Vrienden

'Bart, de voordeurbel!', riep mijn echtgenote.

'Is dat zo? Ik dacht dat de claxon van de auto ging.' 

Ik deed open en ontdekte een mij vaag voorkomend weelderig typ in de deuropening.

'Wij kopen niet aan de deu..'

'Bent u die man die van die "grappige" verhaaltjes schrijft?' Bij het woord "grappig" gebruikte ze haar vingers als kommaatjes en ze klonk niet leuk.

'Nou, dat wil ik niet zo zeggen', lachte ik met wat boerenkiespijn.

'Mooi, dan ben ik aan het juiste adres.'

'Wie bent u?', vroeg ik.

'Ik ben "die van 34", Sumita.' De vingertjes bleven half in de lucht hangen.

'Samita', zei ik langzaam. 'En wat is er met Sumita?'

'Ik heb u op Facebook een vriendschapsverzoek gedaan.'

'Ja, en nu komt u zich persoonlijk aanmelden? Dat hoeft niet hoor!', blaatte ik. 

'Nee? Nou mijn man, die ook op 34 woont en "vriend" is, las dat u een reactie had geplaatst. Zo van (vingertjes bleven hoog) " Sumita vindt onze verhalen zoooo leuk, dat ze graag “vrienden” wil worden. Ik twijfel nog een beetje….."

'O, schreef ik dat?'

'Ja, en ik wil u even persoonlijk melden dat ik die verhaaltjes helemáál niet leuk vind.'

'Tja, dat is een persoonlijke opvatting. Maar waarom dan toch dat verzoek om (ik gebruikte nu mijn vingers) "vrienden" te worden?'

'Omdat ik uw zogenaamde vrienden te waarschuwen voor uw roddels.'

'Roddels?', vroeg ik.

'Ja, over "die van 18", "zij van 26", "de hond van 48", "de gescheiden vrouw van 36", Agnes van hiernaast...'

'Dat zijn geen roddels hoor, dat zijn feiten. Die van 36 is echt gescheiden. En dat hondje van 48 hupt. En die lui op nummer 18 zijn...'

'Nou meneer, ik denk dat u beter een keer over uzelf kunt roddelen. Dat wordt vast erg grappig.'

Ze heupwiegde de oprit af en verdween uit zicht. Ik sloot de deur.

'Wie was dat?', vroeg mijn echtgenote.

'De Sumita van 34. Ze wil geen "vrienden" meer worden.'

Bart

Het hupje

'Wat is er toch met uw hondje aan de hand?', vroeg ik aan de buurvrouw van veertien die met haar hondje langs kwam lopen. Ik stond op de oprit.

'Hoe bedoelt u?', vroeg ze.

'Uw hondje hupt een beetje. Loopt een beetje mank, toch?'

'Mank?', vroeg ze verbaasd terwijl ze zich over het hondje boog en hem inspecteerde.

'Loop eens, Miepje? Toe maar, kom maar naar het vrouwtje meisje', nodigde ze haar uit.

'Ze hupt iets met haar linker achterpootje.'

'O? Ik zie niks hoor. Waar doet het zeer, Miepje? Vertel eens tegen het vrouwtje.'

Miepje gaapte wat vermoeid maar deed zijn bek niet los.

'Ik kan het niet ontdekken, buurman Bart. Het zal haar ook geen pijn doen. Anders zou ze wel janken.'

Ik dacht even na. Nam een besluit, liep op haar toe en strekte mijn arm in de richting van het hondje.

'Ik loop wel even een stukje met Miepje, dan kunt u het zelf zien.'

'Goh, buurman, zou u dat voor Miepje willen doen?'

'Nou, niet zozeer voor Miep maar meer voor u. Ik loop tot de hoek en terug. Als u dan op de oprit blijft staan kunt u het goed zien.'

 Ik nam het riempje over, gaf Miepje de sporen en liep toen naar de vijftig meter verderop gelegen hoek en terug.

'En?', vroeg ik.

'Ik zie niks. Hij loopt gewoon..'

'Geen hup?'

'Nee, geen hup. Alles doet het.'

'Ik zou toch zweren dat er iets bij jullie hupte.'

'Nou ja buurman, u heeft het zelf gezien.'

'Tja, dan blijft er nog maar één mogelijkheid over...'

''Wat dan?'

'Als u nu eens naar de hoek loopt en terug? Zonder Miepje. Dan kijk ik voor de zekerheid toch nog even.'

Bart

  

Wortels

De voordeurbel rinkelde....

'Bart, kun jij even opendoen?', klonk het vanaf de bovenverdieping.

'Nee, lukt niet. Ik zit op de pot.'

'En ik sta in mijn ondergoed.'

Ik vond dat minder erg en zei het. 'Dat is minder erg.'

Opnieuw de bel.

'Ja, kun je niet afknijpen?'

'Er valt niks af te knijpen.'

'Wat zit je daar dan te doen?'

'Een spelletje op mijn phone.'

'Toe nou! Volgens mij is het de pakketbezorger.'

'Wat komt hij bezorgen dan?'

'Dat weet ik niet. Heb jij niks besteld?'

'Nee, ik niet. Dan is het ook geen pakketbezorger.'

'Doe je nou nog open of niet?', vroeg ze ongeduldig.

'Heb je je nu nog niet aangekleed dan?'

De telefoon ging. Ik nam op.

'Ja, met je schoonmoeder. Zijn jullie niet thuis?'

'Hoezo mam?'

'Ik sta hier voor de deur wortels te schieten.'

'Oké, komt goed.' 

Ik hing op.

'Wie was dat?', gilde de bovenverdieping.

'Je moeder staat met een verrassing voor de deur. We eten vanavond wortels.'

Bart

 

Zoldergedoe

'Ik was net even op zolder, meldde ik. 'En weet je wat er is gebeu..'

'Wat moest je daar dan?', onderbrak mijn echtgenote.

'O, gewoon, wat neerzetten. Maar...'

'Wat neerzetten? Er staat al zoveel.'

'Ja, wat oude boeken. Luister nou even...'

'Bart, uitgelezen boeken brengen we naar de kringloop.

'De zolder IS een kringloop, zei ik.

'Dat komt omdat je nergens afscheid van kunt nemen. Alles gaat naar zolder, klaagde ze.

'Ik kwam een vuilniszak met dameskleding tegen', kaatste ik.

'Die heb ik Miep beloofd.'

'En waarom liggen ze dan niet bij Miep?'

'Omdat Miep ze niet past. Nog niet.'

'Is ze aan het afvallen dan? Ze is al zo mager.'

'Nee, dat heeft ze vorig jaar gedaan. Ik verwacht dat ze binnenkort weer flink aankomt.'

'Dus ik klom dus op de zolder...', probeerde ik nogmaals.

'Heb je wel het licht aangedaan?', vroeg ze.

'Ja, op de achterzolder. Daar moest ik in het donker eerst naartoe. De lamp aan de voorzijde is kapot.'

'Klopt, daarom heb ik een doos kerstballen vooraan neergezet. Die zijn voor de kerstbingo van de creatieve club. Wat had jij nou?'

'Ik? O, verder niks. Als ze voor de creatieve club zijn, is het vast geen probleem.'

Bart

Mismatch

‘O ja, nog even een puntje: ik hou niet van aardappels’, bekende ze.

‘Niet? Wat eet je dan?’

‘Ik ben van de pasta's. Van aardappels ga ik raar ruiken.’

‘Tja, en ik ben niet van de pasta's. Mijn moeder was Italiaans.’

‘Ja, dat wordt dan lastig', vond ze.

‘Zou het?’

‘Vast. Liefde gaat altijd door de maag.’

‘En gebakken aardappels? Al eens geprobeerd?’, vroeg hij in lichte wanhoop.

‘Lust jij pizza's?’

Hij zuchtte. ‘Je bent een woest aantrekkelijke vrouw.’

‘Ja, jammer hè? Ik ga meteen mijn Tinder aanpassen. Succes verder.’

Ze stond op, knikte vriendelijk en verliet het café.

Bart

Het paradijs

'Goh, ik heb toch zó lekker gedroomd', zuchtte hij terwijl hij zich gapend uitrekte.

'Dat heb ik gemerkt. Je was erg bezig.'

'Ik vertoefde in een paradijs: schalen vol eten, watervallen van drank, engeltjes. Geweldig.'

'Ik hoorde je smakken. At je kip of zo? Jij smakt altijd met kip.'

'Ik heb geen idee.'

'Was ik er ook?', vroeg ze.

'Ja, jij was er ook.'

'Was ik ook een engeltje?'

'Nee. Jij was een irritante slang.'

'Hahaha, met zo'n uitdagend appeltje in mijn hand?'

'Nee, jij zette de vuilnisbak aan de weg. Ik werd er wakker van!'

Bart

Een achterwerk

'Wat zit je toch steeds naar de kont van dat mens te staren', vroeg mijn echtgenote geïrriteerd. We liepen door de stad.

'Welke kont?', wilde ik weten.

'Waar je zo geobsedeerd naar kijkt! Je struikelde net zelfs bijna over een patatbakje.'

'Omdat een patatbakje daar niet hoort te liggen. En trouwens, dat is geen kont maar een achterwerk.'

'Voor mij geen verschil.'

'Voor mij wel. Een achter-werk. Het woord zegt het al: het zit van "achteren" en er is aan "gewerkt" om het zo te krijgen. Jaloers?'

'Jaloers? Hou toch op man. Ze loopt alsof ze met moeite haar drol kan binnenhouden.'

'Dat zie je verkeerd schat. Het is een kunstwerkje. Het resultaat van veel kleien en boetseren.'

'Kleien en boetseren? Volgens mij zijn ze opgespoten. Een kunstwerkje. Nou, mooi kunstwerkje hoor!', riep ze minachtend.

'Zij vindt dat blijkbaar mooi. Anders liep ze niet zo.'

'Bart, ze loopt zo om op te vallen en jullie uit te dagen. Mannen zijn daar blijkbaar gevoelig voor.'

'Ik ben niet gevoelig', vond ik. 

'Waarom kijk je er dan naar?'

'Omdat het gewoon een prachtig stukje kunst is.'

'Nou, als ik zo'n kont had gehad, was ik er naast gaan lopen en had ik elke kerel die me verlekkerd bekeek een dreun verkocht.'

'Schatje, wind jezelf niet zo op en kijk nou nog eens goed. Ze heeft de linker en rechterbil toch keurig in het gelid aan elkaar geplakt?'

'Maar dan hoeft ze toch nog niet zo uitdagend te lopen?'

'Natuurlijk wel', vond ik. 'Ze moet de boel nu eenmaal strak bij elkaar houden, anders laat de lijm los.'

Bart

Bintjes

'Hoi', riep ik tegen het winkelmeisje.

'Hoi', echoode ze.

'Weet jij of er nog bintjes zijn?'

'Eh.. Bintjens?', vroeg ze terwijl ze me met haar mooie blauwe ogen aankeek.

'Nee, bin-TJES', verbeterde ik haar met de nadruk op de "tjes".

'Wat zijn dat? Bin-TJES?'

'Ahhh weet jij niet wat bintjes zijn?', vroeg ik met een bijna automatische lach.

Ze lachte ook. 'Ik heb echt geen idee, meneer. Ik werk hier nog niet zo lang.'

'Nou, dat heeft er weinig mee te maken hoor', zei ik vriendelijk.

'Niet?', vroeg ze. 

'Nee hoor. Het zijn twee aparte dingen.'

'Twee?'

'Ja, eerst moet je weten wat bintjes zijn, en daarna als tweede waar ze liggen.' Ik keek logisch.

'En wat zijn het dan? Die bin-TJES?'

'Je mag gewoon bintjes zeggen hoor. Zonder klemtoon op de "TJES" te leggen.'

'Oké. Wat zijn... (ze maakte nu met haar vingers twee kommaatjes) bintjes dan?'

'Bintjes zijn aardappels. En die zijn op.' Ik wees naar het lege vak.

'O, lagen ze daar?', ze giechelde.

'Ja, kun je misschien even aan je chef vragen of ze misschien nog achter liggen?'

'Dat doe ik. Bint-TJES nee, bintjes', mummulde ze en liep naar het kantoortje.

'En?', vroeg ik toen ze met lege handen terugkeerde.

'Volgens de chef is het nu even geen bintjes-tijd. Sorry.' Ze keek op haar horloge.

'Geen bintjes-tijd?', herhaalde ik.

'Nee, en dat zou best kunnen. Het is ook al half zes.'

Bart

Droom

'Eigenlijk mag je mij wel dankbaar zijn dat je uiteindelijk goed terecht bent gekomen', merkte ik na een zware nacht op tijdens het ontbijt.

'Pardon?', riep ze en verslikte zich in haar koffie.

'Je mag mij wel dankb..'

'Is dit een slechte droom of zo?', vroeg ze. Ze kuchte er nog een restje schrik uit.

'Ik heb je uit handen van de maffia weten te redden. Gaat het?', vroeg ik bezorgd. 

'Uit handen van de maffia? Wat raaskal je allemaal? Waar slaat dit op! Dankbaar!!!'

'Ja, afgelopen nacht heb ik je uit handen van de Belgische tabaksmaffia gered. Je werkte voor het machtige tabakskartel van El Bastos. Een zware Belgische jongen.'

'Man, man, man. Hoe verzin je het.'

'Was ik soms zijn liefje?', wilde ze weten

'Ik geloof het wel, maar zeker weten doe ik dat niet.'

'Wat moest ik doen dan?', wilde ze weten.

'Filters van de filtersigaretten afknippen. Goudmijn voor de georganiseerde misdaad.'

'En waar was dat dan?', vroeg ze quasi geïnteresseerd.

'In een geheime schuur midden in het Ardense oerwoud.'

'Toe maar. En was ik de enige vrouw? Of waren er meer gerekruteerd.'

'Volgens mij eh... twee, of nee, er kwam er nog één bij. Die kwam van de concurrent: Él Caballero.'

'Bart, wat een ongelooflijk zwamverhaal. Él Caballero. Was er soms ook nog een Él Camel?'

'Zit je me nou voor de gek te houden? Dit was echt een hele nare droom.'

'Dat geloof ik graag. Toch roken we geen van beide. Trouwens de hele familie niet!'

'Nee, dat klopt. Dat maakt het allemaal extra vreemd.'

'Maar goed, je hebt me gered. Vertel!' Ze was toch wel nieuwsgierig vond ik.

'Ik heb je vrijgekocht. Anders zat je hier niet.' 

'Zoooo dus je hebt diep in je zakken gegraaid om mij vrij te kopen? Dat siert je schat’, zei ze prettig.

'Nou ja, zoveel kostte het nou ook weer niet hoor’, stelde ik haar gerust.

'Niet?' Ze klonk ietwat teleurgesteld.

'Nee, ik heb je geruild voor een slof Lucky Strike.'

Bart

Takkie

'Goh, wat heeft u toch een mooie auto', merkte een verre buurman op. Hij liep met zijn gebakken spons langs onze oprit.

'Ja hè. En toch is hij al tien jaar. Tweeduizendtien', voegde ik er niet zonder trots aan toe.

'Mooi tijdloos model. Prachtig.'

'Vind ik ook.'

'Hoe gaat het trouwens met uw hondje?', vroeg ik wijzend op het dingetje aan het eind van het riempje.

'Hij voelt zich niet zo lekker vandaag.'

'Dat meende ik al te zien', zei ik.

'Kun je het zien dan?', vroeg hij.

'Ja, hij ziet er wat sponzig uit.' 

'Sponzig? Kom op zeg. Er is niks sponzigs aan Takkie.'

'U ziet dat niet omdat u hem de hele dag in beeld heeft.'

'Nou ja, dat zou natuurlijk kunnen. Maar sponzig...'

'Heb ik met mijn echtgenote', grapte ik.

'Wat heb jij met je echtgenote?', vroeg mijn echtgenote die de prullenbak in de kliko kwam legen en onverwachts achter mij stond.

'Uw man zei net dat u er soms sponzig uit kunt zien maar dat hij dat niet ziet omdat hij de hele dag met u optrekt.'

'Ik sponzig? Hoezo nou weer sponzig? En hoe ziet sponzig eruit?', vroeg ze.

'Zoals mijn Takkie, mijn hondje.' Hij bukte zich en pakte hem op. Hij begon flink te grommen.

'Wil je mij vergelijken met die kruimeldief?', vroeg ze quasi nijdig.

'Ach nee schat. Dat bedoelde ik helemaal niet.' Ik lachte wat opkomende boerenkiespijn weg.

'Wat bedoel je dan?'

'Het ging over onze auto. Dat hij nog zo mooi is.'

'Dat zie ik niet', zei ze.

'Kijk, dat komt omdat je er de hele dag naar zit te kijken.'

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen. December 2020

Ene Gerard

Ik stond net in de rij bij de slager toen ik van achteren werd aangevallen. Tenminste, zo voelde het. 

'Nou ja, zeg, Gerard!', hoorde ik een vrouwstem in mijn nek toeteren. 

Ik heet geen Gerard, dus schatte ik in eerste instantie in dat het voor iemand anders was.

'Gerard!, hoorde ik opnieuw, nu gepaard gaand met een enthousiaste tik op mijn schouder. 

Tja, ik besloot toch maar even om te draaien om de lanceerbasis te inspecteren.

'O, sorry meneer. U bent Gerard niet. Maar u lijkt van achteren sprekend op onze Gerard.'

'Ik ben blij dat mijn achterkant u bevalt. Heeft u nog een specifiek onderdeel wat u aan Gerard deed denken?', vroeg ik droog.

'Ja', lachte ze. Maar ik denk niet dat u er blij van wordt.'

'Ik zou het proberen, nodigde ik haar uit.

'De vorm van uw zitvlak', fluisterde ze discreet in mijn oor. 'Lijkt wat op een pompoen. Dat heeft ons Gerard ook.'

Ik moest even slikken. 'Pompoen? U doelt op de omvang?', vroeg ik ietwat gepikeerd.

'O nee, dat niet. Nee, de vorm. Hij doet mij echt aan ons Gerard denken. En uw nek. U heeft een beetje een nekplooi.'

'En dat heeft "ons" Gerard ook?', vroeg ik.

'Nou nee, mijn man. Gerard is de broer van mijn man.'

'En heeft uw man soms ook een pompoen ingeslikt?', vroeg ik.

'Nee hoor. Hij niet. Hij heeft een mooie bibs.'

'Dus u suggereert nu dat mijn kont niet mooi is?', vroeg ik quasi boos.

'Nee, Gerard zijn zitvlak is niet mooi', haastte ze zich te zeggen.

'En net zegt u nog dat ik van achteren op "ons" Gerard lijk.'

'Jawel, maar gelukkig voor u hebben we inmiddels vastgesteld dat u dat niet bent.'

Bart

Een balletje

'Ik zei het vanmorgen nog tegen Truus: het wordt weer eens tijd. En weet je Sjors, ze keek me zó vreemd aan! Iets met Keulen en donderen. Ik denk dat ze me verkeerd begreep. Ik bedoelde tijd voor een balletje.

Vroeger hadden we een vaste dag. Nee, niet op woensdag, maar op de donderdag. Balletje met andijvie. Dan werd het in teveel jus gebraden wat ze dan weer bewaarde voor de vrijdag. En dan kon ik nogmaals genieten want die jus smaakte nog naar bal. Geweldig.

Tegenwoordig eten we vaak liflafjes. Van die éénpans gerechten. Veel groente met rijst of macaronie. Best lekker hoor, dat wel. Mijn Truus is een fantastische kok. Maar dat balletje, dat balletje. Ze lijkt er op uitgekeken. Ze vindt dat we over-bal zijn. Teveel gegeten. 

Ik vroeg laatst nog hoe ze terugkeek op die tijd. Ze reageerde spaarzaam. Ik was er volgens haar teveel mee bezig.

Ik heb het trouwens in het verleden zelf ook al wel eens geprobeerd. Toen ze met haar vriendin een weekje op pad was, zag ik mijn kans schoon. Kookboek erbij: kind kan de was doen. 

En wat denk je, Sjors? Niet te vreten. Pan naar de fili, kookboek in de kliko, het fornuis niet schoon te krijgen en een Truus die bij thuiskomst regelrecht de gordijnen invloog. 

Maar goed, vandaag ga ik er weer eens één scoren. Ik moest vanmorgen boodschappen doen en ontdekte een pondje rundergehakt op het briefje. En dat ligt nu in de koelkast te wachten op het betere handwerk... 

Ja Sjors, mijn dag kan niet meer stuk.'

Sjors kwam moeizaam overeind, rekte zich, schudde zijn vacht, schurkte langs mijn been en stapte in zijn mand. Daar likte hij nog eens stevig in zijn kruis, keek mij verveeld aan en zakte toen weg in een diepe slaap..

Bart

Zakritsprobleem

'Pinnen of contant?', vroeg de caissière. Ze hing met haar genagellakte wijsvinger vol verwachting boven het toetsenorgel.

'Die vraag had ik nog niet verwacht', zei ik terwijl ik een zoektocht startte naar mijn portemonnee die ergens in mijn achterzak moest zitten.

Er klonk vanachter de kassa een diepe zucht, de vinger werd teruggetrokken en boven de gesloten stalen kassalade geplaatst, waarna hij werd ingezet als de secondewijzer van een tikkende tijdbom.

Terwijl de secondes irritant verder tikten, ondernam ik verwoede pogingen om na een zak-klop-portemonnee-actie de rits van mijn achterzak los te trekken. Tevergeefs.

'Mijn rits wil niet open', klaagde ik. 'Ik denk dat er een stukje stof tussen zit.'

'U moet wel afrekenen', riep het nog immer tikkende wicht.

'Dat begrijp ik ook. Momentje nog.' Ik trok nog een keer.

'Moet ik u even helpen?', vroeg een dame achter mij. Ik draaide mij om.

'Ik krijg hem niet open', riep ik licht wanhopig. Er zit iets van stof tussen.'

'Wacht', riep ze terwijl ze op haar knieën ging en het lipje vastpakte.

'Ziet u iets?', vroeg ik.

'Ja, er is nu een kiertje. Ik zie uw portemonnee.'

'Misschien kunt u uw vinger er even tussen steken', riep ik met lichte wanhoop.

'Hij zit te strak. Kunt u hem niet aan de voorkant wat ruimte geven? Knoop losmaken?'

De tijdbom dreunde inmiddels. Ik maakte de broekknoop los.

'Nog iets meer misschien?', klonk het achter mij.

Ik trok nu de garage-rits iets naar beneden en gaf daardoor flink wat ruimte prijs.

'Ja, ja, ja', riep de dame achter mij. Ze gaf vervolgens een enorme ruk....

Er gebeurde nu een paar dingen.

-Het tikken van de tijdbom stopte.

-De broek schoot uit mijn handen.

-De zwaartekracht deed vanwege mijn zware portemonnee zijn werk.

-Er bleek geen verschil in kleur tussen mijn vuurrode hoofd en mijn onderbroek.

-Het kassagangetje bleek te smal om mijn broek weer op het gewenste niveau te brengen.

-Ik heb gepint.

-Mijn echtgenote doet komende tijd de boodschappen in deze winkel. 

Bart

Gas

Vive la France (serie5)

'Kijk, die man daar werkt bij het gas', vertelde ik mijn echtgenote. We zaten voor de caravan aan de koffie.

'Is dat dan een Hollander?', vroeg ze.

'Dat weet ik niet, maar er zijn ook Fransen die bij het gas werken.'

'Maar je hebt toch met hem gesproken?'

'Wie? Ik? Nee hoor. Hoezo?'

'Ja, hallo, je vertelt nog geen minuut geleden dat hij bij het gas werkt.' Ze nam een slurp.

'Ach nee, hij zat vanmorgen naast mij.'

'Naast jou?' Opnieuw een slurpje.

'Ja, op de pot. En hij was me toch bezig met een ontgassing! Kwam geen eind aan!'

'Bah, wat smerig. Ik hoef dat echt niet allemaal te weten hoor!', riep ze.

'Hallo, jij wilde details horen, toch?'

'Bart, alsjeblieft. Iedere keer dat ik die vent zie lopen moet ik eraan denken.' Ze schudde haar hoofd.

'Trouwens, dit was niet de eerste keer hoor.'

'Wat niet?'

'Dat ik naast hem zat. Vorige week ook een keer.'

'Bart, voor de tweede keer: ik hoef het niet te horen.'

'Toen gebeurde er trouwens wel iets vreemds.'

'Oké, iets vreemds. Brak de pot in tweeën?'

'Nee, toen kwam zijn vrouw heel hard aangerend.'

'Had hij haar geroepen of zo?'

'Ja, het had iets weg van een lokroep.'

'Een lokroep?'

'Ja, blijkbaar hield hij tijdens de ontgassing zijn vingers voor het ventiel. Het klonk als een enorme stoomfluit.'

Bart

Geurtjes

'Je bent veel te oud voor een speeltuin', zei ik toen we voor een Spaanse "lekkere geurtjes" grensoutlet stonden. 

'O, maar jij hoeft niet mee naar binnen hoor. Ik ga zelf wel even.' Ze stak tegelijkertijd haar hand geopend in mijn richting.

'Wat moet je nu nog?', vroeg ik kijkend naar haar hand.

'Wat dacht je van de creditcard?' 

Ik slaakte een zucht. 'Ik ga toch maar even mee. Puur voor de gezelligheid.'

'Jaja, gezelligheid', mompelde ze en liep naar binnen.

'Kijk Bart, dit is nou dat geurtje waar ik het altijd over heb.' 

Ze had een flesje in haar hand en spoot wat van de inhoud op een papieren strookje waarvan er achthonderd in een bijhangend potje zaten.

'Ruik maar. Herken je het?', vroeg ze terwijl ze het voor mijn gemondkapte neus hield.

'Ik ruik niks schat', zei ik.

'Je moet dat ding ook van je neus halen', klonk het advies. 

Ik schoof hem weg, rook aan het snippertje en zag net nog de prijs van het goedje.

'Nou, om eerlijk te zijn... dit is het niet hoor', blaatte ik.

'Niet? Dat is even jammer. Hij kost normaal zestig, maar nu slechts dertig euro.' Ze zette het doosje terug.

'Deze dan?' Opnieuw het ritueel. Ik moest nu oppassen. 

'Vind je hem lekker?', vroeg ze terwijl ik tevergeefs een prijsaanduiding op het doosje zocht. 

'Twijfelgevalletje. Kost ie?'

'Tweeënvijftig. Valt mee toch?'

'Hebben ze niet iets alledaags? Wat je gewoon altijd op kunt doen?'

'Zoals?', vroeg ze.

'Mijn moeder had vroeger 4711. Rook altijd lekker fris.' 

'Nou ja, ik vind deze ook prima alledaags hoor.'

'O, kijk eens hier?', riep ik enthousiast. 'De 4711. Het is nog steeds in de handel.' Ik liep naar het testflesje.

 'Ach wat leuk', klonk het. 'Geef je mondkapje eens, Bart?' 

Ik gaf het en voordat ik het in de gaten had spoot ze het kapje vol 4711. 

'Wat doe je nu?!', riep ik verontwaardigd. Tegelijkertijd stond er een strenge Spaanse juf voor me die naar het kapje wees en naar mijn mond.

'Je moet je kapje ophouden, Bart. En ehhh... geniet maar lekker, dan reken ik onderhand die tweeënvijftig euro af. 

Bart 

De Klepmuts

Een klepmuts

'Waar blijf je nou?!', riep mijn echtgenote ongerust toen ik naar haar zin te lang onderweg bleef met brood halen. 'Dat brood is inmiddels dik over de datum!'

'Maak je je nou ongerust over mij of over het brood?', wilde ik weten.

'Man, de eieren zijn inmiddels koud.'

'Was er wat aan de hand of zo?'

'Nee hoor, maar ik liep die klepmuts van plek tien tegen het lijf. En dan weet je het wel.'

'Dan kun je toch gewoon zeggen dat je op moet schieten?'

'Dat heb ik ook. Maar toen begon ze een psalm te galmen over haastige spoed en iets van zelden goed. En ik kon me daar wel iets bij voorstellen.'

'Hoezo voorstellen?'

'Ze moest trouwen.'

'Dus... terwijl de eieren koud worden bespreekt meneer hier nota bene met het brood onder de arm op zijn gemak de seksuele uitspattingen van Troela.'

'Nee hoor, maar ze vertelde dat ze dertig jaar getrouwd is en een dochter heeft van éénendertig.' Ik vond het logisch.

'Dus daar heb je het ook nog over gehad.'

'Ja, en over corona. Dat ze hier in Frankrijk heel voorzichtig moet zijn.'

'Had jij je mondkapje op?', vroeg ze.

'Ja, ik wel. En ik heb haar geadviseerd voortaan een verstelbare mondkap te dragen.'

'Verstelbaar? Hoezo verstelbaar?'

'Nou, die kun je aan de achterkant flink strak aandraaien.' 

'Nou ja zeg. Dan krijgt je toch bijna geen lucht meer!!!'

'Klopt, maar dan houd ze in ieder geval haar mond en worden de eieren niet meer koud.'

Bart

Batterijen..

Vive la France.

'Zijn de batterijen vol?', vroeg mijn echtgenote.

'Welke bedoel je?', wilde ik weten.

'Welke denk je?'

'Ik denk niks. We hebben diverse apparaten op batterijen.'

'Zoals?'

'Zaklamp, afstandsbediening TV, mover, scheerapparaat, ladydingetje....'

'De fietsen. De accu's', zei ze.

'Je wil hier toch niet gaan fietsen?' 

'Waarom hebben we ze dan meegesleept?'

'Omdat JIJ dat persé wilde.' Ik zei het met nadruk.

'Bartje, JIJ wilde ze op dissel vanwege de kogeldruk.'

'Ja, omdat JIJ drie mud aardappels achterin hebt geladen.'

'Zijn ze nou opgeladen of niet?'

'Waar wil je heen dan?', vroeg ik vanwege de actieradius.

'Naar Argelès. Naar de markt. Omdat je daar je auto niet kwijt raakt.'

'Jammer, dat is te ver. Dan moeten ze eerst opladen.'

'Hoe lang duurt dat?', wilde ze weten. Ik dacht tactisch na. 

'Vier uur', zei ik. 'Dan is de markt helaas voorbij.' 

Ik slaakte een gemaakte zucht.

'Dat komt dan goed uit', zei ze.

'Hoezo?', wilde ik weten.

'De markt in Canét is 's middags. Is wel paar kilometer verder maar met een volle accu gaan we dat vast redden.'

Bart