‘Bart wil jij straks even een tikkie naar Annie van der Heuvel sturen? Vijftien euro veertig.’
‘Een tikkie naar Annie? Hoezo?’
‘Ik stond met haar bij de kassa van de Appie en toen bleek ze haar portemonnee te zijn vergeten.’
‘En toen heb jij haar boodschappen betaald? Kon het niet op de lat? Of had ze die ook niet bij zich?’
‘Joh, doe even niet zo moeilijk. Gewoon een tikkie. Je hebt haar nummer toch?’
‘Nummer?’
‘Ja, haar Whatsapp.’
Ik vond dat ik moest zuchten.
‘Wat loop je nou te zuchten?’, vroeg ze.
‘Ach ja, dat mens heeft altijd wat bijzonders. Zal mij benieuwen of ze direct betaald.’
‘Doe nu maar meteen, anders klaag je straks weer dat je kasboek niet klopt.’
‘Vijftien euro veertig?’, vroeg ik voor de zekerheid.
‘Ja. Annie, Annie van der Heuvel. Boodschappen Appie.’
Ik voerde de opdracht zonder verder commentaar uit.’
‘De voordeurbel, doe even open!’, gilde Truus vanaf de bovenverdieping.’
Ook deze opdracht voerde ik uit.
‘Het is Annie, ze heeft het natuurlijk weer niet begrepen’, riep ik naar boven. Ik opende de voordeur.
‘Annie!’
‘Dag Bart. Truus thuis?’
‘Gaat het soms over dat Tikkie wat ik vanmorgen heb gestuurd en wat je nog niet hebt geaccepteerd?’, informeerde ik.
‘Ja, inderdaad. Heb jij dat verstuurd?’
‘Ja, hoezo?’
‘Dacht je soms dat je mij via een Tikkie een poot uit kon draaien of zo?’
‘Een poot uitdraaien?’ Mijn mond viel open.
‘Ik heb je gewoon een Tikkie gestuurd voor de boodschappen.’
‘Ja inderdaad. Voor honderd vijftien euro veertig. Dat is geen Tikkie meer, maar een enorme dreun!’
Bart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten