Het paradijs...

Ik zat heel even met een appel in de hand te genieten van het leven zoals het ooit in het paradijs moet zijn geweest: Eenvoud en rust. Absolute rust. En toen stond er een vrouw.  

'Je kunt vanmiddag mijn fiets wel even doen. Je hebt nu toch niks om handen.'

In die vijftien woorden hoorde ik minstens één rustbedervend woord: "doen". Dat betekende actie.

'Wat is ermee?', vroeg ik.

'Banden moeten gepompt en hij is vies. Er zit aangekoekte modder onder de motor.'

'Hoe heb je dat gezien dan?'

'Nou, bij daglicht.'

'Flauw. Heb je eronder gelegen? Vanwege die modder?'

'Nee, ik liet een aardappel vallen. En die rolde onder de fiets. En toen ik hem op wilde rapen zag ik de modder.'

'En wat heb je toen gedaan?' 

'Vastgesteld dat het jouw volgende klusje zou worden.'

'Ik heb al klusjes', zei ik terwijl ik een hap appel nam.'

'Ja, bankzitten en raamstaren. Bovendien heb ik het vorige week al gevraagd. Van die banden.'

‘Toen moest ik sneeuwruimen. En toen bedacht ik mij dat je toch niet kon fietsen.’

‘Deze week kan het weer, Bart. Dus als je tijd hebt... Graag.’

‘Ik moet even kijken. Agenda-technisch zeg maar. Zo’n fiets-doen-klus kost al snel een middagje.’

‘Dan blijven er nog zeker vier middagen over.’

‘Wat bedoel je? Vier middagen?’

‘De garage is ook een bende.’

Ik zakte terug op de bank en zocht vol heimwee naar de ingang van het paradijs om daar met gesloten ogen van mijn restantje appel te genieten. Tevergeefs. De toegang bleek geblokkeerd. Door een slang met agenda en enorme klussenpot in zijn bek.

Bart

Copyright Brompot columns en korte verhalen februari 2021