Gratis boodschappen

'Mag ik jou iets vragen?', vroeg ik bij de Appie aan een knul waarvan ik inschatte dat hij bij het Appie-gilde hoorde. 

Ik was namelijk door Truus op pad gestuurd voor boodschappen. Zo van 'als jij nou even boodschappen doet, dan...'.

Ik weet niet eens meer hoe ze de "dan" in ging vullen, maar het zal op haar manier wel nuttig zijn geweest.

'U zoekt iets?', vroeg de knul.

'Ja, ik ben lid van de postcodeloterij. Het schijnt dat wij dan hier in de winkel spullen voor niks kunnen krijgen. Weet jij waar die liggen?'

'Die liggen overal verspreid. Heeft u een kaartje?', vroeg hij.

'Heb ik die nodig?', vroeg ik.

'Jazeker. Zonder kaart geen gratis boodschappen.'

'Wat raar!', zei ik.

'Hoezo raar?', vroeg de knul.

'Nou ja, je zorgt er als winkel toch voor dat het een beetje bij elkaar ligt? Dat heet service.'

'Ik begrijp u niet, meneer.'

'Ik jou ook niet.'

'Wat bedoelt u met raar?'

'Ik vind het raar dat jullie een speurtocht naar gratis boodschappen hebben uitgezet en dat je een schatkaart nodig hebt om ze bij elkaar te scharrelen.'

Bart