Hamburgerafval

'Wat heb jij dan gevonden?', vroeg mijn echtgenote. Ze had mijn dagelijkse buiten-veeg-activiteit vanuit de keuken gevolgd en zette nu haar nieuwsgierigheidscel in om erachter te komen wat ik had gevonden.

'Een bakje', zei ik.

'Een bakje? Wat voor een bakje?'

'Een millieuvriendelijk kartonnen bakje van de McDonalds.'

'En waar lag dat dan?', wilde de cel weten.

'Het lag op de parkeerplaats te wachten op het millieu wat hem komende jaren vriendelijk doch onverbiddelijk zou gaan afbreken.'

'Kan het lang wachten', lachte ze.

'Valt mee, er was al een kraai aan begonnen.'

'Maar hoe komt dat daar terecht?'

'Nou, ik denk dat er een vet hamburgertje is genuttigd en dat vanwege de meur het bakje naast de auto is gezet.'

'Wat dat betreft geeft de Mac veel rommel. En dan: ze gooien het ook maar gewoon uit het raam. De bermen liggen vol.'

'Ik denk dat het in de opvoeding zit', veronderstelde ik. 

'Nou in ieder geval in het in de praktijk brengen', zei ze. 'Zo waren wij vroeger niet.'

'Nee, Piet Patat verkocht geen hamburgers', herinnerde ik mij.

'Ik denk dat we het nooit meer oplossen.'

'Dat klinkt wel heel somber', vond ik.

'Nou ja, weet jij een oplossing?', vroeg ze.

'Ik wel.'

'Hamburgers verbieden?', vroeg ze.

'Nee, gewoon hun eigen bord en bestek mee laten nemen. Opgelost.'

Bart