Een tekening.

'Wat loop je toch te staren!', vroeg mijn echtgenote. We liepen in een Appie ons wekelijkse ding te doen.

'Ik kijk naar de benen van die vrouw met dat lieveheersbeestjesmondkapje. Met die rode stippen.'

'Lieveheersbeestjes hebben zwarte stippen schat. En wat trekt jou aan aan die benen?'

'Nou, het gaat niet zozeer om die benen, maar meer om wat erop getekend is.'

'Ik zie niks', zei ze.

'Nee, het valt nu net onder haar jas. Maar als ze iets voorover buigt, wordt het zichtbaar.'

'Concentreer jij je nou maar op je briefje. Dat lijkt me veel beter.'

'O, kijk, hij wordt iets zichtbaar', fluisterde ik in haar oor.

'Links of rechts?', vroeg ze.

'O, verrek, op dat andere been heeft ze ook een tattoo.'

'Nou, je hebt het poppetje nu gezien, kastje is weer dicht en door.'

'Kon jij ontdekken wat het voorstelde?', vroeg ik.

'Geen idee. Zal iets van een persoonlijk aandenken zijn. Aan familie of een gebeurtenis.'

'O, kijk, nu kun je ze goed zien', riep ik enthousiast.'

'Joh, doe toch niet zo "Bart". Laat ze toch.'

'Links heeft ze een spinneweb, en rechts.. uh... iets van een kaart? Een schatkaart of een platte grond?'

'Ik ben er klaar mee, Bart. We gaan eerst naar het brood. ' Ze trok me aan mijn arm mee.'

'Zit je nu nog steeds met je hoofd bij die benen?', vroeg ze wat later toen ik niet op de opdracht "pak een rol beschuit " reageerde.

'Ik ben er inmiddels uit, hoor', riep ik opgelucht. 'Ik zie een duidelijke relatie tussen links en rechts.'

'Ik ook. Links een rol beschuit en op rechts een doosje hagelslag', zuchtte ze.

'Kijk, als de spin op het linkerbeen de weg kwijt is, kan hij op het andere been kijken waar hij heen moet.'

Bart