Het plakkertje

Het plakkertje

Het klinkt misschien vreemd, maar ik beschik over een ingebouwd waarschuwingssysteem voor onraad. Ik ruik het op afstand naderen waarna mijn systeem in actie komt en in de overlevingsmodus schiet. Echt een geweldig systeem. 

Als het werkt.

Soms echter is het naderend gevaar zó geraffineerd gecamoufleerd dat het mijn systeem weet te omzeilen. Hoe? Geen idee. Moet ik mij eens in verdiepen.

'Morgen Bart, kan ik je even spreken?' 

Karin Krul, buurtroddelaarster, stond dus voor mijn neus.

'Eigenlijk niet, ik ben druk', riep ik balend.

'Dat zag ik. Ik zei net tegen Annie van der Heuvel dat jij steeds zo druk bent. We maken ons soms echt zorgen.'

'Zeg even waar je voor komt, dan kan ik verder met vegen.'

'Carla, je weet wel, van de Porsche, heeft zich kandidaat voorzitter gesteld van onze buurtvereniging.'

'Mooi. Verder nog iets?', norste ik.

'Ja, wij, Annie en ik, willen dat niet. Vanwege haar reputatie. Dat schaadt onze belangen.'

'Reputatie? Welke reputatie?', vroeg ik. 

'Nou ja, er gaan geruchten ik dat ze met de halve straat heeft geflikvlooid. Dan krijg je al snel een voorzitter met het plakkertje "ongewenst gedrag". En ik wil geen lid zijn van een vereniging met zo'n voorzitter', verklaarde ze. 

'Dan word je toch geen lid?', snauwde ik.

'Hoezo niet? Ik heb het initiatief genomen.'

'Kun je die plakkertjes los kopen, Karin?', vroeg ik.

'Welke plakkertjes?'

'Die van "ongewenst gedrag". 

'Geen idee, Hoezo?', vroeg ze.

'Dan plak ik die op je rug. Ik ben namelijk helemaal klaar met jou en je vereniging.'

Ze draaide zich om en droop nijdig af.

Binnenkort toch mijn waarschuwingssysteem maar weer eens resetten.

Bart