Zoektocht

'Wat ben je aan het doen?', vroeg mijn echtgenote.

'Ik ben de eieren-verstopplekken aan het inspecteren', meldde ik. 'Alvast voor zondag. Ik hou namelijk niet zo van "alles op het laatste moment".'

Ze keek me verbaasd aan. 

'Gaat het wel goed met je?'

'Hoezo? Vorig jaar heb jij de eieren verstopt. Binnen drie minuten hadden de kleintjes ze gevonden.'

'Mooi toch? Wat wil jij dan? Dat ze beide paasdagen bezig zijn?'

'Schat, een eitje op de tafel leggen is geen verstoppen.'

'Hoezo niet? Ze zoeken overal behalve op zichtbare plekken. Dat is juist zo leuk.'

'Onzin. Dat zien ze meteen. Dat is geen verstoppen.'

'En dan: Ik heb jaren achtereen eieren bij de padvinderij verstopt, dus ga mij niet verte....'

'Jij bij de padvinderij?', onderbrak ze. Ze schoot in de lach. 'Nooit gehoord. Wat was je dan? Akela?'

'Nee, Verkenner. En ik moest voor de Welpjes eieren verstoppen. Dus ik kan zeggen dat ik er verstand van heb.'

'Dan ga jij toch lekker eieren verstoppen!', lachte ze.

'Ja, dat ga ik doen ook. Bemoei jij je nou maar met je keuken.'

'Schiet het al een beetje op?', vroeg ze wat later.

'Hoe bedoel je?', vroeg ik.

'Ben je nog steeds aan het inspecteren?'

'Nee, ik zoek mijn sleutels.'

'Zie je dat mijn eenvoudige verstopfilosofie klopt?', riep ze met een vervelend ondertoontje.

'Hoezo een verstopfilosofie?', riep ik geërgerd terug. 

'Simpel. Kijk eens op tafel?'

Bart