Eieren
Ik was kort daarvoor door Truus van de driezits geplukt, vervolgens mijn portemonnee in mijn handen geduwd gekregen, gevolgd door een briefje en met een afsluitende ‘succeswens’ op de fiets gezet. Eieren dus.
‘Hoeveel wilt u er?’, vroeg ze lachend.
‘Eén doos XL, niet van die duiveneitjes.’
‘Liggen er geen doosjes meer op het schapje dan?’, vroeg ze.
‘Geen idee, want ik weet namelijk niet waar ik jullie schapje kan vinden.’
‘In de laatste gang. Dus stukje rechtuit, linksaf en dan meteen rechts. Op ooghoogte. Ze wees met haar arm in de richting van de mogelijke vindplaats.
‘Dat moet lukken’, zei ik.
‘Dat dacht ik ook. Zo moeilijk is het niet, toch?’
‘Nee, eigenlijk niet. Het gaat om kennis. Jij werkt hier dus jij hebt die kennis.’
‘Klopt, en eh.. u werkt hier niet. Dus..’
‘Dus vraag ik het jou. Omdat jij hier werkt’, lachte ik.
Ik volgde de aangewezen route naar het laatste gangpad, en sloeg linksaf…
In het aangewezen pad, pal vóór het schap, ontdekte ik een karretje en een man. Op het schap één doos eieren.
‘Mag ik er even bij?’, vroeg ik. Ik rekte me uit.
‘Moment’, zei hij en griste het doosje van het schap.
‘O, maar die was voor mij bestemd!!’, riep ik nijdig.
‘Hoezo?’, vroeg de man.
‘Ik heb die nét gereserveerd. Laat eens kijken?’
Hij gaf mij het doosje.
‘Ja hoor, dat is hem. Dit is het gereserveerde doosje. Sorry.’
‘Heeft u de eieren gevonden?’, hoorde ik de stem van de medewerkster achter mij. Ze was voor de zekerheid achter mij aangelopen.
‘Ja, deze toch? Ik hield het hoog.
‘Klopt, O? Ik zie dat het de laatste was? Dan heeft u geluk gehad. Achter ligt niks meer.’
Toen tegen de verbaasd kijkende man: ‘eind van de middag krijgen we nieuwe voorraad.’
Tevreden rekende ik af en fietste opgewekt naar huis.
Bart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten