'Fijn dat je waarschuwt. Heeft ze een speciale reden. Thuis koffie op?', vroeg Bert.
'Ze wil misschien alsnog met ons mee naar Frankrijk.'
'En ze zou naar Ierland?'
'Klopt, maar het werd toch te duur. De overtocht blijkt behoorlijk prijzig.'
'Hoeveel komt ze tekort?'
'Hoezo? Wou je bijlappen?', lachte Truus.
'Is altijd goedkoper dan de schade die ontstaat als ze meegaat', vond Bert.
'Onzin, ik vind het best gezellig als ze meegaan. En jij kunt altijd goed met Hans.'
'De laatste keer zakte ze door mijn campingstoel. Kosten: honderdvijfentwintig euro.'
'Dat was al een oude stoel, Bert. Kon zij niks aan doen.'
'Hou toch op. Er lag een duidelijke relatie tussen de omvang van haar achterwerk en de laadcapaciteit van mijn stoel.'
'Ze heeft hem toch vergoed?', riep Truus boos.
'Ja, de dagwaarde. Een tientje.'
'Meer was dat oude ding ook niet waard. Maar blijf je nu doorzeuren over die stoel?'
'Nee, ik stap nu over op schadegeval twee: deukje in de caravan.'
'Ach nee. Het dutje. Man, ze struikelde over een steen onder de mat. Had ik je nog voor gewaarschuwd.'
'Truus, ze was stomdronken en struikelde over de benen van Hans, nam in haar val haar hoofd mee en die kwakte tegen de wand.'
'Oh, wat dramatisch allemaal. Nog meer?'
'Heb je een uurtje?', lachte Bert.
'Tiny is mijn zus en je moet haar accepteren zoals ze is.'
'Rustig maar, je zus is echt een schat van een mens', Truus.
'Juist. En ze is veel te goed voor deze wereld.'
'Klopt, schat. Dus vraag ik mij af wat ze in vredesnaam bij ons op de camping te zoeken heeft.'
Bart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten