Een rammeltje

'Zeg schat, kan jij straks even naar mijn fiets kijken? Er rammelt iets bij het achterwiel.' 

Ik keek door het raam naar de tweewieler die op het paadje geparkeerd stond. 

'Ik zie niks hoor.'

'Flauw. Hij rammelt echt. Ik denk iets van het spatbord. Dat dat los zit.'

'Hoe kan dat nou loszitten? Heb je er aangezeten?', wilde ik weten.

'Ja, met een tang. Of hoe heet zo'n ding. Nee, natuurlijk niet!'

'En wanneer begint dat gerammel?', vroeg ik technisch.

'Als ik rijd. Als hij stilstaat dan rammelt hij niet.'

'Dat is natuurlijk logisch, toch?', vond ik. Dat vond zij ook.

'Nou ja, kijk nou maar want straks is hij helemaal stuk.'

''Toch vreemd dat hij nu al rammelt', zei ik tijdens de koffie.

'Ja, zo oud is hij nog niet.'

'Ik denk drie jaar?', gokte ik.

'Nee, ik denk minimaal vijf. We hebben hem gekocht toen jij met pensioen ging.'

'Zitten we alweer vijf jaar bij elkaar op de lip?'

'Jij zit inderdaad al vijf jaar boven op mijn lip', lachte ze.

'Ik kan niks vinden', zei ik na een fietsinspectie. 'Ik heb ook een proefritje gereden.'

'Dat moet. Ik hoorde een duidelijke rammel.'

'Waar reed je toen?'

'Vlietstraat.'

'Oké, ik ga nog even kijken.' Ik liep nog een keer naar de fiets.

'En?', vroeg ze toen ik de achterdeur weer binnenkwam en mijn telefoon van het aanrecht plukte.

'Ik denk dat ik het heb opgelost.'

'Topper', riep ze. 'Wat moet je nou met die telefoon?'

'Jou een alternatieve route wijzen. Niet meer over de Vlietstraat.'

Bart