Muizenkeutels

'Ahhh, goedemorgen mevrouw Krul, goed dat ik u tref', zei ik toen ik buiten op de oprit stond en haar aan zag komen lopen.

'Morgen meneer Bart. Goed dat u mij treft? Hoezo treft?'

'Het gaat even over dat kachelpijpje achter u. Aan het eind van dat riempje wat u in uw hand houdt', verduidelijkte ik.

Ze keek om. 

Kachelpijpje?'

'Ja dat teckeldingetje.'

'O, u bedoelt schurkje.'

'Wat is er met schurkje?'

'Uw schurkje poept met enige regelmaat in het perkje.'

'Dat kan maar zo', lachte ze. 'Hij moet het soms even kwijt.'

'Dat zal, maar misschien kunt u het dan opruimen?'

'Het zijn echt niet meer dan muizenkeuteltjes, meneer Bart.'

'Muizenkeuteltjes of niet: ik wil dat u het opruimt.'

'Dat lukt mij niet. Ik moet dan te diep bukken.'

'Ik vind u trouwens wel een beetje kinderachtig hoor', klaagde ze.

'Hoezo kinderachtig?'

'Nou ja, ik heb er nooit iets van willen zeggen, maar die verhaaltjes van u...'

'Wat is er mis met mijn verhaaltjes?', vroeg ik met wat pijnlijke tenen.

'U haalt de hele buurt door het slijk.'

'Nee hoor, alles wat ik schrijf is waar. Bijna waar.'

'Zie, "bijna". Dat dacht ik al. U dikt de boel behoorlijk aan.'

'Dat valt wel mee hoor. Zo erg is het niet.'

'En u gaat vast ook weer iets over dit gesprekje schrijven.'

'Dat zou maar zo kunnen', lachte ik.

'En wat schrijft u dan?'

'Dat ik u geadviseerd heb die kachelpijp voortaan op te tillen als hij moet poepen.'

Bart