verleppen gesproken: zo'n speculaasje neutraliseert de smaak. Het smaakt nu goed.'
'Dat is mooi', zei ik, boog me over de tafel en graaide het trommeltje.

'Hallo Bart, ik zei toch dat het niet op hoeft!'
'Dat klopt, schat. Maar ook ik wil mijn smaak neutraliseren. Het eerste speculaasje was veel te lekker.'

Bart

Vlekje

'En, mevrouw Gerritsen, is Vlekje oud en nieuw goed doorgekomen?', vroeg ik aan een buurvrouw die haar hondje liep uit te knijpen. Ik stond bij onze kliko de jaar-wissel-restanten te scheiden. 

'Ja hoor. Vuurwerkverbod hè. Het was rustig in de buurt.' 

'Kijk, dat is fijn. Onze hond kroop vroeger altijd met beide poten in zijn oren onder de bank.'

'U bedoelt dat Jack Russeltje waar u altijd mee rondliep?', vroeg ze. 'Vlekje, zit!'

'Nee, de hond dáárvoor. Een Golden Retriever. Die kon absoluut niet tegen vuurwerk.'

'Onder de bank?', vroeg ze. 'Zo'n bakbeest?'

'We hadden een hele hoge bank', lachte ik. 'Waar moeten trouwens oliebollen in? Weet u dat?'

'Oliebollen? Toch gewoon in groen?'

'Deze zijn van de Lidl', zei ik. 'Die moeten toch bij kleinchemisch afval?'

'Chemisch?'

'Ja, het zijn net stuiterballen en die worden gerecycled.' 

Ze keek me verbaasd aan. 'Wij hadden ze ook van de Lidl. En die waren heerlijk.'

'Die van ons waren niet te kanen. Zo taai als rubber.'

'Heeft u ze niet te lang in de oven gehad?'

'In de oven? Rubber moet je niet in de oven stoppen. Dat gaat enorm stinken.'

'Ik snap er niks van. Ze waren heerlijk. Zelfs Vlekje heeft ze gegeten.'

'Ja, dat kan ik zien. Het levend bewijs dat mijn betoog klopt.' Ik wees naar de hond die in de berm een drol produceerde. 

'Welk bewijs klopt?', vroeg ze.

'Van dat recyclen. Vlekje is al volop bezig met de productie voor komende jaarwisseling.'

Bart

Zingende maskers

'Zit je nou naar een kinderprogramma te kijken?', vroeg ik ietwat verbaasd aan mijn echtgenote.  De TV stond aan en op het scherm ontdekte ik een wandelende kerstboom.

'Nee joh, dit is dat programma waar ik het laatst over had.'

'Dat programma "uw tuin in één dag in puin" van Patty Brard?'

'Nee, dit is "masked singers". Heel leuk.' 

'En wat is dan de bedoeling?', vroeg ik. 

'Kijk, er zit een persoon in die kerstboom en die zingt een liedje. En dan moeten Carlo en Loretta raden wie dat is.'

'En dat is voor alle leeftijden?'

'Je hoeft het niet leuk te vinden.'

'En wat is er met die fles aan de hand?' Ik zag een mislukte champagnefles over het scherm dansen.

'Daar geldt dezelfde vraag voor; raden wie er in zit.'

Ik moest er even over nadenken.

'En waarom vervormen ze de stem als ze praten?', vroeg ik.

'Dan zou je meteen kunnen raden wie het is.'

'Maar dat is toch ook de bedoeling?' Ik vond het een raar programma.

'Nee schat, je moet ze herkennen als ze zingen. Zie toch eens wat een mooi pak.'

'Je bedoelt die kerstboom?'

'Nee, die wekker. Net echt.'

'Wij hebben een radiowekker op het nachtkastje. Veel handiger.'

'Moet jij niet iets anders doen? Column schrijven of zo?'

'Hou toch op. Stompzinnig programma. Dat gaat toch helemaal nergens over?'

'Weet jij dan wie er in die fles zit?', vroeg ze nijdig.

'O, daar kom je toch zo achter?'

'Hoe dan?'

'Masker van die kop rukken. Hoe moeilijk kan het zijn.'

Bart