Koningsdag

'Hou je er rekening mee dat onze Koning morgen jarig is?', riep mijn echtgenote vanuit de keuken.

'Ik ga niet. Bel hem maar af.' Ik zei het nét iets te nadrukkelijk.

'O, wat klink je weer lekker knorrig', merkte ze op. 

'Ach ja, wat moet ik met die lintjesknipper. Laat hem zijn verjaardag ergens in Griekenland vieren en ons er niet mee lastig vallen.'

'Kom op Bart, het is toch gewoon leuk? Het is een nationale traditie! Gezellig op een terrasje in de stad, oranjebittertje...'

'Van die oranje zut? Hou op.'

'Nou, ik kan me nog een tijd te herinneren dat je dronken uit de stad kwam.'

'Dat kwam door dat drap.'

'En dat je thuis met oranje toeter en bolhoed in de hondemand ging liggen. Hoezo heb je niks met Koningsdag.'

'Het viel verkeerd.' Ik was toen doodziek.

'Ja, jij viel verkeerd. En dan ook nog het Wilhelmus galmen. De buren kwamen vragen of ik hulp nodig had.'

'Dat was in de tijd van Beatrix. Dat was pas een echte Koningin.'

'Ze was streng. Willem is veel zachter.'

'Het is een ei. Hij heeft thuis niks te vertellen. Zijn vrouw houdt hem volledig onder de duim', vond ik.

'Jij bent ook een ei', lachte ze. 

'Het enige leuke aan deze dag is het nuttigen van de Tom Poes.'

'Je bedoelt zeker de Tom Pouce.'

'Maakt mij niet uit, ze zijn allebei lekker.'

Bart