Wolkje
'Uw hondje tikt', waarschuwde ik een buurtgenote die met haar marmot langs kwam sukkelen. Ik stond in de tuin.
'Wat is er met Wolkje?', vroeg ze nadat ze het dingetje op de keien had geduwd.
'Wolkje tikt als ze loopt.'
'Wat tikt er dan?', vroeg ze ietwat ongerust.
'Het lijkt net alsof er een takje tussen de spaken steekt', zei ik ter vergelijking.
'Takje? Spaken?', herhaalde ze met verbaasde stem mijn opmerking.
:Ja, dan tikt het ook zo.'
Ze keek me aan. Iets van Keulen en een donder.
'Of heeft hij soms een loshangend nageltje?'
'Nu weer een nageltje? U bent wel bezig, meneer Bart.'
'Ik zou Wolkje toch even nakijken', adviseerde ik.
'Nakijken? Ik zou als ik u was mijn oren maar eens na laten kijken', riep ze nijdig.
'Nou ja zeg. Ik zeg het niet voor niks!', antwoordde ik verontwaardigd.
'Beste meneer Bart, Wolkje mankeert niks, hij heeft nergens last van.' Ze trok het dingetje in de zitststand.
'Wolkje heeft misschien nergens last van. Maar ik wel.'
'O, u wel?', vroeg ze nog steeds opgewonden.
'Ja, want voordat je het in de gaten zijn de straatklinkers stuk en ligt het straatwerk er weer weken uit.'
Bart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten