Nieuwe buurtgenoot

'Ik sprak net die vrouw van dat stel wat op tweeëntwintig is komen wonen', meldde mijn echtgenote. Ze kwam terug van de Appie en zette de  boodschappentas op het aanrecht.

'O? En lijkt het wat?', vroeg ik. Ik had haar al eens langs zien lopen en schatte  in dat het er één uit de categorie "Katja Schuurman en overig" was. Ik vroeg het.

'En, is ze zoals ze eruit ziet?', vroeg ik. 

'Wat bedoel je met 'zoals ze eruit ziet?', vroeg ze.

'Nou ja, ik vind het echt zo'n Katja Schuurman-type. Zo van "kijk mij eens mooi wezen". Zoiets.'

'Bart, wat doe je weer negatief. Ze heet Emma en is een leuke hartelijke vrouw.'

 

'Wist je dat ze vroeger wielrenster was?', vroeg ze.

'Hoe moet ik dat weten? Ik heb haar niet zien fietsen.'

'Ze fietst ook niet meer. Ja, nog even naar het dorp.'

'Leuk hoor. En hoe heet die vent van haar? Hendrik?'

'Nee, Teun. Komt ook uit de wielrennerij. Ken je die?'

'Ik ken alleen een Teun Teunissen. En die fietste niet. Die dronk.'

'Ze hadden een boerderij, maar hebben die verkocht. Hij werkt nu bij de gemeente. Chef groenvoorziening.'

'O? Hebben ze daar ook een chef voor nodig? 

'Ja, blijkbaar. Hij gaat over het gras. Voetbalvelden en zo.'

'Kijk, dat is een nuttige functie. Ik schatte hem niet direct in als gemeentechef groenvoorziening. Hij loopt zo vlot.'

'Ik in eerste instantie ook niet', bekende ze.

'In eerste instantie?', vroeg ik.

'Ja, maar in tweede instantie natuurlijk wel', lachte ze.

'Waarom moet je nu lachen? Zo grappig is dat toch niet?'

'Jawel Bart. Hij heet namelijk Teun Geit.'

Bart

Accuprobleem

'Mijn tablet is aan vervanging toe', meldde ik tijdens de agendavergadering die mijn echtgenote en ik altijd op zondagochtend houden. 

'Is het scherm stuk?', vroeg ze.

'Nee, hoezo?'

'Nou ja, je vingert de hele dag. Dat slijt.'

'De batterij is op', anttwoordde ik technisch.

'Dat komt van dat vingeren', zei ze overtuigd. 

'Hoe kom je daar nou bij? De accu gaat gewoon een keer stuk.'

'Bart, als je hem niet gebruikt, gaat ie ook niet stuk.'

'Zoals die föhn van jou die al jaren in kast ligt.'

'Dat is toch heel wat anders?', hoorde ik haar protesteren.

'Lieve schat, ik heb een appje geïnstalleerd en die kijkt van binnen.'

'En dat appje vertelde dat het van binnen helemaal donker was?', sneerde ze.

'Wat zwam je toch!', riep ik nijdig.

'Nou ja, als de accu stuk is, is er ook geen licht. Dat zeg jij altijd over de auto.'

'Dat is heel wat anders! Dit is een tablet. Geen auto!'

'Een accu is een accu.'

En wat meldde dat appje van jou nog meer?'

'Dat het tijd wordt voor een andere accu.'

'En wat kost dat dan?', hoorde ik haar vragen.

'Weet ik niet. Ik denk dat ik dan beter een nieuwe tablet kan kopen.'

'O? Adviseert dat appje dat ook?'

'Nee, dat concludeer ik. Omdat accu's duur zijn.'

'Heb je wel een goed appje geinstalleerd?', vroeg ze.

'Ja, natuurlijk. Hij is van dezelfde fabrikant als de tablet.'

'Kijk, dan snap ik het wel. Misschien moet je dat fabrieks-appje er maar afgooien en de tablet een keertje opladen. Gaat vast helpen!'

Bart

Klaagzang...

'Dag mevrouw, mag ik u iets vragen?' De in een oranje jasje gestoken dame die bezig was met het vullen van de vakken, richtte zich op, stak haar handen in haar zij en strekte haar rug.

'Zo, daar ben ik weer, u had een vraag?'
'Last van uw rug?', informeerde ik meelevend.
'Ja, een beetje, dat komt omdat ik teveel gebukt sta als ik die onderste vakken moet vullen.'

Ik kon mij daar wel iets bij voorstellen. Ze had zichzelf in de loop der jaren behoorlijk stevig uitgebouwd en daar heb je met het bukken flink last van.

'Ze hebben mij altijd uitgelegd dat je door de knieën moet. Dat spaart de rug', zei ik wijs. Ze lachte. 'Dat moet je dan ook maar kunnen.'

Ik voelde een klaagzang van minimaal vijf coupletten aankomen.

'Mijn knieën zijn versleten en door de medische wetenschap volledig verknalt. Ik ben drie keer geopereerd geweest.' Ze stak ter benadrukking een drietal stevige vingers de lucht in.

 
'Tja', zei ik.
'Bent u ook aan de knieën geopereerd?', vroeg ze.

Ik besloot om in ieder geval "nee" te zeggen anders stond ik hier tegen sluitingstijd nog.
'Nee, het is allemaal gezond en nog origineel.'
'Prijs je maar gelukkig. Toen ze mij de eerste keer opereerden, wisten ze te melden dat het helemaal goed zou komen. Vijf weken niet op staan maar dan zou mijn kwaal volledig zijn genezen.'

'O', zei ik terwijl ik nog maar eens met een overdreven blik op mijn boodschappenbriefje keek.
'Kunt u zich dat voorstellen? Dat een huisvrouw vijf weken lang niet op haar benen mag staan? Twee dagen meneer. En toen stond de afwas tot aan het plafond. Ja, hulp krijg je tegenwoordig niet meer. We hebben het nog aangevraagd maar dat kun je beter achterwege laten. Zonde van de energie.'

Het tweede couplet was aanstaand: "de zorg". Ik slaakte een diepe zucht. 'Ja, dat is best vervelend allemaal. Maar ik zou toch maar een beetje oppassen."

Ze keek me vragend aan.

'Uw rug', verduidelijkte ik.
'O, ja, mijn rug. Ja, voordat je het weet heb je een hernia. Daar weet mijn man alles van. Die hebben ze...'

'Waar kan ik de maanzaadbroodjes vinden?', onderbrak ik haar snel.
'De maanzaadbroodjes, ik heb geen idee', zei ze. 'Annie, weet jij waar het maanzaad ligt?', vroeg ze een voorbijsnellende collega.

'Weet je dat niet?', lachte de collega.
'Ja, op de maan', kun jij deze meneer even helpen? Hij zoekt maanzaadbroodjes'.
'Loopt u maar mee, meneer', zei het collegaatje.
'Sterkte nog', wenste ik haar. Ze knikte vriendelijk

'De maanzaadbroodjes liggen dáár, aan de kopse kant', legde ze uit en wees naar een vakkenrij.
'Wel in deze winkel?', ik raakte wat opstandig. 'Wat is de kopse kant', informeerde ik verder. 'Waar zit ie?'
'Die zit aan de voorzijde van deze vakkenrij aan het eind van deze gang.'

Even later liep ik gewapend met een zak broodjes terug langs de dame-met-de-knietjes. Ze was in gesprek met een klant.

Terwijl ik voorbij liep, ving ik een flard. De klant werd door haar ingewijd in de wondere wereld van de kaakchirurgie.

Ik besloot deze winkel voorlopig te mijden.

Bart

Stroefje

'Morgen Bart', hoorde ik een stem achter mij. Ik draaide mij om en keek in het gezicht van mevrouw Barendsen van 74B. Ze was haar hondje aan het uitlaten.

'Morgen mevrouw Barendsen. Hondje aan het uitknijpen? Trouwens, wat heeft hij een leuk jasje aan', merkte ik op na de ontdekking van een rood lapje, wat met een touwtje om zijn middel was geknoopt.

'Ja hè? Stroefje heeft het koud. Dat kan ook niet anders met dat weer. Of niet, Stroefje?' Ze bukte zich en trok het beschermende lapje wat recht.

'Is ie niet waterdicht?', vroeg ik.

'Volgens de winkel wel', zei ze.

'Ik bedoel schroefje', doelend op de hond.

'Stroefje, niet schroefje. Met een Strrrrr, niet met een Schrrr.'

'En, heeft hij afgelopen vrijdag nog gevlogen?'

'Hoe bedoel je?'

'Nou ja, met die storm kun je toch leuk vliegeren met zo'n hondje', lachte ik. 

'Is niet leuk, Bart. Stroefje heeft hoogtevrees.'

'Maar hoe moet het nou als hij moet poepen?', vroeg ik. Moet dan zijn broekje uit?'

'Nee hoor, hij is van achteren open. En ook van onderen. Voor als hij moet plassen.'

'Handig zo'n jasje. Maar eh... volgens mij staat hij nu te plassen. ik zie een straaltje tussen zijn voorpootjes vandaan komen.

'Voorpootjes?' Ze bukte zich opnieuw. 

'Inderdaad', stelde ze vast. Maar ik denk dat ik al weet hoe dat komt.'

'Ik ook', lachte ik. Je hebt het touwtje van zijn jasje om zijn piemel gedraaid en vastgestrikt. Geen beweging meer in te krijgen.'

Bart 

De jalouzie

Of ik even bij schoonmama naar de recent aangeschafte jalouzie kon kijken. Hij deed het niet zo goed.

Dat vroeg ze mij natuurlijk niet voor niets: in een ver en inmiddels donkergrijs verleden had ik binnen de jalouzieën-branche vakantiewerk verricht. Dat ik niet veel verder was gekomen dan het rijgen van touwtjes tussen lamellen was niet interessant: ik stond binnen de familie te boek als "zakenkundig"

'Kijk Bart, hij is stuk. Wat er aan mankeert weet ik niet, maar ik kan niks meer. Hij hangt maar te hangen en omhoog wil hij niet meer.'

Stilletjes keek ik naar het hoopje ellende wat voor de ramen hing.

'Het is net of ik iets mis, Ma', constateerde ik.

'Nou ja, dat dacht ik nou ook', zei ze. 

Ik slurpte ondertussen wat van mijn voorschotbeloning.

'Hij wil nog wel kantelen', merkte ze op. 'Dus zo stuk zal hij vast niet wezen.' Ik trok aan een touwtje en de lamellen klapten dicht. 

'Als je aan dat andere touwtje trekt, kantelt hij naar de andere kant.' Ze trok zelf aan het andere touwtje.

'Ja', zei ik al slurpend. 'Dat is niet stuk.'

'Nee.'

Ik keek nogmaals en groef in mijn geheugen. Ik kon niks boven halen...'

'Gelukkig weet jij hoe die dingen werken, Bart. Je hebt er gewerkt.'

'Vijftig jaar geleden', lachte ik.

'Ach zoveel zijn ze niet veranderd toch? Alleen die verrekte touwtjes waarmee hij naar boven en naar beneden gaat.'

'Wat is er met de touwtjes?' 

'Die zijn tegenwoordig veel te lang', vond ze. Ik zocht naar de touwtjes.

'Waar zijn die dan?', vroeg ik. 

'Heb ik wat ingekort. Die lagen zo irritant op de vensterbank.'

'Waar zijn ze gebleven? Ik zie ze niet.' Ze waren echt verdwenen. 

'Nou, toen ik de jalouzie wilde laten zakken, gingen de touwtjes omhoog, bleken mijn armen te kort, schoten ze uit mijn vingers en verdwenen boven in de bak. Vervolgens donderde het hele gevaarte met een klap op de vensterbank.'

Bart

Een wassen beeld

'Goh, die Lil' Kleine zit nog steeds in de bak', meldde mijn echtgenote tijdens het ontbijt. Ze hing achter het tabletscherm en las de digitale versie van de Gelderlander.

'Wie heeft er een kleine?', vroeg ik met een half oor. Ook ik hing digitaal.

'Lil' Kleine. Die rapper. Hij zit nog steeds in de bak.'

'Bak? Je bedoelt de petoet? Wat heeft hij gerapt dan? Een bank?'

'Rappen is een vorm van zingen, schat. Maar daar gaat het niet over', zei ze.

'Rappen is een vorm van miscommunicatie tussen de linker en rechter hersenhelft', verbeterde ik haar. 'En dat loopt dan als dunne bagger uit je muil.'

'Daar gaat het niet over', herhaalde ze. Die eikel heeft zijn vriendin mishandeld.'

'Heeft hij ook voor haar gerapt?', vroeg ik. 

'Nee, hij was boos en heeft zijn boosheid op haar afgereageerd.'

'Die sukkel heeft pas geleden nog een taakstrafje gescoord', herinnerde ze zich.

'O? En waarom? Omdat hij iemand in elkaar had gerapt of zo?'

'Ja, in elkaar geslagen. Dat leverde hem een taakstrafje op van een dikke honderd uur.'

'En nu moet hij voor straf een gratis optreden verzorgen voor zijn doelgroep? Een volière vol demente parkieten?'

'Kijk, ze halen nu ook zijn beeld weg bij Madame Tussauds', las ze verder.

'O? Stond hij daar ook?', vroeg ik.

'Ja, naast Marco Borsato en Alie B. Maar die waren al weg.'

'Ik denk dat ze dat museum beter kunnen opdoeken', vond ik.

'Hoezo opdoeken?'

'Nou ja, als het zo nog even doorgaat met onze BN'ers, dan blijft er geen beeld meer staan.'

Bart

De Ster

'Het valt mij op dat er voor jullie vrouwen veel reclame op TV wordt gemaakt', merkte ik op tijdens een irritante minutendurende Ster reclame. 

'Dat komt omdat wij vrouwen een belangijke plaats innemen in de maatschappij', antwoordde ze droogjes.

'Volgens mij zijn jullie niet veel meer dan een commerciële melkkoe. En jullie laten het nog gebeuren ook!'

'Moet jij niet iets mannelijks doen?', vroeg ze. 'Stoepje vegen?'

'Meer als de helft van de reclames gaat over jullie. Hier, wéér één. Over een zacht vrouwenhuidje. Potje hydraterend wagensmeer.'

'Hou toch op Bart. Als ik zie hoeveel macho reclames er voor jullie worden getoond.'

'Zoals?', vroeg ik strijdvaardig.

'Deodorant, spijkerbroeken, scheerschuim, snelle auto's....'

'Ho, wacht even', onderbrak ik de woordenstroom. 'Wie heeft het altijd over die glimmende, gezonnebrilde jambek in die PME spijkerbroek?'

'Die man heeft een mooi strak lijf. En er staat altijd zo'n mooi glimmend legendarisch vliegtuig bij.'

'Over vliegtuigen gesproken!, de "always" vliegt door het beeld', lachte ik.

'Wees blij dat hij niet bij jou hoeft te landen.'

'Maar zie je nu hoeveel reclames er over jullie gaan?', herhaalde ik. 'Het valt echt op!'

'Jullie mannen hebben het echt zwaar. Zelfs Loekie de Leeuw kijkt er benauwd bij.'

'Loekie de Leeuw kan zien welke reclame er nu komt. En aan zijn gezichtsuitdrukking te zien, vrees ik het ergste.'

'Hoezo het ergste?', vroeg ze.

'Ik mis nog de anti schimmelreclame voor de intieme zone.'

Bart

Hamburgerafval

'Wat heb jij dan gevonden?', vroeg mijn echtgenote. Ze had mijn dagelijkse buiten-veeg-activiteit vanuit de keuken gevolgd en zette nu haar nieuwsgierigheidscel in om erachter te komen wat ik had gevonden.

'Een bakje', zei ik.

