Rare slaap

Rare slaap

'Ik heb een beetje raar geslapen', meldde ik tijdens het ochtenlijk "keer terug op aarde" moment.

'Je lag gewoon op je linkerzij', wist Truus. 'Hoezo raar?'

'Gedroomd. Ik zat in het bejaardenhuis', gaapte ik.

'Bij je ouders op bezoek?'

'Nee, als bewoner. Kamer zestien, begane grond.'

'Hoe oud?'

'Wat bedoel je?'

'Hoe oud je was. Dat is belangrijk voor het verhaal.'

'Hm, onze kleinkinderen hadden al kinderen. Die kwamen op bezoek.'

'En ik? Deed ik ook mee?', vroeg ze.

'Nee, jij was er niet.'

'Waar was ik dan? Ik ben wel nieuwsgierig.'

'Je leefde nog wel, want de kinderen gingen ook nog bij jou langs.'

'O, dan zat ik op een andere kamer.'

'Nou, dat geloof ik niet hoor. Het was volgens de kinderen nog wel een eindje fietsen. Tenminste, dat zeiden ze.'

'Dan woonde ik nog gewoon hier.'

'Dat zou natuurlijk kunnen. Maar wel met een andere vent.'

'Andere vent? Hoe kom je daar nou bij.'

'Dat hoorde ik vertellen.'

'Door de kinderen?'

'Nee, door Karin Krul, onze buurtroddelaarster.'

'Karin Krul? Wat kwam die dan doen?'

'Die werkt toch achter de kassa bij de super? Die kwam de boodschap brengen.'

'Hm, dat was dan wel een rare droom.'

'Klopt, hoe kun je nou in Godsnaam gaan samenwonen met Hans Vruggink.'

Bart