De stoet

'O, kijk, een begrafenisstoet', riep mijn echtgenote naast mij. We zaten in de auto.

'Dat weet je niet', zei ik. 

'Hoezo niet? Een lijkwagen en volgauto's met een vlaggetje.'

'Dat zie ik ook, maar je weet niet of het een begrafenis is.'

'Nou ja, laat maar', mopperde ze. 'Je hebt weer zo'n bui.'

'Schat, het kan toch ook een crematiestoet zijn?', lachte ik.

'Dat kun je toch niet zien!', riep ze geirriteerd.

'Nee, dat bedoel ik dus. Je kunt het niet zien. Maar jij noemt het consequent een begrafenistoet.'

'Omdat het zo heet!!'

'Eigenlijk zouden ze de kleur van de vlaggetjes aan moeten passen', mijmerde ik hardop.

'Hoezo aanpassen?'

'Nou ja, zwart voor een begrafenis en eh.. een rood vlaggetje voor een crematie.'

'En wat voegt dat toe?', vroeg ze.

'Nou ja, in ieder geval ter bevrediging van jouw nieuwsgierigheid', zei ik.

'Let op, nu krijg ik de schuld toegeschoven.'

'Ik geef jou nergens de schuld van', kaatste ik terug.

'Waarom hebben we het hier eigenlijk over?', vroeg ze.

'Waarom we het hier over hebben?', herhaalde ik de vraag.'

'Ja, zeg eens waarom?', drong ze aan.

'Omdat het zoals gebruikelijk weer eens nergens over gaat.'

Bart