Slim

Slim

Onlangs was ik getuige van een aflevering van de “Slimste mens”. Een quiz waarbij men binnen het cirkeltje van BN-ers op zoek gaat naar een verborgen spoor van intelligentie. 

Nu vind ik de benoeming van “Slimste” altijd een wat beladen onderwerp want je creëert een bepaald verwachtingspatroon. En die vallen in de praktijk altijd tegen.

Nu wil ik niet zeggen dat ik met mijn uit 1972 stammende Mulootje-vier-met-wiskunde diploma slimmer ben dan de gemiddelde “slimste” kandidaat, maar ik kom met algemene basiskennis en interesses wel een heel eind. 

Wij deden namelijk nog examen in een klein dozijn vakken. En dan zowel mondeling als schriftelijk. Overigens viel ik met één mondeling examen in de onvoldoendes. Maar daar kon ik niks aan doen. De twee examinatoren bij mij aan tafel zaten benedendeks voetje te vrijen. Zij, een mooie blonde dame, nam per abuis de verkeerde afslag en begon met mijn toen nog goddelijke benen te foemelen. Tja, dan raak je als puber al snel van de leg…

Terug naar de slimste. Ooit hoorde ik iemand roepen dat slimme kandidaten “op” zijn. “We hebben niemand meer en moeten ze nu noodgedwongen uit een moddervijver vissen”.

Toen ik gisteravond een vraag hoorde over onze Eric van der Burg, de nog immer gepassioneerde demissionaire staatssecretaris van asielzaken, en niemand deze man blijkbaar kende kon ik de modderstelling volledig onderschrijven. Ze horen weliswaar dagelijks ergens een digitale klok luiden, maar van een klepel hebben ze echt nog nooit gehoord. 

Bart