Een tattoo

'Morgen Bart, ook al aan de boodschappen?', vroeg een buurtgenootje die net als ik met een karretje door de buurtsuper raasde.

'Nee, ik zoek een nieuwe zwembroek', zei ik onder het motto domme vraag, dom antwoord.

'Mijn Ap moet er ook nog één, zijn ze hier in de aanbieding?', vroeg ze.

'Hoezo?'

'Nou ja, omdat je er naar op zoek bent...' 

Ik slaakte een inwendige zucht. 

Mijn aandacht werd nu getrokken door een passerende vrouw met een flinke tattoo. Het ding, bestaande uit een rijtje chinese tekens liep strak over haar rug vanuit haar nek tot vermoedelijk het beginpunt van haar zitvlak. Zeg maar tot op de splitsing.

Zij zag hem ook.

'Zo, die heeft een beste!', merkte ze hoofdschuddend op.

'Ja, inderdaad. Vind u dat niet zonde?', vroeg ik. 'Zo'n jong ding is voor het leven getekend.'

'Klopt. Soms vind ik ze wel mooi.' Ze boog zich nu iets naar mij toe. Ik vermoedde een aanstaande beketenis.

'Ik heb er ook één', zei ze. 'Op een onzichtbare plek. Alleen mijn Ap weet waar hij zit.' Ze keek er ondeugend bij. 

Ik keek haar aan en vermoedde iets van een enorme rode gevarendriehoek in de buurt van het pretparkje.

'Wat zouden die tekens betekenen?', vroeg ze zich hardop af.

'Ik heb wel een vermoeden', zei ik. Maar ik mis nog wel iets.'

'Wat mist u dan?'

'Een nul-zes nummer. Dat hoort er wel bij.'

'Nou ja zeg, wat moet je met een telefoonnummer?'

'Bestellen. Volgens mij is het namelijk de menukaart van afhaalchinees Hop Sing uit de Kerkstraat.'

Bart