Buren

'Morgen meneer Bart, hoe gaat het toch met jou?', hoorde ik een bekende vrouwenstem achter mij. Ik liep in de Appie. 

'Morgen mevrouw Teunissen. Ja, goed hoor. En met u ook alles goed?'

'Nou, alles is heel veel, maar ik mag niet mopperen.'

'Ook maar niet doen dan', lachte ik voorzichtig. Ik kende deze wandelende klaagmuur maar al te goed.

'Ach nee, je kunt wel blijven mopperen op de buren, maar dat helpt niet. Toch?'

'Nee, dat helpt niet mevrouw Teunissen. Hoe is het trouwens met uw hondje?', probeerde ik een ander onderwerp. 

'Daar zijn de meningen over verdeeld. Volgens mij gaat prima, maar de buren vinden van niet. Hij blaft blijkbaar teveel.

'En uw man? Ook al een tijd niet gezien.'

'Arend is al een poosje van de leg. Gaat niet zo heel lekker.'

'Vervelend mevrouw Teunissen.'

'Maar gelukig gaat het met uw tuin wel goed. Ik kan altijd zo genieten van uw rozen!', slijmde ik in de hoop het gesprekje snel af te kunnen sluiten.

'Ja, daar zegt u wat. Ze zitten onder de luis. De buren...'

'Ja, die buren ook altijd. Weet u wat het vervelende van buren is?'

'Nou breek me de bek...'

'Het vervelende van buren is dat ze naast je wonen', onderbrak ik haar. 

'Dat klopt helemaal. Ik zei laatst nog tegen mijn Arend: zo jammer dat meneer Bart en zijn Truus niet onze buren zijn.'

'Klopt, mevrouw Teunissen. Helemaal mee eens. Dat zou inderdaad pas écht vervelend zijn.'

Bart