'Een bakje? Wat voor een bakje?'

'Een millieuvriendelijk kartonnen bakje van de McDonalds.'

'En waar lag dat dan?', wilde de cel weten.

'Het lag op de parkeerplaats te wachten op het millieu wat hem komende jaren vriendelijk doch onverbiddelijk zou gaan afbreken.'

'Kan het lang wachten', lachte ze.

'Valt mee, er was al een kraai aan begonnen.'

'Maar hoe komt dat daar terecht?'

'Nou, ik denk dat er een vet hamburgertje is genuttigd en dat vanwege de meur het bakje naast de auto is gezet.'

'Wat dat betreft geeft de Mac veel rommel. En dan: ze gooien het ook maar gewoon uit het raam. De bermen liggen vol.'

'Ik denk dat het in de opvoeding zit', veronderstelde ik. 

'Nou in ieder geval in het in de praktijk brengen', zei ze. 'Zo waren wij vroeger niet.'

'Nee, Piet Patat verkocht geen hamburgers', herinnerde ik mij.

'Ik denk dat we het nooit meer oplossen.'

'Dat klinkt wel heel somber', vond ik.

'Nou ja, weet jij een oplossing?', vroeg ze.

'Ik wel.'

'Hamburgers verbieden?', vroeg ze.

'Nee, gewoon hun eigen bord en bestek mee laten nemen. Opgelost.'

Bart

Luisteren

'Goh, ik hoorde van Riekje dat haar man Ronnie met pensioen gaat', meldde mijn echtgenote tijdens de koffie.

'Is dat zo bijzonder dan?', vroeg ik al roerend.

'Je moet niet zo hard roeren! De koffie klotst zo uit het kopje.'

'Dat komt door die koffiemelkpoeder. Die krijg ik er anders niet doorheen.' Ik vind het altijd zo'n gedoe. 

'Je moet de poeder ook eerst in het kopje scheppen en daarna de koffie er overheen gieten. Hoe vaak heb ik dat al niet gezegd?!'

'Ik hoor het vandaag voor het eerst', mompelde ik. 

'Wat moet je nou met die Ronnie?'

'Die gaat met pensioen. Dat zei ik.'

'En toen vroeg ik of dat iets bijzonders was.'

'Hoezo iets bijzonders?', vroeg ze.

'Omdat je "goh" zei.'

'Goh? Ik snap je niet.'

'Schat, je zei "Goh, ik hoorde van Riekje" enzovoorts.'

'Dat ging over mijn ergernis over de manier waarop jij koffie roert.'

'Nee, daarvoor. Je zei het daarvoor!' Ik wist het zeker.

'Ik kan je niet meer volgen Bart. Je doet weer heel raar.'

'Hoezo raar? Ik vraag gewoon waarom je iets zegt.'

'Dat is het probleem met jou, je hoort dingen die ik niet zeg.' Ze zuchtte.

'Laten we het maar omdraaien, schat, jij zegt blijkbaar dingen die ik niet hoor.'

Bart

Schaatsen

'Zit jij nou schaatsen te kijken?', vroeg ik mijn echtgenote. Ze zat met een kopje koffie voor de TV.

'Ja, olympische spelen, is leuk!'

'Hebben ze al een medaille?', vroeg ik. Ik kijk nooit, dus geen idee.

'Ja, gisteren, dat meiske van Schouten. Goud op de drie kilometer.'

'Leuk. En waar kijk je nu dan naar?'

'Naar de mannen. Sven Kramer moet schaatsen. De vijf kilometer.'

'Sven kramer? Is dat schaatsen voor alle leeftijden?' 

'Alle leeftijden? Hoe bedoel je?'

'Die Kramer is toch al Opa?'

'Dat was zijn vader. Yp. Yp Kramer.'

'Kijk, dat ruikt weer naar achterkamertjespolitiek.'

'Achterkamertjespolitiek? Wat zwam je nou!!'

'Pa regelt baantje voor zoon', lachte ik. 

'Ze legden net uit dat het zijn laatste spelen zijn. Hij hangt zijn schaatsen aan de wilgen.'

'Wie zijn "ze"?', vroeg ik.

'O, de commentator, die heeft er verstand van.'

'En had hij verder nog iets te melden?'

'Wie? Sven?'

'Nee, de commentator. Over Sven.'

'Ja, hij legde uit dat het vooral om het glijbeen gaat. Dat is een belangrijk lichaamsdeel.'

'Ik heb er ook één', zei ik met een knipoog.

'Klopt', lachte ze fijntjes terug. 'Maar die houdt het echt geen vijf kilometer vol.'

Bart

De stoet

'O, kijk, een begrafenisstoet', riep mijn echtgenote naast mij. We zaten in de auto.

'Dat weet je niet', zei ik. 

'Hoezo niet? Een lijkwagen en volgauto's met een vlaggetje.'

'Dat zie ik ook, maar je weet niet of het een begrafenis is.'

'Nou ja, laat maar', mopperde ze. 'Je hebt weer zo'n bui.'

'Schat, het kan toch ook een crematiestoet zijn?', lachte ik.

'Dat kun je toch niet zien!', riep ze geirriteerd.

'Nee, dat bedoel ik dus. Je kunt het niet zien. Maar jij noemt het consequent een begrafenistoet.'

'Omdat het zo heet!!'

'Eigenlijk zouden ze de kleur van de vlaggetjes aan moeten passen', mijmerde ik hardop.

'Hoezo aanpassen?'

'Nou ja, zwart voor een begrafenis en eh.. een rood vlaggetje voor een crematie.'

'En wat voegt dat toe?', vroeg ze.

'Nou ja, in ieder geval ter bevrediging van jouw nieuwsgierigheid', zei ik.

'Let op, nu krijg ik de schuld toegeschoven.'

'Ik geef jou nergens de schuld van', kaatste ik terug.

'Waarom hebben we het hier eigenlijk over?', vroeg ze.

'Waarom we het hier over hebben?', herhaalde ik de vraag.'

'Ja, zeg eens waarom?', drong ze aan.

'Omdat het zoals gebruikelijk weer eens nergens over gaat.'

Bart

Buisje steradent.

'Morgen mevrouw, kunt u mij aan een buisje steradent helpen?', vroeg ik aan de dame achter de balie.

'Die liggen in het vak bij de tandpasta's meneer, kunt u zelf pakken', antwoordde ze met een doordringende strengheid. Ze wendde haar blik van mij af en richtte zich op de dame achter mij. 'Ja, zegt u het maar mevrouw!'

'Die liggen niet in dat vak', zei ik.

'U bedoelt toch voor een kunstgebit? Die liggen daar. Naast de tubes lijm en de harde borstels met de rode punt.'

'Rode punt?', vroeg ik verbaasd.

'Ja, daar kunt u alle hoeken en gaten mee schoonmaken. Speciaal voor kunstgebitten. Zegt u maar', herhaalde ze richting klant achter mij.

'Ik wil alleen maar een buisje steradent. Geen borstel, lijm, tandpasta of een rode punt.' Ik liet me niet zomaar afschepen.

'Die ligt daar in het vak. Dat zei ik net!' Zij raakte geïrriteerd. Ik op stoom.

'Hoe ziet dat er dan uit?', vroeg ik.

'Ja meneer, dat weet u zelf toch ook wel? Ik neem aan dat u het niet voor de eerste keer koopt? U wenst?', vroeg ze nogmaals wijzend op de dame.

'Hoezo niet voor de eerste keer?', vroeg ik.

'U begrijpt wel wat ik bedoel. Ze liggen in dat vak en anders heeft u pech.'

'Ik begrijp u niet', zei ik. Ze slaakte als reactie een overdreven diepe zucht.

'Hoe lang heeft u al een gebit', dat bedoel ik.

'Ik heb helemaal geen gebit, ik wil het gebruiken voor het schoonmaken van ons koffiezetapparaat.'

'Dan heeft u toch pech. Wij verkopen geen steradent voor koffiezetapparaten.'

Bart