Bintjes

'Hoi', riep ik tegen het winkelmeisje.

'Hoi', echoode ze.

'Weet jij of er nog bintjes zijn?'

'Eh.. Bintjens?', vroeg ze terwijl ze me met haar mooie blauwe ogen aankeek.

'Nee, bin-TJES', verbeterde ik haar met de nadruk op de "tjes".

'Wat zijn dat? Bin-TJES?'

'Ahhh weet jij niet wat bintjes zijn?', vroeg ik met een bijna automatische lach.

Ze lachte ook. 'Ik heb echt geen idee, meneer. Ik werk hier nog niet zo lang.'

'Nou, dat heeft er weinig mee te maken hoor', zei ik vriendelijk.

'Niet?', vroeg ze. 

'Nee hoor. Het zijn twee aparte dingen.'

'Twee?'

'Ja, eerst moet je weten wat bintjes zijn, en daarna als tweede waar ze liggen.' Ik keek logisch.

'En wat zijn het dan? Die bin-TJES?'

'Je mag gewoon bintjes zeggen hoor. Zonder klemtoon op de "TJES" te leggen.'

'Oké. Wat zijn... (ze maakte nu met haar vingers twee kommaatjes) bintjes dan?'

'Bintjes zijn aardappels. En die zijn op.' Ik wees naar het lege vak.

'O, lagen ze daar?', ze giechelde.

'Ja, kun je misschien even aan je chef vragen of ze misschien nog achter liggen?'

'Dat doe ik. Bint-TJES nee, bintjes', mummulde ze en liep naar het kantoortje.

'En?', vroeg ik toen ze met lege handen terugkeerde.

'Volgens de chef is het nu even geen bintjes-tijd. Sorry.' Ze keek op haar horloge.

'Geen bintjes-tijd?', herhaalde ik.

'Nee, en dat zou best kunnen. Het is ook al half zes.'

Bart