Vrouwendag

'Het is vandaag internationale vrouwendag', riep mijn echtgenote enthousiast. 

'Alweer?', vroeg ik. 

'Ja, wij vrouwen staan vandaag in het zonnetje.' 

'Mooi, dan kom ik naast je staan', grapte ik. 'Ik kan ook wel wat zon gebruiken.'

'Maar wat moet ik eigenlijk met die wetenschap?' 

'Het gaat om de rechten van de vrouw. Daar mankeert hier en daar nog wel wat aan.'

'Heb je klachten?'

'Ik niet, alhoewel....' 

'Dat "alhoewel" zegt weer genoeg. Brandt maar los, schat.' Ik plaatste mijn hand achter mijn oorschelp.
'Nou ja, zaken zijn altijd zo vanzelfsprekend. Ik doe de was, ik vul de afwasmachine, ik kook, ik maak schoon, stofzuigen, tuin, verschoon de bedden...'

'En wat wil je nu met die opsomming? Je weet dat ik je hiervoor waardeer.'

'Het gaat niet zozeer om de waardering, maar meer om het verdelen van de taken. Snap je?'

'Nee. Ik snap het niet. Wat heeft dat met vrouwenrecht te maken?'

'Nou ja Bart. Ik heb best recht op verlichting van de huishoudtaken.'

'Moet ik soms een wifecave voor je maken?'

'Graag even serieus. Je kunt best wat taken overnemen.'

'Ga ik doen vandaag. Roep maar schat.' Ik meende het serieus.

'Jij kan gemakkelijk stoffen, zuigen, toiletten boenen of ons bed verschonen.'
'Wacht even. Het is toch vrouwendag?'
'Ja, hoezo?'
'Nou ja. Jij maakt er meteen weer een vrouwenweek van.'

Bart

Vintage

'Zeg schat, weet jij toevallig waar de naaibox van mijn moeder is gebleven?', vroeg ik aan mijn echtgenote.

'Wacht even. De naaibox van jouw moeder?'

'Ja, die houten box die altijd naast haar stoel stond. Met die twee schuifklepjes.'

'Man, waar gaat dit over!! Je moeder is al ruim twintig jaar dood.'

'Is hij toen naar de kringloop gegaan of staat hij soms nog bij ons op zolder.'

'Hij is opgevreten door de houtworm. Wat een idiote vraag. Zat er soms nog een pak bankbiljetten in?'

'Schat, het gaat niet om de kist maar om de inhoud. Mijn moeder had een knopendoos.'

'Een knopendoos?'

'Ja zo'n rood ovale sigarenblik met een klemdeksel. Willem11 sigaren.'

'Kan me niet herinneren. Wat moet je daar in Godsnaam mee? Is er in je hoofd soms iets van een knoop geknapt en hoop je nog zo'n antieke terug te kunnen vinden?'

'Er zaten van die mooie koperen knopen in met daarop een een anker en een touw.'

'Wat moet je daar dan mee?', vroeg ze.

'O, ik las in een blaadje dat die geld waard zijn. Vintage. Vandaar.'

'En hoe kwam je moeder dan aan die knopen?'

'Verzameld. Als je vroeger kleding wegdeed, dan knipte je er de knopen af.'

'Helaas Bart, we hebben er niks meer van.' Ze verdween richting keuken.

'Zaten die knopen ooit op een jas?', vroeg ze wat later.

'Nee, niet op een jas. Op een pakje.'

'Pakje? Matrozenknopen? Van haarzelf?' 

'Nee, van mij. Ik had ooit een matrozenpakje.'  

'Jij? In een matrozenpakje?'

'Ja, dat was toen modern. Heb ik jaren gedragen.'

'Dan is het inderdaad jammer dat het weg is.'

'Ja hè', vond ik. 

'Ik had namelijk nog wel een paar bijpassende witte kniekousjes voor je gehad. Had je hem in deze vintagetijd mooi af kunnen dragen.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen oktober 2020

Ochtendzang

'Bart, zou je willen stoppen met dat geluid?' We zaten nog wat na te haspelen van het zondagochtend ontbijt.

'Hoe bedoel je?' Ik begreep het niet.

'Ik denk dat je probeert te zingen.'

'O? en dat irriteert?' 

'Het gaat ten koste van mijn zondagochtendrust.'

'Ik ben gewoon vrolijk.'

'Dat was ik ook', zei ze. ' Dus stop ermee.'

'Nou ja, vind je dat ik niet kan zingen?'

'Inderdaad.'

'Weet je eigenlijk wel dat ik een enorm volume heb? En dat ik vroeger in een koor heb gezongen?'

'Leidse Sleuteltjes?', lachte ze.

'Nee, bij een kerkkoortje in Den Haag.'

'En jullie waren helemaal niet van de kerk.'

'Nee, maar ik zat op een christelijke school. En daar werd ik ontdekt.'

'Wat hebben ze dan precies ontdekt?'

'Nou ja, dat ik over enorm volume beschik en mijn stembanden met een bijzonder profiel zijn uitgevoerd.'

'Als ik het zo hoor dan komen de binnenbanden er inmiddels wel doorheen.'

'Je doet niet leuk schat.'

'Jij ook niet, Bart. Ik wil graag naar de radio luisteren en niet worden gestoord door een valse kerktoren-kraai.'

'Nou ja. Het kan weer niet op, hè?'

'Bart, ik kan me er niks bij voorstellen. Jij in een kerkkoortje.'

'Nou ja koortje, zeg maar gerust een flink koor hoor.'

'Zoiets als de duitse Fischerkoren?'

'Die ken ik niet.'

'De jaren zestig vorige eeuw', mijmerde ze. 'Was er toen niet een enorme geboortedip in Den Haag?' 

'Geboortedip? Waar heb jij het nou weer over?!'

'Nou ja, ik denk dat alle aanwezigen voor het zingen gillend de kerk uit zijn gerend.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen oktober 2020

Hordeur

Vive la france (serie4-2020-26)

De hordeur.

'Bart, je moet straks even naar de hordeur kijken', hoorde ik mijn echtgenote vanuit de caravan roepen.

'Hoezo? Hort hij niet goed?', ik hing lui in mijn campingstoel voor de voortent.

'Hij gaat stroef. Kijk!' Ze deed het voor.

'Ik zie niks bijzonders', riep ik vanaf afstand.

'Nee, je ziet er ook niks bijzonders aan. Het kost extra kracht om hem te bedienen. Dát bedoel ik.'

'En wat wil je nu ?'

'Misschien beetje smeren?' Ze schoof hem opnieuw open en dicht.

'Heb je er aangezeten?' 

'Hoezo "aangezeten" . Natuurlijk zit ik eraan. Anders gaat hij toch niet open?'

'Ik bedoel in technische zin. Heb je er onnatuurlijk aan lopen trekken of duwen?'

'Joh, kom in de benen en kijk zelf.' Ze klonk geïrriteerd.

'Wat is er met nou precies met dat ding aan de hand?', vroeg ik terwijl ik hem een paar keer pijnloos open en dichtschoof.

'Hij loopt soms vast, Bart.' 

'Klopt', stelde ik vast toen ik alleen de handgreep nog vasthield.

'En wat nu?', vroeg ze terwijl ze naar de scheve deur en wapperend gaas staarde.

'We laten de hor er gewoon uit.' Ik trok hem vervolgens definitief uit de goot.

'Maar zo kan er van alles naar binnen vliegen', riep ze nijdig.

'Dat klopt, maar ze kunnen er zonder die hor ook veel gemakkelijk weer uit.'

Bart