‘Morgen Bart, nog een zalige kerst gewenst’, riep mevrouw van Vliet vanuit haar stilstaande auto met opengeknopt portierraam. Ik was net in een innige discussie verwikkeld met onze kliko’s, of een restantje kerst nu in de groene of in de restbak moest. Ik was het even kwijt.
‘Het zalige gedeelte hebben we achter de rug, Loes. Vandaag hangen we aan de kliekjes.’
‘Ik bedoelde dat ik jullie een fijn kerstfeest toewens’, verduidelijkte ze.
‘O, kijk. Nou, om nou van een feest te spreken: mijn schoonmoeder was er ook.’
‘O, wat leuk!’
‘Ik hoor het al: je kent haar niet.’
‘Toch leuk dat jullie haar dan ook uitnodigen’, vond ze.
‘Ach ja, het is Truus haar moeder. Van mij hoeft dat niet’, lachte ik terwijl ik een knipoog lanceerde.
‘Ik snap dat nooit zo goed. Wat hebben mannen toch tegen schoonmoeders.’
‘Weet je Loes als er drank in wordt gegoten word ze vervelend. Gisteren ook weer. Heb ik voor de vijftigste keer moeten horen dat ik ooit alle kerstkransjes uit haar boom heb gekaand.’
‘Het is je aan te zien’, lachte ze.
‘Is ook blijven slapen?’
‘God nee. Ze is lekker naar huis gegaan.’
‘Moest je haar brengen?’, vroeg ze belangstellend. ‘Het regende zo hard.’
‘Nee joh, dat was geen probleem. Ik heb haar mij pluutje geleend. En, het is uiteindelijk maar acht kilometer lopen.’
Bart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten