Straf

'Morgen buurman.' Nummer twaalf sjokte met haar aangelijnde straathondje voorbij. Ik stond voor het huis een beetje te lamballen.

'Morgen Trudy. Hondje aan het uitknijpen?', vroeg ik vriendelijk. 

'Knijpen hoeft bij dit merk niet, Bart. Het loopt vanzelf uit zijn oren', lachte ze. 'Lekker buiten aan het werk?'

'Nee hoor. Truus is aan de poets.'

'O? En dan moet jij buiten staan? In de kou?'

'Ja, ik heb straf.'

'Straf? Wat heb je uitgespookt dan?'

'Nou ja, eigenlijk niks. Mijn advocaat gaat dan ook in hoger beroep.'

'Jaja, Truus kennende sta je er vast niet voor niks. Vertel?'

'O, iets met een emmer water. Die stond precies dáár waar ik langs moest. Dat heb je wel eens.'

'O, kijk, en toen heb je hem omgestoten?'

'Nee, ik struikelde en heb hem als reactie een enorme rotschop verkocht. En nu is hij lek.'

'Lekker dan. Boel nat zeker?'

'Dat viel best mee. Het was maar een litertje of vijf.'

'En moet je het niet opruimen dan?'

'Nee, dat mocht ik niet meer. En dat was maar beter ook. Vanuit zelfbescherming.'

'Nou, je bent wel weer lekker bezig, Bart.'

'Ach ja, soms moet je wat, Trudy.'

'Misschien moet je als goedmaker snel een nieuwe emmer voor haar kopen. En een bosje bloemen.'

'Nee hoor, dat doe ik niet.'

'Niet?'

'Nee joh, ze is pas over twee maanden jarig.'

Bart