Onhandig

Onhandig

‘Bart, kun je even helpen?’, hoorde ik Truus op een dermate gehaaste en paniekerige toon vanuit de keuken roepen, dat die mij het ergste deed vermoeden. 

‘Wat is er?’, riep ik terwijl ik mij met gezwinde spoed richting keuken verplaatste. 

‘Ja, pak even een lepel!’

Ik bekeek eerst het getroffen gebied en zag toen Truus die met twee handen een enorme pan vasthield.

‘Een lepel!’, herhaalde ze.

Ik trok de la los, maar…

‘Die niet!. Die uit het bakje op het aanrecht.’

Ik zag drie plastic lepels.

‘Schiet even op!!’, adviseerde ze.

Ik pakte willekeurig een lepel.’

‘Die niet, die andere!’

Tja, welke van de twee…

‘Deze?’, vroeg ik terwijl ik hem hoog hield.

‘Maakt niet uit!’

‘O, en net…’

‘Man hou op met dat gezwam. En nu de pan leegscheppen in de schaal.’

Ik schepte.

‘Niet zo, zo gaat de helft ernaast! Gewoon schrapen!’

Ik schraapte.

‘Rustig! Je duwt de pan uit mijn handen.’

‘Ik duw helemaal niet!’, reageerde ik.

‘Je duwt wel. Nu het laatste. Kom op, doe nou!’

Ik deed. 

Het laatste viel naast de schaal op het aanrecht.

‘Wat doe je nou?’,zuchtte ze terwijl ze de lege pan onder de kraan zette.

‘Jouw aanwijzingen opvolgen.’

‘Man man man, wat ben je toch onhandig. Je snapt ook niks. Je kunt toch zien dat ik met die pan bezig was? En zelfs het pakken van een lepel is nog te moeilijk.’

Ik keek haar aan, graaide de twee resterende lepels uit het bakje, opende de afvalbak en gooide ze er vol enthousiasme in. 

‘Wat doe je nou?’, vroeg ze ontzet.

‘Hmmm, ik ben misschien onhandig, maar gelukkig wel heel erg slim.’ 

Bart