Martin

Martin

‘Dus hij heet Martin?’, hoorde ik Truus aan de telefoon tot een conclusie komen.

De andere kant plaatste waarschijnlijk nog een afsluitende opmerking want Truus wenste hem/haar nog een fijne dag en drukte de phone uit.

Ik keek haar nieuwsgierig aan.

‘Wat kijk je?’

‘Wat denk je?’

‘Wat ik denk?’

‘Truus, wie had je aan de telefoon?’

‘Annie van der Heuvel.’

‘En wat had die dan?’

‘Niks bijzonders. Koffie?’

‘Wie is dan die Martin?’

‘Geen idee.’

‘Geen idee? Hoezo? Je had het met Annie over Martin. Dat hij zo heet. Moeilijk hè, een gesprek met je man voeren.’

‘Zeur niet. Ik heb geen idee wie hij is of wat hij doet.'

'Waarom noemde je zijn naam dan?' Ik kon hier zo pissig over worden.

'Omdat Annie dat zei.'

'En waarom dan? Waarom zei ze dat?'

'Weet ik toch ook niet?'

Ik slaakte een diepe zucht. Ik kon nu ophouden en accepteren zoals het nu eenmaal zo was, of nog een keer vol in de aanval gaan. Ik besloot tot het laatste.

'Maar waarom noemde ze hem Martin?'

'je blijft wel doorzetten hè?', riep ze geïrriteerd. 

'Ja, logisch toch?', riep ik.

'Hoezo logisch? Ze noemt hem zo omdat hij zo heet. Als hij Jan....'

Ik heb gecapituleerd.

Bart