De paperclip

'Is er iets aan de hand?', vroeg mijn echtgenote. Ik staarde naar een dingetje tussen mijn vingers.

'Nee hoor, ik heb hier een paperclipje en ik weet niet goed wat ik ermee moet.' 

'Hoezo weet je dat niet? Moet ik je nu echt uitleggen hoe zo'n ding werkt?' Haar bril zakte half op haar neus.

'Ik weet niet waar ik hem moet opbergen. Ik heb geen paperclip-opberg-kastje.' 

'Dan gooi je hem in de keukenla. Daar ligt inmiddels een hele remi-verzameling.'

'Wat bedoel je met "remi-verzameling?', vroeg ik.

'Spullen die alleen op de wereld zwerven. Een horlogemakersschroevendraaiertje, vijf nietjes zonder machine, uitgedroogde elastiekjes, zakmes zonder zak... snap je?'

'Ik ga niet zomaar een paperclip in een la gooien. En zeker deze niet.'

'Is-ie van goud?', vroeg ze.

'Deze clip heeft geschiedenis geschreven.' Ik hield hem tegen het licht.

'Is Napoleon door toedoen van deze paperclip aan zijn eind gekomen?'

'Nee, hij heeft jarenlang mijn MULO diploma en cijferlijst bij elkaar gehouden. Fijn dingetje.'

'En heeft hij ze nu na vijftig jaar spontaan losgelaten?', lachte ze.

'Ik heb ze gedigitaliseerd. Ze staan nu in de cloud.'

'En wat wil je nou met dat stuk ijzer?', vroeg ze. 'IJzerboer?'

'Doe maar leuk. Hij krijgt een speciaal plekje in de la', besloot ik.

'Laat hem eens zien?', vroeg ze terwijl ze haar hand uitstak. Ik gaf hem.

'Het is toch een doodgewone paperclip? Gewoon openbuigen en papier ertussen.' Ze friemelde en boog wat aan het ijzertje.'

'Het is een uniek stukje handwerk, schat', meldde ik. 'Best bijzonder.'

'Inderdaad, Bart. En kijk! Nu heb je er twee.' 

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen. September 2020