‘Dan draai je hem om en loopt hij vanzelf de deur weer uit’, riep ik terug.
‘Hij ligt in de stoel en is zo lief. Kijk dan!’
Ik keek.
‘Wacht even, een kat in mijn stoel? Gaat niet gebeuren, Truus.’
‘Hij heet Sprotje’, ging ze verder.
‘Sprotje? Zei die dat?’
‘Ik heb hem zo genoemd. Kijk dan Bart, hij wast zich met zijn pootje. Zo lief.’
‘Haal jij hem uit mijn stoel of doe ik dat’, riep ik nijdig.
‘Hij blijft liggen. Hij is doodmoe en valt zo in slaap. Hij gaapt al.’
‘Wat denk je waar ik aan toe ben na zo’n ochtendklus bij je moeder. Hou jij de voordeur open? Dan zet ik hem op straat.’
‘Jij zet niks, Bart. We gaan eerst naar de dierenarts. Die kan zien of Sprotje gechipt is.’
‘Dierenarts? Dierenarts? Weet je wat die gasten kosten? Nee die kat gaat de straat op.’
Ik boog mij om hem te pakken, maar daar was deze Sprot niet van gediend. Ik kreeg een flinke haal.
‘Je moet niet aan hem zitten, Bart. Katten gaan hun eigen weg.’
‘Dan ga ik hem nu mijn weg uitleggen. In hoofdletters!’
De kat keek me lachend aan, gaapte nog een keer, draaide zich om en viel als een blok in slaap. Nota bene in mijn luie stoel.
‘Ik heb een doosje brokjes gekocht en je weet niet hoe snel het op was. Hij rammelde.’
‘Moet je eens opletten hoe hij…’
‘Kom op Bart, hou op nou. Ik ga er morgen mee naar de dierenarts en als hij is gechipt, dan vinden we de eigenaar.’
‘En ik heb dus nu een stoelverbod’, mopperde ik.
Toen ik die avond vanuit de bankzit naar het beestje keek, en hem vredig hoorde knorren, kon ik er toch ook wel van genieten.
‘Best gezellig hè?’, hoorde ik Truus vanuit de keuken.
Ik slaakte een diepe zucht. ‘Weet je Truusje, laat die dierenarts morgen maar zitten.’
Bart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten