Een technisch dingetje

'Kan er niet gewoon een stekkertje loszitten of zoiets?', vroeg ze. 

Ik was bezig met het uit elkaar halen van een schemerlamp die niet meer wilde branden. De lamp was inmiddels positief getest en er bleven nog twee mogelijkheden over: het snoer of de schakelaar.

'Er zit geen stekkertje aan', reageerde ik ongeïnteresseerd op haar opmerking.
'Nou, ik zie wel een stekker.' Ze wees naar de stekker aan het eind van het snoer.
'Ja, er zit wel een stekker aan maar geen stekkertje.'
'Dat snap ik niet', zei ze.

Dat had ik weer. Leg maar eens uit dat er een verschil bestaat tussen een stekkertje wat zij in eerste instantie bedoelde en de stekker aan het eind van het snoer wat ik bedoelde. 

'Leg ik je nog wel een keertje uit', ontweek ik de discussie.
'Heb je die stekker wel gecontroleerd dan?'
'Het ligt niet aan die stekker. Ik denk dat de schakelaar verrot is.'
'De schakelaar verrot?'
'Ja, verrot, stuk, kapot... hoe noem je dat?'
'Hij doet het niet meer', verduidelijkte ze.
'Ja, zoiets'.
'Kun je dat controleren en eventueel repareren? Het is zo'n leuk lampje.'
'Het is een klotelamp', zei ik geïrriteerd.

'We kunnen hem ook wegbrengen', stelde ze voor.
'Ik kan het zelf.'
'Nou, je bent al een half uur bezig.'
'Ja, en als je zo blijft doorzeuren, duurt het nóg een half uur.'
'Oké, ik snap hem.'

Ze liep de keuken in en ik haalde opgelucht adem. Voorzichtig schroefde ik het plastic schroefdopje van het schakelaartje en wurmde hem uit het voetje van de lamp. Vervolgens schroefde ik de snoertjes los en knoopte ze aan elkaar. Toen de stekker in het stopcontact. Geen licht.

Ze keek van een afstandje. 'Hij doet het niet, hoor!!'
'Dat meen je.'
'Ja, ik zie niks branden. Is de schakelaar dan wel goed?'
'Ik ben nog bezig.'
'Misschien toch dat stekkertje....'
'Nee, want ik heb al gezegd dat er geen stekkertje aanzit.' 

Ik begon mijn geduld nu echt te verliezen. 

'En ik zie je net de stekker in het stopcontact steken. Of ben ik nou gek.'
'Dat behoort zeker tot de mogelijkheden', mompelde ik. 'Dat is een andere stekker dan die jij bedoelde. Jij bedoelde een stekkertje bij de lamp toch? Of ben je nu van gedachten veranderd in een ultieme poging je gelijk te halen.'
'Zoek het uit', klonk de keuken.

Ik probeerde de schakelaar weer te verbinden. De snoertjes erin, schroefjes aandraaien en het dingetje in het voetje prutsen.
Het viel niet mee. Mijn vingers waren toch iets lomper dan het schakelaartje aankon.

De achterdeur ging open. De buurman kwam binnen.
'Als je voor een kopje suiker komt, dat hebben we niet in huis', zei ik.
'Ben je aan het doen?', vroeg hij.
'Bart is de schemerlamp aan het maken. Maar het wil nog niet lukken.'
'Wat mankeert er aan?'
'Wat denk je?', vroeg ik.
'Onbetaalde stroomrekening misschien? Afgesloten?'

Vanuit mijn ooghoeken zag ik nu een aantal dingen gebeuren:

-Truus legde haar wijsvinger verticaal op haar lippen.
-Truus wees vervolgens naar de stekker op de grond.
-De buurman griste de stekker van de grond.
-De stekker ging met de snelheid van het licht in het stopcontact.
-Mijn vingers waren nog bezig met de schakelaar.
-Ik begon nu zelf licht te geven en schoot een meter van de grond.
-Mijn buurman verliet het getroffen gebied.

De stekker was niet langer onderwerp van discussie.

Bart

Klem

Ze kwam uit de kleedkamer en liep wat lomp op haar kousen naar de toegangsruimte waar ik op een gestoffeerd bankje zat te wachten op mijn echtgenote die ergens achter een zwaar grijs gordijn kleding paste.

De vrouw drentelde tot vlak voor me, ontnam mij het uitzicht en probeerde door wat te zwaaien de aandacht te trekken van een verkoopster die een eindje verderop in een rek zat te rommelen. Ondertussen bleef er voor mij niets anders over dan te staren naar haar dikke achterwerk. Ik dacht aan de zebra in zijn rol als bedreigde diersoort.

Ze draaide zich nu in mijn richting. 'Snapt u dat? kunnen ze wat verkopen en dan is er niemand.' Ze draaide zich weer in de richting van de verkoopruimte en probeerde het nu met een lokroep. 'Wat kijkt u trouwens?', vroeg ze.
Tja, wat moest ik daar nu op zeggen. Ik kon moeilijk iets over haar zitvlak roepen. Ik haalde mijn schouders op.

'Vind u hem staan?', vroeg ze terwijl ze een paar keer om haar as zwierde.
Dat had ik weer. Ik keek hoopvol naar het gordijn waar mijn vrouw haar houdini-act opvoerde.
'Nou? Wat vind u ervan? Eerlijk zeggen hoor!', drong ze aan.

Ik slaakte een diepe zucht. Mijn smaak word altijd bepaald door drie componenten: het prijskaartje, de vermoeidheid van het geslenter en als laatste "moet het ook nog een beetje staan". 'Staat wel goed hoor', zei ik quasi geïnteresseerd terwijl ik verlangend richting gordijn keek.

'Meent u dat echt? Ik vind dat hij een beetje tekent. En dan vooral hier.' Ze sloeg op haar achterwerk, plaatste vervolgens haar handen in haar zij en draaide wat heen en weer voor de spiegel. 
Tja, leg zo'n vrouw maar eens uit dat ze voor aap stond. 

'Hij staat echt leuk. Ook dat zwart-wit patroontje is heel leuk', zei ik zo enthousiast mogelijk.
'Ik denk toch aan een maatje minder', zei ze. Wat denkt u? Waar blijft verdorie toch die verkoopster.'  

Eindelijk ging het gordijn open en verscheen mijn echtgenote. 'Hoe lijkt het?', vroeg ze vrolijk. 'Leuke jurk hè?'
Ik schrok. Voor me stond mijn eega in precies dezelfde uitgeholde zebra.

'Hahaha, wat een leuke jurk', riep de dame. 'En uw man vind hem prachtig, dat zei hij net tegen mij.'
'Is dat zo schat? Hij is best aan de prijs hoor!!'

'Uw man heeft echt smaak mevrouw. Prijs u gelukkig!'
Ze me veelbetekenend aan en boog zich in mijn richting. 'Uw man heeft echt smaak', echode ze fluisterend in mijn oor. Vervolgens: 'Mooi schat, deze jurk is dus voor mij. Of ga je die dame daar nu uitleggen dat je van gedachten bent veranderd en er niks aan vindt?'

Wat later liep ik honderdvijfenvijftig euro zeventig lichter en met een vrouw met een tas-met-jurk aan mijn arm mezelf af te vragen waar het precies mis was gegaan....

Bart