De jalouzie

Of ik even bij schoonmama naar de recent aangeschafte jalouzie kon kijken. Hij deed het niet zo goed.

Dat vroeg ze mij natuurlijk niet voor niets: in een ver en inmiddels donkergrijs verleden had ik binnen de jalouzieën-branche vakantiewerk verricht. Dat ik niet veel verder was gekomen dan het rijgen van touwtjes tussen lamellen was niet interessant: ik stond binnen de familie te boek als "zakenkundig"

'Kijk Bart, hij is stuk. Wat er aan mankeert weet ik niet, maar ik kan niks meer. Hij hangt maar te hangen en omhoog wil hij niet meer.'

Stilletjes keek ik naar het hoopje ellende wat voor de ramen hing.

'Het is net of ik iets mis, Ma', constateerde ik.

'Nou ja, dat dacht ik nou ook', zei ze. 

Ik slurpte ondertussen wat van mijn voorschotbeloning.

'Hij wil nog wel kantelen', merkte ze op. 'Dus zo stuk zal hij vast niet wezen.' Ik trok aan een touwtje en de lamellen klapten dicht. 

'Als je aan dat andere touwtje trekt, kantelt hij naar de andere kant.' Ze trok zelf aan het andere touwtje.

'Ja', zei ik al slurpend. 'Dat is niet stuk.'

'Nee.'

Ik keek nogmaals en groef in mijn geheugen. Ik kon niks boven halen...'

'Gelukkig weet jij hoe die dingen werken, Bart. Je hebt er gewerkt.'

'Vijftig jaar geleden', lachte ik.

'Ach zoveel zijn ze niet veranderd toch? Alleen die verrekte touwtjes waarmee hij naar boven en naar beneden gaat.'

'Wat is er met de touwtjes?' 

'Die zijn tegenwoordig veel te lang', vond ze. Ik zocht naar de touwtjes.

'Waar zijn die dan?', vroeg ik. 

'Heb ik wat ingekort. Die lagen zo irritant op de vensterbank.'

'Waar zijn ze gebleven? Ik zie ze niet.' Ze waren echt verdwenen. 

'Nou, toen ik de jalouzie wilde laten zakken, gingen de touwtjes omhoog, bleken mijn armen te kort, schoten ze uit mijn vingers en verdwenen boven in de bak. Vervolgens donderde het hele gevaarte met een klap op de vensterbank.'

Bart