De keukenkast

Uit de archiefkast

Een keukenkast

En toen was er een keukenkast nodig en toen gingen we naar de Ikea om er één te kopen. Zo simpel kan het leven zijn. Je prikt en passant nog een Zweeds balletje, graait hier en daar wat handig klein spul uit één van de graaivakken, loopt drie kilometer door de winkel, pakt je spullen uit het magazijn, rekent af en ziet dat je zo snel mogelijk weer thuis komt om naarstig aan het werk te gaan.

Onze aangeschafte kast betrof een zogenaamde förvara. Een keukenkast in vijfentwintig onderdelen met daarbij een beschrijving, wat losse prut en een aantal forse planken waarmee het klusje simpel te realiseren zou moeten zijn. 

Van een vriend had ik het advies gekregen om het vooral in mijn eentje te doen. “Nooit met je partner”, klonk het. Maar dat grapje kende ik al. Als je een snelle scheiding wilt forceren moet je een kastje kopen bij Ikea en samen in elkaar zetten. Natuurlijk luister ik niet naar die onzin, maar had al wel besloten om voor het oppoetsen van mijn zelfvertrouwen het ding zelf in elkaar te prutten. En met behulp van de beschrijving zou dat moeten lukken.

Eigenlijk was het allemaal doodsimpel. De hamer die ik gebruikte was niet eens nodig. Beetje de voorgeboorde gaatjes tellen, duveltje erin, plankje erop en de volgende. Allemaal geen probleem. 

Vrolijk fluitend schroefde ik de laatjes in elkaar, hier en daar een scharnier, en tot slot de pootjes. Dat bleek toch nog lastig, want de gaatjes waren niet voorgeboord. Maar ook dat geen punt. Beetje meten met het schele oog, hamer, schroeven, accuschroevendraaier, ietwat gekraak en hoppa, vier poten op zijn plek. Hoezo een lastige klus? Ik boerde nog wat Zweedse ballen, en pakte de koffie aan van mijn echtgenote die op het vrolijke gefluit was afgekomen.

En dan ontstaat er een dialoog:

'Ziet er mooi uit zeg', zei ze.

'Ja hè', blaatte ik ietwat trots 
'Hij staat nog op zijn kop?', vroeg ze. 
'Ja, dit is de onderkant, dat was makkelijker met die pootjes.' 
'De bovenkant was toch grijs?'
'Is dat zo?', vroeg ik. 
Ik keek: 'Nee hoor, de onderkant is grijs en de bovenkant wit.'
'Draai hem eens om?', vroeg ze. 

Ik slaakte overdreven zucht, legde het gevaarte voorzichtig op de zij en trok hem andersom hoog op de pootjes. 

'Zie', zei ik triomfantelijk, 'de bovenkant is wit.'
'De laatjes zitten er verkeerd om in', zeurde ze. 
'Ja, ik zie het. Ben ook nog niet klaar. Komt goed.'
'En die gaatjes hier dan?', zeurde ze verder. Ze wees op de voorgeboorde gaatjes in de bovenkant. 

'Die zijn toch voor de pootjes?' 
Ik was er klaar mee. 'Laat mij nou maar, ga alsjeblieft weg'. Ze fronste, mompelde wat en liep de kamer in. 

Uurtje later stond de kast op zijn plaats maar zag er toch iets anders uit dan volgens de folder de bedoeling was. De pootjes verkeerd, de lades muurvast, de deuren scheef, kortom, niet geslaagd. 

Na een nieuwe dialoog kwam ik tot de conclusie dat de beschrijving in relatie tot de kast niet in venwicht was en dat de schuldvraag volledig bij Ikea lag. Ik heb dan ook voorgesteld de benaming van de kast aan te passen. 

Hij gaat voortaan met de doopnaam Kötkast door het leven. Ikea past zijn gids op ons verzoek komend voorjaar aan.

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen 2018